Τύποι Built-in¶

Οι παρακάτω κατηγορίες περιγράφουν τους standard τύπους που είναι ενσωματωμένοι (built) μέσα στον interpreter.

Οι κύριοι ενσωματωμένοι (built) τύποι είναι αριθμοί, ακολουθίες, αντιστοιχίσεις (mappings), κλάσεις, instances και exceptions.

Ορισμένες collection κλάσεις είναι μεταβλητές (mutable). Οι μέθοδοι που προσθέτουν, αφαιρούν ή αναδιατάσσουν τα μέλη τους και δεν επιστρέφουν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, ποτέ δεν επιστρέφουν το ίδιο collection instance αλλά None.

Ορισμένες λειτουργίες υποστηρίζονται από διάφορους τύπους αντικειμένων· ειδικότερα, σχεδόν όλα τα αντικείμενα μπορούν να συγκριθούν ως προς την ισότητα, να ελεγχθούν για την έγκυρη τιμή και να μετατραπούν σε συμβολοσειρά (string) (με τη συνάρτηση repr() ή την ελαφρώς διαφορετική συνάρτηση str()). Η τελευταία συνάρτηση χρησιμοποιείται έμμεσα όταν ένα αντικείμενο γράφεται από τη συνάρτηση print().

Έλεγχος Έγκυρης Τιμής¶

Οποιοδήποτε αντικείμενο μπορεί να ελεγχθεί ως προς την εγκυρότητα της τιμής του, για χρήση σε if ή while συνθήκη ή ως τελεστής των λογικών πράξεων παρακάτω.

Ως προεπιλογή, ένα αντικείμενο θεωρείται true εκτός εάν η κλάση του ορίζει μία __bool__() μέθοδο που επιστρέφει False ή μία __len__() μέθοδο που επιστρέφει μηδέν, όταν καλείται με το αντικείμενο. [1] Εδώ τα περισσότερα από τα ενσωματωμένα (built-in) αντικείμενα θεωρούνται false:

σταθερές που έχουν οριστεί ως false: None και False
μηδέν οποιουδήποτε αριθμητικού τύπου: 0, 0,0, 0j, Decimanl(0), Fraction(0, 1)
κενές ακολουθίες και collections: '', (), [], {}, set(), range(0)

Οι πράξεις και οι ενσωματωμένες (built-in) συναρτήσεις που έχουν αποτέλεσμα Boolean πάντα επιστρέφουν 0 ή False για false και 1 ή True για true, εκτός εάν δηλώνεται διαφορετικά. (Σημαντική εξαίρεση: οι λογικές (Boolean) πράξεις or και and επιστρέφουν πάντα έναν από τους τελεστές τους.)

Λογικές (Boolean) Πράξεις — `and`, `or`, `not`¶

Αυτές είναι οι λογικές (Boolean) πράξεις, ταξινομημένες βάσει προτεραιότητας:

Πράξη	Αποτέλεσμα	Σημειώσεις
`x or y`	αν το x είναι true, τότε x, αλλιώς y	(1)
`x and y`	αν το x είναι false, τότε x, αλλιώς y	(2)
`not x`	if x είναι false, τότε `True`, αλλιώς `False`	(3)

Σημειώσεις:

Αυτός είναι ένας τελεστής μικρού κυκλώματος, επομένως αξιολογεί μόνο το δεύτερο όρισμα αν το πρώτο είναι false.
Αυτός είναι ένας τελεστής μικρού κυκλώματος, επομένως αξιολογεί μόνο το δεύτερο όρισμα αν το πρώτο είναι true.
To not έχει χαμηλότερη προτεραιότητα από τους μη λογικούς (non-Boolean) τελεστές, οπότε το not a == b μεταφράζεται σαν not (a==b), και το a == not b είναι συντακτικό σφάλμα.

Συγκρίσεις¶

Υπάρχουν οκτώ πράξεις σύγκρισης στην Python. Όλες έχουν την ίδια προτεραιότητα (η οποία είναι υψηλότερη από αυτή των λογικών (Boolean) πράξεων). Οι συγκρίσεις μπορεί να αλυσοδεθούν αυθαίρετα· για παράδειγμα, το x < y <= z ισοδυναμεί με x < y και y <= z, εκτός από το ότι το y αξιολογείται μόνο μία φορά (αλλά και στις δύο περιπτώσεις το z δεν αξιολογείται καθόλου όταν το x < y είναι false).

Αυτός ο πίνακας συνοψίζει τις πράξεις σύγκρισης:

Πράξη	Έννοια
`<`	αυστηρά μικρότερο από
`<=`	μικρότερο από ή ίσο
`>`	αυστηρά μεγαλύτερο από
`>=`	μεγαλύτερο από ή ίσο
`==`	ίσο
`!=`	διάφορο
`is`	ταυτότητα αντικειμένου
`is not`	αρνητική ταυτότητα αντικειμένου

Αντικείμενα διαφορετικών τύπων, εκτός από διαφορετικούς αριθμητικούς τύπους, δεν συγκρίνονται ποτέ ως ίσα. Ο τελεστής == ορίζεται πάντα αλλά για ορισμένους τύπους αντικειμένων (για παράδειγμα, αντικείμενα κλάσης) ισοδυναμεί με is. Οι τελεστές <, <=, > και >= ορίζονται μόνο όπου έχουν νόημα· για παράδειγμα, δημιουργούν μια εξαίρεση TypeError όταν ένα από τα ορίσματα είναι μιγαδικός αριθμός.

Μη πανομοιότυπα instances μιας κλάσης συνήθως συγκρίνονται ως μη ίσα εκτός εάν το η κλάση ορίζει τη μέθοδο __eq__().

Τα instances μιας κλάσης δεν μπορούν να ταξινομηθούν σε σχέση με άλλα instances της ίδιας κλάσης, ή άλλους τύπους του αντικειμένου, εκτός εάν η κλάση ορίζει αρκετές από τις μεθόδους __lt__(), __le__(), __gt__(), και __ge__() (γενικά, __lt__() και __eq__() είναι αρκετά, αν θέλετε τις συμβατικές έννοιες των τελεστών σύγκρισης).

Η συμπεριφορά των τελεστών is και is not δεν μπορεί να είναι προσαρμοσμένη· επίσης, μπορούν να εφαρμοστούν σε οποιαδήποτε δύο αντικείμενα και ποτέ να μην δημιουργήσουν μία εξαίρεση.

Δύο ακόμη πράξεις με την ίδια συντακτική προτεραιότητα, in και not in, υποστηρίζονται από τύπους που είναι Iterable ή υλοποιούν τη μέθοδο __contains__().

Αριμθητικοί Τύποι — `int`, `float`, `complex`¶

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί αριθμητικοί τύποι: integers, floating point numbers και complex numbers. Επιπλέον, τα Booleans είναι υπό-τύπος ακεραίων (integers). Οι ακέραιοι αριθμοί έχουν απεριόριστη ακρίβεια. Οι Αριθμοί κινητής υποδιαστολής (floating point numbers) συνήθως υλοποιούνται χρησιμοποιώντας το double στη C· πληροφορίες σχετικά με την ακρίβεια και την εσωτερική αναπαράσταση αριθμών κινητής υποδιαστολής για το μηχάνημα στο οποίο εκτελείται το πρόγραμμά σας είναι διαθέσιμο στο sys.float_info. Οι μιγαδικοί αριθμοί (complex numbers) έχουν ένα πραγματικό και φανταστικό μέρος, κάθε ένα από τα οποία ένας αριθμός κινητής υποδιαστολής. Για να εξαγάγετε αυτά τα μέρη από έναν μιγαδικό αριθμό z, χρησιμοποιήστε z.real και z.imag. (Η standard βιβλιοθήκη περιλαμβάνει τους πρόσθετους αριθμητικούς τύπους fractions.Fraction, για ορθολογικούς, και decimal.Decimal, για αριθμούς κινητής υποδιαστολής με ακρίβεια που ορίζει ο χρήστης.)

Οι αριθμοί δημιουργούνται με αριθμητικά γράμματα ή ως αποτέλεσμα ενσωματωμένων (built-in) συναρτήσεων και τελεστών. Ακέραιοι αριθμοί (συμπεριλαμβανομένων του εξαδικού, του οκταδικού και των δυαδικοί αριθμών) αποδίδουν ακέραιους αριθμούς. Αριθμητικά που περιέχουν δεκαδικό ή εκθέτη παράγουν αριθμούς κινητής υποδιαστολής. Η προσάρτηση του 'j' ή του 'J' σε ένα αριθμητικό παράγει έναν φανταστικό αριθμό (έναν μιγαδικό αριθμό με μηδενικό πραγματικό μέρος) το οποίο μπορείτε να προσθέσετε σε έναν ακέραιο ή κινητής υποδιαστολής για να πάρετε έναν μιγαδικό αριθμό με πραγματικό και φανταστικό μέρος.

Η Python υποστηρίζει πλήρως τα μικτά αριθμητικά: όταν ένας δυαδικός αριθμητικός τελεστής έχει τελεστές διαφορετικών αριθμητικών τύπων, ο τελεστής με το «στενότερο» τύπο διευρύνεται σε αυτόν του άλλου, όπου ένας ακέραιος αριθμός είναι στενότερος από έναν με κινητή υποδιαστολή, που είναι στενότερο από ένα μιγαδικό. Η σύγκριση μεταξύ αριθμών διαφορετικών τύπων συμπεριφέρεται σαν να ήταν οι ακριβείς τιμές αυτών των αριθμών σε σύγκριση. [2]

Μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι κατασκευαστές int(), float() και complex() για να παράγουν αριθμούς συγκεκριμένου τύπου.

Όλοι οι αριθμητικοί τύποι (εκτός των μιγαδικών) υποστηρίζουν τις ακόλουθες πράξεις (για προτεραιότητες των πράξεων, βλέπε Operator precedence):

Πράξη	Αποτέλεσμα	Σημειώσεις	Ολόκληρη τεκμηρίωση
`x + y`	άθροισμα του x και y
`x - y`	διαφορά του x και y
`x * y`	γινόμενο των x και y
`x / y`	πηλίκο των x και y
`x // y`	ακέραιο μέρος του πηλίκου των x και y	(1)(2)
`x % y`	υπόλοιπο του `x / y`	(2)
`-x`	x αρνητικό
`+x`	x αμετάβλητο
`abs(x)`	απόλυτη τιμή ή μέγεθος του x		`abs()`
`int(x)`	μετατροπή του x σε ακέραιο	(3)(6)	`int()`
`float(x)`	μετατροπή του x σε κινητής υποδιαστολής	(4)(6)	`float()`
`complex(re, im)`	ένας μιγαδικός αριθμός με πραγματικό μέρος re, φανταστικό μέρος im. Το im μετατρέπεται αυτόματα σε μηδέν.	(6)	`complex()`
`c.conjugate()`	συζυγές του μιγαδικού αριθμού c
`divmod(x, y)`	το ζευγάρι `(x // y, x % y)`	(2)	`divmod()`
`pow(x, y)`	x σε δύναμη του y	(5)	`pow()`
`x ** y`	x σε δύναμη του y	(5)

Σημειώσεις:

Αναφέρεται επίσης ως διαίρεση ακέραιου αριθμού. Για τελεστές τύπου int, το αποτέλεσμα έχει τύπο int. Για τελεστές τύπου float, το αποτέλεσμα έχει τύπο float. Γενικά, το αποτέλεσμα είναι ένας ολόκληρος ακέραιος αριθμός, αν και ο τύπος του αποτελέσματος δεν είναι απαραίτητα int. Το αποτέλεσμα είναι πάντα στρογγυλεμένο προς το μείον άπειρο: 1//2 είναι 0, (-1)//2 είναι -1, 1//(-2) είναι -1, και (-1)//(-2) είναι 0.
Όχι για μιγαδικούς αριθμούς. Αντίθετα μετατρέψτε σε float χρησιμοποιώντας abs() εάν είναι εφαρμόσιμο.
Η μετατροπή από float σε int περικόπτει, απορρίπτοντας το κλασματικό μέρος. Δείτε τις συναρτήσεις math.floor() και math.ceil() για εναλλακτικές μετατροπές.
το float δέχεται επίσης τις συμβολοσειρές (strings) «nan» και «inf» με ένα προαιρετικό πρόθεμα «+» ή «-» για το Not a Number (NaN - Όχι αριθμός) και θετικό ή αρνητικό άπειρο.
Η Python ορίζει το pow(0, 0) και το 0 ** 0 ως 1, όπως συνηθίζεται για τις γλώσσες προγραμματισμού.
Τα αριθμητικά κυριολεκτικά (numeric literals) που γίνονται δεκτά περιλαμβάνουν τα ψηφία 0 έως 9 ή οποιοδήποτε ισοδύναμο Unicode (σημεία κώδικα με την ιδιότητα Nd).

Δείτε το Thε Unicode Standard για μια πλήρη λίστα σημείων κώδικα με το Nd property.

Όλοι οι τύποι numbers.Real (int και float) επίσης περιλαμβάνουν τις ακόλουθες λειτουργίες:

Πράξη	Αποτέλεσμα
`math.trunc(x)`	x μετατρέπεται σε `Integral`
`round(x[, n])`	x στρογγυλοποιημένο σε n ψηφία, στρογγυλοποιώντας το μισό σε ζυγό. Εάν το n παραλειφθεί, το default του είναι το 0.
`math.floor(x)`	το μεγαλύτερο `Integral` <= x
`math.ceil(x)`	το μικρότερο `Integral` >= x

Για περαιτέρω αριθμητικές πράξεις δείτε τα modules math και cmath.

Bitwise Πράξεις σε Ακέραιους Τύπους¶

Οι πράξεις bitwise έχουν νόημα μόνο για ακέραιους αριθμούς. Το αποτέλεσμα των bitwise πράξεων υπολογίζεται σαν να εκτελείται σε συμπλήρωμα ως προς δύο με άπειρο αριθμό bits πρόσημου.

Οι προτεραιότητες των δυαδικών πράξεων bitwise είναι όλες χαμηλότερες από τις αριθμητικές πράξεις και υψηλότερες από τις συγκρίσεις· η μοναδιαία πράξη ~ έχει την ίδια προτεραιότητα με τις άλλες μοναδιαίες αριθμητικές πράξεις (+ και -).

Αυτός ο πίνακας παραθέτει όλες τις bitwise πράξεις ταξινομημένες σε αύξουσα σειρά:

Πράξη	Αποτέλεσμα	Σημειώσεις
`x \| y`	bitwise or των x και y	(4)
`x ^ y`	bitwise exclusive or των x και y	(4)
`x & y`	bitwise and των x και y	(4)
`x << n`	x ολισθημένο (shifted) αριστερά κατά n bits	(1)(2)
`x >> n`	x ολισθημένο (shifted) δεξιά κατά n bits	(1)(3)
`~x`	τα bits του x αντιστραμμένα

Σημειώσεις:

Οι μετρήσεις αρνητικών ολισθήσεων (negative shift) είναι άκυρες και κάνουν raise ValueError.
Μια αριστερή ολίσθηση (shift) κατά n bits ισοδυναμεί με πολλαπλασιασμό με pow(2, n).
Μια δεξιά ολίσθηση (shift) κατά n bits ισοδυναμεί με διαίρεση πατώματος με pow(2, n).
Η εκτέλεση αυτών των υπολογισμών με τουλάχιστον ένα επιπλέον bit επέκτασης πρόσημου σε μια αναπαράσταση ενός πεπερασμένου συμπληρώματος ως προς δύο (ένα ωφέλιμο bit-width 1 + max(x.bit_length(), y.bit_length()) ή περισσότερο) είναι αρκετό για να πάρει το ίδιο αποτέλεσμα σαν να υπήρχε ένας άπειρος αριθμός bits πρόσημου.

Περαιτέρω Μέθοδοι των Ακέραιων Τύπων¶

Ο τύπος int υλοποιεί την numbers.Integral abstract base class. Επιπλέον, παρέχει μερικές ακόμη μεθόδους:

int.bit_length()¶

Επιστρέφει τον αριθμό των bits που είναι απαραίτητος για να αναπαραστήσει έναν ακέραιο σε δυαδικό, αποκλείοντας το πρόσημο και τα αρχικά μηδέν:

>>> n = -37
>>> bin(n)
'-0b100101'
>>> n.bit_length()
6

Πιο συγκεκριμένα, εάν το x είναι μη μηδενικό, τότε το x.bit_length() είναι μοναδικός θετικός αριθμός k έτσι ώστε 2**(k-1) <= abs(x) < 2**k. Ισοδύναμα, όταν το abs(x) είναι αρκετά μικρό για να έχει ένα σωστά στρογγυλοποιημένο λογάριθμο, τότε k = 1 + int(log(abs(x), 2)). Εάν το x είναι μηδέν, τότε το x.bit_length() επιστρέφει 0.

Ισοδύναμο με:

def bit_length(self):
    s = bin(self)       # binary representation:  bin(-37) --> '-0b100101'
    s = s.lstrip('-0b') # remove leading zeros and minus sign
    return len(s)       # len('100101') --> 6

Added in version 3.1.

int.bit_count()¶

Επιστρέφει τον αριθμό των μονάδων στην δυαδική αναπαράσταση της απόλυτης τιμής του ακεραίου. Αυτό είναι επίσης γνωστό ως το μέτρημα πληθυσμού (population count). Παράδειγμα:

>>> n = 19
>>> bin(n)
'0b10011'
>>> n.bit_count()
3
>>> (-n).bit_count()
3

Ισοδύναμο με:

def bit_count(self):
    return bin(self).count("1")

Added in version 3.10.

int.to_bytes(length=1, byteorder='big', *, signed=False)¶

Επιστρέφει ένα πίνακα από bytes που αναπαριστούν έναν ακέραιο.

>>> (1024).to_bytes(2, byteorder='big')
b'\x04\x00'
>>> (1024).to_bytes(10, byteorder='big')
b'\x00\x00\x00\x00\x00\x00\x00\x00\x04\x00'
>>> (-1024).to_bytes(10, byteorder='big', signed=True)
b'\xff\xff\xff\xff\xff\xff\xff\xff\xfc\x00'
>>> x = 1000
>>> x.to_bytes((x.bit_length() + 7) // 8, byteorder='little')
b'\xe8\x03'

Ο ακέραιος αναπαρίσταται χρησιμοποιώντας length bytes και η προεπιλεγμένη του τιμή (default) είναι 1. Ένα OverflowError γίνεται raise αν ο ακέραιος αριθμός δεν δύναται να αναπαρασταθεί με τον αριθμό bytes που δόθηκε.

Το όρισμα byteorder καθορίζει τη σειρά των byte που χρησιμοποιούνται για την αναπαράσταση του ακέραιου αριθμού, και έχουν προεπιλεγμένη τιμή (default) "big". Εάν το byteorder είναι "big", το πιο σημαντικό byte βρίσκεται στην αρχή του πίνακα των bytes. Εάν το byteorder είναι "little", το πιο σημαντικό byte βρίσκεται στο τέλος του πίνακα των bytes.

Το όρισμα signed καθορίζει εάν το συμπλήρωμα ως προς δύο χρησιμοποιείται για να αντιπροσωπεύσει τον ακέραιο. Εάν το signed είναι False και έχει δοθεί ένας αρνητικός ακέραιος, γίνεται raise ένα OverflowError. Η προεπιλεγμένη τιμή (default) για το signed είναι False.

Οι προεπιλεγμένες τιμές (defaults) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μετατρέψουν βολικά έναν ακέραιο σε ένα μόνο byte αντικείμενο:

>>> (65).to_bytes()
b'A'

Ωστόσο, όταν χρησιμοποιείτε προεπιλεγμένα ορίσματα, μην προσπαθήσετε να μετατρέψετε μια τιμή μεγαλύτερη από 255 ή διαφορετικά θα λάβετε ένα OverflowError.

Ισοδύναμο με:

def to_bytes(n, length=1, byteorder='big', signed=False):
    if byteorder == 'little':
        order = range(length)
    elif byteorder == 'big':
        order = reversed(range(length))
    else:
        raise ValueError("byteorder must be either 'little' or 'big'")

    return bytes((n >> i*8) & 0xff for i in order)

Added in version 3.2.

