Wbudowane funkcje¶

Interpreter Pythona ma wbudowane wiele funkcji i typów, które zawsze są dostępne. Spisane są tutaj w kolejności alfabetycznej.

Wbudowane funkcje
A `abs()` `aiter()` `all()` `anext()` `any()` `ascii()` B `bin()` `bool()` `breakpoint()` `bytearray()` `bytes()` C `callable()` `chr()` `classmethod()` `compile()` `complex()` D `delattr()` `dict()` `dir()` `divmod()`	E `enumerate()` `eval()` `exec()` F `filter()` `float()` `format()` `frozenset()` G `getattr()` `globals()` H `hasattr()` `hash()` `help()` `hex()` I `id()` `input()` `int()` `isinstance()` `issubclass()` `iter()`	L `len()` `list()` `locals()` M `map()` `max()` `memoryview()` `min()` N `next()` O `object()` `oct()` `open()` `ord()` P `pow()` `print()` `property()`	R `range()` `repr()` `reversed()` `round()` S `set()` `setattr()` `slice()` `sorted()` `staticmethod()` `str()` `sum()` `super()` T `tuple()` `type()` V `vars()` Z `zip()` _ `__import__()`

abs(x)¶: Zwraca wartość bezwzględną liczby. Argument może być liczbą całkowitą, zmiennoprzecinkową lub obiektem implementującym __abs__(). Jeśli argument jest liczbą zespoloną, zwracany jest jej moduł.

aiter(async_iterable)¶

Zwraca asynchroniczny iterator dla asynchronicznego iterable’a. Ekwiwalent wywołania x.__aiter__().

Uwaga: W przeciwieństwie do iter(), aiter() nie ma dwuargumentowego wariantu.

Added in version 3.10.

all(iterable)¶

Zwraca True jeśli wszystkie elementy iterable’a są prawdziwe (lub jeśli iterable jest pusty). Ekwiwalent kodu:

def all(iterable):
    for element in iterable:
        if not element:
            return False
    return True

awaitable anext(async_iterator)¶

awaitable anext(async_iterator, default)

W przypadku oczekiwania zwraca następny element z podanego asynchronicznego iteratora lub wartość default, jeżeli jest ona podana, a iterator został wyczerpany.

Jest to asynchroniczny wariant wbudowanej funkcji next() i zachowuje się podobnie.

Wywołuje to metodę __anext__() async_iteratora, zwracając awaitable. Oczekiwanie zwraca następną wartość iteratora. Jeśli podano wartość default, jest ona zwracana, jeśli iterator zostanie wyczerpany, w przeciwnym razie zostanie podniesiony wyjątek StopAsyncIteration.

Added in version 3.10.

any(iterable)¶

Zwraca True jeśli jakikolwiek element iterable’a jest prawdziwy. Jeśli iterable jest pusty, zwraca False. Ekwiwalent kodu:

def any(iterable):
    for element in iterable:
        if element:
            return True
    return False

ascii(object)¶: Tak jak repr(), zwraca ciąg znaków zawierający reprezentację obiektu, ale wypisuje znaki nie-ASCII w zwracanym przez repr() ciągu przy użyciu escape’ów \x, \u lub \U. Generuje ciąg znaków podobny do tego zwracanego przez repr() w Pythonie 2.

bin(x)¶

Konwertuje liczbę całkowitą do binarnego ciągu znaków z prefiksem „0b”. Wynik jest poprawnym wyrażeniem Pythona. Jeśli x nie jest pythonowym obiektem int, musi definiować metodę __index__(), która zwraca liczbę całkowitą. Kilka przykładów:

>>> bin(3)
'0b11'
>>> bin(-10)
'-0b1010'

Jeśli prefiks „0b” nie jest pożądany, możesz użyć któregoś z poniższych sposobów.

>>> format(14, '#b'), format(14, 'b')
('0b1110', '1110')
>>> f'{14:#b}', f'{14:b}'
('0b1110', '1110')

Zobacz też format() by uzyskać więcej informacji.

class bool(object=False, /)¶: Zwraca wartość logiczną, tj. jedno z True lub False. Wartość argumentu jest konwertowana przy użyciu standardowej procedury testowania truth testing procedure. Jeśli argument jest fałszywy lub pominięty, zwraca False; w przeciwnym razie, zwraca True. Klasa bool jest podklasą klasy int (zobacz Numeric Types — int, float, complex). Nie może być dalej podklasowana. Jej jedynymi instancjami są False i True (zobacz Boolean Type - bool).

Zmienione w wersji 3.7: Parametr jest teraz tylko pozycyjny.

breakpoint(*args, **kws)¶

Ta funkcja powoduje przejście do debuggera w miejscu wywołania. W szczególności wywołuje sys.breakpointhook(), przekazując do niego bezpośrednio args i kws. Domyślnie sys.breakpointhook() wywołuje funkcję pdb.set_trace() nie oczekującą argumentu. W tym przypadku jest to wyłącznie funkcja dla wygody, aby nie trzeba było jawnie importować pdb ani wpisywać tak dużo kodu, aby wejść do debuggera. Jednakże sys.breakpointhook() może być ustawiony na inną funkcję i breakpoint() automatycznie wywoła ją, pozwalając na przejście do wybranego debuggera. Jeśli sys.breakpointhook() nie jest dostępny, funkcja rzuci RuntimeError.

Domyślnie zachowanie funkcji breakpoint() można zmienić za pomocą zmiennej środowiskowej PYTHONBREAKPOINT. Szczegółowe informacje można znaleźć w sys.breakpointhook().

Należy pamiętać, że nie jest to gwarantowane, jeśli sys.breakpointhook() został wymieniony.

Rzuca auditing event builtins.breakpoint z argumentem breakpointhook.

Added in version 3.7.

class bytearray(source=b'')

class bytearray(source, encoding)

class bytearray(source, encoding, errors)

Zwraca nową tablicę bajtów. Klasa bytearray jest mutowalną sekwencją liczb całkowitych w zakresie 0 <= x < 256. Ma większość metod mutowalnych sekwencji, opisanych w Mutable Sequence Types, jak również większość metod, które ma typ bytes, patrz Bytes and Bytearray Operations.

Opcjonalny parametr source może być użyty do inicjalizacji tablicy na kilka różnych sposobów:

Jeśli jest stringiem, musisz podać również parametr encoding (i opcjonalnie errors); bytearray() konwertuje string na bajty używając str.encode().
Jeśli jest liczbą całkowitą, tablica będzie miała taki rozmiar i będzie zainicjowana bajtami zerowymi.
Jeśli jest to obiekt spełniający interfejs bufora, bufor tylko-do-odczytu obiektu zostanie użyty do zainicjowania tablicy bajtów.
Jeśli jest iterablem, musi być iterablem składającym się z liczb całkowitych w zakresie 0 <= x < 256, które są użyte do zainicjowania tablicy.

Bez argumentu tworzona jest tablica o rozmiarze 0.

Zobacz też Binary Sequence Types — bytes, bytearray, memoryview i Bytearray Objects.

class bytes(source=b'')

class bytes(source, encoding)

class bytes(source, encoding, errors)

Zwraca nowy obiekt „bajtów”, który jest niemutowalną sekwencją liczb całkowitych z zakresu 0 <= x < 256. bytes jest niemutowalną wersją bytearray – ma te same niemutujące metody i to samo zachowanie indeksowania i slice’owania.

Argumenty konstruktora są interpretowane tak jak dla bytearray().

Obiekty bytes mogą być również tworzone z literałami, patrz String and Bytes literals.

Zobacz też Binary Sequence Types — bytes, bytearray, memoryview, Bytes Objects i Bytes and Bytearray Operations.

callable(object)¶: Zwraca True jeśli argument object jest wywoływalny, False jeśli nie. Jeśli zwraca True, nadal możliwe jest, że wywołanie nie powiedzie się, ale jeśli zwraca False, wywołanie object nigdy się nie powiedzie. Należy pamiętać, że klasy są wywoływalne (wywołanie klasy zwraca nową instancję); instancje są wywoływalne, jeśli ich klasa ma metodę __call__().

Added in version 3.2: Ta funkcja była wpierw usunięta w Pythonie 3.0 a następnie przywrócona w Pythonie 3.2.

chr(i)¶

Zwraca ciąg znaków reprezentujący znak, którego punktem kodowym Unicode jest liczba całkowita i. Na przykład chr(97) zwraca ciąg znaków 'a', a chr(8364) zwraca ciąg '€'. Jest odwrotnością ord().

Poprawnym zakresem argumentu są wartości od 0 do 1 114 111 (0x10FFFF w systemie szesnastkowym). Dla i poza tym zakresem zostanie rzucony ValueError.

@classmethod¶

Przekształć metodę w metodę klasową.

Metoda klasy otrzymuje klasę jako niejawny pierwszy argument, podobnie jak metoda instancji otrzymuje instancję. Aby zadeklarować metodę klasową, użyj tego idiomu:

class C:
    @classmethod
    def f(cls, arg1, arg2): ...

Forma @classmethod jest dekoratorem funkcji – szczegóły znajdziesz w Function definitions.

Metoda klasowa może być wywoływana albo na klasie (jak C.f()) albo na instancji (jak C().f()). Instancja jest ignorowana, brana jest pod uwagę tylko jej klasa. Jeśli metoda klasowa jest wywołana dla klasy dziedziczącej, obiekt klasy dziedziczącej jest przekazywany jako pierwszy argument.

Metody klasowe różnią się od statycznych metod C++ lub Javy. Jeśli chcesz takie, sprawdź staticmethod() w tej sekcji. Więcej informacji o metodach klasowych znajdziesz w The standard type hierarchy.

