16. Παράρτημα

16.1. Διαδραστική Λειτουργία

Υπάρχουν δύο παραλλαγές του διαδραστικού REPL. Ο κλασικός βασικός διερμηνέας υποστηρίζει σε όλες τις πλατφόρμες με ελάχιστες δυνατότητες ελέγχου γραμμής.

On Windows, or Unix-like systems with curses support, a new interactive shell is used by default since Python 3.13. This one supports color, multiline editing, history browsing, and paste mode. To disable color, see Controlling color for details. Function keys provide some additional functionality. F1 enters the interactive help browser pydoc. F2 allows for browsing command-line history with neither output nor the >>> and … prompts. F3 enters «paste mode», which makes pasting larger blocks of code easier. Press F3 to return to the regular prompt.

Όταν χρησιμοποιείτε το νέο διαδραστικό κέλυφος, βγείτε από το shell πληκτρολογώντας exit or quit. Η προσθήκη παρενθέσεων κλήσης μετά από αυτές τις εντολές δεν απαιτείται.

Εάν το νέο διαδραστικό shell δεν είναι επιθυμητό, μπορεί να απενεργοποιηθεί μέσω της μεταβλητής περιβάλλοντος PYTHON_BASIC_REPL.

16.1.1. Διαχείριση Σφαλμάτων

Όταν παρουσιαστεί ένα σφάλμα, ο interpreter εμφανίζει ένα μήνυμα σφάλματος και ένα stack trace. Στη διαδραστική λειτουργία, στη συνέχεια επιστρέφει στην κύρια γραμμή εντολών∙ όταν η είσοδος προέρχεται από ένα αρχείο, εξέρχεται με κατάσταση εξόδου μη μηδενική μετά την εκτύπωση του stack trace. (Οι εξαιρέσεις που αντιμετωπίζονται από μια εντολή except σε ένα try μπλοκ, δεν είναι σφάλματα σε αυτό το πλαίσιο.) Ορισμένα σφάλματα είναι άνευ όρων μοιραία και προκαλούν έξοδο με κατάσταση εξόδου μη μηδενική. Αυτό ισχύει για εσωτερικές ασυνέπειες και ορισμένες περιπτώσεις εξάντλησης της μνήμης. Όλα τα μηνύματα σφάλματος εγγράφονται στην τυπική ροή σφαλμάτων∙ η κανονική έξοδος από τις εκτελεσμένες εντολές γράφεται στην τυπική έξοδο.

Πληκτρολογώντας τον χαρακτήρα διακοπής (συνήθως Control-C ή Delete) στην κύρια ή δευτερεύουσα γραμμή εντολών ακυρώνει την είσοδο και επιστρέφει στην κύρια γραμμή εντολών. [1] Πληκτρολογώντας μια διακοπή ενώ εκτελείται μια εντολή δημιουργείται η εξαίρεση KeyboardInterrupt, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί από μια πρόταση try.

16.1.2. Εκτελέσιμα Python Scripts

Στα συστήματα BSD’ish Unix systems, τα Python scripts μπορούν να γίνουν άμεσα εκτελέσιμα, όπως τα shell scripts, βάζοντας τη γραμμή:

#!/usr/bin/env python3

(υποθέτοντας ότι ο interpreter βρίσκεται στο PATH του χρήστη) στην αρχή του σεναρίου και δίνοντας στο αρχείο μια εκτελέσιμη λειτουργία. Το #! πρέπει να είναι οι δύο πρώτοι χαρακτήρες του αρχείου. Σε ορισμένες πλατφόρμες, αυτή η πρώτη γραμμή πρέπει να τελειώνει με μια γραμμή τύπου Unix που τελειώνει με μια γραμμή τύπου Unix που τελειώνει ('\n'), όχι με γραμμή Windows ('\r\n'). Σημειώστε ότι ο χαρακτήρας κατακερματισμού, , '#', χρησιμοποιείται για την έναρξη ενός σχολίου στην Python.

Το script μπορεί να δοθεί μια εκτελέσιμη λειτουργία ή άδεια, χρησιμοποιώντας την εντολή chmod.