Άλλαξε στην έκδοση 3.11: Προστιθέμενες προεπιλεγμένες τιμές (defaults) ορίσματος για length και byteorder.

classmethod int.from_bytes(bytes, byteorder='big', *, signed=False)¶

Επιστρέφει έναν ακέραιο που αναπαρίσταται από τον δοσμένο πίνακα των bytes.

>>> int.from_bytes(b'\x00\x10', byteorder='big')
16
>>> int.from_bytes(b'\x00\x10', byteorder='little')
4096
>>> int.from_bytes(b'\xfc\x00', byteorder='big', signed=True)
-1024
>>> int.from_bytes(b'\xfc\x00', byteorder='big', signed=False)
64512
>>> int.from_bytes([255, 0, 0], byteorder='big')
16711680

Το όρισμα bytes πρέπει είτε να είναι ένα bytes-like object είτε ένα iterable που παράγει bytes.

Το όρισμα byteorder καθορίζει τη σειρά byte που χρησιμοποιείται για την αναπαράσταση του ακέραιου αριθμού, και η προεπιλεγμένη τιμή (default) είναι "big". Εάν το byteorder είναι "big", το το πιο σημαντικό byte βρίσκεται στην αρχή του πίνακα των bytes. Εάν το byteorder είναι "little", το πιο σημαντικό byte βρίσκεται στο τέλος του πίνακα των bytes. Για να ζητήσετε την εγγενή σειρά των bytes του host συστήματος, χρησιμοποιήστε το sys.byteorder ως τιμή της σειράς byte.

Το όρισμα signed υποδεικνύει εάν το συμπλήρωμα ως προς δύο χρησιμοποιείται για να αντιπροσωπεύσει τον ακέραιο.

Ισοδύναμο με:

def from_bytes(bytes, byteorder='big', signed=False):
    if byteorder == 'little':
        little_ordered = list(bytes)
    elif byteorder == 'big':
        little_ordered = list(reversed(bytes))
    else:
        raise ValueError("byteorder must be either 'little' or 'big'")

    n = sum(b << i*8 for i, b in enumerate(little_ordered))
    if signed and little_ordered and (little_ordered[-1] & 0x80):
        n -= 1 << 8*len(little_ordered)

    return n

Added in version 3.2.

Άλλαξε στην έκδοση 3.11: Προστιθέμενη προεπιλεγμένη τιμή (default) ορίσματος για το byteorder.

int.as_integer_ratio()¶: Επιστρέφει ένα ζεύγος ακεραίων των οποίων η αναλογία είναι ίση με τον αρχικό ακέραιο και έχει θετικό παρονομαστή. Ο ακέραιος λόγος ακεραίων (ολόκληρων αριθμών) είναι πάντα ο ακέραιος αριθμός ως αριθμητής και το 1 ως παρονομαστής.

Added in version 3.8.

int.is_integer()¶: Επιστρέφει True. Υπάρχει για συμβατότητα τύπου duck με float.is_integer().

Added in version 3.12.

Περαιτέρω Μέθοδοι για Float¶

Ο τύπος float (κινητής υποδιαστολής) υλοποιεί την numbers.Real abstract base class. Ο float έχει επίσης τις ακόλουθες πρόσθετες μεθόδους.

float.as_integer_ratio()¶: Επιστρέφει ένα ζεύγος ακεραίων των οποίων η αναλογία είναι ακριβώς ίση με το αρχικό float. Ο λόγος είναι στο χαμηλότερο επίπεδο και έχει θετικό παρονομαστή. Κάνει raise OverflowError στα άπειρα και ένα ValueError για NaNs.

float.is_integer()¶

Επιστρέφει True εάν το float instance είναι πεπερασμένο με ακέραια τιμή και False διαφορετικά:

>>> (-2.0).is_integer()
True
>>> (3.2).is_integer()
False

Δύο μέθοδοι υποστηρίζουν τη μετατροπή από και προς δεκαεξαδικές συμβολοσειρές (strings). Αφού τα floats της Python αποθηκεύονται εσωτερικά ως δυαδικοί αριθμοί, η μετατροπή ενός float προς ή από μια δεκαδική συμβολοσειρά συνήθως περιλαμβάνει ένα μικρό σφάλμα στρογγυλοποίησης. Αντιθέτως, οι δεκαεξαδικές συμβολοσειρές επιτρέπουν ακριβή αναπαράσταση και συγκεκριμενοποίηση των αριθμών κινητής υποδιαστολής. Αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο κατά το debugging και στην αριθμητική.

float.hex()¶: Επιστρέφει μια αναπαράσταση ενός αριθμού κινητής υποδιαστολής ως δεκαεξαδική συμβολοσειρά (string). Για πεπερασμένους αριθμούς κινητής υποδιαστολής, αυτή η αναπαράσταση θα περιλαμβάνει πάντα ένα προπορευόμενο 0x και ένα τελευταίο p και εκθέτη.

classmethod float.fromhex(s)¶: Μέθοδος κλάσης για την επιστροφή του float που αντιπροσωπεύεται από μια δεκαεξαδική συμβολοσειρά (string) s. Η συμβολοσειρά s μπορεί να έχει κενό διάστημα που στην αρχή ή το τέλος.

Σημειώστε ότι το float.hex() είναι ένα instance method, ενώ το float.fromhex() είναι μια μέθοδος κλάσης.

Μια δεκαεξαδική συμβολοσειρά (string) έχει τη μορφή:

[sign] ['0x'] integer ['.' fraction] ['p' exponent]

όπου το προαιρετικό sign μπορεί να είναι είτε + ή -, integer και fraction είναι συμβολοσειρές (strings) δεκαεξαδικών ψηφίων και ο exponent (εκθέτης) είναι ένας δεκαδικός ακέραιος με προαιρετικό πρόσημο. Τα πεζά ή κεφαλαία δεν είναι σημαντικά και πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα δεκαεξαδικό ψηφίο είτε στον ακέραιο είτε στο κλάσμα. Αυτή η σύνταξη είναι παρόμοια με τη σύνταξη που καθορίζεται στην ενότητα 6.4.4.2 του προτύπου C99, καθώς και στη σύνταξη που χρησιμοποιείται στην Java 1.5 και μετά. Ιδιαίτερα, η έξοδος του float.hex() μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δεκαεξαδικό Κυριολεκτική κινητής υποδιαστολής σε κώδικα C ή Java, και παράχθηκαν δεκαεξαδικές συμβολοσειρές με τον χαρακτήρα μορφής %a της C ή το Double.toHexString της Java είναι αποδεκτά από το float.fromhex().

Σημειώστε ότι ο εκθέτης είναι γραμμένος με δεκαδικό και όχι δεκαεξαδικό και ότι δίνει τη δύναμη του 2 με την οποία πολλαπλασιάζεται ο συντελεστής. Για παράδειγμα, η δεκαεξαδική συμβολοσειρά (string) 0x3.a7p10 αντιπροσωπεύει τον αριθμό κινητής υποδιαστολής (3 + 10./16 + 7./16**2) * 2,0**10, ή 3740,0:

>>> float.fromhex('0x3.a7p10')
3740.0

Η εφαρμογή της αντίστροφης μετατροπής σε 3740.0 δίνει μία διαφορετική δεκαεξαδική συμβολοσειρά (string) που αντιπροσωπεύει τον ίδιο αριθμό:

>>> float.hex(3740.0)
'0x1.d380000000000p+11'

Κατακερματισμός των αριθμητικών τύπων¶

Για αριθμούς x και y, πιθανώς διαφορετικών τύπων, είναι προαπαιτούμενο ότι hash(x) == hash(y) όποτε x == y (δείτε την τεκμηρίωση για την μέθοδο __hash__() για περισσότερες λεπτομέρειες). Για την ευκολότερη εφαρμογή και αποτελεσματικότητα σε ένα εύρος αριθμητικών τύπων (συμπεριλαμβανομένων των int, float, decimal.Decimal και fractions.Fracion) o κατακερματισμός της Python για αριθμητικούς τύπους βασίζεται σε μία μόνο μαθηματική συνάρτηση που ορίζεται για οποιονδήποτε ρητό αριθμό, και ως εκ τούτου ισχύει για όλα τα instances int και fractions.Fraction και όλα πεπερασμένα instances float και decimal.Decimal. Ουσιαστικά, αυτή η συνάρτηση δίνεται από το modulo μείωσης P για ένα σταθερό πρώτο P. Η τιμή του P διατίθεται στην Python ως χαρακτηριστικό modulus του sys.hash_info.

Αυτή τη στιγμή, ο πρώτος που χρησιμοποιείται είναι P = 2**31 - 1 σε μηχανήματα με μήκους 32-bit C και P = 2**61 - 1 σε μηχανήματα με μήκους 64-bit C.

Εδώ οι κανόνες λεπτομερώς:

Αν το x = m / n είναι ένας μη αρνητικός ρητός αριθμός και το n δεν διαιρείται από P, ορίστε το hash(x) ως m * invmod(n, P) % P, όπου το invmod(n, P) μας δίνει το αντίστροφο του modulo n P.
Αν το x = m / n είναι ένας μη αρνητικός ρητός αριθμός και το n διαιρείται με το P (αλλά το m όχι) τότε το n δεν έχει αντίστροφο modulo P και ο κανόνας παραπάνω δεν ισχύει. Σε αυτήν την περίπτωση ορίστε το hash(x) ως σταθερή τιμή sys.hash_info.inf.
Αν x = m / n είναι ένας αρνητικός ρητός αριθμός τότε το hash(x) ορίζεται ως -hash(-x). Αν το hash που προκύπτει είναι -1, αντικαθίσταται με -2.
Οι συγκεκριμένες τιμές των sys.hash_info.inf και -sys.hash_info.inf χρησιμοποιούνται ως τιμές κατακερματισμού για το θετικό άπειρο ή το αρνητικό άπειρο (αντίστοιχα).
Για έναν complex αριθμό z, οι τιμές κατακερματισμού των πραγματικών και φανταστικών μερών συνδυάζονται με τον υπολογισμό hash(z.real) + sys.hash_info.imag * hash(z.imag), μειωμένο modulo 2**sys.hash_info.width έτσι ώστε να βρίσκεται στο range(-2**(sys.hash_info.width - 1), 2**(sys.hash_info.width - 1)). Και πάλι, αν το αποτέλεσμα είναι -1, αντικαθίσταται με -2.

Για να αποσαφηνίσουμε τους παραπάνω κανόνες, εδώ είναι ένα παράδειγμα κώδικα της Python, ισοδύναμο με το built-in hash, για τον υπολογισμό του hash ενός ρητού αριθμού, float, ή complex:

import sys, math

def hash_fraction(m, n):
    """Compute the hash of a rational number m / n.

    Assumes m and n are integers, with n positive.
    Equivalent to hash(fractions.Fraction(m, n)).

    """
    P = sys.hash_info.modulus
    # Remove common factors of P.  (Unnecessary if m and n already coprime.)
    while m % P == n % P == 0:
        m, n = m // P, n // P

    if n % P == 0:
        hash_value = sys.hash_info.inf
    else:
        # Fermat's Little Theorem: pow(n, P-1, P) is 1, so
        # pow(n, P-2, P) gives the inverse of n modulo P.
        hash_value = (abs(m) % P) * pow(n, P - 2, P) % P
    if m < 0:
        hash_value = -hash_value
    if hash_value == -1:
        hash_value = -2
    return hash_value

def hash_float(x):
    """Compute the hash of a float x."""

    if math.isnan(x):
        return object.__hash__(x)
    elif math.isinf(x):
        return sys.hash_info.inf if x > 0 else -sys.hash_info.inf
    else:
        return hash_fraction(*x.as_integer_ratio())

def hash_complex(z):
    """Compute the hash of a complex number z."""

    hash_value = hash_float(z.real) + sys.hash_info.imag * hash_float(z.imag)
    # do a signed reduction modulo 2**sys.hash_info.width
    M = 2**(sys.hash_info.width - 1)
    hash_value = (hash_value & (M - 1)) - (hash_value & M)
    if hash_value == -1:
        hash_value = -2
    return hash_value

Τύπος Boolean - :class`bool`¶

Οι λογικές τιμές (Booleans) αντιπροσωπεύουν τιμές αλήθειας. Ο τύπος bool έχει ακριβώς δύο σταθερές τιμές: True και False.

Η ενσωματωμένη συνάρτηση bool() μετατρέπει οποιαδήποτε τιμή σε λογική (boolean), αν η τιμή μπορεί να ερμηνευτεί ως τιμή αλήθειας (βλέπε παραπάνω ενότητα Έλεγχος Έγκυρης Τιμής).

Για λογικές πράξεις, χρησιμοποιήστε τους τελεστές boolean and, or και not. Κατά την εφαρμογή των bitwise τελεστών &, |, ^ σε δύο booleans, επιστρέφουν ένα bool ισοδύναμο με τις λογικές πράξεις «and», «or», «xor». Ωστόσο, οι λογικοί τελεστές and, or και != θα πρέπει να προτιμώνται έναντι των &, | και ^.

Αποσύρθηκε στην έκδοση 3.12: Η χρήση του bitwise inversion τελεστή ~ είναι ξεπερασμένη και κάνει raise ένα σφάλμα στην Python 3.16.

Η bool είναι υποκλάση της int (βλέπε Αριμθητικοί Τύποι — int, float, complex). Σε πολλά αριθμητικά περιβάλλοντα, τα False και True συμπεριφέρονται όπως οι ακέραιοι αριθμοί 0 και 1, αντίστοιχα. Ωστόσο, δεν συνιστάται να βασίζεστε σε αυτό· πιο αναλυτικά κάντε μετατροπή χρησιμοποιώντας τη int() αντ” αυτού.

Τύποι Iterator¶

Η Python υποστηρίζει την έννοια της επανάληψης σε containers. Αυτό υλοποιείται χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές μεθόδους· αυτές χρησιμοποιούνται για να επιτρέψουν σε κλάσεις που ορίζονται από το χρήστη να να υποστηρίζουν την επανάληψη. Οι ακολουθίες (sequences), που περιγράφονται παρακάτω με περισσότερες λεπτομέρειες, πάντα υποστηρίζουν τις μεθόδους επανάληψης.

Μια μέθοδος πρέπει να οριστεί για τα container αντικείμενα ώστε να παρέχει iterable υποστήριξη:

container.__iter__()¶: Επιστρέφει ένα αντικείμενο iterator. Το αντικείμενο απαιτείται να υποστηρίζει το πρωτόκολλο επαναλήψεων που περιγράφεται παρακάτω. Εάν ένας container υποστηρίζει διαφορετικούς τύπους της επανάληψης, μπορούν να παρασχεθούν πρόσθετες μέθοδοι για να ζητηθούν συγκεκριμένοι iterators για αυτούς τους τύπους επανάληψης. (Ένα παράδειγμα αντικειμένου που υποστηρίζει πολλαπλές μορφές επανάληψης θα ήταν μια δενδρική δομή που υποστηρίζει και αμφότερες τις breadth-first και depth-first μορφές). Αυτή η μέθοδος αντιστοιχεί στη μέθοδο tp_iter της δομής τύπου για αντικείμενα Python στο API της Python/C.

Τα ίδια τα αντικείμενα επαναλήψεων απαιτείται να υποστηρίζουν τις ακόλουθες δύο μεθόδους, οι οποίες από κοινού αποτελούν το iterator protocol:

iterator.__iter__()¶: Επιστρέφει το ίδιο το αντικείμενο iterator. Αυτό απαιτείται ώστε να επιτραπεί η χρησιμοποίηση τόσο των containers, όσο και των iterators με τα statements for και in. Αυτή η μέθοδος αντιστοιχεί στη δομή tp_iter των αντικειμένων της Python στο Python/C API.

iterator.__next__()¶: Επιστρέφει το επόμενο στοιχείο από τον iterator. Εάν δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία, κάνει raise την εξαίρεση StopIteration. Αυτή η μέθοδος αντιστοιχεί στην δομή tp_iternext των αντικειμένων της Python στο API της Python/C.

Η Python ορίζει διάφορα αντικείμενα iterator για την υποστήριξη της επανάληψης πάνω σε γενικούς και συγκεκριμένους τύπους ακολουθιών (sequences), λεξικά (dictionaries) και άλλες πιο εξειδικευμένες μορφές. Οι συγκεκριμένοι τύποι δεν είναι σημαντικοί πέρα από την υλοποίησή του iterator πρωτοκόλλου.

Μόλις η μέθοδος __next__() ενός iterator κάνει raise ένα StopIteration, πρέπει να συνεχίσει να το κάνει σε επόμενες κλήσεις. Υλοποιήσεις που δεν υπακούν σε αυτή την ιδιότητα θεωρούνται εσφαλμένες.

Τύποι Generator¶

Οι generators της Python παρέχουν έναν βολικό τρόπο για να υλοποιήσετε το iterator πρωτόκολλο. Εάν η μέθοδος __iter__() ενός container αντικειμένου είναι υλοποιημένη ως generator, θα επιστρέψει αυτόματα ένα αντικείμενο iterator (τεχνικά, ένα αντικείμενο generator) που παρέχει τις __iter__() και __next__() μεθόδους. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους generators μπορείτε να βρείτε στην the documentation for the yield expression.

Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — `list`, `tuple`, `range`¶

Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι ακολουθιών: lists (λίστες), tuples (πλειάδες) και range objects (αντικείμενα εύρους). Πρόσθετοι τύποι ακολουθίας προσαρμοσμένοι για την επεξεργασία binary data και text strings περιγράφονται σε ειδικές ενότητες.

Κοινές Λειτουργίες Ακολουθιών (Sequences)¶

Οι λειτουργίες του παρακάτω πίνακα υποστηρίζονται από τους περισσότερους τύπους ακολουθιών, τόσο μεταβλητών (mutable) όσο και αμετάβλητων (immutable). Η collections.abc.Sequence ABC παρέχεται για να διευκολύνει τη σωστή υλοποίηση αυτών των πράξεων σε προσαρμοσμένους τύπους ακολουθίας.

Αυτός ο πίνακας απαριθμεί τις λειτουργίες ακολουθίας ταξινομημένες κατά αύξουσα προτεραιότητα. Στον πίνακα, τα s και t είναι ακολουθίες του ίδιου τύπου, τα n, i, j και k είναι ακέραιοι αριθμοί και το x είναι ένα αυθαίρετο αντικείμενο που πληροί οποιονδήποτε τύπο και περιορισμούς τιμής που επιβάλλονται από το s.

Οι πράξεις in και not in έχουν τις ίδιες προτεραιότητες με τις πράξεις σύγκρισης. Οι πράξεις + (συνένωση) και * (επανάληψη) έχουν την ίδια προτεραιότητα με τις αντίστοιχες αριθμητικές πράξεις. [3]

Πράξη	Αποτέλεσμα	Σημειώσεις
`x in s`	`True` αν ένα στοιχείο του s είναι ίσο με το x, αλλιώς `False`	(1)
`x not in s`	`False` αν ένα στοιχείο του s είναι ίσο με το x, αλλιώς `True`	(1)
`s + t`	η συνένωση του s και t	(6)(7)
`s * n` ή `n * s`	ίσο με την πρόσθεση του s στον εαυτό του n φορές	(2)(7)
`s[i]`	iο στοιχείο του s, αρχή το 0	(3)(9)
`s[i:j]`	slice (υποσύνολο) του s από το i μέχρι το j	(3)(4)
`s[i:j:k]`	slice (υποσύνολο) του s από το i μέχρι το j με βήμα k	(3)(5)
`len(s)`	μήκος του s
`min(s)`	μικρότερο αντικείμενο του s
`max(s)`	μεγαλύτερο αντικείμενο του s
`s.index(x[, i[, j]])`	δείκτης της πρώτης εμφάνισης του x στο s (μετά από τον ή στον δείκτη i και πριν από το δείκτη j)	(8)
`s.count(x)`	συνολικές εμφανίσεις του x στο s

Οι ακολουθίες (sequences) του ίδιου τύπου υποστηρίζουν επίσης συγκρίσεις. Ειδικότερα, τα tuples (πλειάδες) και οι λίστες συγκρίνονται λεξικογραφικά συγκρίνοντας τα αντίστοιχα στοιχεία. Αυτό σημαίνει ότι για να συγκρίνουμε ίσα, κάθε στοιχείο πρέπει να συγκρίνεται ως ίσο με το αντίστοιχό του, οι δύο ακολουθίες πρέπει να είναι του ίδιου τύπου και να έχουν το ίδιο μήκος. (Για πλήρεις λεπτομέρειες δείτε την αναφορά Comparisons.)