Zmienione w wersji 3.9: Metody klasowe mogą teraz opakowywać inne deskryptory, takie jak property().

Zmienione w wersji 3.10: Metody klasowe dziedziczą teraz atrybuty metod (__module__, __name__, __qualname__, __doc__ i __annotations__) i mają nowy atrybut __wrapped__.

Deprecated since version 3.11, removed in version 3.13: Metody klas nie mogą już opakowywać innych deskryptorów takich jak property().

compile(source, filename, mode, flags=0, dont_inherit=False, optimize=-1)¶

Kompiluje źródło do obiektu kodu lub AST. Obiekty kodu mogą wyć wykonywane przy użyciu exec() lub eval(). źródło może być zwykłym ciągiem znaków, ciągiem bajtów lub obiektem AST. W dokumentacji modułu ast znajdziesz informacje o tym jak pracować z obiektami AST.

Argument filename powinien dawać plik, z którego kod został przeczytany; przekaż jakąś rozpoznawalną wartość, jeśli nie został przeczytany z pliku (często używa się '<string>').

Argument mode określa, jaki rodzaj kodu ma zostać skompilowany; może mieć wartość 'exec' jeśli źródło składa się z sekwencji instrukcji, 'eval' jeśli składa się z jednego wyrażenia lub 'single' jeśli składa się z jednej interaktywnej instrukcji (w ostatnim przypadku, instrukcje wyrażeń, które ewaluują się do czegoś innego niż None, zostaną wydrukowane na standardowe wyjście).

Opcjonalne argumenty flags i dont_inherit kontrolują, które opcje kompilatora powinny być aktywowane i które przyszłe funkcje powinne być dozwolone. Jeśli żaden z nich nie jest obecny (lub oba są zerowe), kod jest kompilowany z tymi samymi flagami, które wpływają na kod wywołujący compile(). Jeśli flags argument jest podany, a dont_inherit nie jest (lub wynosi zero), to opcje kompilatora i przyszłe instrukcje określone przez flags argumenty są używane oprócz tych, które i tak byłyby użyte. Jeśli dont_inherit jest niezerowa liczba całkowita, to flags argument jest nim – flagi (przyszłe funkcje i opcje kompilatora) w otaczającym kodzie są ignorowane.

Opcje kompilatora i przyszłe instrukcja są określone przez bity, które mogą być łączone bitowo w celu określenia wielu opcji. Pole bitowe wymagane do określenia danej przyszłej funkcji można znaleźć jako compiler_flag atrybut na instancji _Feature w module __future__ . Flagi kompilatora można znaleźć w module ast , z prefiksem PyCF_.

Wartość argumentu optimize określa poziom optymalizacji kompilatora; wartość domyślna -1 wybiera poziom optymalizacji interpretera podany przez opcje -O. Wyraźne poziomy to 0 (brak optymalizacji; __debug__ to prawda), 1 (asercje są usuwane, __debug__ to fałsz) lub 2 (docstrings są również usuwane).

To funkcja rzuci SyntaxError jeśli skompilowane źródło jest nieprawidłowe, a ValueError jeśli źródło zawiera bajty null.

Jeśli chcesz przeanalizować kod Python do jego reprezentacji AST, zobacz ast.parse().

Rzuci zdarzenie auditing compile z argumentem source i filename. To zdarzenie może być również rzucone przez niejawną kompilację.

Informacja

Podczas kompilacji napisem z kodem wielowierszowym w trybie 'single' lub 'eval', dane wejściowe muszą być zakończone co najmniej jedną znak nowej lini. Ma to na celu ułatwienie wykrywania niekompletnych i kompletnych instrukcja w module code .

Ostrzeżenie

Możliwe jest zawieszenie interpretera Python z wystarczająco dużym/złożonym napisem podczas kompilacji do obiektu AST z powodu ograniczeń głębokości stosu w kompilatorze AST Python.

Zmienione w wersji 3.2: Zezwolono na używanie nowej linii w systemach Windows i Mac. Ponadto wprowadzanie danych w trybie 'exec' nie musi już kończyć się nową linią. Dodano funkcję optimize parametr.

Zmienione w wersji 3.5: Poprzednio, TypeError został rzucony gdy napotkano bajty null w source.

Added in version 3.8: ast.PyCF_ALLOW_TOP_LEVEL_AWAIT można teraz przekazywać we flagach, aby włączyć obsługę najwyższego poziomu await, async for i async with.

class complex(number=0, /)¶

class complex(string, /)

class complex(real=0, imag=0)

Konwertowanie pojedynczego napisu lub liczby na liczba zespolona lub tworzenie liczba zespolona z części rzeczywistej i urojonej.

Przykłady:

>>> complex('+1.23')
(1.23+0j)
>>> complex('-4.5j')
-4.5j
>>> complex('-1.23+4.5j')
(-1.23+4.5j)
>>> complex('\t( -1.23+4.5J )\n')
(-1.23+4.5j)
>>> complex('-Infinity+NaNj')
(-inf+nanj)
>>> complex(1.23)
(1.23+0j)
>>> complex(imag=-4.5)
-4.5j
>>> complex(-1.23, 4.5)
(-1.23+4.5j)

Jeśli argument jest napisem, musi zawierać albo część rzeczywistą (w tym samym formacie co float()), albo część urojoną (w tym samym formacie, ale z przyrostkiem 'j' lub 'J' ), albo zarówno część rzeczywistą, jak i urojoną (znak części urojonej jest w tym przypadku obowiązkowy). Wartość napis może być opcjonalnie otoczona białymi znakami i okrągłymi nawiasami '(' i ')', które są ignorowane. napis nie może zawierać białych znaków między '+', '-', przyrostkiem 'j' lub 'J' a liczbą dziesiętną. Na przykład, complex('1+2j') jest w porządku, ale complex('1 + 2j') rzuci ValueError . Dokładniej, dane wejściowe muszą być zgodne z regułą produkcji complexvalue w poniższej gramatyce, po usunięciu nawiasów oraz początkowych i końcowych znaków:

complexvalue ::=  floatvalue |
                  floatvalue ("j" | "J") |
                  floatvalue sign absfloatvalue ("j" | "J")

Jeśli argument jest liczbą, konstruktor służy jako konwersja numeryczna, podobnie jak int i float. Dla ogólnego obiektu Python x , complex(x) deleguje do x.__complex__(). Jeśli __complex__() nie jest zdefiniowane, to spada z powrotem do __float__(). Jeśli __float__() nie jest zdefiniowane, to spada z powrotem do __index__().

Jeśli podano dwa argumenty lub argument nazwany, każdy argument może być dowolnego typu liczbowego (w tym złożonego). Jeśli oba argumenty są liczbami rzeczywistymi, zwraca liczba zespolona ze składnikiem rzeczywistym real i składnikiem urojonym imag. Jeśli oba argumenty są liczba zespolona, zwraca liczba zespolona ze składnikiem rzeczywistym real.real-imag.imag i składnikiem urojonym real.imag+imag.real. Jeśli jedna z argumentow jest liczbą rzeczywistą, w powyższych wyrażeniach używany jest tylko jej składnik rzeczywisty.

Jeśli wszystkie argumenty zostaną pominięte, zwraca 0j .

Typ Complex został opisany na stronie Numeric Types — int, float, complex.

Zmienione w wersji 3.6: Dozwolone jest grupowanie cyfr za pomocą podkreślników, tak jak w literałach kodu.

Zmienione w wersji 3.8: Powraca do __index__(), jeśli __complex__() i __float__() nie są zdefiniowane.

delattr(object, name)¶: Jest to krewny setattr(). Argumenty są obiektem i napisem. Napis musi być nazwą jednego z atrybut obiektu. Funkcja usuwa nazwany atrybut, pod warunkiem, że obiekt na to pozwala. Na przykład, delattr(x, 'foobar') jest równoważne del x.foobar. name nie musi być identyfikatorem Python (zobacz setattr()).

class dict(**kwarg)

class dict(mapping, **kwarg)

class dict(iterable, **kwarg)

Utwórz nowy słownik. Obiekt dict jest klasą słownik. Dokumentacja dotycząca tej klasy znajduje się na stronach dict i Mapping Types — dict.

Inne kontenery można znaleźć w klasach wbudowanych list , set i tuple, a także moduł collections .

dir()¶

dir(object)

Bez argumentow, zwraca listę nazw w bieżącym zakresie lokalnym. Z argumentów, próba zwraca listy prawidłowych atrybut dla tego obiektu.

Jeśli obiekt posiada metodę o nazwie __dir__(), metoda ta zostanie wywołana i musi zwracać listę atrybut. Pozwala to obiektom, które implementują niestandardowe __getattr__() lub __getattribute__() funkcje na dostosowanie sposobu, w jaki dir() zgłasza ich atrybuty.

Jeśli obiekt nie udostępnia __dir__(), funkcja stara się zebrać informacje z __dict__ atrybut obiektu, jeśli jest zdefiniowany, oraz z jego obiektu typu. Wynikowa lista niekoniecznie jest kompletna i może być niedokładna, jeśli obiekt ma niestandardowy __getattr__().

Mechanizm domyślny dir() zachowuje się inaczej w przypadku różnych typów obiektów, ponieważ stara się uzyskać najbardziej istotne, a nie kompletne informacje:

Jeśli obiekt jest obiektem moduł, lista zawiera nazwy obiektów moduł atrybutow.
Jeśli obiekt jest obiektem typu lub klasy, lista zawiera nazwy jego atrybut i rekurencyjnie atrybut jego baz.
W przeciwnym razie lista zawiera nazwy atrybut» obiektow, nazwy atrybut jego klasy i rekurencyjnie atrybut klas bazowych jego klasy.