$ chmod +x myscript.py

Στα συστήματα Windows, δεν υπάρχει η έννοια της «εκτελέσιμη λειτουργίας». Το πρόγραμμα εγκατάστασης της Python συσχετίζει αυτόματα τα αρχεία .py με το python.exe έτσι ώστε να εκτελείται ένα διπλό κλικ σε ένα αρχείο Python ως script. Η επέκταση μπορεί επίσης να είναι .pyw, σε αυτήν την περίπτωση, το παράθυρο της κονσόλας που εμφανίζεται συνήθως αποκρύπτεται.

16.1.3. Το διαδραστικό αρχείο εκκίνησης

Όταν χρησιμοποιείτε την Python διαδραστικά, είναι συχνά βολικό να εκτελούνται ορισμένες τυπικές εντολές κάθε φορά που ξεκινά ο interpreter. Μπορείτε να το κάνετε αυτό ορίζοντας μια μεταβλητή περιβάλλοντος με το όνομα PYTHONSTARTUP στο όνομα ενός αρχείου που περιέχει τις εντολές εκκίνησης σας. Αυτό είναι παρόμοιο με το χαρακτηριστικό .profile στα Unix shells.

Αυτό το αρχείο διαβάζεται μόνο σε διαδραστικές συνεδρίες, όχι όταν η Python διαβάζει εντολές από ένα script, και όχι όταν το /dev/tty δίνεται ως η ρητή πηγή εντολών (η οποία κατά τα άλλα συμπεριφέρεται σαν μια διαδραστική συνεδρία). Εκτελείται στον ίδιο χώρο ονομάτων όπου εκτελούνται αλληλεπιδραστικές εντολές, έτσι ώστε τα αντικείμενα που ορίζει ή εισάγει να μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς επιφύλαξη στη διαδραστική περίοδο λειτουργίας. Μπορείτε επίσης να αλλάξετε τις προτροπές sys.ps1 και sys.ps2 σε αυτό το αρχείο.

Εάν θέλετε να διαβάσετε ένα επιπλέον αρχείο εκκίνησης από τον τρέχοντα κατάλογο, μπορείτε να το προγραμματίσετε στο καθολικό αρχείο εκκίνησης χρησιμοποιώντας κώδικα όπως if os.path.isfile('.pythonrc.py'): exec(open('.pythonrc.py').read()). Εάν θέλετε να χρησιμοποιήσετε το αρχείο εκκίνησης σε ένα σενάριο, πρέπει να το κάνετε ρητά στο script:

import os
filename = os.environ.get('PYTHONSTARTUP')
if filename and os.path.isfile(filename):
    with open(filename) as fobj:
        startup_file = fobj.read()
    exec(startup_file)

16.1.4. Τα Modules Προσαρμογής

Η Python παρέχει δύο άγκιστρα για να σας επιτρέψει να την προσαρμόσετε: sitecustomize και usercustomize. Για να δείτε πώς λειτουργεί, πρέπει πρώτα να βρείτε τη θέση του καταλόγου πακέτων ιστοτόπων χρήστη. Ξεκινήστε την Python και εκτελέσετε αυτός ο κώδικας:

>>> import site
>>> site.getusersitepackages()
'/home/user/.local/lib/python3.x/site-packages'

Τώρα μπορείτε να δημιουργήσετε ένα αρχείο με το όνομα usercustomize.py σε αυτόν τον κατάλογο και να βάλετε ό,τι θέλετε σε αυτόν. Θα επηρεάσει κάθε επίκληση της Python, εκτός εάν ξεκινήσει με την επιλογή -s απενεργοποιήστε την αυτόματη εισαγωγή.

Το sitecustomize λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά συνήθως δημιουργείται από έναν διαχειριστή του υπολογιστή στον παγκόσμιο κατάλογο πακέτων τοποθεσιών και εισάγεται πριν από το usercustomize. Δείτε την τεκμηρίωση του module site για περισσότερες λεπτομέρειες.

Υποσημειώσεις

[1]

Ένα πρόβλημα με το πακέτο GNU Readline μπορεί να το αποτρέψει.