Εμπρόσθιοι και αντίστροφοι iterators πάνω σε μεταβλητές ακολουθίες έχουν πρόσβαση σε τιμές χρησιμοποιώντας ένα δείκτη. Αυτός ο δείκτης θα συνεχίσει να βαδίζει προς τα εμπρός (ή προς τα πίσω) ακόμα και αν η υποκείμενη ακολουθία μεταλλάσσεται. Ο iterator τερματίζει μόνο όταν ένα IndexError ή ένα StopIteration γίνει raise (ή όταν ο δείκτης πέσει κάτω από το μηδέν).

Σημειώσεις:

Ενώ οι πράξεις in και not in χρησιμοποιούνται γενικά μόνο για απλό έλεγχο containment (αν στοιχείο περιέχεται σε μια δομή), ορισμένες εξειδικευμένες ακολουθίες (όπως όπως οι str, bytes και bytearray) τις χρησιμοποιούν επίσης για subsequence testing (έλεγχο υποακολουθίας):
```
>>> "gg" in "eggs"
True
```
Τιμές του n μικρότερες από το 0 αντιμετωπίζονται ως 0 (που δίνει μια κενή ακολουθία του ίδιου τύπου με s). Σημειώστε ότι τα στοιχεία της ακολουθίας s δεν αντιγράφονται· αναφέρονται πολλές φορές. Αυτό συχνά στοιχειώνει τα άτομα που ξεκινούν με Python- σκεφτείτε:
```
>>> lists = [[]] * 3
>>> lists
[[], [], []]
>>> lists[0].append(3)
>>> lists
[[3], [3], [3]]
```
Αυτό που συνέβη είναι ότι το [[]] είναι μια λίστα ενός στοιχείου που περιέχει μία κενή λίστα, οπότε και τα τρία στοιχεία της [[]] * 3 είναι αναφορές σε αυτή τη μία κενή λίστα. Η τροποποίηση οποιουδήποτε από τα στοιχεία της lists τροποποιεί αυτή τη μοναδική λίστα. Μπορείτε να δημιουργήσετε μια λίστα από διαφορετικές λίστες με αυτόν τον τρόπο:
```
>>> lists = [[] for i in range(3)]
>>> lists[0].append(3)
>>> lists[1].append(5)
>>> lists[2].append(7)
>>> lists
[[3], [5], [7]]
```
Περαιτέρω επεξήγηση είναι διαθέσιμη στο λήμμα FAQ Πως φτιάχνω μια πολυδιάστατη λίστα;.
Εάν το i ή το j είναι αρνητικό, ο δείκτης είναι σχετικός με το τέλος της ακολουθίας s: το len(s) + i ή το len(s) + j αντικαθίσταται. Σημειώστε όμως ότι το -0 εξακολουθεί να είναι 0.
Το υποσύνολο (slice) του s από το i έως το j ορίζεται ως η ακολουθία στοιχείων με δείκτη k τέτοια ώστε i <= k < j`. Εάν το i ή το j είναι μεγαλύτερο από το len(s), χρησιμοποιήστε το len(s). Αν το i παραλείπεται ή είναι None, χρησιμοποιήστε 0. Αν το j παραλείπεται ή είναι μηδέν, χρησιμοποιήστε το len(s). Εάν το i είναι μεγαλύτερο από ή ίσο με το j, το υποσύνολο (slice) είναι κενό.
Το υποσύνολο (slice) του s από i έως j με βήμα k ορίζεται ως η ακολουθία των στοιχείων με δείκτη x = i + n*k τέτοια ώστε 0 <= n < (j-i)/k. Με άλλα λόγια, οι δείκτες είναι i, i+k, i+2*k, i+3*k και ούτω καθεξής, σταματώντας όταν φτάσουμε στο j (αλλά ποτέ δεν περιλαμβάνει το j). Όταν το k είναι θετικό, τα i και j μειώνονται σε len(s) αν είναι μεγαλύτερα. Όταν το k είναι αρνητικό, τα i και j μειώνονται σε len(s) - 1 αν είναι μεγαλύτερα. Εάν τα i ή j παραλείπονται ή είναι None, γίνονται τιμές «end» (το τέλος εξαρτάται από το πρόσημο του k). Σημειώστε ότι το k δεν μπορεί να είναι μηδέν. Εάν το k είναι None, αντιμετωπίζεται όπως το 1.
Η συνένωση αμετάβλητων ακολουθιών (immutable sequences) οδηγεί πάντα σε ένα νέο αντικείμενο. Αυτό σημαίνει ότι η δημιουργία μιας ακολουθίας με επαναλαμβανόμενη συνένωση θα έχει τετραγωνικό κόστος χρόνου εκτέλεσης (runtime cost) στο συνολικό μήκος της ακολουθίας. Για να πάρετε ένα γραμμικό κόστος χρόνου εκτέλεσης (runtime cost), πρέπει να μεταβείτε σε μία από τις παρακάτω εναλλακτικές λύσεις:
- αν συνενώνεται αντικείμενα str, μπορείτε να δημιουργήσετε μια λίστα και να χρησιμοποιήσετε την str.join() στο τέλος ή αλλιώς να γράψετε σε ένα io.StringIO instance και ανακτήσετε την τιμή της όταν ολοκληρωθεί
- αν συνενώνεται αντικείμενα bytes, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παρόμοια τη μέθοδο bytes.join() ή io.BytesIO, ή μπορείτε να κάνετε in-place συνένωση (concatenation) με ένα bytearray αντικείμενο. Τα αντικείμενα bytearray είναι μεταβλητά και έχουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό συνολικής κατανομής (overallocation)
- αν συνενώνεται αντικείμενα tuple, επεκτείνετε μια list αντ” αυτού
- για άλλους τύπους, ερευνήστε τη σχετική τεκμηρίωση των κλάσεων
Ορισμένοι τύποι ακολουθιών (όπως range) υποστηρίζουν μόνο ακολουθίες στοιχείων που ακολουθούν συγκεκριμένα μοτίβα, και ως εκ τούτου δεν υποστηρίζουν ακολουθία συνένωση ή επανάληψη.
Το index κάνει raise ValueError όταν το x δεν βρίσκεται στο s. Όχι όλες οι υλοποιήσεις υποστηρίζουν τη διαβίβαση των πρόσθετων ορίων i και j. Αυτές οι παράμετροι επιτρέπουν την αποτελεσματική αναζήτηση υποτμημάτων της ακολουθίας. Η διαβίβαση των πρόσθετων ορίων είναι περίπου ισοδύναμη με τη χρήση του s[i:j].index(x), μόνο χωρίς να αντιγράφονται δεδομένα και με τον επιστρεφόμενο δείκτη να είναι σχετικός με την αρχή της ακολουθίας και όχι στην αρχή του υποσυνόλου (slice).
An IndexError is raised if i is outside the sequence range.

Τύποι Αμετάβλητων Ακολουθιών (Sequences)¶

Η μόνη λειτουργία που υλοποιούν οι αμετάβλητοι γενικοί τύποι ακολουθίας που δεν είναι υλοποιημένοι από μεταβλητούς τύπους ακολουθίας, είναι η υποστήριξη της hash() built-in.

Αυτή η υποστήριξη επιτρέπει αμετάβλητες ακολουθίες, όπως οι περιπτώσεις των tuple, να χρησιμοποιούνται ως κλειδιά dict και να αποθηκεύονται σε set και frozenset instances.

Η προσπάθεια κατακερματισμού μιας αμετάβλητης ακολουθίας που περιέχει μη κατακερματιστέες (unhashable) τιμές θα οδηγήσει σε TypeError.

Τύποι Μεταβλητών Ακολουθιών (Sequences)¶

Οι λειτουργίες του ακόλουθου πίνακα ορίζονται σε μεταβλητούς τύπους ακολουθίας. Η collections.abc.MutableSequence ABC παρέχεται για να κάνει ευκολότερη την σωστή υλοποίηση αυτών των λειτουργιών σε προσαρμοσμένους τύπους ακολουθιών.

Στον πίνακα το s είναι ένα instance ενός μεταβλητού τύπου ακολουθίας, το t είναι οποιοδήποτε iterable αντικείμενο και το x είναι ένα αυθαίρετο αντικείμενο που πληροί οποιονδήποτε τύπο και περιορισμούς τιμής που επιβάλλονται από το s (για παράδειγμα, το bytearray δέχεται μόνο ακέραιους που πληρούν τον περιορισμό 0 <= x <= 255).

Πράξη	Αποτέλεσμα	Σημειώσεις
`s[i] = x`	το στοιχείο i του s αντικαθίσταται από το x
`del s[i]`	removes item i of s
`s[i:j] = t`	το υποσύνολο (slice) του s από το i έως το j αντικαθίσταται από τα περιεχόμενα του iterable t
`del s[i:j]`	removes the elements of `s[i:j]` from the list (same as `s[i:j] = []`)
`s[i:j:k] = t`	τα στοιχεία του `s[i:j:k]` αντικαθίστανται από εκείνα του t	(1)
`del s[i:j:k]`	αφαιρεί τα στοιχεία του `s[i:j:k]` από τη λίστα
`s.append(x)`	εισάγει το x στο τέλος της ακολουθίας (ίδιο με `s[len(s):len(s)] = [x]`)
`s.clear()`	αφαιρεί όλα τα στοιχεία από το s (ίδιο με το `del s[:]`)	(5)
`s.copy()`	δημιουργεί ένα shallow αντίγραφο του s (ίδιο με το `s[:]`)	(5)
`s.extend(t)` ή `s += t`	επεκτείνει το s με τα περιεχόμενα του t (ως επί το πλείστον το ίδιο με το `s[len(s):len(s)] = t`)
`s *= n`	ενημερώνει το s με το περιεχόμενό του επαναλαμβανόμενο n φορές	(6)
`s.insert(i, x)`	εισάγει το x στο s στο δείκτη που δίνεται από το i (το ίδιο με το `s[i:i] = [x]`)
`s.pop()` ή `s.pop(i)`	ανακτά το στοιχείο στο i και το αφαιρεί επίσης από το s	(2)
`s.remove(x)`	αφαιρεί το πρώτο στοιχείο από το s όπου `s[i]` είναι ίσο με x	(3)
`s.reverse()`	αντιστρέφει τα στοιχεία του s	(4)

Σημειώσεις:

Αν το k δεν είναι ίσο με 1, το t πρέπει να έχει το ίδιο μήκος με το τμήμα που αντικαθιστά.
Το προαιρετικό όρισμα i έχει προεπιλεγμένη τιμή -1, έτσι ώστε από default το τελευταίο στοιχείο αφαιρείται και επιστρέφεται.
η remove() κάνει raise ValueError όταν το x δεν βρίσκεται στο s.
Η μέθοδος reverse() τροποποιεί την ακολουθία στη θέση της για οικονομία χώρου όταν αντιστρέφεται μια μεγάλη ακολουθία. Να υπενθυμίσουμε στους χρήστες ότι λειτουργεί με παρενέργεια, δεν επιστρέφει την αντιστραμμένη ακολουθία.
η clear() και η copy() περιλαμβάνονται για λόγους συνέπειας με τα interfaces των μεταβλητών container που δεν υποστηρίζουν λειτουργίες τμηματοποίησης (όπως τα dict και set). Η copy() δεν αποτελεί μέρος της collections.abc.MutableSequence ABC, αλλά οι περισσότερες κλάσεις μεταβλητών ακολουθιών την παρέχουν.

Added in version 3.3: μέθοδοι clear() και copy().
Η τιμή n είναι ένας ακέραιος αριθμός ή ένα αντικείμενο που υλοποιεί την __index__(). Οι μηδενικές και αρνητικές τιμές του n καθαρίζουν την ακολουθία. Τα στοιχεία της ακολουθίας δεν αντιγράφονται· αναφέρονται πολλές φορές, όπως εξηγείται για το s * n` στο Κοινές Λειτουργίες Ακολουθιών (Sequences).

Λίστες¶

Οι λίστες είναι μεταβλητές ακολουθίες, που συνήθως χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση συλλογών ομοιογενών στοιχείων (όπου ο ακριβής βαθμός ομοιότητας ποικίλλει ανάλογα με εφαρμογή).

class list(iterable=(), /)¶

Οι λίστες μπορούν να κατασκευαστούν με διάφορους τρόπους:

Χρησιμοποιείστε ένα ζεύγος αγκυλών για να δηλώσετε την κενή λίστα: []
Χρησιμοποιώντας αγκύλες, διαχωρίζοντας τα στοιχεία με κόμματα: [a], [a, b, c]
Χρήση ενός list comprehension: [x for x in iterable]
Χρήση του κατασκευαστή τύπου (type constructor): list() ή list(iterable)

Ο κατασκευαστής (constructor) δημιουργεί μια λίστα της οποίας τα στοιχεία είναι τα ίδια και με την ίδια σειρά όπως τα στοιχεία του iterable. Το iterable μπορεί να είναι είτε μια ακολουθία, είτε ένας container που υποστηρίζει την επανάληψη, ή ένα αντικείμενο iterator. Εάν το iterable είναι ήδη μια λίστα, δημιουργείται ένα αντίγραφο και επιστρέφεται, παρόμοια με την iterable[:]. Για παράδειγμα, η list('abc') επιστρέφει ['a', 'b', 'c'] και η list( (1, 2, 3) ) επιστρέφει [1, 2, 3]. Αν δεν δοθεί κανένα όρισμα, ο κατασκευαστής δημιουργεί μία νέα κενή λίστα, [].

Πολλές άλλες λειτουργίες παράγουν επίσης λίστες, συμπεριλαμβανομένης της built-in sorted().

Οι λίστες υλοποιούν όλες τις common και mutable λειτουργίες ακολουθίας. Οι λίστες παρέχουν επίσης την ακόλουθη πρόσθετη μέθοδο:

sort(*, key=None, reverse=False)¶

Αυτή η μέθοδος ταξινομεί τη λίστα, χρησιμοποιώντας μόνο συγκρίσεις < μεταξύ στοιχείων. Οι εξαιρέσεις δεν καταστέλλονται - αν αποτύχει κάποια πράξη σύγκρισης, ολόκληρη η λειτουργία ταξινόμησης θα αποτύχει (και η λίστα θα παραμείνει πιθανότατα σε μια μερικώς τροποποιημένη κατάσταση).

η sort() δέχεται δύο ορίσματα που μπορούν να περάσουν μόνο με τη λέξη-κλειδί (keyword-only arguments):

το key καθορίζει μια συνάρτηση ενός ορίσματος που χρησιμοποιείται για την εξαγωγή ενός κλειδιού σύγκρισης (comparison key) από κάθε στοιχείο της λίστας (για παράδειγμα, key=str.lower). Το κλειδί που αντιστοιχεί σε κάθε στοιχείο της λίστας υπολογίζεται μία φορά και στη συνέχεια χρησιμοποιείται για ολόκληρη τη διαδικασία ταξινόμησης. Η προεπιλεγμένη τιμή (default) None σημαίνει ότι τα στοιχεία της λίστας ταξινομούνται απευθείας χωρίς να υπολογίζεται ξεχωριστή τιμή κλειδιού.

Το utility functools.cmp_to_key() είναι διαθέσιμο για τη μετατροπή μια συνάρτηση cmp στυλ 2.x σε συνάρτηση key.

η reverse είναι μια λογική (boolean) τιμή. Αν τεθεί σε True, τότε τα στοιχεία της λίστας ταξινομούνται σαν να ήταν αντίστροφη κάθε σύγκριση.

Αυτή η μέθοδος τροποποιεί την ακολουθία για εξοικονόμηση χώρου κατά την ταξινόμηση μιας μεγάλης ακολουθίας. Nα υπενθυμίσουμε στους χρήστες ότι λειτουργεί με παρενέργεια, δεν επιστρέφει την ταξινομημένη ακολουθία (χρησιμοποιήστε την sorted() για να ζητήσετε μια νέα περίπτωση ταξινομημένης λίστας).

Η μέθοδος sort() είναι εγγυημένα σταθερή. Μια ταξινόμηση είναι σταθερή αν εγγυάται ότι δεν θα αλλάξει τη σχετική σειρά των στοιχείων που συγκρίνουν ίσα — αυτό είναι χρήσιμο για την ταξινόμηση σε πολλαπλά περάσματα (για παράδειγμα, ταξινόμηση κατά τμήμα, στη συνέχεια με βάση το μισθολογικό κλιμάκιο κτλ).

Για παραδείγματα ταξινόμησης και ένα σύντομο tutorial, δείτε Sorting Techniques.

Ενώ μια λίστα ταξινομείται, το αποτέλεσμα της προσπάθειας μετάλλαξης, ή ακόμα και η επιθεώρηση, της λίστας είναι απροσδιόριστη. Η υλοποίηση της Python στη C κάνει την λίστα να εμφανίζεται κενή για όλη τη διάρκεια, και κάνει raise ValueError αν ανιχνεύσει ότι η λίστα έχει μεταλλαχθεί κατά τη διάρκεια μιας ταξινόμησης.

Πλειάδες (Tuples)¶

Οι πλειάδες (tuples) είναι αμετάβλητες ακολουθίες, που συνήθως χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση συλλογών ετερογενών δεδομένων (όπως οι 2-tuples που παράγονται από την built-in enumerate()). Τα tuples χρησιμοποιούνται επίσης για περιπτώσεις όπου μια αμετάβλητη ακολουθία ομοιογενών δεδομένων (όπως για παράδειγμα για να επιτρέπεται η αποθήκευση σε ένα set ή σε ένα dict instance).

class tuple(iterable=(), /)¶

Οι πλειάδες (tuples) μπορούν να κατασκευαστούν με διάφορους τρόπους:

Χρήση ενός ζεύγους παρενθέσεων για να δηλωθεί το κενό tuple (πλειάδα): ()
Χρήση ενός κόμματος στο τέλος για ένα μοναδικό tuple (πλειάδα): a, ή (a,)
Διαχωρισμός στοιχείων με κόμμα: a, b, c ή (a, b, c)
Χρήση του ενσωματωμένου tuple(): tuple() ή tuple(iterable)

Ο κατασκευαστής (constructor) δημιουργεί μια πλειάδα (tuple) του οποίου τα στοιχεία είναι τα ίδια και στην ίδια σειρά με τα στοιχεία του iterable. Η iterable μπορεί να είναι είτε μια ακολουθία, είτε έναν container που υποστηρίζει την επανάληψη, ή ένα αντικείμενο iterator. Εάν το iterable είναι ήδη ένα tuple, επιστρέφεται αμετάβλητο. Για παράδειγμα, το tuple('abc') επιστρέφει ('a', 'b', 'c') και το tuple( [1, 2, 3] ) επιστρέφει (1, 2, 3). Αν δεν δοθεί κανένα όρισμα, ο κατασκευαστής δημιουργεί μια ένα κενό tuple, ().

Σημειώστε ότι στην πραγματικότητα το κόμμα είναι αυτό που κάνει ένα tuple (πλειάδα), όχι οι παρενθέσεις. Οι παρενθέσεις είναι προαιρετικές, εκτός από την περίπτωση κενού tuple ή όταν χρειάζονται για την αποφυγή συντακτικής ασάφειας. Για παράδειγμα, η f(a, b, c) είναι μια κλήση συνάρτησης με τρία ορίσματα, ενώ η f((a, b, c)) είναι μια συνάρτηση κλήση συνάρτησης με ένα 3-tuple ως μοναδικό όρισμα.

Τα Tuples υλοποιούν όλες τις πράξεις ακολουθιών common.

Για ετερογενείς συλλογές δεδομένων όπου η πρόσβαση με βάση το όνομα είναι σαφέστερη από την πρόσβαση με βάση το δείκτη, το collections.namedtuple() μπορεί να είναι μια πιο κατάλληλη επιλογή από ένα απλό αντικείμενο tuple (πλειάδα).