Wynikowa lista jest posortowana alfabetycznie. Na przykład:

>>> import struct
>>> dir()   # show the names in the module namespace  
['__builtins__', '__name__', 'struct']
>>> dir(struct)   # show the names in the struct module 
['Struct', '__all__', '__builtins__', '__cached__', '__doc__', '__file__',
 '__initializing__', '__loader__', '__name__', '__package__',
 '_clearcache', 'calcsize', 'error', 'pack', 'pack_into',
 'unpack', 'unpack_from']
>>> class Shape:
...     def __dir__(self):
...         return ['area', 'perimeter', 'location']
...
>>> s = Shape()
>>> dir(s)
['area', 'location', 'perimeter']

Informacja

Ponieważ dir() jest dostarczany głównie jako udogodnienie do użycia w interaktywnym wierszu polecenia, stara się dostarczyć interesujący zestaw nazw bardziej niż rygorystycznie lub konsekwentnie zdefiniowany zestaw nazw, a jego szczegółowy zachowanie może się zmieniać w różnych wydaniach. Na przykład, atrybut metaklasy nie znajduje się na liście wyników, gdy argument jest klasą.

divmod(a, b)¶: Weź dwie (niezłożone) liczby jako argumenty i zwraca parę liczb składającą się z ich ilorazu i reszty, gdy używasz liczba całkowita dzielenia. W przypadku mieszanych typów operandów obowiązują reguły dla binarnych operatorów arytmetycznych. Dla liczb całkowitych wynik jest taki sam jak (a // b, a % b). Dla liczb zmiennoprzecinkowych wynikiem jest (q, a % b), gdzie q jest zwykle math.floor(a / b), ale może być o 1 mniejsze. W każdym przypadku q * b + a % b jest bardzo zbliżone do a, jeśli a % b jest niezerowe, to ma taki sam znak jak b i 0 <= abs(a % b) < abs(b).

enumerate(iterable, start=0)¶

Zwraca obiekt wyliczeniowy. iterable musi być sekwencją, iteratorem lub innym obiektem obsługującym iterację. Metoda __next__() iteratora zwróconego przez enumerate() zwraca dwukrotkę zawierającą licznik (od start, który domyślnie wynosi 0) i wartości uzyskane z iteracji na argumencie iterable.

>>> seasons = ['Spring', 'Summer', 'Fall', 'Winter']
>>> list(enumerate(seasons))
[(0, 'Spring'), (1, 'Summer'), (2, 'Fall'), (3, 'Winter')]
>>> list(enumerate(seasons, start=1))
[(1, 'Spring'), (2, 'Summer'), (3, 'Fall'), (4, 'Winter')]

Odpowiednik:

def enumerate(iterable, start=0):
    n = start
    for elem in iterable:
        yield n, elem
        n += 1

eval(source, /, globals=None, locals=None)¶

Parametry:

source (str | code object) – Expresja Python.
globals (dict | None) – Globalna przestrzeń nazw (domyślny: None).
locals (mapping | None) – Lokalna przestrzeń nazw (domyślny: None).

Zwraca:

Wynik obliczonej ekspresji.

rzuca:

Błędy składni są zgłaszane jako wyjątki.

Ostrzeżenie

Ta funkcja wykonuje dowolny kod. Wywołanie go z danymi wejściowymi dostarczonymi przez użytkownika może prowadzić do luk w zabezpieczeniach.

Argument expression jest analizowany i ewaluowany jako wyrażenie Python (technicznie rzecz biorąc, lista warunków) przy użyciu mapowań globals i locals jako globalnej i lokalnej przestrzeni nazw. Jeśli globals słownik jest obecny i nie zawiera wartości dla klucza __builtins__, odwołanie do słownika z wbudowanej moduły builtins jest wstawiane pod tym kluczem, zanim expression zostanie przeanalizowane. W ten sposób można kontrolować, jakie wbudowany są dostępne dla wykonywanego kodu, wstawiając własne __builtins__ słownik do globals przed przekazaniem go do eval(). Jeśli mapowanie locals zostanie pominięte, domyślnie będzie to globals słownik. Jeśli oba mapowania są pominięte, wyrażenie jest wykonywane z globals i locals w środowisku, w którym wywoływane jest eval(). Uwaga, eval() będzie miał dostęp do zagnieżdżonych zakresów (non-locals) w otaczającym środowisku tylko wtedy, gdy są one już przywoływane w zakresie, który wywołuje eval() (np. poprzez instrukcję nonlocal ).

Przykład:

>>> x = 1
>>> eval('x+1')
2

Ta funkcja może być również używana do wykonywania dowolnych obiektów kodu (takich jak te utworzone przez compile()). W tym przypadku należy przekazać obiekt kodu zamiast napisu. Jeśli obiekt kodu został skompilowany z 'exec' jako mode argument, eval() wartością zwracana będzie None.

Wskazówki: dynamiczne wykonywanie instrukcji jest obsługiwane przez exec() funkcja . Adresy globals() i locals() funkcje zwracaja określaaą odpowiednio bieżący globalny i lokalny adres słownika, który może być przydatny do przekazania do użycia przez adresy eval() lub exec().

Jeśli podane źródło to napis, początkowe i końcowe spacje i tabulatory są usuwane.

Zobacz ast.literal_eval() dla funkcj, którya może bezpiecznie ocenić napis z wyrażeniami zawierającymi tylko literały.

Rzuci zdarzenie auditing event exec z obiektem kodu jako argument. Zdarzenia kompilacji kodu mogą być również rzucone.

Zmienione w wersji 3.13: Funkcje globals i locals argumenty mogą być teraz przekazywane jako słowa kluczowe.

Zmienione w wersji 3.13: Semantyka przestrzeni nazw domyślnych locals została dostosowana zgodnie z opisem dla wbudowanej locals() .

exec(source, /, globals=None, locals=None, *, closure=None)¶

Ostrzeżenie

Ta funkcja wykonuje dowolny kod. Wywołanie go z danymi wejściowymi dostarczonymi przez użytkownika może prowadzić do luk w zabezpieczeniach.

Ta funkcja obsługuje dynamiczne wykonywanie kodu Python. source musi być albo napis albo obiektem kodu. Jeśli jest to napis, napis jest analizowany jako zestaw instrukcji Pythona, które sa następnie wykonywany (chyba że wystąpi błąd składni). [1] Jeśli jest to obiekt kodu, jest on po prostu wykonywany. We wszystkich przypadkach wykonywany kod powinien być prawidłowy jako plik wejściowy (patrz sekcja File input w Podręczniku referencyjnym). Należy pamiętać, że wartości nonlocal, yield i return instrukcije nie mogą być używane poza definicjami funkcji, nawet w kontekście kodu przekazywanego do exec() . Wartość zwracana to None.

We wszystkich przypadkach, jeśli części opcjonalne są pominięte, kod jest wykonywany w bieżącym zakresie. Jeśli podano tylko globals, musi to być słownik (a nie podklasa z słownikem), który będzie używany zarówno dla zmiennych globalnych, jak i lokalnych. Jeśli podano globals i locals, są one używane odpowiednio dla zmiennych globalnych i lokalnych. Jeśli podano locals, może to być dowolny obiekt mapowania. Należy pamiętać, że na poziomie moduł, globals i locals są tym samym słownikem.

Informacja

When exec gets two separate objects as globals and locals, the code will be executed as if it were embedded in a class definition. This means functions and classes defined in the executed code will not be able to access variables assigned at the top level (as the „top level” variables are treated as class variables in a class definition).

If the globals dictionary does not contain a value for the key __builtins__, a reference to the dictionary of the built-in module builtins is inserted under that key. That way you can control what builtins are available to the executed code by inserting your own __builtins__ dictionary into globals before passing it to exec().

The closure argument specifies a closure–a tuple of cellvars. It’s only valid when the object is a code object containing free (closure) variables. The length of the tuple must exactly match the length of the code object’s co_freevars attribute.

Rzuci zdarzenie auditing event exec z obiektem kodu jako argument. Zdarzenia kompilacji kodu mogą być również rzucone.

Informacja

The built-in functions globals() and locals() return the current global and local namespace, respectively, which may be useful to pass around for use as the second and third argument to exec().

Informacja

The default locals act as described for function locals() below. Pass an explicit locals dictionary if you need to see effects of the code on locals after function exec() returns.

Zmienione w wersji 3.11: Dodano parametr zamknięcie.

Zmienione w wersji 3.13: Funkcje globals i locals argumenty mogą być teraz przekazywane jako słowa kluczowe.

Zmienione w wersji 3.13: Semantyka przestrzeni nazw domyślnych locals została dostosowana zgodnie z opisem dla wbudowanej locals() .

filter(function, iterable)¶

Konstruuje iterator z tych elementów iterable, dla których funkcja jest prawdą. iterable może być sekwencją, kontenerem obsługującym iterację lub iterator. Jeśli funkcja jest None, zakłada się tożsamość funkcji, to znaczy wszystkie elementy iterable, które są fałszywe, są usuwane.

Należy zauważyć, że filter(function, iterable) jest równoważne wyrażeniu generator (item for item in iterable if function(item)) jeśli funkcja nie jest None i (item for item in iterable if item) jeśli funkcja jest None.

Zobacz itertools.filterfalse() dla komplementarnych funkci ktore zwracaja elementy iterable dla których funkcja jest fałszywe.

class float(number=0.0, /)¶

class float(string, /)

Zwraca liczba zmiennoprzecinkowa zbudowana z liczby lub napisu.

Przykłady:

>>> float('+1.23')
1.23
>>> float('   -12345\n')
-12345.0
>>> float('1e-003')
0.001
>>> float('+1E6')
1000000.0
>>> float('-Infinity')
-inf

Jeśli argument jest napisem, powinien zawierać liczbę dziesiętną, opcjonalnie poprzedzoną znakiem i opcjonalnie osadzoną w białych znakach. Znak opcjonalny może być '+' lub '-'; znak '+' nie ma wpływu na otrzymaną wartość. argument może być również napisem reprezentującym NaN (not-a-number) lub dodatnią lub ujemną nieskończoność. Dokładniej, dane wejściowe muszą być zgodne z regułą produkcji floatvalue w poniższej gramatyce, po usunięciu początkowych i końcowych białych znaków znak:

sign          ::=  "+" | "-"
infinity      ::=  "Infinity" | "inf"
nan           ::=  "nan"
digit         ::=  <a Unicode decimal digit, i.e. characters in Unicode general category Nd>
digitpart     ::=  digit (["_"] digit)*
number        ::=  [digitpart] "." digitpart | digitpart ["."]
exponent      ::=  ("e" | "E") [sign] digitpart
floatnumber   ::=  number [exponent]
absfloatvalue ::=  floatnumber | infinity | nan
floatvalue    ::=  [sign] absfloatvalue

Wielkość liter nie ma znaczenia, więc na przykład „inf”, „Inf”, „INFINITY” i „iNfINity” są akceptowalnymi pisowniami dla dodatniej nieskończoności.

W przeciwnym razie, jeśli argument jest liczba całkowita lub liczbą zmiennoprzecinkową, zwracana jest liczba zmiennoprzecinkowa o tej samej wartości (w zakresie precyzji zmiennoprzecinkowej Python). Rzuci jeśli argument jest poza zakresem liczby zmiennoprzecinkowej Python, zwrócona zostanie OverflowError.

W przypadku ogólnego obiektu Python x , float(x) deleguje do x.__float__(). Jeśli __float__() nie jest zdefiniowana, to spada z powrotem do __index__().

Jeśli nie podano argumentu, zwracane jest 0.0.

Typ float został opisany na stronie Numeric Types — int, float, complex.

Zmienione w wersji 3.6: Dozwolone jest grupowanie cyfr za pomocą podkreślników, tak jak w literałach kodu.

Zmienione w wersji 3.7: Parametr jest teraz tylko pozycyjny.

Zmienione w wersji 3.8: Powraca do __index__(), jeśli __float__() nie jest zdefiniowane.

format(value, format_spec='')¶

Konwertuje value na „formatted” reprezentację, kontrolowaną przez format_spec. Interpretacja format_spec będzie zależeć od typu value argument; jednak istnieje standardowa składnia formatowania, która jest używana przez większość typów wbudowanych: Format Specification Mini-Language.

Parametr domyślny format_spec jest pustym napisem, co zwykle daje taki sam efekt jak wywołanie str(value).

A call to format(value, format_spec) is translated to type(value).__format__(value, format_spec) which bypasses the instance dictionary when searching for the value’s __format__() method. A TypeError exception is raised if the method search reaches object and the format_spec is non-empty, or if either the format_spec or the return value are not strings.

Zmienione w wersji 3.4: object().__format__(format_spec) rzuci TypeError jeśli format_spec nie jest pustym napisem.

class frozenset(iterable=set())

Return a new frozenset object, optionally with elements taken from iterable. frozenset is a built-in class. See frozenset and Set Types — set, frozenset for documentation about this class.

Dla innych kontenerów zobacz klasy wbudowane set , list, tuple i dict, jak również moduł collections .

getattr(object, name)¶
getattr(object, name, default): Return the value of the named attribute of object. name must be a string. If the string is the name of one of the object’s attributes, the result is the value of that attribute. For example, getattr(x, 'foobar') is equivalent to x.foobar. If the named attribute does not exist, default is returned if provided, otherwise AttributeError is raised. name need not be a Python identifier (see setattr()).

Informacja

Since private name mangling happens at compilation time, one must manually mangle a private attribute’s (attributes with two leading underscores) name in order to retrieve it with getattr().

globals()¶: Return the dictionary implementing the current module namespace. For code within functions, this is set when the function is defined and remains the same regardless of where the function is called.

hasattr(object, name)¶: The arguments are an object and a string. The result is True if the string is the name of one of the object’s attributes, False if not. (This is implemented by calling getattr(object, name) and seeing whether it raises an AttributeError or not.)

hash(object)¶: Return the hash value of the object (if it has one). Hash values are integers. They are used to quickly compare dictionary keys during a dictionary lookup. Numeric values that compare equal have the same hash value (even if they are of different types, as is the case for 1 and 1.0).

Informacja

For objects with custom __hash__() methods, note that hash() truncates the return value based on the bit width of the host machine.

help()¶

help(request)

Invoke the built-in help system. (This function is intended for interactive use.) If no argument is given, the interactive help system starts on the interpreter console. If the argument is a string, then the string is looked up as the name of a module, function, class, method, keyword, or documentation topic, and a help page is printed on the console. If the argument is any other kind of object, a help page on the object is generated.

Note that if a slash(/) appears in the parameter list of a function when invoking help(), it means that the parameters prior to the slash are positional-only. For more info, see the FAQ entry on positional-only parameters.

Ta funkcja jest dodawana do przestrzeni nazw wbudowanych przez moduł site .

Zmienione w wersji 3.4: Zmiany do pydoc i inspect oznaczają, że zgłoszone sygnatury dla callables są teraz bardziej kompleksowe i spójne.

hex(x)¶

Convert an integer number to a lowercase hexadecimal string prefixed with „0x”. If x is not a Python int object, it has to define an __index__() method that returns an integer. Some examples:

>>> hex(255)
'0xff'
>>> hex(-42)
'-0x2a'

If you want to convert an integer number to an uppercase or lower hexadecimal string with prefix or not, you can use either of the following ways:

>>> '%#x' % 255, '%x' % 255, '%X' % 255
('0xff', 'ff', 'FF')
>>> format(255, '#x'), format(255, 'x'), format(255, 'X')
('0xff', 'ff', 'FF')
>>> f'{255:#x}', f'{255:x}', f'{255:X}'
('0xff', 'ff', 'FF')

Zobacz też format() by uzyskać więcej informacji.

Zobacz także int(), aby przekonwertować szesnastkowy napis na liczba całkowita przy użyciu podstawy 16.

Informacja

Aby uzyskać napis szesnastkowej reprezentacj dla zmiennoprzecinkowej, należy użyć metody float.hex().

id(object)¶

Return the „identity” of an object. This is an integer which is guaranteed to be unique and constant for this object during its lifetime. Two objects with non-overlapping lifetimes may have the same id() value.

Szczegół implementacyjny CPythona: Jest to adres obiektu w pamięci.

Rzuci auditing event builtins.id bez argumentu id .

input()¶

input(prompt)

If the prompt argument is present, it is written to standard output without a trailing newline. The function then reads a line from input, converts it to a string (stripping a trailing newline), and returns that. When EOF is read, EOFError is raised. Example:

>>> s = input('--> ')  
--> Monty Python's Flying Circus
>>> s  
"Monty Python's Flying Circus"

Jeśli załadowano moduł readline , to input() użyje go do zapewnienia rozbudowanych funkcji edycji wierszy i historii.

Rzuca auditing event builtins.input z argumentem prompt przed odczytaniem wpisu

Rzuca zdarzenie auditing builtins.input/result z wynikiem po pomyślnym odczytaniu danych wejściowych.

class int(number=0, /)¶

class int(string, /, base=10)

Zwraca obiekt liczba całkowita zbudowana z liczby lub napisu, lub zwraca 0 jeśli nie podano argumentu.

Przykłady:

>>> int(123.45)
123
>>> int('123')
123
>>> int('   -12_345\n')
-12345
>>> int('FACE', 16)
64206
>>> int('0xface', 0)
64206
>>> int('01110011', base=2)
115

If the argument defines __int__(), int(x) returns x.__int__(). If the argument defines __index__(), it returns x.__index__(). If the argument defines __trunc__(), it returns x.__trunc__(). For floating-point numbers, this truncates towards zero.

If the argument is not a number or if base is given, then it must be a string, bytes, or bytearray instance representing an integer in radix base. Optionally, the string can be preceded by + or - (with no space in between), have leading zeros, be surrounded by whitespace, and have single underscores interspersed between digits.

Baza-n liczba całkowita napis zawiera cyfry, z których każda reprezentuje wartość od 0 do n-1. Wartości 0–9 mogą być reprezentowane przez dowolną cyfrę dziesiętną Unicode. Wartości 10-35 mogą być reprezentowane przez a do z (lub A do Z). Domyślna baza jest 10. Dozwolone wartości bazowe to 0 i 2–36. Podstawy 2, -8 i -16 napis mogą być opcjonalnie poprzedzone przedrostkiem 0b/0B, 0o/0O, lub 0x/0X, tak jak w przypadku literałów liczba całkowita w kodzie. Dla podstawy 0, napis jest interpretowane w podobny sposób jak liczba całkowita w kodzie, w którym rzeczywista podstawa wynosi 2, 8, 10 lub 16, zgodnie z przedrostkiem. Podstawa 0 również nie zezwala na zera wiodące: int('010', 0) nie jest legalne, podczas gdy int('010') i int('010', 8) są.

Typ liczba całkowita (integer) został opisany w Numeric Types — int, float, complex.

Zmienione w wersji 3.4: If base is not an instance of int and the base object has a base.__index__ method, that method is called to obtain an integer for the base. Previous versions used base.__int__ instead of base.__index__.