Εύρη (Ranges)¶

Ο τύπος range αναπαριστά μια αμετάβλητη ακολουθία αριθμών και συνήθως χρησιμοποιείται για την επανάληψη ενός συγκεκριμένου αριθμού επαναλήψεων σε βρόχους for.

class range(stop, /)¶

class range(start, stop, step=1, /)

Τα ορίσματα του κατασκευαστή εύρους (range constructor) πρέπει να είναι ακέραιοι αριθμοί (είτε της built-in int ή οποιοδήποτε αντικείμενο που υλοποιεί την ειδική μέθοδο __index__()). Εάν το όρισμα step παραλείπεται, το προεπιλογή (default) είναι 1. Εάν το όρισμα start παραλείπεται, το προεπιλογή (default) είναι 0. Εάν το step είναι μηδέν, γίνεται raise ένα ValueError.

Για ένα θετικό βήμα, τα περιεχόμενα του range (εύρους) r καθορίζονται από τον τύπο r[i] = start + step*i όπου i >= 0 και r[i] < stop.

Για ένα αρνητικό βήμα, τα περιεχόμενα του εύρους (range) εξακολουθούν να καθορίζονται από τον τύπο r[i] = start + step*i, αλλά οι περιορισμοί είναι i >= 0 και r[i] > stop.

Ένα αντικείμενο range θα είναι άδειο εάν το r[0] δεν πληροί τον περιορισμό τιμής. Τα ranges υποστηρίζουν αρνητικούς δείκτες, αλλά αυτοί ερμηνεύονται ως δείκτες από το τέλος της ακολουθίας που καθορίζεται από τους θετικούς δείκτες.

Τα ranges που περιέχουν απόλυτες τιμές μεγαλύτερες από sys.maxsize είναι επιτρεπτά, αλλά ορισμένα χαρακτηριστικά (όπως len()) μπορεί να κάνουν raise OverflowError.

Παραδείγματα Range:

>>> list(range(10))
[0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9]
>>> list(range(1, 11))
[1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10]
>>> list(range(0, 30, 5))
[0, 5, 10, 15, 20, 25]
>>> list(range(0, 10, 3))
[0, 3, 6, 9]
>>> list(range(0, -10, -1))
[0, -1, -2, -3, -4, -5, -6, -7, -8, -9]
>>> list(range(0))
[]
>>> list(range(1, 0))
[]

Τα ranges υλοποιούν όλες τις ακολουθίες common εκτός από τη συνένωση και την επανάληψη (λόγω του γεγονότος ότι τα range αντικείμενα μπορούν να αναπαριστούν μόνο ακολουθίες που ακολουθούν ένα αυστηρό μοτίβο και η επανάληψη και η συνένωση συνήθως παραβιάζουν αυτό το πρότυπο).

start¶: Η τιμή της παραμέτρου start (ή 0 αν η παράμετρος δεν παρέχεται)

stop¶: Η τιμή της παραμέτρου stop

step¶: Η τιμή της παραμέτρου step (ή 1 αν η παράμετρος δεν παρέχεται)

Το πλεονέκτημα του τύπου range έναντι ενός κανονικού τύπου list ή tuple είναι ότι ένα αντικείμενο range θα παίρνει πάντα το ίδιο (μικρό) ποσό μνήμης, ανεξάρτητα από το μέγεθος του range που αντιπροσωπεύει (μιας και αποθηκεύει μόνο τις τιμές start, stop και step, υπολογίζοντας τα μεμονωμένα στοιχεία και τις υποπεριοχές όπως απαιτείται).

Τα αντικείμενα range υλοποιούν την collections.abc.Sequence ABC, και παρέχουν χαρακτηριστικά όπως δοκιμές περιορισμού, αναζήτηση δείκτη στοιχείου, τεμαχισμό και υποστήριξη αρνητικών δεικτών (βλ. Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — list, tuple, range):

>>> r = range(0, 20, 2)
>>> r
range(0, 20, 2)
>>> 11 in r
False
>>> 10 in r
True
>>> r.index(10)
5
>>> r[5]
10
>>> r[:5]
range(0, 10, 2)
>>> r[-1]
18

Ο έλεγχος των αντικειμένων range για ισότητα με == και != τα συγκρίνει ως ακολουθίες. Δηλαδή, δύο αντικείμενα range θεωρούνται ίσα αν αντιπροσωπεύουν την ίδια ακολουθία τιμών. (Σημειώστε ότι δύο αντικείμενα range που συγκρίνονται ως ίσα μπορεί να έχουν διαφορετικά start, stop και step χαρακτηριστικά, για παράδειγμα range(0) == range(2, 1, 3) ή range(0, 3, 2) == range(0, 4, 2).)

Άλλαξε στην έκδοση 3.2: Υλοποιείστε την ακολουθία ABC. Υποστηρίξτε την τμηματοποίηση και τους αρνητικούς δείκτες. Δοκιμάστε τα int αντικείμενα για συμμετοχή σε σταθερό χρόνο αντί της επανάληψης σε όλα τα αντικείμενα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Ορίστε τα “==” και “!=” για να συγκρίνετε αντικείμενα range με βάση την ακολουθία των τιμών που ορίζουν (αντί να συγκρίνουν με βάση την ταυτότητα του αντικειμένου).

Προστέθηκαν τα start, stop και step attributes.

Δείτε επίσης

Η συνταγή linspace δείχνει πώς να υλοποιήσετε μια lazy έκδοση του range κατάλληλη για εφαρμογές κινητής υποδιαστολής.

Τύπος Ακολουθίας (Sequence) Κειμένου — `str`¶

Τα δεδομένα κειμένου στην Python αντιμετωπίζονται με αντικείμενα str ή strings. Τα αλφαριθμητικά (strings) είναι αμετάβλητες sequences των Unicode points. Τα αλφαριθμητικά γράφονται με διάφορους τρόπους:

Απλά εισαγωγικά: 'allows embedded "double" quotes'
Διπλά εισαγωγικά: 'allows embedded "double" quotes'
Τριπλά εισαγωγικά: '''Three single quotes''', """Three double quotes"""

Τα αλφαριθμητικά σε τριπλά εισαγωγικά μπορούν να καλύπτουν πολλές γραμμές - όλα τα σχετικά κενά θα συμπεριληφθούν στο αλφαριθμητικό.

Τα Αλφαριθμητικά (strings) που αποτελούν μέρος μιας ενιαίας έκφρασης και έχουν μόνο κενά μεταξύ τους, θα μετατραπούν σιωπηρά σε ένα ενιαίο αλφαριθμητικό literal. Δηλαδή, ("spam " "eggs") == "spam eggs".

Δείτε τα String and Bytes literals για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις διάφορες μορφές των αλφαριθμητικών, συμπεριλαμβανομένων των υποστηριζόμενων ακολουθιών escape sequences, και του r («raw») πρόθεμα που απενεργοποιεί την επεξεργασία των περισσότερων ακολουθιών διαφυγής.

Τα αλφαριθμητικά (strings) μπορούν επίσης να δημιουργηθούν από άλλα αντικείμενα χρησιμοποιώντας τον constructor str.

Εφόσον δεν υπάρχει ξεχωριστός τύπος «character», το indexing μιας συμβολοσειράς (string) παράγει συμβολοσειρές μήκους 1. Δηλαδή, για μια μη κενή συμβολοσειρά s, s[0] == s[0:1].

Δεν υπάρχει επίσης μεταβλητός τύπος συμβολοσειράς (string), αλλά το str.join() ή το io.StringIO μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποτελεσματική κατασκευή συμβολοσειρών από πολλαπλά μέρη.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Για συμβατότητα προς τα πίσω (backwards compatibility) με τη σειρά Python 2, το πρόθεμα u είναι επιτρεπτό και πάλι σε αλφαριθμητικά. Δεν έχει καμία επίδραση στη σημασία των αλφαριθμητικών και δεν μπορεί να συνδυαστεί με το πρόθεμα r.

class str(*, encoding='utf-8', errors='strict')¶

class str(object)

class str(object, encoding, errors='strict')

class str(object, *, errors)

Επιστρέφει μια έκδοση string του object. Αν το object δεν παρέχεται, επιστρέφει κενό αλφαριθμητικό. Διαφορετικά, η συμπεριφορά της str() εξαρτάται από το αν δίνεται encoding ή errors, ως εξής.

Αν δεν έχει δοθεί ούτε encoding ούτε errors, το str(object) επιστρέφει type(object).__str__(object), το οποίο είναι το «informal» ή ωραία εκτυπώσιμη αναπαράσταση συμβολοσειράς (string) του object. Για αντικείμενα συμβολοσειράς, είναι η ίδια η συμβολοσειρά. Εάν το object δεν έχει την __str__(), τότε η str() επιστρέφει τη μέθοδο repr(object).

Εάν δίνεται τουλάχιστον ένα από τα encoding ή errors, το object θα πρέπει να είναι ένα bytes-like object (π.χ. bytes ή bytearray). Σε αυτή την περίπτωση, αν το object είναι ένα αντικείμενο bytes (ή bytearray), τότε το str(bytes, encoding, errors) είναι ισοδύναμο με το bytes.decode(encoding, errors). Διαφορετικά, το αντικείμενο bytes που υποκρύπτει το αντικείμενο buffer λαμβάνεται πριν από την κλήση του bytes.decode(). Δείτε Τύποι δυαδικής ακολουθίας — bytes, bytearray, memoryview και Buffer Protocol για πληροφορίες σχετικά με τα αντικείμενα buffer.

Πέρασμα ενός αντικειμένου bytes στο str() χωρίς το encoding ή το errors ορίσματα εμπίπτει στην πρώτη περίπτωση επιστροφής της άτυπης αναπαράστασης συμβολοσειράς (string) (δείτε επίσης την επιλογή -b της γραμμής εντολών για Python). Για παράδειγμα:

>>> str(b'Zoot!')
"b'Zoot!'"

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την κλάση str και τις μεθόδους της, δείτε Τύπος Ακολουθίας (Sequence) Κειμένου — str και την ενότητα Μέθοδοι Συμβολοσειράς (String) παρακάτω. Για την παραγωγή μορφοποιημένων συμβολοσειρών (string), ανατρέξτε στις ενότητες f-strings και Format String Syntax. Επιπλέον, δείτε την ενότητα Text Processing Services.

Μέθοδοι Συμβολοσειράς (String)¶

Οι συμβολοσειρές (string) υλοποιούν όλες τις λειτουργίες των common ακολουθιών, μαζί με τις πρόσθετες μεθόδους που περιγράφονται παρακάτω.

Οι συμβολοσειρές (string) υποστηρίζουν επίσης δύο στυλ μορφοποίησης συμβολοσειρών, το ένα παρέχει ένα μεγάλο βαθμό ευελιξίας και προσαρμογής (βλέπε str.format(), Format String Syntax και Custom String Formatting) και το άλλο βασίζεται στο στυλ μορφοποίησης printf της C που χειρίζεται ένα στενότερο εύρος τύπων και είναι λίγο πιο δύσκολο να χρησιμοποιηθεί σωστά, αλλά είναι συχνά ταχύτερο για τις περιπτώσεις που μπορεί να χειριστεί (printf-style String Formatting).

Το τμήμα Text Processing Services της πρότυπης βιβλιοθήκης καλύπτει έναν αριθμό από άλλες ενότητες που παρέχουν διάφορες βοηθητικές υπηρεσίες που σχετίζονται με το κείμενο (συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των κανονικών εκφράσεων στην ενότητα re).

str.capitalize()¶: Επιστρέφει ένα αντίγραφο της συμβολοσειράς (string) με τον πρώτο χαρακτήρα κεφαλαίο και τα υπόλοιπα με πεζά γράμματα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Ο πρώτος χαρακτήρας τίθεται τώρα σε titlecase αντί για uppercase. Αυτό σημαίνει ότι χαρακτήρες όπως οι διγράφοι (digraphs) θα έχουν μόνο το πρώτο γράμμα τους με κεφαλαίο, αντί για όλους τους χαρακτήρες.

str.casefold()¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της συμβολοσειράς (string) σε casefolded μορφή. Οι casefolded συμβολοσειρές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για caseless matching.

Το casefolding είναι παρόμοιο με το lowercasing αλλά πιο επιθετικό επειδή έχει ως στόχο να αφαιρέσει όλες τις διακρίσεις της πεζότητας σε μια συμβολοσειρά (string). Για παράδειγμα, το γερμανικό πεζό γράμμα 'ß' ισοδυναμεί με "ss". Αφού είναι ήδη πεζό, η lower() δεν θα έκανε τίποτα στο 'ß'· η casefold() το μετατρέπει σε "ss".

Ο αλγόριθμος casefolding περιγράφεται στην ενότητα 3.13 “Default Case Folding” του προτύπου Unicode <https://www.unicode.org/versions/Unicode15.0.0/ch03.pdf>`__.

Added in version 3.3.

str.center(width, fillchar=' ', /)¶

Return centered in a string of length width. Padding is done using the specified fillchar (default is an ASCII space). The original string is returned if width is less than or equal to len(s). For example:

>>> 'Python'.center(10)
'  Python  '
>>> 'Python'.center(10, '-')
'--Python--'
>>> 'Python'.center(4)
'Python'

str.count(sub[, start[, end]])¶

Επιστρέφει τον αριθμό των μη επικαλυπτόμενων (non-overalpping) εμφανίσεων της υποομάδας sub στο εύρος [start, end]. Τα προαιρετικά ορίσματα start και end ερμηνεύονται όπως στο slice notation.

If sub is empty, returns the number of empty strings between characters which is the length of the string plus one. For example:

>>> 'spam, spam, spam'.count('spam')
3
>>> 'spam, spam, spam'.count('spam', 5)
2
>>> 'spam, spam, spam'.count('spam', 5, 10)
1
>>> 'spam, spam, spam'.count('eggs')
0
>>> 'spam, spam, spam'.count('')
17

str.encode(encoding='utf-8', errors='strict')¶

Επιστρέφει την συμβολοσειρά (string) κωδικοποιημένη σε bytes.

το encoding έχει default σε 'utf-8'- δείτε Standard Encodings για πιθανές τιμές.

το errors ελέγχει τον τρόπο χειρισμού των σφαλμάτων κωδικοποίησης. Εάν είναι 'strict' (το default), τότε γίνεται raise μια εξαίρεση UnicodeError. Άλλες πιθανές τιμές είναι τα 'ignore', 'replace', 'xmlcharrefreplace', 'backslashreplace' και οποιοδήποτε άλλο όνομα που έχει καταχωρηθεί μέσω του codecs.register_error(). Δείτε το Error Handlers για λεπτομέρειες.

For performance reasons, the value of errors is not checked for validity unless an encoding error actually occurs, Python Development Mode is enabled or a debug build is used. For example:

>>> encoded_str_to_bytes = 'Python'.encode()
>>> type(encoded_str_to_bytes)
<class 'bytes'>
>>> encoded_str_to_bytes
b'Python'

Άλλαξε στην έκδοση 3.1: Επιπρόσθετη υποστήριξη για keyword ορίσματα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.9: Η τιμή του όρου errors ελέγχεται τώρα στο Python Development Mode και στο debug mode.

str.endswith(suffix[, start[, end]])¶

Return True if the string ends with the specified suffix, otherwise return False. suffix can also be a tuple of suffixes to look for. With optional start, test beginning at that position. With optional end, stop comparing at that position. Using start and end is equivalent to str[start:end].endswith(suffix). For example:

>>> 'Python'.endswith('on')
True
>>> 'a tuple of suffixes'.endswith(('at', 'in'))
False
>>> 'a tuple of suffixes'.endswith(('at', 'es'))
True
>>> 'Python is amazing'.endswith('is', 0, 9)
True

See also startswith() and removesuffix().

str.expandtabs(tabsize=8)¶

Return a copy of the string where all tab characters are replaced by one or more spaces, depending on the current column and the given tab size. Tab positions occur every tabsize characters (default is 8, giving tab positions at columns 0, 8, 16 and so on). To expand the string, the current column is set to zero and the string is examined character by character. If the character is a tab (\t), one or more space characters are inserted in the result until the current column is equal to the next tab position. (The tab character itself is not copied.) If the character is a newline (\n) or return (\r), it is copied and the current column is reset to zero. Any other character is copied unchanged and the current column is incremented by one regardless of how the character is represented when printed. For example:

>>> '01\t012\t0123\t01234'.expandtabs()
'01      012     0123    01234'
>>> '01\t012\t0123\t01234'.expandtabs(4)
'01  012 0123    01234'
>>> print('01\t012\n0123\t01234'.expandtabs(4))
01  012
0123    01234

str.find(sub[, start[, end]])¶

Return the lowest index in the string where substring sub is found within the slice s[start:end]. Optional arguments start and end are interpreted as in slice notation. Return -1 if sub is not found. For example:

>>> 'spam, spam, spam'.find('sp')
0
>>> 'spam, spam, spam'.find('sp', 5)
6

Διαμορφωμένες Κυριολεκτικές Συμβολοσειρές (f-strings)¶

Added in version 3.6.

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: Τα await και async for μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε εκφράσεις μέσα σε f-strings.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Προστέθηκε ο τελεστής αποσφαλμάτωσης (=)

Άλλαξε στην έκδοση 3.12: Πολλοί περιορισμοί στις εκφράσεις μέσα σε f-strings έχουν αφαιρεθεί. Ιδιαίτερα, πλέον επιτρέπονται οι εμφωλευμένες συμβολοσειρές, τα σχόλια και οι κάθετοι.

Ένα f-string (επίσημα ένα formatted string literal) είναι μια κυριολεκτική συμβολοσειρά που προεξέχει με f ή F. Αυτός ο τύπος κυριολεκτικής συμβολοσειράς επιτρέπει την ενσωμάτωση αυθαίρετων εκφράσεων Python μέσα σε πεδία αντικατάστασης, τα οποία περιβάλλονται από αγκύλες ({}). Αυτές οι εκφράσεις αξιολογούνται κατά την εκτέλεση, με παρόμοιο τρόπο όπως η μέθοδος str.format(), και μετατρέπονται σε κανονικά αντικείμενα τύπου str. Για παράδειγμα:

>>> who = 'nobody'
>>> nationality = 'Spanish'
>>> f'{who.title()} expects the {nationality} Inquisition!'
'Nobody expects the Spanish Inquisition!'

Είναι επίσης δυνατό να χρησιμοποιηθεί μια f-string πολλών γραμμών:

>>> f'''This is a string
... on two lines'''
'This is a string\non two lines'

Ένα μόνο άνοιγμα αγκύλης, '{', δηλώνει ένα πεδίο αντικατάστασης που μπορεί να περιέχει οποιαδήποτε έκφραση Python:

>>> nationality = 'Spanish'
>>> f'The {nationality} Inquisition!'
'The Spanish Inquisition!'

Για να συμπεριλάβετε μια κυριολεξία { ή }, χρησιμοποιήστε διπλή αγκύλη:

>>> x = 42
>>> f'{{x}} is {x}'
'{x} is 42'

Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν συναρτήσεις καθώς και format specifiers:

>>> from math import sqrt
>>> f'√2 \N{ALMOST EQUAL TO} {sqrt(2):.5f}'
'√2 ≈ 1.41421'

Κάθε έκφραση μη-συμβολοσειράς μετατρέπεται χρησιμοποιώντας τη str(), από προεπιλογή:

>>> from fractions import Fraction
>>> f'{Fraction(1, 3)}'
'1/3'

Για να χρησιμοποιήσετε ρητή μετατροπή, χρησιμοποιήστε τον τελεστή ! (θαυμαστικό), ακολουθούμενο από οποιεσδήποτε από τις έγκυρες μορφές, τα οποία είναι:

Μετατροπή	Έννοια
`!a`	`ascii()`
`!r`	`repr()`
`!s`	`str()`

Για παράδειγμα:

>>> from fractions import Fraction
>>> f'{Fraction(1, 3)!s}'
'1/3'
>>> f'{Fraction(1, 3)!r}'
'Fraction(1, 3)'
>>> question = '¿Dónde está el Presidente?'
>>> print(f'{question!a}')
'\xbfD\xf3nde est\xe1 el Presidente?'