Zmienione w wersji 3.6: Dozwolone jest grupowanie cyfr za pomocą podkreślników, tak jak w literałach kodu.

Zmienione w wersji 3.7: Pierwszy parametr jest teraz tylko pozycyjny.

Zmienione w wersji 3.8: Powraca do __index__(), jeśli __int__() nie jest zdefiniowane.

Zmienione w wersji 3.11: Delegacja do __trunc__() jest zdezaprobowana.

Zmienione w wersji 3.11: int string inputs and string representations can be limited to help avoid denial of service attacks. A ValueError is raised when the limit is exceeded while converting a string to an int or when converting an int into a string would exceed the limit. See the integer string conversion length limitation documentation.

isinstance(object, classinfo)¶: Return True if the object argument is an instance of the classinfo argument, or of a (direct, indirect, or virtual) subclass thereof. If object is not an object of the given type, the function always returns False. If classinfo is a tuple of type objects (or recursively, other such tuples) or a Union Type of multiple types, return True if object is an instance of any of the types. If classinfo is not a type or tuple of types and such tuples, a TypeError exception is raised. TypeError may not be raised for an invalid type if an earlier check succeeds.

Zmienione w wersji 3.10: classinfo może być Union Type.

issubclass(class, classinfo)¶: Return True if class is a subclass (direct, indirect, or virtual) of classinfo. A class is considered a subclass of itself. classinfo may be a tuple of class objects (or recursively, other such tuples) or a Union Type, in which case return True if class is a subclass of any entry in classinfo. In any other case, a TypeError exception is raised.

Zmienione w wersji 3.10: classinfo może być Union Type.

iter(object)¶

iter(object, sentinel)

Return an iterator object. The first argument is interpreted very differently depending on the presence of the second argument. Without a second argument, object must be a collection object which supports the iterable protocol (the __iter__() method), or it must support the sequence protocol (the __getitem__() method with integer arguments starting at 0). If it does not support either of those protocols, TypeError is raised. If the second argument, sentinel, is given, then object must be a callable object. The iterator created in this case will call object with no arguments for each call to its __next__() method; if the value returned is equal to sentinel, StopIteration will be raised, otherwise the value will be returned.

Zobacz także Iterator Types.

One useful application of the second form of iter() is to build a block-reader. For example, reading fixed-width blocks from a binary database file until the end of file is reached:

from functools import partial
with open('mojedane.db', 'rb') as f:
    for block in iter(partial(f.read, 64), b''):
        process_block(block)

len(s)¶: Return the length (the number of items) of an object. The argument may be a sequence (such as a string, bytes, tuple, list, or range) or a collection (such as a dictionary, set, or frozen set).

Szczegół implementacyjny CPythona: len rzuca OverflowError dla długości większych niż sys.maxsize, takich jak range(2 ** 100).

class list
class list(iterable): Zamiast być funkcja, list jest w rzeczywistości zmiennym typem sekwencji, jak udokumentowano w Listy i Sequence Types — list, tuple, range.

locals()¶: Return a mapping object representing the current local symbol table, with variable names as the keys, and their currently bound references as the values.

At module scope, as well as when using exec() or eval() with a single namespace, this function returns the same namespace as globals().

W zakresie klasy, zwracać określa przestrzeń nazw, która zostanie przekazana do metaklasy konstruktor.

W przypadku korzystania z exec() lub eval() z oddzielnymi lokalnymi i globalnymi argumentamy, to zwraca lokalna przestrzeń nazw przekazana do wywołania funkcji.

In all of the above cases, each call to locals() in a given frame of execution will return the same mapping object. Changes made through the mapping object returned from locals() will be visible as assigned, reassigned, or deleted local variables, and assigning, reassigning, or deleting local variables will immediately affect the contents of the returned mapping object.

In an optimized scope (including functions, generators, and coroutines), each call to locals() instead returns a fresh dictionary containing the current bindings of the function’s local variables and any nonlocal cell references. In this case, name binding changes made via the returned dict are not written back to the corresponding local variables or nonlocal cell references, and assigning, reassigning, or deleting local variables and nonlocal cell references does not affect the contents of previously returned dictionaries.

Calling locals() as part of a comprehension in a function, generator, or coroutine is equivalent to calling it in the containing scope, except that the comprehension’s initialised iteration variables will be included. In other scopes, it behaves as if the comprehension were running as a nested function.

Wywołanie locals() jako części wyrażenia generator jest równoważne wywołaniu go w zagnieżdżonym generatorze funkcji .

Zmienione w wersji 3.12: Zachowanie locals() w zrozumieniu została zaktualizowana zgodnie z opisem w PEP 709.

Zmienione w wersji 3.13: As part of PEP 667, the semantics of mutating the mapping objects returned from this function are now defined. The behavior in optimized scopes is now as described above. Aside from being defined, the behaviour in other scopes remains unchanged from previous versions.

map(function, iterable, *iterables)¶: Return an iterator that applies function to every item of iterable, yielding the results. If additional iterables arguments are passed, function must take that many arguments and is applied to the items from all iterables in parallel. With multiple iterables, the iterator stops when the shortest iterable is exhausted. For cases where the function inputs are already arranged into argument tuples, see itertools.starmap().

max(iterable, *, key=None)¶

max(iterable, *, default, key=None)

max(arg1, arg2, *args, key=None)

Zwraca największy element w iterable lub największy z dwóch lub więcej argumentow.

If one positional argument is provided, it should be an iterable. The largest item in the iterable is returned. If two or more positional arguments are provided, the largest of the positional arguments is returned.

There are two optional keyword-only arguments. The key argument specifies a one-argument ordering function like that used for list.sort(). The default argument specifies an object to return if the provided iterable is empty. If the iterable is empty and default is not provided, a ValueError is raised.

If multiple items are maximal, the function returns the first one encountered. This is consistent with other sort-stability preserving tools such as sorted(iterable, key=keyfunc, reverse=True)[0] and heapq.nlargest(1, iterable, key=keyfunc).

Zmienione w wersji 3.4: Dodano default tylko słowo kluczowe parametr.

Zmienione w wersji 3.8: Kluczem może być None.

class memoryview(object): Zwraca obiekt „memory view” utworzony z podanego argumentu. Więcej informacji można znaleźć na stronie Memory Views.

min(iterable, *, key=None)¶

min(iterable, *, default, key=None)

min(arg1, arg2, *args, key=None)

Zwraca najmniejszy element w iterable lub najmniejszy z dwóch lub więcej argumentow.

If one positional argument is provided, it should be an iterable. The smallest item in the iterable is returned. If two or more positional arguments are provided, the smallest of the positional arguments is returned.

There are two optional keyword-only arguments. The key argument specifies a one-argument ordering function like that used for list.sort(). The default argument specifies an object to return if the provided iterable is empty. If the iterable is empty and default is not provided, a ValueError is raised.

If multiple items are minimal, the function returns the first one encountered. This is consistent with other sort-stability preserving tools such as sorted(iterable, key=keyfunc)[0] and heapq.nsmallest(1, iterable, key=keyfunc).

Zmienione w wersji 3.4: Dodano default tylko słowo kluczowe parametr.

Zmienione w wersji 3.8: Kluczem może być None.

next(iterator)¶
next(iterator, default): Retrieve the next item from the iterator by calling its __next__() method. If default is given, it is returned if the iterator is exhausted, otherwise StopIteration is raised.

class object¶: This is the ultimate base class of all other classes. It has methods that are common to all instances of Python classes. When the constructor is called, it returns a new featureless object. The constructor does not accept any arguments.

Informacja

object instancje nie mają __dict__ atrybut , więc nie można przypisać dowolnego atrybuta do instancji object.

oct(x)¶

Convert an integer number to an octal string prefixed with „0o”. The result is a valid Python expression. If x is not a Python int object, it has to define an __index__() method that returns an integer. For example:

>>> oct(8)
'0o10'
>>> oct(-56)
'-0o70'

If you want to convert an integer number to an octal string either with the prefix „0o” or not, you can use either of the following ways.

>>> '%#o' % 10, '%o' % 10
('0o12', '12')
>>> format(10, '#o'), format(10, 'o')
('0o12', '12')
>>> f'{10:#o}', f'{10:o}'
('0o12', '12')

Zobacz też format() by uzyskać więcej informacji.

open(file, mode='r', buffering=-1, encoding=None, errors=None, newline=None, closefd=True, opener=None)¶

Otwiera file i zwraca odpowiedni obiekt pliku. Jeśli pliku nie da się otworzyć, rzucany jest OSError. Więcej przykładów użycia tej funkcji można znaleźć w Odczytywanie i zapisywanie plików.

file jest obiektem path-like podającym nazwę ścieżki (bezwzględną lub względną do bieżącego katalogu roboczego) pliku, który ma zostać otwarty, lub liczbą całkowitą deskryptora pliku, który ma zostać opakowany. (Jeśli podano deskryptor pliku, jest on zamykany, gdy zwrócony obiekt I/O jest zamykany, chyba że closefd jest ustawione na False.)

mode is an optional string that specifies the mode in which the file is opened. It defaults to 'r' which means open for reading in text mode. Other common values are 'w' for writing (truncating the file if it already exists), 'x' for exclusive creation, and 'a' for appending (which on some Unix systems, means that all writes append to the end of the file regardless of the current seek position). In text mode, if encoding is not specified the encoding used is platform-dependent: locale.getencoding() is called to get the current locale encoding. (For reading and writing raw bytes use binary mode and leave encoding unspecified.) The available modes are:

Znak	Znaczenie
`'r'`	otwarte do czytania (domyślny)
`'w'`	otworzyć do zapisu, najpierw obcinając plik
`'x'`	otwarcie do wyłącznego utworzenia, niepowodzenie, jeśli plik już istnieje
`'a'`	otwarte do zapisu, dołączenie do końca pliku, jeśli istnieje
`'b'`	tryb binarny
`'t'`	tryb tekstowy (domyślny)
`'+'`	otwarte na aktualizację (odczyt i zapis)

The default mode is 'r' (open for reading text, a synonym of 'rt'). Modes 'w+' and 'w+b' open and truncate the file. Modes 'r+' and 'r+b' open the file with no truncation.

As mentioned in the Skorowidz, Python distinguishes between binary and text I/O. Files opened in binary mode (including 'b' in the mode argument) return contents as bytes objects without any decoding. In text mode (the default, or when 't' is included in the mode argument), the contents of the file are returned as str, the bytes having been first decoded using a platform-dependent encoding or using the specified encoding if given.

Informacja

Python doesn’t depend on the underlying operating system’s notion of text files; all the processing is done by Python itself, and is therefore platform-independent.

buffering is an optional integer used to set the buffering policy. Pass 0 to switch buffering off (only allowed in binary mode), 1 to select line buffering (only usable when writing in text mode), and an integer > 1 to indicate the size in bytes of a fixed-size chunk buffer. Note that specifying a buffer size this way applies for binary buffered I/O, but TextIOWrapper (i.e., files opened with mode='r+') would have another buffering. To disable buffering in TextIOWrapper, consider using the write_through flag for io.TextIOWrapper.reconfigure(). When no buffering argument is given, the default buffering policy works as follows:

Binary files are buffered in fixed-size chunks; the size of the buffer is chosen using a heuristic trying to determine the underlying device’s „block size” and falling back on io.DEFAULT_BUFFER_SIZE. On many systems, the buffer will typically be 4096 or 8192 bytes long.
„Interactive” text files (files for which isatty() returns True) use line buffering. Other text files use the policy described above for binary files.

encoding is the name of the encoding used to decode or encode the file. This should only be used in text mode. The default encoding is platform dependent (whatever locale.getencoding() returns), but any text encoding supported by Python can be used. See the codecs module for the list of supported encodings.

errors is an optional string that specifies how encoding and decoding errors are to be handled—this cannot be used in binary mode. A variety of standard error handlers are available (listed under Error Handlers), though any error handling name that has been registered with codecs.register_error() is also valid. The standard names include:

'strict' to raise a ValueError exception if there is an encoding error. The default value of None has the same effect.
'ignore' ignoruje błędy. Należy pamiętać, że ignorowanie błędów kodowania może prowadzić do utraty danych.
'replace' powoduje wstawienie znacznika zastępczego (takiego jak '?') tam, gdzie występują zniekształcone dane.
'surrogateescape' will represent any incorrect bytes as low surrogate code units ranging from U+DC80 to U+DCFF. These surrogate code units will then be turned back into the same bytes when the surrogateescape error handler is used when writing data. This is useful for processing files in an unknown encoding.
'xmlcharrefreplace' is only supported when writing to a file. Characters not supported by the encoding are replaced with the appropriate XML character reference &#nnn;.
'backslashreplace' zastępuje zniekształcone dane przez sekwencje specjalne Python’z ukośnikiem wstecznym.
'namereplace' (również obsługiwane tylko podczas zapisu) zastępuje nieobsługiwane znak sekwencjami ucieczki \N{...}.

newline determines how to parse newline characters from the stream. It can be None, '', '\n', '\r', and '\r\n'. It works as follows:

When reading input from the stream, if newline is None, universal newlines mode is enabled. Lines in the input can end in '\n', '\r', or '\r\n', and these are translated into '\n' before being returned to the caller. If it is '', universal newlines mode is enabled, but line endings are returned to the caller untranslated. If it has any of the other legal values, input lines are only terminated by the given string, and the line ending is returned to the caller untranslated.
When writing output to the stream, if newline is None, any '\n' characters written are translated to the system default line separator, os.linesep. If newline is '' or '\n', no translation takes place. If newline is any of the other legal values, any '\n' characters written are translated to the given string.

If closefd is False and a file descriptor rather than a filename was given, the underlying file descriptor will be kept open when the file is closed. If a filename is given closefd must be True (the default); otherwise, an error will be raised.

A custom opener can be used by passing a callable as opener. The underlying file descriptor for the file object is then obtained by calling opener with (file, flags). opener must return an open file descriptor (passing os.open as opener results in functionality similar to passing None).

Nowo utworzony plik jest non-inheritable.

The following example uses the dir_fd parameter of the os.open() function to open a file relative to a given directory:

>>> import os
>>> dir_fd = os.open('somedir', os.O_RDONLY)
>>> def opener(path, flags):
...     return os.open(path, flags, dir_fd=dir_fd)
...
>>> with open('spamspam.txt', 'w', opener=opener) as f:
...     print('To zostanie zapisane  w somedir/spamspam.txt', file=f)
...
>>> os.close(dir_fd)  # nie ujawniaj deskryptora pliku

Typ file object zwracany przez open() zależy od trybu. Gdy open() jest używany do otwarcia pliku w trybie tekstowym ('w', 'r', 'wt', 'rt', itd.), to zwracana jest podklasa klasy io.TextIOBase (w szczególności io.TextIOWrapper). W przypadku użycia do otwarcia pliku w trybie binarnym z buforowaniem, zwracana klasą jest podklasa z io.BufferedIOBase. Dokładna klasa różni się: w trybie odczytu binarnego, jest to zwracane z io.BufferedReader; w trybach zapisu binarnego i dołączania binarnego, jest to zwracane z io.BufferedWriter, a w trybie odczytu/zapisu, jest to zwracane z io.BufferedRandom. Gdy buforowanie jest wyłączone, zwracany jest nieprzetworzony strumień, podklasa z io.RawIOBase, io.FileIO.

Zobacz także moduły obsługę plików, takich jak fileinput, io (gdzie zadeklarowano open() ), os, os.path, tempfile i shutil.

Rzuca auditing event open z argumentami path , mode, flags.

Adresy mode i flags argumenty mogły zostać zmodyfikowane lub wywnioskowane z oryginalnego połączenia.

Zmienione w wersji 3.3:

Dodano opener parametr.
Dodano tryb 'x'.
IOError kiedyś był rzucony, teraz jest alias z OSError.
FileExistsError jest teraz rzucane, jeśli plik otwarty w trybie wyłącznego tworzenia ('x') już istnieje.

Zmienione w wersji 3.4:

Plik nie jest teraz dziedziczony.

Zmienione w wersji 3.5:

If the system call is interrupted and the signal handler does not raise an exception, the function now retries the system call instead of raising an InterruptedError exception (see PEP 475 for the rationale).
Dodano obsługę błędów 'namereplace'.

Zmienione w wersji 3.6:

Dodano obsługę akceptowania obiektów implementujących os.PathLike.
W systemie Windows, otwarcie bufora konsoli może zwracać podklasa z io.RawIOBase innego niż io.FileIO.

Zmienione w wersji 3.11: Tryb 'U' został usunięty.

ord(c)¶: Given a string representing one Unicode character, return an integer representing the Unicode code point of that character. For example, ord('a') returns the integer 97 and ord('€') (Euro sign) returns 8364. This is the inverse of chr().

pow(base, exp, mod=None)¶

Return base to the power exp; if mod is present, return base to the power exp, modulo mod (computed more efficiently than pow(base, exp) % mod). The two-argument form pow(base, exp) is equivalent to using the power operator: base**exp.

The arguments must have numeric types. With mixed operand types, the coercion rules for binary arithmetic operators apply. For int operands, the result has the same type as the operands (after coercion) unless the second argument is negative; in that case, all arguments are converted to float and a float result is delivered. For example, pow(10, 2) returns 100, but pow(10, -2) returns 0.01. For a negative base of type int or float and a non-integral exponent, a complex result is delivered. For example, pow(-9, 0.5) returns a value close to 3j. Whereas, for a negative base of type int or float with an integral exponent, a float result is delivered. For example, pow(-9, 2.0) returns 81.0.

For int operands base and exp, if mod is present, mod must also be of integer type and mod must be nonzero. If mod is present and exp is negative, base must be relatively prime to mod. In that case, pow(inv_base, -exp, mod) is returned, where inv_base is an inverse to base modulo mod.

Oto przykład obliczania odwrotności dla 38 modulo 97:

>>> pow(38, -1, mod=97)
23
>>> 23 * 38 % 97 == 1
True

Zmienione w wersji 3.8: For int operands, the three-argument form of pow now allows the second argument to be negative, permitting computation of modular inverses.

Zmienione w wersji 3.8: Zezwalaj na argument nazwany. Wcześniej obsługiwane były tylko pozycyjne argument.

print(*objects, sep=' ', end='\n', file=None, flush=False)¶

Print objects to the text stream file, separated by sep and followed by end. sep, end, file, and flush, if present, must be given as keyword arguments.

All non-keyword arguments are converted to strings like str() does and written to the stream, separated by sep and followed by end. Both sep and end must be strings; they can also be None, which means to use the default values. If no objects are given, print() will just write end.

The file argument must be an object with a write(string) method; if it is not present or None, sys.stdout will be used. Since printed arguments are converted to text strings, print() cannot be used with binary mode file objects. For these, use file.write(...) instead.

Buforowanie wyjścia jest zwykle określane przez file. Jednakże, jeśli flush jest prawdą, strumień jest przymusowo opróżniany.