Κατά την αποσφαλμάτωση, μπορεί να είναι χρήσιμο να βλέπουμε τόσο την έκφραση όσο και την τιμή της, χρησιμοποιώντας το σύμβολο του ίσου (=) μετά την έκφραση. Αυτό διατηρεί τα κενά μέσα στις αγκύλες και μπορείς να χρησιμοποιηθεί με έναν μετατροπέα. Από προεπιλογή, ο χειριστής αποσφαλμάτωσης χρησιμοποιεί τη μετατροπή repr() (!r). Για παράδειγμα:

>>> from fractions import Fraction
>>> calculation = Fraction(1, 3)
>>> f'{calculation=}'
'calculation=Fraction(1, 3)'
>>> f'{calculation = }'
'calculation = Fraction(1, 3)'
>>> f'{calculation = !s}'
'calculation = 1/3'

Μόλις η έξοδος έχει αξιολογηθεί, μπορεί να μορφοποιηθεί χρησιμοποιώντας ένα format specifier που ακολουθείται από άνω και κάτω τελεία (':'). Αφού η έκφραση έχει αξιολογηθεί και, πιθανώς μετατραπεί σε συμβολοσειρά, καλείται η μέθοδος __format__() του αποτελέσματος με τον καθοριστή μορφοποίησης, ή η κενή συμβολοσειρά αν δεν έχει δοθεί καθοριστής μορφοποίησης. Το μορφοποιημένο αποτέλεσμα χρησιμοποιείται στη συνέχεια ως η τελική τιμή για το πεδίο αντικατάστασης. Για παράδειγμα:

>>> from fractions import Fraction
>>> f'{Fraction(1, 7):.6f}'
'0.142857'
>>> f'{Fraction(1, 7):_^+10}'
'___+1/7___'

`printf`-style String Formatting¶

Σημείωση

Οι λειτουργίες μορφοποίησης που περιγράφονται εδώ παρουσιάζουν μια ποικιλία ιδιορρυθμιών που οδηγούν σε έναν αριθμό κοινών σφαλμάτων (όπως η αποτυχία εμφάνισης tuple και σωστών λεξικών). Χρησιμοποιώντας τα νεότερα formatted string literals, το str.format() interface ή το template strings μπορεί να βοηθήσει στην αποφυγή αυτών των σφαλμάτων. Κάθε μία από αυτές τις εναλλακτικές παρέχει τους δικούς τις συμβιβασμούς και τα οφέλη της απλότητας, ευελιξίας και/ή επεκτασιμότητας.

Τα αντικείμενα string έχουν μια μοναδική ενσωματωμένη λειτουργία: τον τελεστή % (modulo). Αυτός είναι επίσης γνωστός ως τελεστής formatting ή * interpolation*. Δεδομένων των format % values (όπου format είναι μία συμβολοσειρά), % οι προδιαγραφές μετατροπής στο format αντικαθίστανται από μηδέν ή περισσότερα στοιχεία των values. Το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο με τη χρήση του sprintf() στη γλώσσα C. Για παράδειγμα:

>>> print('%s has %d quote types.' % ('Python', 2))
Python has 2 quote types.

Εάν το format απαιτεί ένα μεμονωμένο όρισμα, το values μπορεί να είναι ένα μεμονωμένο non-tuple αντικείμενο. [5] Διαφορετικά, τα values πρέπει να είναι ένα tuple με ακριβώς τον ίδιο αριθμό των στοιχείων που καθορίζονται από το format string ή ένα μεμονωμένο αντικείμενο αντιστοίχισης (για παράδειγμα, ένα λεξικό).

Ένας προσδιοριστής μετατροπής περιέχει δύο ή περισσότερους χαρακτήρες και έχει τους εξής components, οι οποίοι πρέπει να εμφανίζονται με αυτή τη σειρά:

Ο χαρακτήρας `%'', που σηματοδοτεί την αρχή του προσδιοριστή.
Κλειδί mapping (προαιρετικό), που αποτελείται από μια ακολουθία χαρακτήρων σε παρένθεση (για παράδειγμα, (somename)).
Δείκτες μετατροπής (προαιρετικό), που επηρεάζουν το αποτέλεσμα κάποιων τύπων μετατροπής.
Ελάχιστο πλάτος πεδίου (προαιρετικό). Εάν ορίζεται ως '*' (αστερίσκος), το πραγματικό πλάτος διαβάζεται από το επόμενο στοιχείο του tuple στα values, και το αντικείμενο προς μετατροπή έρχεται μετά από το ελάχιστο πλάτος πεδίου και το προαιρετικό precision.
Ακρίβεια (προαιρετικό), δίνεται ως '.' (τελεία) ακολουθούμενη από το precision.Εάν ορίζεται ως '*' (αστερίσκος), το πραγματικό precision διαβάζεται από το επόμενο στοιχείο του tuple στα values, και η τιμή προς μετατροπή έρχεται μετά το precision.
Μετατροπέας του length (προαιρετικό).
Τύπος conversion.

Όταν το σωστό όρισμα είναι ένα λεξικό (ή άλλος τύπος αντιστοίχισης), τότε οι μορφές στη συμβολοσειρά πρέπει να περιλαμβάνουν ένα κλειδί αντιστοίχισης σε παρένθεση σε αυτό το λεξικό που εισήχθη αμέσως μετά τον χαρακτήρα '%'. Το κλειδί αντιστοίχισης επιλέγει την τιμή που θα μορφοποιηθεί από την αντιστοίχιση. Για παράδειγμα:

>>> print('%(language)s has %(number)03d quote types.' %
...       {'language': "Python", "number": 2})
Python has 002 quote types.

Σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να υπάρχουν προσδιοριστές * σε μια μορφή (καθώς απαιτούν μια διαδοχική λίστα παραμέτρων).

Οι δείκτες μετατροπής είναι:

Flag	Έννοια
`'#'`	Οι μετατροπή τιμής θα χρησιμοποιήσει την «εναλλακτική φόρμα» (όπου ορίζεται παρακάτω).
`'0'`	Η μετατροπή θα έχει μηδενική συμπλήρωση για αριθμητικές τιμές.
`'-'`	Η τιμή μετατροπής αφήνεται προσαρμοσμένη (παρακάμπτει τη μετατροπή `'0'` εάν δίνονται και τα δύο).
`' '`	(ένα κενό) Πρέπει να προστεθεί ένα κενό πριν από έναν θετικό αριθμό (ή κενή συμβολοσειρά) που παράγεται από μια υπογεγραμμένη μετατροπή.
`'+'`	Ένα χαρακτήρας προσήμου (`'+'` ή `'-'`) θα προηγείται της μετατροπής (παρακάμπτει ένα «κενό» δείκτη).

Ένας τροποποιητής μήκους (h, l, or L) μπορεί να υπάρχει, αλλά αγνοείται καθώς δεν είναι απαραίτητος για την Python – οπότε π.χ. %ld είναι πανομοιότυπο σε %d.

Οι τύποι μετατροπής είναι:

Μετατροπή	Έννοια	Σημειώσεις
`'d'`	Υπογεγραμμένος δεκαδικός ακέραιος.
`'i'`	Υπογεγραμμένος δεκαδικός ακέραιος.
`'o'`	Υπογεγραμμένη οκταδική τιμή.	(1)
`'u'`	Απαρχαιωμένος τύπος – είναι πανομοιότυπος με το `'d'`.	(6)
`'x'`	Υπογεγραμμένο δεκαεξαδικό (πεζά).	(2)
`'X'`	Υπογεγραμμένο δεκαεξαδικό (κεφαλαίο).	(2)
`'e'`	Εκθετική μορφή κινητής υποδιαστολής (πεζά)	(3)
`'E'`	Εκθετική μορφή κινητής υποδιαστολής (κεφαλαία)	(3)
`'f'`	Δεκαδική μορφή κινητής υποδιαστολής.	(3)
`'F'`	Δεκαδική μορφή κινητής υποδιαστολής.	(3)
`'g'`	Μορφή κινητής υποδιαστολής. Χρησιμοποιεί εκθετική μορφή πεζών αν ο εκθέτης είναι μικρότερος από -4 ή όχι μικρότερος από την ακρίβεια, διαφορετικά χρησιμοποιεί δεκαδική μορφή.	(4)
`'G'`	Μορφή κινητής υποδιαστολής. Χρησιμοποιεί εκθετική μορφή κεφαλαίων εάν ο εκθέτης είναι μικρότερος από -4 ή όχι μικρότερος από την ακρίβεια, διαφορετικά χρησιμοποιεί δεκαδική μορφή.	(4)
`'c'`	Μεμονωμένος χαρακτήρας (δέχεται ακέραιο ή μονό χαρακτήρα συμβολοσειράς).
`'r'`	Συμβολοσειρά (μετατρέπει οποιοδήποτε αντικείμενο Python χρησιμοποιώντας `repr()`).	(5)
`'s'`	Συμβολοσειρά (μετατρέπει οποιοδήποτε αντικείμενο Python χρησιμοποιώντας `str()`).	(5)
`'a'`	Συμβολοσειρά (μετατρέπει οποιοδήποτε αντικείμενο Python χρησιμοποιώντας `ascii()`).	(5)
`'%'`	Κανένα όρισμα δεν μετατρέπεται, έχει ως αποτέλεσμα έναν χαρακτήρα `'%'` το αποτέλεσμα.

Σημειώσεις:

Η εναλλακτική μορφή προκαλεί την εισαγωγή ενός πρώτου οκταδικού προσδιοριστή ('0o') πριν από το πρώτο ψηφίο.
Η εναλλακτική φόρμα προκαλεί την εισαγωγή ενός αρχικού '0x' ή '0X' (ανάλογα με το εάν χρησιμοποιήθηκε η μορφή 'x' ή 'X') πριν το πρώτο ψηφίο.
Η εναλλακτική μορφή κάνει το αποτέλεσμα να περιέχει πάντα μια υποδιαστολή, ακόμα κι αν δεν ακολουθούν ψηφία.

Η ακρίβεια καθορίζει τον αριθμό των ψηφίων μετά την υποδιαστολή και ορίζεται από προεπιλογή ως 6.
Η εναλλακτική μορφή κάνει το αποτέλεσμα να περιέχει πάντα μια υποδιαστολή και τα μηδενικά στο τέλος δεν αφαιρούνται όπως θα ήταν διαφορετικά.

Η ακρίβεια καθορίζει τον αριθμό των σημαντικών ψηφίων πριν και μετά την υποδιαστολή και ορίζει το 6.
Εάν η ακρίβεια είναι``N``, η έξοδος περικόπτεται σε N χαρακτήρες.
Βλέπε PEP 237.

Δεδομένου ότι οι συμβολοσειρές Python έχουν ρητό μήκος, οι %s μετατροπές δεν υποθέτουν ότι το '\0' είναι το τέλος της συμβολοσειράς.

Άλλαξε στην έκδοση 3.1: Οι μετατροπείς %f για αριθμούς των οποίων η απόλυτη τιμή είναι μεγαλύτερη από 1e50 δεν αντικαθίστανται πλέον από μετατροπές %g.

Τύποι δυαδικής ακολουθίας — `bytes`, `bytearray`, `memoryview`¶

Οι βασικοί ενσωματωμένοι (built-in) τύποι για τον χειρισμό δυαδικών δεδομένων είναι bytes και bytearray. Υποστηρίζονται από τη memoryview που χρησιμοποιεί το πρωτόκολλο buffer protocol για την πρόσβαση στη μνήμη άλλων δυαδικών αντικειμένων χωρίς να χρειάζεται η δημιουργία αντιγράφου.

Το module array υποστηρίζει αποδοτική αποθήκευση για βασικούς τύπους δεδομένων όπως 32-bit ακέραιους και IEEE754 διπλής ακρίβειας κινητής υποδιαστολής τιμές.

Αντικείμενα Bytes¶

Τα αντικείμενα bytes είναι αμετάβλητες ακολουθίες μεμονωμένων bytes. Δεδομένου ότι πολλά κύρια δυαδικά πρωτόκολλα βασίζονται στην κωδικοποίηση κειμένου ASCII, τα αντικείμενα bytes προσφέρουν διάφορες μεθόδους που ισχύουν μόνο όταν εργάζονται με δεδομένα συμβατά με ASCII και σχετίζονται στενά με αντικείμενα συμβολοσειρών σε μια ποικιλία διαφόρων τρόπων.

class bytes(source=b'')¶

class bytes(source, encoding, errors='strict')

Πρώτον, η σύνταξη για τα bytes literals είναι σε μεγάλο βαθμό η ίδια με αυτή για τα literals συμβολοσειρών, με τη διαφορά ότι προστίθεται ένα πρόθεμα b:

Μονά εισαγωγικά: b'ακόμα επιτρέπει ενσωματωμένα "διπλά" εισαγωγικά'
Διπλά εισαγωγικά: b"εξακολουθεί να επιτρέπει ενσωματωμένα 'μονά' εισαγωγικά"
Τριπλά εισαγωγικά: b'''3 μονά εισαγωγικά''', b"""3 διπλά εισαγωγικά"""

Επιτρέπονται μόνο χαρακτήρες ASCII σε bytes literals (ανεξάρτητα από τη δηλωμένη κωδικοποίηση του πηγαίου κώδικα). Τυχόν δυαδικές τιμές, πάνω από 127, πρέπει να εισαχθούν σε bytes literals χρησιμοποιώντας την κατάλληλη ακολουθία διαφυγής χαρακτήρων.

Όπως και με τα literals συμβολοσειρών, τα bytes literals μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν ένα πρόθεμα r για να απενεργοποιήσουν την επεξεργασία των ακολουθιών διαφυγής χαρακτήρων. Βλέπε String and Bytes literals για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις διάφορες μορφές bytes literal, συμπεριλαμβανομένων των υποστηριζόμενων ακολουθιών διαφυγής χαρακτήρων.

Ενώ τα bytes literals και οι αναπαραστάσεις βασίζονται σε κείμενο ASCII, τα αντικείμενα bytes συμπεριφέρονται στην πραγματικότητα σαν αμετάβλητες ακολουθίες ακεραίων με κάθε τιμή στην ακολουθία περιορισμένη έτσι ώστε 0 <= x < 256 (προσπάθειες παραβίασης αυτού του περιορισμού θα κάνουν raise την ValueError). Αυτό γίνεται σκόπιμα για να τονιστεί ότι, ενώ πολλές δυαδικές μορφές περιλαμβάνουν στοιχεία που βασίζονται σε ASCII και μπορούν να χρησιμοποιηθούν χρήσιμα με ορισμένους αλγορίθμους προσανατολισμένους στο κείμενο, αυτό δεν ισχύει γενικά για αυθαίρετα δυαδικά δεδομένα (τυφλή εφαρμογή αλγορίθμων επεξεργασίας κειμένου σε δυαδικές μορφές δεδομένων που δεν είναι συμβατές με ASCII συνήθως οδηγεί σε καταστροφή δεδομένων).

Εκτός από τις literal μορφές, τα αντικείμενα bytes μπορούν να δημιουργηθούν με πολλούς άλλους τρόπους:

Ένα μηδενικό αντικείμενο bytes με καθορισμένο μήκος: bytes(10)
Από ένα iterable ακεραίων αριθμών: bytes(range(20))
Αντιγραφή υπαρχόντων δυαδικών δεδομένων μέσω του πρωτοκόλλου buffer: bytes(obj)

Δείτε επίσης το ενσωματωμένο bytes.

Δεδομένου ότι 2 δεκαεξαδικά ψηφία αντιστοιχούν ακριβώς σε ένα μόνο byte, οι δεκαεξαδικοί αριθμοί είναι μια συνήθως χρησιμοποιούμενη μορφή για την περιγραφή δυαδικών δεδομένων. Συνεπώς, ο τύπος bytes έχει μια πρόσθετη μέθοδο κλάσης για την ανάγνωση δεδομένων σε αυτήν την μορφή:

classmethod fromhex(string, /)¶

Αυτή η μέθοδος κλάσης bytes επιστρέφει ένα αντικείμενο bytes, αποκωδικοποιώντας το δεδομένο αντικείμενο συμβολοσειράς. Η συμβολοσειρά πρέπει να περιέχει δύο δεκαεξαδικά ψηφία ανά byte, με το κενό διάστημα ASCII να αγνοείται.

>>> bytes.fromhex('2Ef0 F1f2  ')
b'.\xf0\xf1\xf2'

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: Το bytes.fromhex() παρακάμπτει πλέον όλα τα κενά ASCII στη συμβολοσειρά, όχι μόνο τα κενά.

Υπάρχει μια συνάρτηση αντίστροφης μετατροπής για τη μετατροπή ενός αντικειμένου bytes στην δεκαεξαδική του αναπαράσταση.

hex(*, bytes_per_sep=1)¶

hex(sep, bytes_per_sep=1)

Επιστρέφετε ένα αντικείμενο συμβολοσειράς που περιέχει δύο δεκαεξαδικά ψηφία για κάθε byte στο στιγμιότυπο.

>>> b'\xf0\xf1\xf2'.hex()
'f0f1f2'

Εάν θέλετε να κάνετε τη δεκαεξαδική συμβολοσειρά πιο ευανάγνωστη, μπορείτε να καθορίσετε μια παράμετρο διαχωρισμού χαρακτήρων sep που θα συμπεριληφθεί στην έξοδο. Από προεπιλογή, αυτό το διαχωριστικό θα περιλαμβάνεται μεταξύ κάθε byte. Μια δεύτερη προαιρετική παράμετρος bytes_per_sep ελέγχει τα διαστήματα. Οι θετικές τιμές υπολογίζουν τη θέση του διαχωριστή από τα δεξιά, οι αρνητικές τιμές από τα αριστερά.

>>> value = b'\xf0\xf1\xf2'
>>> value.hex('-')
'f0-f1-f2'
>>> value.hex('_', 2)
'f0_f1f2'
>>> b'UUDDLRLRAB'.hex(' ', -4)
'55554444 4c524c52 4142'

Added in version 3.5.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Η bytes.hex() υποστηρίζει πλέον προαιρετικές παραμέτρους sep και bytes_per_sep για την εισαγωγή διαχωριστικών μεταξύ των byte στην έξοδο δεκαεξαδικού.

Δεδομένου ότι τα αντικείμενα bytes είναι ακολουθίες ακεραίων αριθμών (όμοια με μια πλειάδα (tuple)), για ένα αντικείμενο bytes b, το b[0] θα είναι ένας ακέραιος αριθμός, ενώ το b[0:1] θα είναι ένα αντικείμενο bytes μήκους 1. (Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις συμβολοσειρές κειμένου, όπου τόσο η λειτουργία πρόσβασης ως ευρετήριο όσο και η λειτουργία τμηματοποίησης θα παράγουν μια συμβολοσειρά μήκους 1)

Η αναπαράσταση αντικειμένων bytes χρησιμοποιεί την literal μορφή (b'...') , καθώς είναι συχνά πιο χρήσιμη από π.χ. bytes([46, 46, 46]). Μπορείτε πάντα να μετατρέψετε ένα αντικείμενο bytes σε μια λίστα ακέραιων αριθμών που χρησιμοποιούν list(b).

Αντικείμενα Bytearray¶

Τα αντικείμενα bytearray είναι ένα μεταβλητό, αντίστοιχο, των αντικειμένων bytes.

class bytearray(source=b'')¶

class bytearray(source, encoding, errors='strict')

Δεν υπάρχει αποκλειστική literal σύνταξη για αντικείμενα bytearray, αντίθετα δημιουργούνται πάντα καλώντας τον constructor:

Δημιουργία ενός κενού στιγμιοτύπου: bytearray()
Δημιουργία μηδενικού στιγμιοτύπου με δεδομένο μήκος: bytearray(10)
Από έναν iterable αριθμό ακεραίων: bytearray(range(20))
Αντιγραφή υπαρχόντων δυαδικών δεδομένων μέσω του πρωτοκόλλου buffer: bytearray(b'Hi!')

Καθώς τα αντικείμενα του bytearray είναι μεταβλητά, υποστηρίζουν τις λειτουργίες της ακολουθίας mutable επιπλέον των κοινών λειτουργιών bytes και bytearray που περιγράφονται στο Λειτουργίες Bytes και Bytearray.

Δείτε επίσης το ενσωματωμένο bytearray.

Δεδομένου ότι 2 δεκαεξαδικά ψηφία αντιστοιχούν ακριβώς σε ένα μόνο byte, οι δεκαεξαδικοί αριθμοί είναι συνήθως χρησιμοποιούμενη μορφή για την περιγραφή δυαδικών δεδομένων. Συνεπώς, ο τύπος bytearray έχει μια πρόσθετη μέθοδο κλάσης για την ανάγνωση δεδομένων σε αυτήν την μορφή:

classmethod fromhex(string, /)¶

Αυτή η μέθοδος κλάσης bytearray επιστρέφει αντικείμενο bytearray, αποκωδικοποιώντας το δεδομένο αντικείμενο συμβολοσειράς. Η συμβολοσειρά πρέπει να περιέχει δύο δεκαεξαδικά ψηφία ανά byte, με το κενό διάστημα ASCII να αγνοείται.

>>> bytearray.fromhex('2Ef0 F1f2  ')
bytearray(b'.\xf0\xf1\xf2')

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: Το bytearray.fromhex() παρακάμπτει τώρα όλα τα κενά ASCII στη συμβολοσειρά, όχι μόνο τα κενά.

Υπάρχει μια συνάρτηση αντίστροφης μετατροπής για να μετατρέψει ένα αντικείμενο bytearray στη δεκαεξαδική αναπαράσταση του.

hex(*, bytes_per_sep=1)¶

hex(sep, bytes_per_sep=1)

Επιστρέφετε ένα αντικείμενο συμβολοσειράς που περιέχει δύο δεκαεξαδικά ψηφία για κάθε byte στο στιγμιότυπο.

>>> bytearray(b'\xf0\xf1\xf2').hex()
'f0f1f2'

Added in version 3.5.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Παρόμοια με το bytes.hex(), το bytearray.hex() υποστηρίζει τώρα προαιρετικές παραμέτρους sep και bytes_per_sep για την εισαγωγή διαχωριστικών μεταξύ των byte στην δεκαεξαδική έξοδο.

Δεδομένου ότι τα αντικείμενα bytearray είναι ακολουθίες ακεραίων αριθμών (παρόμοια με μια λίστα), για ένα αντικείμενο bytearray b, το b[0] θα είναι ένας ακέραιος αριθμός, ενώ το b[0:1] θα είναι ένα αντικείμενο bytearray μήκους 1. (Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις συμβολοσειρές κειμένου, όπου τόσο το indexing και το slicing θα παράγουν μια συμβολοσειρά μήκους 1)

Η αναπαράσταση αντικειμένων bytearray χρησιμοποιεί τη μορφή bytes literal (bytearray(b'...')), καθώς είναι συχνά πιο χρήσιμη από π.χ. bytearray([46, 46, 46]). Μπορείτε πάντα να μετατρέψετε ένα αντικείμενο bytearray σε λίστα ακεραίων χρησιμοποιώντας το list(b).

Λειτουργίες Bytes και Bytearray¶

Τόσο τα byte όσο και τα αντικείμενα του πίνακα byte υποστηρίζουν τις λειτουργίες της ακολουθίας common. Αλληλεπιδρούν όχι μόνο με τελεστές του ίδιου τύπου, αλλά και με οποιοδήποτε αντικείμενο bytes-like object. Λόγω αυτής της ευελιξίας, μπορούν να αναμειχθούν ελεύθερα σε λειτουργίες χωρίς να προκαλούνται σφάλματα. Ωστόσο, ο τύπος επιστροφής του αποτελέσματος μπορεί να εξαρτάται από τη σειρά των τελεστών.

Σημείωση

Οι μέθοδοι στα bytes και τα αντικείμενα bytearray δεν δέχονται συμβολοσειρές ως ορίσματά τους, όπως και οι μέθοδοι σε συμβολοσειρές δεν δέχονται bytes ως ορίσματα. Για παράδειγμα, πρέπει να γράψετε:

a = "abc"
b = a.replace("a", "f")

και:

a = b"abc"
b = a.replace(b"a", b"f")

Ορισμένες λειτουργίες byte και bytearray προϋποθέτουν τη χρήση δυαδικών μορφών συμβατών με ASCII και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να αποφεύγονται όταν εργάζεστε με αυθαίρετα δυαδικά δεδομένα. Αυτοί οι περιορισμοί καλύπτονται παρακάτω.

Σημείωση

Η χρήση αυτών των λειτουργιών βασίζονται στο ASCII για τον χειρισμό δυαδικών δεδομένων που δεν είναι αποθηκευμένα σε μορφή που βασίζεται σε ASCII μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή δεδομένων.

Οι ακόλουθες μέθοδοι σε byte και αντικείμενα bytearray μπορούν να χρησιμοποιηθούν με αυθαίρετα δυαδικά δεδομένα.

bytes.count(sub[, start[, end]])¶

bytearray.count(sub[, start[, end]])¶

Επιστρέφει τον αριθμό των μη επικαλυπτόμενων εμφανίσεων της δευτερεύουσας ακολουθίας sub στο εύρος [start, end]. Τα προαιρετικά ορίσματα start και end ερμηνεύονται όπως στη σημειογραφία τμηματοποίησης.

Η υποακολουθία για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object ή ένας ακέραιος αριθμός στην περιοχή από 0 έως 255.

Εάν το sub είναι κενό, επιστρέφει τον αριθμό των κενών τμημάτων μεταξύ των χαρακτήρων που είναι το μήκος του αντικειμένου bytes συν ένα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Επίσης αποδέχεται έναν ακέραιο αριθμό στο εύρος 0 έως 255 ως υποακολουθία.

bytes.removeprefix(prefix, /)¶

bytearray.removeprefix(prefix, /)¶

Εάν τα δυαδικά δεδομένα ξεκινούν με τη συμβολοσειρά prefix, επιστρέφει bytes[len(prefix):]. Διαφορετικά επιστρέψτε ένα αντίγραφο των αρχικών δυαδικών δεδομένων:

>>> b'TestHook'.removeprefix(b'Test')
b'Hook'
>>> b'BaseTestCase'.removeprefix(b'Test')
b'BaseTestCase'

Το prefix μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

Added in version 3.9.

bytes.removesuffix(suffix, /)¶

bytearray.removesuffix(suffix, /)¶

Εάν τα δυαδικά δεδομένα τελειώνουν με τη συμβολοσειρά suffix και αυτό το suffix δεν είναι κενό, επιστρέφει bytes[:-len(suffix)]. Διαφορετικά, επιστρέφει ένα αντίγραφο των αρχικών δυαδικών δεδομένων:

>>> b'MiscTests'.removesuffix(b'Tests')
b'Misc'
>>> b'TmpDirMixin'.removesuffix(b'Tests')
b'TmpDirMixin'

Το suffix μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

Added in version 3.9.

bytes.decode(encoding='utf-8', errors='strict')¶

bytearray.decode(encoding='utf-8', errors='strict')¶

Επιστρέφει τα bytes που έχουν αποκωδικοποιηθεί σε μια str.

το encoding έχει default σε 'utf-8'- δείτε Standard Encodings για πιθανές τιμές.

Το errors ελέγχει τον τρόπο χειρισμού των σφαλμάτων αποκωδικοποίησης. Εάν 'strict' (η προεπιλογή), γίνεται raise μια εξαίρεση UnicodeError. Άλλες πιθανές τιμές είναι το 'ignore', 'replace', και οποιοδήποτε άλλο όνομα που έχει καταχωρηθεί από την codecs.register_error(). Βλέπε Error Handlers για λεπτομέρειες.

Για λόγους απόδοσης, η τιμή του errors δεν ελέγχεται ως προς την εγκυρότητα του, εκτός εάν παρουσιαστεί ένα σφάλμα αποκωδικοποίησης, είναι ενεργοποιημένο το Python Development Mode ή χρησιμοποιείται ένα debug build.

Σημείωση

Η μετάδοση του ορίσματος encoding στην str επιτρέπει την αποκωδικοποίηση οποιουδήποτε bytes-like object απευθείας, χωρίς να χρειάζεται να δημιουργήσετε ένα προσωρινό αντικείμενο bytes ή bytearray.

Άλλαξε στην έκδοση 3.1: Επιπρόσθετη υποστήριξη για keyword ορίσματα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.9: Η τιμή του όρου errors ελέγχεται τώρα στο Python Development Mode και στο debug mode.

bytes.endswith(suffix[, start[, end]])¶

bytearray.endswith(suffix[, start[, end]])¶

Επιστρέφει True εάν τα δυαδικά δεδομένα τελειώνουν με το καθορισμένο suffix, διαφορετικά επιστρέφει False. Το suffix μπορεί επίσης να είναι μια πλειάδα από επιθέματα που πρέπει να αναζητήσετε. Με το προαιρετικό start, η δοκιμή ξεκινά από αυτή τη θέση. Με το προαιρετικό end, σταματήστε να συγκρίνετε σε αυτή τη θέση.

Το(α) επίθεμα(τα) για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

bytes.find(sub[, start[, end]])¶

bytearray.find(sub[, start[, end]])¶

Επιστρέφει το χαμηλότερο index στα δεδομένα όπου βρίσκεται η υποακολουθία sub, έτσι ώστε το sub να περιέχεται στο slice s[start:end]. Τα προαιρετικά ορίσματα start και end ερμηνεύονται ως συμβολισμό τμηματοποίησης. Επιστρέφει -1 εάν το sub δεν βρεθεί.

Η υποακολουθία για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object ή ένας ακέραιος αριθμός στην περιοχή από 0 έως 255.

Σημείωση

Η μέθοδος find() θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο εάν χρειάζεται να γνωρίζετε τη θέση του sub. Για να ελέγξετε εάν το sub είναι υποσυμβολοσειρά ή όχι, χρησιμοποιήστε τον τελεστή in:

>>> b'Py' in b'Python'
True

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Επίσης αποδέχεται έναν ακέραιο αριθμό στο εύρος 0 έως 255 ως υποακολουθία.

bytes.index(sub[, start[, end]])¶

bytearray.index(sub[, start[, end]])¶

Όπως η find(), αλλά κάνει raise μια ValueError όταν δεν βρεθεί η δευτερεύουσα ακολουθία.

Η υποακολουθία για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object ή ένας ακέραιος αριθμός στην περιοχή από 0 έως 255.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Επίσης αποδέχεται έναν ακέραιο αριθμό στο εύρος 0 έως 255 ως υποακολουθία.

bytes.join(iterable, /)¶
bytearray.join(iterable, /)¶: Επιστρέφει ένα αντικείμενο bytes ή bytearray που είναι η συνένωση των δυαδικών ακολουθιών δεδομένων στο iterable. Μια TypeError θα γίνει raise εάν υπάρχουν τιμές στο iterable που δεν είναι σαν bytes-like objects, συμπεριλαμβανομένων των αντικειμένων str. Το διαχωριστικό μεταξύ των στοιχειών είναι τα περιεχόμενα των byte ή του αντικειμένου bytearray που παρέχει αυτή τη μέθοδο.

static bytes.maketrans(from, to, /)¶
static bytearray.maketrans(from, to, /)¶: Αυτή η στατική μέθοδος επιστρέφει έναν πίνακα μετάφρασης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την bytes.translate() που θα αντιστοιχίσει κάθε χαρακτήρα στο from στον χαρακτήρα στην ίδια θέση στο to· τα from και to πρέπει να είναι και τα δύο bytes-like objects και να έχουν το ίδιο μήκος.

Added in version 3.1.

bytes.partition(sep, /)¶

bytearray.partition(sep, /)¶

Διαχωρίζει την ακολουθία κατά την πρώτη εμφάνιση του sep, και επιστρέφει μια 3-πλειάδα που περιέχει το τμήμα πριν από το διαχωριστικό ή το αντίγραφο του bytearray του και το τμήμα μετά το διαχωριστικό. Εάν δεν βρεθεί το διαχωριστικό, επιστρέφει μια 3-πλειάδα που περιέχει ένα αντίγραφο της αρχικής ακολουθίας, ακολουθούμενη από δύο κενά byte ή αντικείμενα bytearray.

Το διαχωριστικό για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

bytes.replace(old, new, count=-1, /)¶

bytearray.replace(old, new, count=-1, /)¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας με όλες τις εμφανίσεις της δευτερεύουσας ακολουθίας old αντικαθιστούμενη από την new. Εάν δοθεί το προαιρετικό όρισμα count, αντικαθίστανται μόνο οι πρώτες εμφανίσεις count.

Η ακολουθία για αναζήτηση και αντικατάσταση της μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.rfind(sub[, start[, end]])¶

bytearray.rfind(sub[, start[, end]])¶

Επιστρέφει τον υψηλότερο δείκτη στην ακολουθία όπου βρίσκεται η υποακολουθία sub, έτσι ώστε το sub να περιέχεται στο s[start:end]. Τα προαιρετικά ορίσματα start και end ερμηνεύονται με συμβολισμό τμηματοποίησης. Επιστρέφει -1 σε περίπτωση αποτυχίας.

Η υποακολουθία για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object ή ένας ακέραιος αριθμός στην περιοχή από 0 έως 255.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Επίσης αποδέχεται έναν ακέραιο αριθμό στο εύρος 0 έως 255 ως υποακολουθία.

bytes.rindex(sub[, start[, end]])¶

bytearray.rindex(sub[, start[, end]])¶

Όπως η rfind() αλλά κάνει raise μια ValueError όταν δεν βρεθεί η υποακολουθία sub.

Η υποακολουθία για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object ή ένας ακέραιος αριθμός στην περιοχή από 0 έως 255.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Επίσης αποδέχεται έναν ακέραιο αριθμό στο εύρος 0 έως 255 ως υποακολουθία.

bytes.rpartition(sep, /)¶

bytearray.rpartition(sep, /)¶

Διαχωρίζει την ακολουθία στην τελευταία εμφάνιση του sep, και επιστρέφει μια 3-πλειάδα που περιέχει το τμήμα πριν από το διαχωριστικό, το ίδιο το διαχωριστικό ή το αντίγραφο του bytearray και το τμήμα μετά το διαχωριστικό. Εάν δεν βρεθεί το διαχωριστικό επιστρέφει μια 3-πλειάδα που περιέχει δύο κενά byte ή αντικείμενα bytearray, ακολουθούμενα από ένα αντίγραφο της αρχικής ακολουθίας.

Το διαχωριστικό για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

bytes.startswith(prefix[, start[, end]])¶

bytearray.startswith(prefix[, start[, end]])¶

Επιστρέφει True εάν τα δυαδικά δεδομένα ξεκινούν με το καθορισμένο prefix, διαφορετικά επιστρέφει False. Το prefix μπορεί επίσης να είναι μια πλειάδα από προθέματα προς αναζήτηση. Με το προαιρετικό start, η δοκιμή ξεκινά από αυτή τη θέση. Με το προαιρετικό end, σταματάει να συγκρίνει σε αυτή τη θέση.

Το(α) πρόθεμα(τα) για αναζήτηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

bytes.translate(table, /, delete=b'')¶

bytearray.translate(table, /, delete=b'')¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο των bytes ή του αντικειμένου bytearray όπου αφαιρούνται όλα τα byte που εμφανίζονται στο προαιρετικό όρισμα delete και τα υπόλοιπα byte έχουν αντιστοιχιστεί μέσω του δεδομένου πίνακα μετάφρασης, ο οποίος πρέπει να είναι ένα αντικείμενο bytes μήκους 256.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη μέθοδο bytes.maketrans() για να δημιουργήσετε έναν πίνακα μετάφρασης.

Ορίζει το όρισμα table σε None για μεταφράσεις που διαγράφουν μόνο χαρακτήρες:

>>> b'read this short text'.translate(None, b'aeiou')
b'rd ths shrt txt'

Άλλαξε στην έκδοση 3.6: Το delete υποστηρίζεται πλέον ως όρισμα λέξης-κλειδιού.

Οι ακόλουθες μέθοδοι σε byte και bytearray αντικείμενα έχουν προεπιλεγμένες συμπεριφορές που προϋποθέτουν τη χρήση δυαδικών μορφών συμβατών με ASCII, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν με αυθαίρετα δυαδικά δεδομένα περνώντας κατάλληλα ορίσματα. Σημειώστε ότι όλες οι μέθοδοι bytearray σε αυτήν την ενότητα δεν λειτουργούν στη θέση τους και όμως παράγουν νέα αντικείμενα.

bytes.center(width, fillbyte=b' ', /)¶
bytearray.center(width, fillbyte=b' ', /)¶: Επιστρέφει ένα αντίγραφο του αντικειμένου με κέντρο σε μια ακολουθία μήκους width. Η συμπλήρωση πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας το καθορισμένο fillbyte (η προεπιλογή είναι ένα διάστημα ASCII). Για αντικείμενα bytes, η αρχική ακολουθία επιστρέφεται εάν το *width* είναι μικρότερο ή ίσο με ``len(s)`.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.ljust(width, fillbyte=b' ', /)¶
bytearray.ljust(width, fillbyte=b' ', /)¶: Επιστρέφει ένα αντίγραφο του αντικειμένου αριστερά ευθυγραμμισμένο σε μια ακολουθία μήκους width. Η συμπλήρωση πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας το καθορισμένο fillbyte (η προεπιλογή είναι ένα διάστημα ASCII). Για αντικείμενα bytes, η αρχική ακολουθία επιστρέφεται εάν το *width* είναι μικρότερο ή ίσο με ``len(s)`.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.lstrip(bytes=None, /)¶

bytearray.lstrip(bytes=None, /)¶

Return a copy of the sequence with specified leading bytes removed. The bytes argument is a binary sequence specifying the set of byte values to be removed. If omitted or None, the bytes argument defaults to removing ASCII whitespace. The bytes argument is not a prefix; rather, all combinations of its values are stripped:

>>> b'   spacious   '.lstrip()
b'spacious   '
>>> b'www.example.com'.lstrip(b'cmowz.')
b'example.com'

Η δυαδική ακολουθία τιμών byte προς κατάργηση μπορεί να είναι οποιαδήποτε bytes-like object. Βλέπε removeprefix() για μια μέθοδο που θα αφαιρέσει μια μεμονωμένη συμβολοσειρά προθέματος αντί όλο το σύνολο χαρακτήρων. Για παράδειγμα:

>>> b'Arthur: three!'.lstrip(b'Arthur: ')
b'ee!'
>>> b'Arthur: three!'.removeprefix(b'Arthur: ')
b'three!'

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.rjust(width, fillbyte=b' ', /)¶
bytearray.rjust(width, fillbyte=b' ', /)¶: Επιστρέφει ένα αντίγραφο του αντικειμένου ευθυγραμμισμένο δεξιά που δικαιολογείται σε μια ακολουθία μήκους width. Η συμπλήρωση πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας το καθορισμένο fillbyte (η προεπιλογή είναι ένα διάστημα ASCII). Για αντικείμενα bytes, η αρχική ακολουθία επιστρέφεται εάν το width είναι μικρότερο ή ίσο με len(s).

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.rsplit(sep=None, maxsplit=-1)¶
bytearray.rsplit(sep=None, maxsplit=-1)¶: Διαχωρίζει τη δυαδική ακολουθία σε υποακολουθίες του ίδιου τύπου, χρησιμοποιώντας το sep ως συμβολοσειρά οριοθέτησης. Εάν δοθεί maxsplit, γίνονται το πολύ maxsplit διαχωρισμοί, οι rightmost. Εάν δεν καθορίζεται sep ή None, οποιαδήποτε υποακολουθία που αποτελείται αποκλειστικά από κενό διάστημα ASCII είναι διαχωριστικό, εκτός από το διαχωρισμό από τα δεξιά, η rsplit() συμπεριφέρεται όπως split() που περιγράφεται λεπτομερώς παρακάτω.

bytes.rstrip(bytes=None, /)¶

bytearray.rstrip(bytes=None, /)¶

Return a copy of the sequence with specified trailing bytes removed. The bytes argument is a binary sequence specifying the set of byte values to be removed. If omitted or None, the bytes argument defaults to removing ASCII whitespace. The bytes argument is not a suffix; rather, all combinations of its values are stripped:

>>> b'   spacious   '.rstrip()
b'   spacious'
>>> b'mississippi'.rstrip(b'ipz')
b'mississ'

Η δυαδική ακολουθία τιμών byte προς κατάργηση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object. Βλέπε τη removesuffix() για μια μέθοδο που θα αφαιρέσει μια συμβολοσειρά επιθέματος και όχι όλο το σύνολο χαρακτήρων. Για παράδειγμα:

>>> b'Monty Python'.rstrip(b' Python')
b'M'
>>> b'Monty Python'.removesuffix(b' Python')
b'Monty'

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.split(sep=None, maxsplit=-1)¶

bytearray.split(sep=None, maxsplit=-1)¶

Διαχωρίζει την δυαδική ακολουθία σε υποακολουθίες του ίδιου τύπου, χρησιμοποιώντας το sep ως συμβολοσειρά οριοθέτησης Εάν δοθεί maxsplit και μη αρνητικό, γίνονται το πολύ maxsplit διαχωρισμοί (άρα, η λίστα θα έχε το πολύ maxsplit+1 στοιχεία). Εάν το maxsplit δεν έχει καθοριστεί ή είναι -1, τότε δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των διαχωρισμών (όλες οι πιθανές διασπάσεις γίνονται).