Zmienione w wersji 3.3: Dodano flush argument nazwany.

class property(fget=None, fset=None, fdel=None, doc=None)¶

Zwraca atrybut właściwośći.

fget is a function for getting an attribute value. fset is a function for setting an attribute value. fdel is a function for deleting an attribute value. And doc creates a docstring for the attribute.

Typowym zastosowaniem jest zdefiniowanie zarządzanego atrybutu x

class C:
    def __init__(self):
        self._x = None

    def getx(self):
        return self._x

    def setx(self, value):
        self._x = value

    def delx(self):
        del self._x

    x = property(getx, setx, delx, "I'm the 'x' property.")

If c is an instance of C, c.x will invoke the getter, c.x = value will invoke the setter, and del c.x the deleter.

If given, doc will be the docstring of the property attribute. Otherwise, the property will copy fget’s docstring (if it exists). This makes it possible to create read-only properties easily using property() as a decorator:

class Parrot:
    def __init__(self):
        self._voltage = 100000

    @property
    def voltage(self):
        """Uzyska aktualne napięcie.""
        return self._voltage

The @property decorator turns the voltage() method into a „getter” for a read-only attribute with the same name, and it sets the docstring for voltage to „Get the current voltage.”

@getter¶

@setter¶

@deleter¶

A property object has getter, setter, and deleter methods usable as decorators that create a copy of the property with the corresponding accessor function set to the decorated function. This is best explained with an example:

class C:
    def __init__(self):
        self._x = None

    @property
    def x(self):
        """I'm the 'x' property."""
        return self._x

    @x.setter
    def x(self, value):
        self._x = value

    @x.deleter
    def x(self):
        del self._x

This code is exactly equivalent to the first example. Be sure to give the additional functions the same name as the original property (x in this case.)

Zwrócony obiekt właściwości ma również atrybutow fget , fset i fdel odpowiadające konstruktor argumentu.

Zmienione w wersji 3.5: Dokumentacja obiektów właściwości sa teraz zapisywalne.

__name__¶: Atrybut przechowująca nazwę właściwości. Nazwa właściwości może zostać zmieniona w czasie wykonywania.

Added in version 3.13.

class range(stop)
class range(start, stop, step=1): Zamiast być funkcja, range jest w rzeczywistości niezmiennym typem sekwencji, jak udokumentowano w Ranges i Sequence Types — list, tuple, range.

repr(object)¶

Return a string containing a printable representation of an object. For many types, this function makes an attempt to return a string that would yield an object with the same value when passed to eval(); otherwise, the representation is a string enclosed in angle brackets that contains the name of the type of the object together with additional information often including the name and address of the object. A class can control what this function returns for its instances by defining a __repr__() method. If sys.displayhook() is not accessible, this function will raise RuntimeError.

Ta klasa ma niestandardową reprezentację, którą można ocenić:

class Osoba:
   def __init__(self, imie, wiek):
      self.imie = imie
      self.wiek = wiek

   def __repr__(self):
      zwracać f "Person('{self.imie}', {self.wiek})".

reversed(seq)¶: Return a reverse iterator. seq must be an object which has a __reversed__() method or supports the sequence protocol (the __len__() method and the __getitem__() method with integer arguments starting at 0).

round(number, ndigits=None)¶

Return number rounded to ndigits precision after the decimal point. If ndigits is omitted or is None, it returns the nearest integer to its input.

For the built-in types supporting round(), values are rounded to the closest multiple of 10 to the power minus ndigits; if two multiples are equally close, rounding is done toward the even choice (so, for example, both round(0.5) and round(-0.5) are 0, and round(1.5) is 2). Any integer value is valid for ndigits (positive, zero, or negative). The return value is an integer if ndigits is omitted or None. Otherwise, the return value has the same type as number.

Dla ogólnego obiektu Python number , round deleguje do number.__round__.

Informacja

The behavior of round() for floats can be surprising: for example, round(2.675, 2) gives 2.67 instead of the expected 2.68. This is not a bug: it’s a result of the fact that most decimal fractions can’t be represented exactly as a float. See Arytmetyka liczb zmiennoprzecinkowych: problemy i ograniczenia for more information.

class set

class set(iterable)

Return a new set object, optionally with elements taken from iterable. set is a built-in class. See set and Set Types — set, frozenset for documentation about this class.

Dla innych kontenerów zobacz klasy wbudowane frozenset , list, tuple i dict, jak również collections moduł .

setattr(object, name, value)¶

This is the counterpart of getattr(). The arguments are an object, a string, and an arbitrary value. The string may name an existing attribute or a new attribute. The function assigns the value to the attribute, provided the object allows it. For example, setattr(x, 'foobar', 123) is equivalent to x.foobar = 123.

name need not be a Python identifier as defined in Identifiers and keywords unless the object chooses to enforce that, for example in a custom __getattribute__() or via __slots__. An attribute whose name is not an identifier will not be accessible using the dot notation, but is accessible through getattr() etc..

Informacja

Since private name mangling happens at compilation time, one must manually mangle a private attribute’s (attributes with two leading underscores) name in order to set it with setattr().

class slice(stop)¶

class slice(start, stop, step=None)

Return a slice object representing the set of indices specified by range(start, stop, step). The start and step arguments default to None.

start¶

stop¶

step¶: Slice objects have read-only data attributes start, stop, and step which merely return the argument values (or their default). They have no other explicit functionality; however, they are used by NumPy and other third-party packages.

Slice objects are also generated when extended indexing syntax is used. For example: a[start:stop:step] or a[start:stop, i]. See itertools.islice() for an alternate version that returns an iterator.

Zmienione w wersji 3.12: Obiekty Slice są teraz hashable (pod warunkiem, że start, stop i step są hashable).

sorted(iterable, /, *, key=None, reverse=False)¶

Zwraca nową posortowaną listę z elementów w iterable.

Posiada dwa opcjonalne argumenty, które muszą być określone jako argument nazwany.

key specifies a function of one argument that is used to extract a comparison key from each element in iterable (for example, key=str.lower). The default value is None (compare the elements directly).

reverse jest wartością logiczną. Jeśli jest ustawiona na True, elementy listy są sortowane tak, jakby każde porównanie było odwrócone.

Użyj functools.cmp_to_key() do konwersji starego stylu cmp funkcja na key funkcja.

The built-in sorted() function is guaranteed to be stable. A sort is stable if it guarantees not to change the relative order of elements that compare equal — this is helpful for sorting in multiple passes (for example, sort by department, then by salary grade).

The sort algorithm uses only < comparisons between items. While defining an __lt__() method will suffice for sorting, PEP 8 recommends that all six rich comparisons be implemented. This will help avoid bugs when using the same data with other ordering tools such as max() that rely on a different underlying method. Implementing all six comparisons also helps avoid confusion for mixed type comparisons which can call reflected the __gt__() method.

Przykłady sortowania i krótki samouczek sortowania można znaleźć na stronie Sorting Techniques.

@staticmethod¶

Przekształcenie metody w metodę statyczną.

Metoda statyczna nie otrzymuje niejawnego pierwszego argumentu. Aby zadeklarować metodę statyczną, użyj tego idiomu:

class C:
    @staticmethod
    def f(arg1, arg2, argN): ...

Forma @staticmethod to dekorator funkcji – zobacz Function definitions po szczegóły.

A static method can be called either on the class (such as C.f()) or on an instance (such as C().f()). Moreover, the static method descriptor is also callable, so it can be used in the class definition (such as f()).

Static methods in Python are similar to those found in Java or C++. Also, see classmethod() for a variant that is useful for creating alternate class constructors.

Like all decorators, it is also possible to call staticmethod as a regular function and do something with its result. This is needed in some cases where you need a reference to a function from a class body and you want to avoid the automatic transformation to instance method. For these cases, use this idiom:

def standardowa_funkcja():
    ...

class C:
    methoda = staticmethod(standardowa_funkcja)

Więcej informacji na temat metod statycznych można znaleźć na stronie The standard type hierarchy.

Zmienione w wersji 3.10: Static methods now inherit the method attributes (__module__, __name__, __qualname__, __doc__ and __annotations__), have a new __wrapped__ attribute, and are now callable as regular functions.

class str(object='')

class str(object=b'', encoding='utf-8', errors='strict')

Zwraca str wersja of object. Szczegółowe informacje można znaleźć na stronie str().

str jest wbudowanem napisem class. Aby uzyskać ogólne informacje na temat napisow, zobacz Text Sequence Type — str.

sum(iterable, /, start=0)¶

Sums start and the items of an iterable from left to right and returns the total. The iterable’s items are normally numbers, and the start value is not allowed to be a string.

For some use cases, there are good alternatives to sum(). The preferred, fast way to concatenate a sequence of strings is by calling ''.join(sequence). To add floating-point values with extended precision, see math.fsum(). To concatenate a series of iterables, consider using itertools.chain().

Zmienione w wersji 3.8: Parametr start można określić jako argument nazwany.

Zmienione w wersji 3.12: Sumowanie zmiennoprzecinkowe zostało przełączone na algorytm, który zapewnia większą dokładność i lepszą przemienność w większości kompilacji.

class super¶

class super(type, object_or_type=None)

Return a proxy object that delegates method calls to a parent or sibling class of type. This is useful for accessing inherited methods that have been overridden in a class.

The object_or_type determines the method resolution order to be searched. The search starts from the class right after the type.

For example, if __mro__ of object_or_type is D -> B -> C -> A -> object and the value of type is B, then super() searches C -> A -> object.

The __mro__ attribute of the class corresponding to object_or_type lists the method resolution search order used by both getattr() and super(). The attribute is dynamic and can change whenever the inheritance hierarchy is updated.

If the second argument is omitted, the super object returned is unbound. If the second argument is an object, isinstance(obj, type) must be true. If the second argument is a type, issubclass(type2, type) must be true (this is useful for classmethods).

When called directly within an ordinary method of a class, both arguments may be omitted („zero-argument super()”). In this case, type will be the enclosing class, and obj will be the first argument of the immediately enclosing function (typically self). (This means that zero-argument super() will not work as expected within nested functions, including generator expressions, which implicitly create nested functions.)

There are two typical use cases for super. In a class hierarchy with single inheritance, super can be used to refer to parent classes without naming them explicitly, thus making the code more maintainable. This use closely parallels the use of super in other programming languages.

The second use case is to support cooperative multiple inheritance in a dynamic execution environment. This use case is unique to Python and is not found in statically compiled languages or languages that only support single inheritance. This makes it possible to implement „diamond diagrams” where multiple base classes implement the same method. Good design dictates that such implementations have the same calling signature in every case (because the order of calls is determined at runtime, because that order adapts to changes in the class hierarchy, and because that order can include sibling classes that are unknown prior to runtime).

W obu przypadkach typowe wywołanie superklasy wygląda następująco:

class C(B):
    def methoda(self, arg):
        super().methoda(arg) # To robi to samo co:
                               # super(C, self).methoda(arg)

In addition to method lookups, super() also works for attribute lookups. One possible use case for this is calling descriptors in a parent or sibling class.

Note that super() is implemented as part of the binding process for explicit dotted attribute lookups such as super().__getitem__(name). It does so by implementing its own __getattribute__() method for searching classes in a predictable order that supports cooperative multiple inheritance. Accordingly, super() is undefined for implicit lookups using statements or operators such as super()[name].

Also note that, aside from the zero argument form, super() is not limited to use inside methods. The two argument form specifies the arguments exactly and makes the appropriate references. The zero argument form only works inside a class definition, as the compiler fills in the necessary details to correctly retrieve the class being defined, as well as accessing the current instance for ordinary methods.

Praktyczne sugestie dotyczące projektowania klas współpracujących przy użyciu super() można znaleźć w poradniku korzystania z super().

class tuple
class tuple(iterable): Zamiast być funkcja, tuple jest w rzeczywistości niezmiennym typem sekwencji, jak udokumentowano w Tuples i Sequence Types — list, tuple, range.

class type(object)¶

class type(name, bases, dict, **kwds)

With one argument, return the type of an object. The return value is a type object and generally the same object as returned by object.__class__.

Funckja wbudowana isinstance() jest zalecana do testowania typu obiektu, ponieważ uwzględnia podklasa.

With three arguments, return a new type object. This is essentially a dynamic form of the class statement. The name string is the class name and becomes the __name__ attribute. The bases tuple contains the base classes and becomes the __bases__ attribute; if empty, object, the ultimate base of all classes, is added. The dict dictionary contains attribute and method definitions for the class body; it may be copied or wrapped before becoming the __dict__ attribute. The following two statements create identical type objects:

>>> class X:
...     a = 1
...
>>> X = type('X', (), dict(a=1))

Zobacz także:

Keyword arguments provided to the three argument form are passed to the appropriate metaclass machinery (usually __init_subclass__()) in the same way that keywords in a class definition (besides metaclass) would.

Zobacz także Customizing class creation.

Zmienione w wersji 3.6: Subclasses of type which don’t override type.__new__ may no longer use the one-argument form to get the type of an object.

vars()¶

vars(object)

Zwraca atrybut __dict__ dla moduł, klas, instancji lub dowolnego innego obiektu z __dict__ atrybut .

Objects such as modules and instances have an updateable __dict__ attribute; however, other objects may have write restrictions on their __dict__ attributes (for example, classes use a types.MappingProxyType to prevent direct dictionary updates).

Bez argumenta, vars() działa jak locals().

A TypeError exception is raised if an object is specified but it doesn’t have a __dict__ attribute (for example, if its class defines the __slots__ attribute).

Zmienione w wersji 3.13: Wynik wywołania tej funkcji bez argumentow został zaktualizowany zgodnie z opisem dla wbudowanej locals() .

zip(*iterables, strict=False)¶

Iteruje równolegle po kilku iterables, tworząc krotke z elementem z każdej z nich.

Przykład:

>>> for item in zip([1, 2, 3], ['cukier', 'przyprawa', 'wszystko fajnie']):
... print(item)
...
(1, 'cukier')
(2, "przyprawa")
(3, "wszystko fajnie")

More formally: zip() returns an iterator of tuples, where the i-th tuple contains the i-th element from each of the argument iterables.

Another way to think of zip() is that it turns rows into columns, and columns into rows. This is similar to transposing a matrix.

zip() is lazy: The elements won’t be processed until the iterable is iterated on, e.g. by a for loop or by wrapping in a list.

One thing to consider is that the iterables passed to zip() could have different lengths; sometimes by design, and sometimes because of a bug in the code that prepared these iterables. Python offers three different approaches to dealing with this issue:

By default, zip() stops when the shortest iterable is exhausted. It will ignore the remaining items in the longer iterables, cutting off the result to the length of the shortest iterable:
```
>>> list(zip(range(3), ['fee', 'fi', 'fo', 'fum']))
[(0, 'fee'), (1, 'fi'), (2, 'fo')]
```
zip() is often used in cases where the iterables are assumed to be of equal length. In such cases, it’s recommended to use the strict=True option. Its output is the same as regular zip():
```
>>> list(zip(('a', 'b', 'c'), (1, 2, 3), strict=True))
[('a', 1), ('b', 2), ('c', 3)]
```
W przeciwieństwie do domyślnego zachowania , rzuci ValueError, jeśli jeden iterable zostanie wyczerpany przed innymi:
```
>>> for item in zip(range(3), ['fee', 'fi', 'fo', 'fum'], strict=True):  
...     print(item)
...
(0, 'fee')
(1, 'fi')
(2, 'fo')
Traceback (most recent call last):
  ...
ValueError: zip() argument 2 is longer than argument 1
```
Without the strict=True argument, any bug that results in iterables of different lengths will be silenced, possibly manifesting as a hard-to-find bug in another part of the program.
Shorter iterables can be padded with a constant value to make all the iterables have the same length. This is done by itertools.zip_longest().

Edge cases: With a single iterable argument, zip() returns an iterator of 1-tuples. With no arguments, it returns an empty iterator.

Wskazówki i porady:

The left-to-right evaluation order of the iterables is guaranteed. This makes possible an idiom for clustering a data series into n-length groups using zip(*[iter(s)]*n, strict=True). This repeats the same iterator n times so that each output tuple has the result of n calls to the iterator. This has the effect of dividing the input into n-length chunks.

zip() w połączeniu z operatorem * może być użyty do rozpakowania listy:

>>> x = [1, 2, 3]
>>> y = [4, 5, 6]
>>> list(zip(x, y))
[(1, 4), (2, 5), (3, 6)]
>>> x2, y2 = zip(*zip(x, y))
>>> x == list(x2) and y == list(y2)
True

Zmienione w wersji 3.10: Dodano argument strict .

__import__(name, globals=None, locals=None, fromlist=(), level=0)¶

Informacja

Jest to zaawansowana funkcja, która nie jest potrzebna w codziennym programowaniu Pythona, w przeciwieństwie do importlib.import_module().

This function is invoked by the import statement. It can be replaced (by importing the builtins module and assigning to builtins.__import__) in order to change semantics of the import statement, but doing so is strongly discouraged as it is usually simpler to use import hooks (see PEP 302) to attain the same goals and does not cause issues with code which assumes the default import implementation is in use. Direct use of __import__() is also discouraged in favor of importlib.import_module().

The function imports the module name, potentially using the given globals and locals to determine how to interpret the name in a package context. The fromlist gives the names of objects or submodules that should be imported from the module given by name. The standard implementation does not use its locals argument at all and uses its globals only to determine the package context of the import statement.

level specifies whether to use absolute or relative imports. 0 (the default) means only perform absolute imports. Positive values for level indicate the number of parent directories to search relative to the directory of the module calling __import__() (see PEP 328 for the details).

When the name variable is of the form package.module, normally, the top-level package (the name up till the first dot) is returned, not the module named by name. However, when a non-empty fromlist argument is given, the module named by name is returned.

Na przykład, instrukcja import spam skutkuje kodem bajtowym przypominającym następujący kod:

spam = __import__('spam', globals(), locals(), [], 0)

Instrukcja import spam.ham skutkuje następującym połączeniem:

spam = __import__('spam.ham', globals(), locals(), [], 0)

Note how __import__() returns the toplevel module here because this is the object that is bound to a name by the import statement.

Z drugiej strony, instrukcja from spam.ham import eggs, sausage as saus skutkuje

_temp = __import__('spam.ham', globals(), locals(), ['jajka', 'kielbasa'], 0)
jajka = _temp.jajka
kielbasa = _temp.kielbasa

Here, the spam.ham module is returned from __import__(). From this object, the names to import are retrieved and assigned to their respective names.

Jeśli chcesz po prostu zaimportować moduł (potencjalnie w ramach pakietu) według nazwy, użyj importlib.import_module().

Zmienione w wersji 3.3: Ujemne wartości dla level nie są już obsługiwane (co również zmienia wartość domyślny na 0).

Zmienione w wersji 3.9: Gdy używane są opcje wiersza poleceń -E lub -I, opcja zmienna środowiskowa PYTHONCASEOK jest teraz ignorowana.

Przypisy

Wbudowane funkcje¶

Spis treści

Poprzedni temat

Następny temat

Ta strona