Αν δοθεί το sep, οι διαδοχικοί οριοθέτες δεν ομαδοποιούνται και θεωρείται ότι οριοθετούν κενές υποακολουθίες (για παράδειγμα, b'1,,2'.split(b',') επιστρέφει το [b'1', b'', b'2']). Το όρισμα sep μπορεί να αποτελείται από μια ακολουθία πολλών byte ως μεμονωμένο οριοθέτη. Ο διαχωρισμός μιας κενής ακολουθίας με ένα καθορισμένο διαχωριστικό επιστρέφει το [b''] ή το [bytearray(b'')] ανάλογα με τον τύπο του αντικειμένου που χωρίζεται. Το όρισμα sep μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

Για παράδειγμα:

>>> b'1,2,3'.split(b',')
[b'1', b'2', b'3']
>>> b'1,2,3'.split(b',', maxsplit=1)
[b'1', b'2,3']
>>> b'1,2,,3,'.split(b',')
[b'1', b'2', b'', b'3', b'']
>>> b'1<>2<>3<4'.split(b'<>')
[b'1', b'2', b'3<4']

Εάν το sep δεν έχει καθοριστεί ή είναι None, εφαρμόζεται ένας διαφορετικός αλγόριθμος διαχωρισμού: οι εκτελέσεις διαδοχικών κενών διαστημάτων ASCII θεωρούνται ως ένα ενιαίο διαχωριστικό, και το αποτέλεσμα δεν θα περιέχει κενές συμβολοσειρές στην αρχή ή στο τέλος, εάν η ακολουθία έχει κενό που έπεται ή προηγείται. Κατά συνέπεια, ο διαχωρισμός μιας κενής ακολουθίας ή μιας ακολουθίας που αποτελείται αποκλειστικά από κενό διάστημα ASCII χωρίς καθορισμένο διαχωριστικό επιστρέφει το [].

Για παράδειγμα:

>>> b'1 2 3'.split()
[b'1', b'2', b'3']
>>> b'1 2 3'.split(maxsplit=1)
[b'1', b'2 3']
>>> b'   1   2   3   '.split()
[b'1', b'2', b'3']

bytes.strip(bytes=None, /)¶

bytearray.strip(bytes=None, /)¶

Return a copy of the sequence with specified leading and trailing bytes removed. The bytes argument is a binary sequence specifying the set of byte values to be removed. If omitted or None, the bytes argument defaults to removing ASCII whitespace. The bytes argument is not a prefix or suffix; rather, all combinations of its values are stripped:

>>> b'   spacious   '.strip()
b'spacious'
>>> b'www.example.com'.strip(b'cmowz.')
b'example'

Η δυαδική ακολουθία τιμών byte προς αφαίρεση μπορεί να είναι οποιοδήποτε bytes-like object.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

Οι ακόλουθες μέθοδοι σε byte και αντικείμενα bytearray προϋποθέτουν τη χρήση δυαδικών μορφών συμβατών με ASCII και δεν πρέπει να εφαρμόζονται σε αυθαίρετα δυαδικά δεδομένα. Σημειώστε ότι όλες οι μέθοδοι bytearray σε αυτήν την ενότητα δεν λειτουργούν στη θέση τους και αντ” αυτού παράγουν νέα αντικείμενα.

bytes.capitalize()¶
bytearray.capitalize()¶: Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας με κάθε byte να ερμηνεύεται ως ένας χαρακτήρας ASCII, και το πρώτο byte γραμμένο με κεφαλαία και το υπόλοιπο με πεζά. Οι τιμές των byte που δεν είναι ASCII μεταβιβάζονται αμετάβλητες.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.expandtabs(tabsize=8)¶

bytearray.expandtabs(tabsize=8)¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας όπου όλοι οι tab χαρακτήρες ASCII αντικαθίστανται από ένα ή περισσότερα κενά ASCII, ανάλογα με την τρέχουσα στήλη και το δεδομένο μέγεθος tab. Οι θέσεις των tab εμφανίζονται κάθε tabsize bytes (η προεπιλογή είναι 8, δίνοντας θέσεις καρτελών στις στήλες 0, 8, 16 και ούτω καθεξής). Για την επέκταση της ακολουθίας, η τρέχουσα στήλη ορίζεται στο μηδέν και η ακολουθία εξετάζεται byte προς byte. Εάν το byte είναι tab χαρακτήρας ASCII (b'\t'), ένας ή περισσότεροι χαρακτήρες διαστήματος εισάγονται στο αποτέλεσμα έως ότου η τρέχουσα στήλη ισούται με την επόμενη θέση tab. (Ο ίδιος tab χαρακτήρας δεν αντιγράφεται.) Εάν το τρέχον byte είναι μια νέα γραμμή ASCII (b'\n'), αντιγράφεται και η τρέχουσα στήλη επαναφέρεται στο μηδέν. Οποιαδήποτε άλλη τιμή byte αντιγράφεται αμετάβλητη και η τρέχουσα στήλη προσαυξάνεται κατά ένα, ανεξάρτητα από το πώς αναπαρίσταται η τιμή byte όταν εκτυπώνεται:

>>> b'01\t012\t0123\t01234'.expandtabs()
b'01      012     0123    01234'
>>> b'01\t012\t0123\t01234'.expandtabs(4)
b'01  012 0123    01234'

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.isalnum()¶

bytearray.isalnum()¶

Επιστρέφει True εάν όλα τα byte της ακολουθίας είναι αλφαβητικοί χαρακτήρες ASCII ή ASCII δεκαδικά ψηφία και η ακολουθία δεν είναι κενή, False διαφορετικά. Οι αλφαβητικοί χαρακτήρες ASCII είναι εκείνες οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'. Τα δεκαδικά ψηφία ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'0123456789'.

Για παράδειγμα:

>>> b'ABCabc1'.isalnum()
True
>>> b'ABC abc1'.isalnum()
False

bytes.isalpha()¶

bytearray.isalpha()¶

Επιστρέφει True εάν όλα τα bytes της ακολουθίας είναι αλφαβητικοί χαρακτήρες ASCII και η ακολουθία δεν είναι κενή, False διαφορετικά. Οι αλφαβητικοί χαρακτήρες ASCII είναι εκείνες οι τιμές bytes στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'.

Για παράδειγμα:

>>> b'ABCabc'.isalpha()
True
>>> b'ABCabc1'.isalpha()
False

bytes.isascii()¶
bytearray.isascii()¶: Επιστρέφει True εάν η ακολουθία είναι κενή ή όλα τα byte της ακολουθίας είναι ASCII, False διαφορετικά. Τα bytes ASCII βρίσκονται στο εύρος 0-0x7F.

Added in version 3.7.

bytes.isdigit()¶

bytearray.isdigit()¶

Επιστρέφει True εάν όλα τα bytes στην ακολουθία είναι δεκαδικά ψηφία ASCII και η ακολουθία δεν είναι κενή, False διαφορετικά. Τα δεκαδικά ψηφία ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'0123456789'.

Για παράδειγμα:

>>> b'1234'.isdigit()
True
>>> b'1.23'.isdigit()
False

bytes.islower()¶

bytearray.islower()¶

Επιστρέφει True εάν υπάρχει τουλάχιστον ένας πεζός χαρακτήρας ASCII στην ακολουθία και κανένας κεφαλαίος χαρακτήρας ASCII, False διαφορετικά.

Για παράδειγμα:

>>> b'hello world'.islower()
True
>>> b'Hello world'.islower()
False

Οι πεζοί χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyz'. Οι κεφαλαίοι χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'.

bytes.isspace()¶
bytearray.isspace()¶: Επιστρέφει True εάν όλα τα byte στην ακολουθία είναι κενά ASCII και η ακολουθία δεν είναι κενή, False διαφορετικά. Οι χαρακτήρες κενού διαστήματος ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b' \t\n\r\x0b\f' (κενό, tab, νέα γραμμή, επιστροφή μεταφοράς, κάθετο tab, μορφή ροής).

bytes.istitle()¶

bytearray.istitle()¶

Επιστρέφει True εάν η ακολουθία είναι ASCII κεφαλαία τίτλου (δηλαδή τα πρώτα γράμματα των λέξεων κεφαλαία) και η ακολουθία δεν είναι κενή, False διαφορετικά. Δείτε bytes.title() για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τον ορισμό του «titlecase».

Για παράδειγμα:

>>> b'Hello World'.istitle()
True
>>> b'Hello world'.istitle()
False

bytes.isupper()¶

bytearray.isupper()¶

Επιστρέφει True εάν υπάρχει τουλάχιστον ένας κεφαλαίος αλφαβητικός χαρακτήρας ASCII στην ακολουθία και κανένας πεζός χαρακτήρας ASCII, διαφορετικά False.

Για παράδειγμα:

>>> b'HELLO WORLD'.isupper()
True
>>> b'Hello world'.isupper()
False

Οι πεζοί χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyz'. Οι κεφαλαίοι χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'.

bytes.lower()¶

bytearray.lower()¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας με όλους τους κεφαλαίους χαρακτήρες ASCII να έχουν μετατραπεί στα ισοδύναμα πεζά.

Για παράδειγμα:

>>> b'Hello World'.lower()
b'hello world'

Οι πεζοί χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyz'. Οι κεφαλαίοι χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.splitlines(keepends=False)¶

bytearray.splitlines(keepends=False)¶

Επιστρέφει μια λίστα με τις γραμμές στη δυαδική ακολουθία, σπάζοντας τα όρια γραμμής του ASCII. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιεί την προσέγγιση universal newlines για τον διαχωρισμό των γραμμών. Οι αλλαγές γραμμής δεν περιλαμβάνονται στη λίστα που προκύπτει εκτός εάν δοθεί keepends και είναι αληθής.

Για παράδειγμα:

>>> b'ab c\n\nde fg\rkl\r\n'.splitlines()
[b'ab c', b'', b'de fg', b'kl']
>>> b'ab c\n\nde fg\rkl\r\n'.splitlines(keepends=True)
[b'ab c\n', b'\n', b'de fg\r', b'kl\r\n']

Σε αντίθεση με το split() όταν δίνεται μια οριοθετημένη συμβολοσειρά sep, αυτή η μέθοδος επιστρέφει μια κενή λίστα για την κενή συμβολοσειρά και μια αλλαγή γραμμής τερματικού δεν οδηγεί σε μια επιπλέον γραμμή:

>>> b"".split(b'\n'), b"Two lines\n".split(b'\n')
([b''], [b'Two lines', b''])
>>> b"".splitlines(), b"One line\n".splitlines()
([], [b'One line'])

bytes.swapcase()¶

bytearray.swapcase()¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας με όλους τους πεζούς χαρακτήρες ASCII να έχουν μετατραπεί στο αντίστοιχο ισοδύναμο κεφαλαίο και αντίστροφα.

Για παράδειγμα:

>>> b'Hello World'.swapcase()
b'hELLO wORLD'

Οι πεζοί χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyz'. Οι κεφαλαίοι χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'.

Σε αντίθεση με το str.swapcase(), συμβαίνει πάντα ότι bin.swapcase().swapcase() == bin για τις δυαδικές εκδόσεις. Οι μετατροπές κεφαλαίων είναι συμμετρικές στο ASCII, παρόλο που αυτό δεν ισχύει γενικά για αυθαίρετα σημεία Unicode κώδικα.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.title()¶

bytearray.title()¶

Επιστρέφει μια έκδοση με κεφαλαία τίτλου (δηλαδή τα πρώτα γράμματα των λέξεων κεφαλαία) της δυαδικής ακολουθίας όπου οι λέξεις ξεκινούν με κεφαλαίο χαρακτήρα ASCII και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι πεζοί. Οι τιμές byte χωρίς κεφαλαία γράμματα παραμένουν χωρίς τροποποίηση.

Για παράδειγμα:

>>> b'Hello world'.title()
b'Hello World'

Οι πεζοί χαρακτήρες ASCII είναι εκείνες οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyz'. Οι κεφαλαίο χαρακτήρες ASCII είναι εκείνες οι τιμές byte στην ακολουθία b'ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'. Όλες οι άλλες τιμές byte είναι χωρίς κεφαλαία.

Ο αλγόριθμος χρησιμοποιεί έναν απλό, ανεξάρτητο από τη γλώσσα, ορισμό μιας λέξης ως group διαδοχικών γραμμάτων. Ο ορισμός λειτουργεί σε πολλά contexts, αλλά σημαίνει ότι οι απόστροφοι σε συναιρέσεις και κτητικές λέξεις αποτελούν όρια λέξεων, που μπορεί να μην είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα:

>>> b"they're bill's friends from the UK".title()
b"They'Re Bill'S Friends From The Uk"

Μια λύση για αποστρόφους μπορεί να δημιουργηθεί χρησιμοποιώντας κανονικές εκφράσεις:

>>> import re
>>> def titlecase(s):
...     return re.sub(rb"[A-Za-z]+('[A-Za-z]+)?",
...                   lambda mo: mo.group(0)[0:1].upper() +
...                              mo.group(0)[1:].lower(),
...                   s)
...
>>> titlecase(b"they're bill's friends.")
b"They're Bill's Friends."

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.upper()¶

bytearray.upper()¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας με όλους τους πεζούς χαρακτήρες ASCII να έχουν μετατραπεί στο αντίστοιχο ισοδύναμο κεφαλαίο.

Για παράδειγμα:

>>> b'Hello World'.upper()
b'HELLO WORLD'

Οι πεζοί χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'abcdefghijklmnopqrstuvwxyz'. Οι κεφαλαίοι χαρακτήρες ASCII είναι αυτές οι τιμές byte στην ακολουθία b'ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ'.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

bytes.zfill(width, /)¶

bytearray.zfill(width, /)¶

Επιστρέφει ένα αντίγραφο της ακολουθίας που έχει απομείνει γεμάτο με ψηφία ASCII b'0' για να δημιουργήσετε μια ακολουθία μήκους width. Ένα πρόθεμα προπορευόμενου σήματος (b'+'/ b'-') αντιμετωπίζεται με την εισαγωγή της συμπλήρωσης του after χαρακτήρα προσήμου και όχι πριν. Για αντικείμενα bytes, η αρχική ακολουθία επιστρέφεται εάν το width είναι μικρότερο ή ίσο με len(seq).

Για παράδειγμα:

>>> b"42".zfill(5)
b'00042'
>>> b"-42".zfill(5)
b'-0042'

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

Μορφοποίηση Bytes τύπου `printf`¶

Σημείωση

Οι λειτουργίες μορφοποίησης που περιγράφονται εδώ παρουσιάζουν μια ποικιλία ιδιορρυθμιών που οδηγούν σε μια σειρά από κοινά σφάλματα (όπως η αποτυχία εμφάνισης των πλειάδων και των λεξικών σωστά). Εάν η τιμή που εκτυπώνεται μπορεί να είναι πλειάδα ή λεξικό, κάντε το wrap σε μια πλειάδα.

Τα αντικείμενα bytes (bytes/bytearray) έχουν μια μοναδική ενσωματωμένη λειτουργία: τον τελεστή % (modulo). Αυτό είναι επίσης γνωστό ως τελεστής bytes formatting ή interpolation. Δεδομένων των format % values (όπου το format είναι αντικείμενο bytes), οι προδιαγραφές μετατροπής % σε format αντικαθιστά με μηδέν ή περισσότερα στοιχεία values. Το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο με τη χρήση του sprintf() στη γλώσσας C.

Εάν το format απαιτεί ένα μεμονωμένο όρισμα, το values μπορεί να είναι ένα μεμονωμένο μη πολλαπλό αντικείμενο. [5] Διαφορετικά, το values πρέπει να είναι πλειάδα με ακριβώς τον αριθμό των στοιχείων που καθορίζονται από το αντικείμενο μορφής bytes ή μεμονωμένο mapping αντικείμενο (για παράδειγμα, ένα λεξικό).

Ένας προσδιοριστής μετατροπής περιέχει δύο ή περισσότερους χαρακτήρες και έχει τους εξής components, οι οποίοι πρέπει να εμφανίζονται με αυτή τη σειρά:

Ο χαρακτήρας `%'', που σηματοδοτεί την αρχή του προσδιοριστή.
Κλειδί mapping (προαιρετικό), που αποτελείται από μια ακολουθία χαρακτήρων σε παρένθεση (για παράδειγμα, (somename)).
Δείκτες μετατροπής (προαιρετικό), που επηρεάζουν το αποτέλεσμα κάποιων τύπων μετατροπής.
Ελάχιστο πλάτος πεδίου (προαιρετικό). Εάν ορίζεται ως '*' (αστερίσκος), το πραγματικό πλάτος διαβάζεται από το επόμενο στοιχείο του tuple στα values, και το αντικείμενο προς μετατροπή έρχεται μετά από το ελάχιστο πλάτος πεδίου και το προαιρετικό precision.
Ακρίβεια (προαιρετικό), δίνεται ως '.' (τελεία) ακολουθούμενη από το precision.Εάν ορίζεται ως '*' (αστερίσκος), το πραγματικό precision διαβάζεται από το επόμενο στοιχείο του tuple στα values, και η τιμή προς μετατροπή έρχεται μετά το precision.
Μετατροπέας του length (προαιρετικό).
Τύπος conversion.

Όταν το σωστό όρισμα είναι ένα λεξικό (ή άλλος τύπος αντιστοίχισης), τότε οι μορφές στο αντικείμενο bytes πρέπει να περιλαμβάνουν ένα κλειδί αντιστοίχισης σε παρένθεση σε αυτό το λεξικό που έχει εισαχθεί αμέσως μετά τον χαρακτήρα '%'. Το κλειδί αντιστοίχισης επιλέγει την τιμή που θα μορφοποιηθεί από την αντιστοίχιση. Για παράδειγμα:

>>> print(b'%(language)s has %(number)03d quote types.' %
...       {b'language': b"Python", b"number": 2})
b'Python has 002 quote types.'

Σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να υπάρχουν προσδιοριστές * σε μια μορφή (καθώς απαιτούν μια διαδοχική λίστα παραμέτρων).

Οι δείκτες μετατροπής είναι:

Flag	Έννοια
`'#'`	Οι μετατροπή τιμής θα χρησιμοποιήσει την «εναλλακτική φόρμα» (όπου ορίζεται παρακάτω).
`'0'`	Η μετατροπή θα έχει μηδενική συμπλήρωση για αριθμητικές τιμές.
`'-'`	Η τιμή μετατροπής αφήνεται προσαρμοσμένη (παρακάμπτει τη μετατροπή `'0'` εάν δίνονται και τα δύο).
`' '`	(ένα κενό) Πρέπει να προστεθεί ένα κενό πριν από έναν θετικό αριθμό (ή κενή συμβολοσειρά) που παράγεται από μια υπογεγραμμένη μετατροπή.
`'+'`	Ένα χαρακτήρας προσήμου (`'+'` ή `'-'`) θα προηγείται της μετατροπής (παρακάμπτει ένα «κενό» δείκτη).

Ένας τροποποιητής μήκους (h, l, or L) μπορεί να υπάρχει, αλλά αγνοείται καθώς δεν είναι απαραίτητος για την Python – οπότε π.χ. %ld είναι πανομοιότυπο σε %d.

Οι τύποι μετατροπής είναι:

Μετατροπή	Έννοια	Σημειώσεις
`'d'`	Υπογεγραμμένος δεκαδικός ακέραιος.
`'i'`	Υπογεγραμμένος δεκαδικός ακέραιος.
`'o'`	Υπογεγραμμένη οκταδική τιμή.	(1)
`'u'`	Απαρχαιωμένος τύπος – είναι πανομοιότυπος με το `'d'`.	(8)
`'x'`	Υπογεγραμμένο δεκαεξαδικό (πεζά).	(2)
`'X'`	Υπογεγραμμένο δεκαεξαδικό (κεφαλαίο).	(2)
`'e'`	Εκθετική μορφή κινητής υποδιαστολής (πεζά)	(3)
`'E'`	Εκθετική μορφή κινητής υποδιαστολής (κεφαλαία)	(3)
`'f'`	Δεκαδική μορφή κινητής υποδιαστολής.	(3)
`'F'`	Δεκαδική μορφή κινητής υποδιαστολής.	(3)
`'g'`	Μορφή κινητής υποδιαστολής. Χρησιμοποιεί εκθετική μορφή πεζών αν ο εκθέτης είναι μικρότερος από -4 ή όχι μικρότερος από την ακρίβεια, διαφορετικά χρησιμοποιεί δεκαδική μορφή.	(4)
`'G'`	Μορφή κινητής υποδιαστολής. Χρησιμοποιεί εκθετική μορφή κεφαλαίων εάν ο εκθέτης είναι μικρότερος από -4 ή όχι μικρότερος από την ακρίβεια, διαφορετικά χρησιμοποιεί δεκαδική μορφή.	(4)
`'c'`	Μονό byte (δέχεται ακέραια ή μεμονωμένα byte αντικείμενα).
`'b'`	Bytes (κάθε αντικείμενο που ακολουθεί το buffer protocol ή έχει `__bytes__()`).	(5)
`'s'`	Το `'s'` είναι ένα ψευδώνυμο για το `'b'` και θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για κώδικα βάσει Python2/3.	(6)
`'a'`	Bytes (μετατρέπει οποιοδήποτε αντικείμενο Python χρησιμοποιώντας `repr(obj).encode('ascii', 'backslashreplace')`).	(5)
`'r'`	Το `'r'` είναι ένα ψευδώνυμο για `'a'` και θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για βάσεις κώδικα Python2/3.	(7)
`'%'`	Κανένα όρισμα δεν μετατρέπεται, έχει ως αποτέλεσμα έναν χαρακτήρα `'%'` το αποτέλεσμα.

Σημειώσεις:

Η εναλλακτική μορφή προκαλεί την εισαγωγή ενός πρώτου οκταδικού προσδιοριστή ('0o') πριν από το πρώτο ψηφίο.
Η εναλλακτική φόρμα προκαλεί την εισαγωγή ενός αρχικού '0x' ή '0X' (ανάλογα με το εάν χρησιμοποιήθηκε η μορφή 'x' ή 'X') πριν το πρώτο ψηφίο.
Η εναλλακτική μορφή κάνει το αποτέλεσμα να περιέχει πάντα μια υποδιαστολή, ακόμα κι αν δεν ακολουθούν ψηφία.

Η ακρίβεια καθορίζει τον αριθμό των ψηφίων μετά την υποδιαστολή και ορίζεται από προεπιλογή ως 6.
Η εναλλακτική μορφή κάνει το αποτέλεσμα να περιέχει πάντα μια υποδιαστολή και τα μηδενικά στο τέλος δεν αφαιρούνται όπως θα ήταν διαφορετικά.

Η ακρίβεια καθορίζει τον αριθμό των σημαντικών ψηφίων πριν και μετά την υποδιαστολή και ορίζει το 6.
Εάν η ακρίβεια είναι``N``, η έξοδος περικόπτεται σε N χαρακτήρες.
Το b'%s' έχει καταργηθεί, αλλά δεν θα αφαιρεθεί κατά τη διάρκεια της σειράς 3.x.
Το b'%r' έχει καταργηθεί, αλλά δεν θα αφαιρεθεί κατά τη διάρκεια της σειράς 3.x.
Βλέπε PEP 237.

Σημείωση

Η έκδοση bytearray αυτής της μεθόδου δεν λειτουργεί στη θέση της - παράγει πάντα ένα νέο αντικείμενο, ακόμα και αν δεν έγιναν αλλαγές.

Δείτε επίσης

PEP 461 - Προσθήκη % για μορφοποίηση σε bytes και bytearray

Added in version 3.5.

Όψεις Μνήμης¶

Τα αντικείμενα memoryview επιτρέπουν στον κώδικα Python να έχει πρόσβαση στα εσωτερικά δεδομένα ενός αντικειμένου που υποστηρίζει το πρωτόκολλο buffer protocol χωρίς αντιγραφή.

class memoryview(object)¶

Δημιουργεί μια memoryview που αναφέρεται στο object. Το object πρέπει να υποστηρίζει το πρωτόκολλο buffer. Τα ενσωματωμένα αντικείμενα που υποστηρίζουν το πρωτόκολλο buffer περιλαμβάνουν bytes και bytearray.

Μια memoryview έχει την έννοια ενός στοιχείου, το οποίο είναι η μονάδα ατομικής μνήμης που χειρίζεται το αρχικό object. Για πολλούς απλούς τύπους όπως bytes και bytearray, ένα στοιχείο είναι ένα μεμονωμένο byte, αλλά άλλοι τύποι όπως array.array μπορεί να έχουν μεγαλύτερα στοιχεία.

Το len(view) ισούται με το μήκος του tolist, το οποίο είναι η ένθετη αναπαράσταση κατά την προβολή της λίστας. Εάν view.ndim = 1, αυτό ισούται με τον αριθμό των στοιχείων για την προβολή.

Άλλαξε στην έκδοση 3.12: Εάν view.ndim == 0, το len(view) τώρα κάνει raise μια TypeError αντί να επιστρέψει 1.

Το χαρακτηριστικό itemsize θα σας δώσει τον αριθμό των byte σε ένα μόνο στοιχείο.

Μια memoryview υποστηρίζει λειτουργίες τμηματοποίησης και πρόσβαση μέσω ευρετηρίου στα δεδομένα του. Μια μονοδιάστατη τμηματοποίηση θα έχει ως αποτέλεσμα μια δευτερεύουσα προβολή:

>>> v = memoryview(b'abcefg')
>>> v[1]
98
>>> v[-1]
103
>>> v[1:4]
<memory at 0x7f3ddc9f4350>
>>> bytes(v[1:4])
b'bce'

Εάν το format είναι ένας από τους προσδιοριστές εγγενούς μορφής από το module struct, η πρόσβαση μέσω ευρετηρίου με έναν ακέραιο ή μια πλειάδα (tuple) ακεραίων υποστηρίζεται επίσης και επιστρέφει ένα μεμονωμένο στοιχείο με το σωστό τύπο. Τα μονοδιάστατα memoryviews μπορούν να γίνουν indexed με έναν ακέραιο ή έναν ακέραιο πλειάδα (tuple). Τα πολυδιάστατα memoryviews μπορούν αν γίνουν indexed με πλειάδες (tuples) ακριβώς ndim ακεραίων όπου ndim είναι ο αριθμός των διαστάσεων. Τα μηδενικών διαστάσεων memoryviews μπορούν να γίνουν indexed με την κενή πλειάδα (tuple).

Ακολουθεί ένα παράδειγμα με μη-byte μορφή:

>>> import array
>>> a = array.array('l', [-11111111, 22222222, -33333333, 44444444])
>>> m = memoryview(a)
>>> m[0]
-11111111
>>> m[-1]
44444444
>>> m[::2].tolist()
[-11111111, -33333333]

Εάν το βασικό αντικείμενο είναι εγγράψιμο, το memoryview υποστηρίζει μονοδιάστατη εκχώρηση τμηματοποίησης. Δεν επιτρέπεται η αλλαγή μεγέθους:

>>> data = bytearray(b'abcefg')
>>> v = memoryview(data)
>>> v.readonly
False
>>> v[0] = ord(b'z')
>>> data
bytearray(b'zbcefg')
>>> v[1:4] = b'123'
>>> data
bytearray(b'z123fg')
>>> v[2:3] = b'spam'
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
ValueError: memoryview assignment: lvalue and rvalue have different structures
>>> v[2:6] = b'spam'
>>> data
bytearray(b'z1spam')

Τα μονοδιάστατα memoryviews των τύπων hashable (μόνο για ανάγνωση) με μορφές “B”, “b” ή “c” μπορούν επίσης να κατακερματιστούν. Ο κατακερματισμός ορίζεται ως hash(m) == hash(m.tobytes()):

>>> v = memoryview(b'abcefg')
>>> hash(v) == hash(b'abcefg')
True
>>> hash(v[2:4]) == hash(b'ce')
True
>>> hash(v[::-2]) == hash(b'abcefg'[::-2])
True

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Τα μονοδιάστατα memoryviews μπορούν πλέον να τμηματοποιηθούν. Τα μονοδιάστατα memoryviews με μορφές “B”, “b” ή “c” είναι πλέον hashable.

Άλλαξε στην έκδοση 3.4: το memoryview εγγράφεται πλέον αυτόματα με collections.abc.Sequence

Άλλαξε στην έκδοση 3.5: τα memoryviews μπορούν τώρα να γίνουν ευρετηριοποίηση με πλειάδα (tuple) ακεραίων.

το memoryview έχει διάφορες μεθόδους:

__eq__(exporter)¶

Ένα memoryview και ένας εξαγωγέας PEP 3118 είναι ίσοι εάν τα σχήματα τους είναι ισοδύναμα και εάν όλες οι αντίστοιχες τιμές είναι ίσες όταν οι αντίστοιχοι κωδικοί μορφής των τελεστών ερμηνεύονται χρησιμοποιώντας τη σύνταξη struct.

Για το υποσύνολο του struct οι συμβολοσειρές μορφής που υποστηρίζονται αυτή τη στιγμή από το tolist(), v και w είναι ίσες εάν v.tolist() == w.tolist():

>>> import array
>>> a = array.array('I', [1, 2, 3, 4, 5])
>>> b = array.array('d', [1.0, 2.0, 3.0, 4.0, 5.0])
>>> c = array.array('b', [5, 3, 1])
>>> x = memoryview(a)
>>> y = memoryview(b)
>>> x == a == y == b
True
>>> x.tolist() == a.tolist() == y.tolist() == b.tolist()
True
>>> z = y[::-2]
>>> z == c
True
>>> z.tolist() == c.tolist()
True

Εάν καμία συμβολοσειρά μορφής δεν υποστηρίζεται από το module struct, τότε τα αντικείμενα θα συγκρίνονται πάντα ως άνισα (ακόμα και αν οι συμβολοσειρές μορφοποίησης και τα περιεχόμενα της προσωρινής μνήμης είναι πανομοιότυπα):

>>> from ctypes import BigEndianStructure, c_long
>>> class BEPoint(BigEndianStructure):
...     _fields_ = [("x", c_long), ("y", c_long)]
...
>>> point = BEPoint(100, 200)
>>> a = memoryview(point)
>>> b = memoryview(point)
>>> a == point
False
>>> a == b
False

Λάβετε υπόψη ότι, όπως και με τους αριθμούς κινητής υποδιαστολής, v is w δεν σημαίνει v == w για αντικείμενα memoryview.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Οι προηγούμενες εκδόσεις συνέκριναν την ακατέργαστη μνήμη αγνοώντας τη μορφή του στοιχείου και τη δομή του λογικού πίνακα.

tobytes(order='C')¶

Επιστρέφει τα δεδομένα στο buffer ως ένα bytestring. Αυτό ισοδυναμεί με την κλήση του κατασκευαστή bytes στο memoryview.

>>> m = memoryview(b"abc")
>>> m.tobytes()
b'abc'
>>> bytes(m)
b'abc'

Για μη συνεχόμενους πίνακες, το αποτέλεσμα είναι ίσο με την αναπαράσταση της ισοπεδωμένης λίστας με όλα τα στοιχεία να μετατρέπονται σε bytes. Η tobytes() υποστηρίζει όλες τις συμβολοσειρές μορφής, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν είναι στη σύνταξη του module struct.

Added in version 3.8: Το order μπορεί να είναι {“C”, “F”, “A”}. Όταν το order είναι “C” ή “F”, τα δεδομένα του αρχικού πίνακα μετατρέπονται σε C ή σε σειρά Fortran. Για συνεχόμενες όψεις, το “A” επιστρέφει ένα ακριβές αντίγραφο της φυσικής μνήμης. Συγκεκριμένα, διατηρείται σειρά Fortran στη μνήμη. Για μη συνεχόμενες προβολές, τα δεδομένα μετατρέπονται πρώτα σε C. Το order=None είναι το ίδιο με το order=”C”.

hex(*, bytes_per_sep=1)¶

hex(sep, bytes_per_sep=1)

Επιστρέφει ένα αντικείμενο συμβολοσειράς που περιέχει δύο δεκαεξαδικά ψηφία για κάθε byte στο buffer.

>>> m = memoryview(b"abc")
>>> m.hex()
'616263'

Added in version 3.5.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Παρόμοιο με το bytes.hex(), το memoryview.hex() τώρα υποστηρίζει προαιρετικές παραμέτρους sep και bytes_per_sep για να εισάγετε διαχωριστικά μεταξύ των byte στην εξαγωγή δεκαεξαδικού.

tolist()¶

Επιστρέψτε τα δεδομένα στο buffer ως λίστα στοιχείων.

>>> memoryview(b'abc').tolist()
[97, 98, 99]
>>> import array
>>> a = array.array('d', [1.1, 2.2, 3.3])
>>> m = memoryview(a)
>>> m.tolist()
[1.1, 2.2, 3.3]

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Η tolist() υποστηρίζει πλέον όλες τις εγγενείς μορφές μεμονωμένων χαρακτήρων στη σύνταξη του struct, καθώς και πολυδιάστατες αναπαραστάσεις.

toreadonly()¶

Επιστρέφει μια έκδοση μόνο για ανάγνωση του αντικειμένου memoryview. Το αρχικό αντικείμενο memoryview είναι αμετάβλητο.

>>> m = memoryview(bytearray(b'abc'))
>>> mm = m.toreadonly()
>>> mm.tolist()
[97, 98, 99]
>>> mm[0] = 42
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
TypeError: cannot modify read-only memory
>>> m[0] = 43
>>> mm.tolist()
[43, 98, 99]

Added in version 3.8.

release()¶

Απελευθερώνει το υποκείμενο buffer που εκτίθεται από το αντικείμενο memoryview. Πολλά αντικείμενα πραγματοποιούν ειδικές ενέργειες όταν διατηρείται μια προβολή σε αυτά (για παράδειγμα, μια bytearray θα απαγόρευε προσωρινά την αλλαγή μεγέθους)· επομένως, η κλήση της release() είναι βολική για την κατάργηση αυτών των περιορισμών (και απελευθερώνει οποιουσδήποτε αιωρούμενους πόρους) το συντομότερο δυνατό.

Μετά την κλήση αυτής της μεθόδου, οποιαδήποτε περαιτέρω λειτουργία στην προβολή δημιουργεί μια ValueError (εκτός από την ίδια την release() που μπορεί να κληθεί πολλές φορές):

>>> m = memoryview(b'abc')
>>> m.release()
>>> m[0]
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
ValueError: operation forbidden on released memoryview object

Το πρωτόκολλο διαχείρισης περιεχομένου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για παρόμοιο αποτέλεσμα, χρησιμοποιώντας τη δήλωση with:

>>> with memoryview(b'abc') as m:
...     m[0]
...
97
>>> m[0]
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
ValueError: operation forbidden on released memoryview object

Added in version 3.2.

cast(format, /)¶

cast(format, shape, /)

Μορφοποιεί ένα memoryview σε νέα μορφή ή σχήμα. Το shape είναι από προεπιλογή [byte_length//new_itemsize], που σημαίνει ότι η προβολή αποτελέσματος θα είναι μονοδιάστατη. Η επιστρεφόμενη τιμή είναι ένα νέο memoryview, αλλά το ίδιο το buffer δεν αντιγράφεται. Οι υποστηριζόμενες μετατροπές είναι 1D -> C-contiguous και C-contiguous -> 1D.

Η μορφή προορισμού περιορίζεται σε μια εγγενή μορφή μεμονωμένου στοιχείου στη σύνταξη struct. Μία από τις μορφές πρέπει να είναι μορφή byte (“B”, “b” ή “c”). Το μήκος byte του αποτελέσματος πρέπει να είναι το ίδιο με το αρχικό μήκος. Σημειώστε ότι όλα τα μήκη byte μπορεί να εξαρτώνται από το λειτουργικό σύστημα.

Μορφοποίηση από 1D/long σε 1D/unsigned bytes:

>>> import array
>>> a = array.array('l', [1,2,3])
>>> x = memoryview(a)
>>> x.format
'l'
>>> x.itemsize
8
>>> len(x)
3
>>> x.nbytes
24
>>> y = x.cast('B')
>>> y.format
'B'
>>> y.itemsize
1
>>> len(y)
24
>>> y.nbytes
24

Μορφοποίηση από 1D/unsigned bytes σε 1D/char:

>>> b = bytearray(b'zyz')
>>> x = memoryview(b)
>>> x[0] = b'a'
Traceback (most recent call last):
  ...
TypeError: memoryview: invalid type for format 'B'
>>> y = x.cast('c')
>>> y[0] = b'a'
>>> b
bytearray(b'ayz')

Μορφοποίηση από 1D/bytes σε 3D/ints σε 1D/signed char:

>>> import struct
>>> buf = struct.pack("i"*12, *list(range(12)))
>>> x = memoryview(buf)
>>> y = x.cast('i', shape=[2,2,3])
>>> y.tolist()
[[[0, 1, 2], [3, 4, 5]], [[6, 7, 8], [9, 10, 11]]]
>>> y.format
'i'
>>> y.itemsize
4
>>> len(y)
2
>>> y.nbytes
48
>>> z = y.cast('b')
>>> z.format
'b'
>>> z.itemsize
1
>>> len(z)
48
>>> z.nbytes
48

Μορφοποίηση από 1D/unsigned long σε 2D/unsigned long:

>>> buf = struct.pack("L"*6, *list(range(6)))
>>> x = memoryview(buf)
>>> y = x.cast('L', shape=[2,3])
>>> len(y)
2
>>> y.nbytes
48
>>> y.tolist()
[[0, 1, 2], [3, 4, 5]]

Added in version 3.3.

Άλλαξε στην έκδοση 3.5: Η πηγαία μορφή δεν είναι πλέον περιορισμένη κατά τη μορφοποίηση σε μια όψη byte.

Υπάρχουν επίσης αρκετά διαθέσιμα χαρακτηριστικά μόνο για ανάγνωση:

obj¶

Το βασικό αντικείμενο του memoryview:

>>> b  = bytearray(b'xyz')
>>> m = memoryview(b)
>>> m.obj is b
True

Added in version 3.3.

nbytes¶

nbytes == product(shape) * itemsize == len(m.tobytes()). Αυτή είναι η ποσότητα χώρου σε byte που θα χρησιμοποιούσε ο πίνακας σε μια συνεχόμενη αναπαράσταση. Δεν ισούται απαραίτητα με len(m):

>>> import array
>>> a = array.array('i', [1,2,3,4,5])
>>> m = memoryview(a)
>>> len(m)
5
>>> m.nbytes
20
>>> y = m[::2]
>>> len(y)
3
>>> y.nbytes
12
>>> len(y.tobytes())
12

Πολυδιάστατοι πίνακες:

>>> import struct
>>> buf = struct.pack("d"*12, *[1.5*x for x in range(12)])
>>> x = memoryview(buf)
>>> y = x.cast('d', shape=[3,4])
>>> y.tolist()
[[0.0, 1.5, 3.0, 4.5], [6.0, 7.5, 9.0, 10.5], [12.0, 13.5, 15.0, 16.5]]
>>> len(y)
3
>>> y.nbytes
96

Added in version 3.3.

readonly¶: Ένα bool που υποδεικνύει εάν η μνήμη είναι μόνο για ανάγνωση.

format¶: Μια συμβολοσειρά που περιέχει τη μορφή (σε module style struct) για κάθε στοιχείο σε μια όψη. Μπορεί να δημιουργηθεί ένα memoryview από εξαγωγείς με συμβολοσειρές αυθαίρετης μορφής, αλλά ορισμένες μέθοδοι (π.χ. tolist()) είναι περιορισμένες σε εγγενείς μορφές ενός στοιχείου.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: η μορφή 'B' αντιμετωπίζεται πλέον σύμφωνα με τη σύνταξη ενός struct module. Αυτό σημαίνει ότι memoryview(b'abc')[0] == b'abc'[0] == 97.

itemsize¶

Το μέγεθος σε bytes κάθε στοιχείου στο memoryview:

>>> import array, struct
>>> m = memoryview(array.array('H', [32000, 32001, 32002]))
>>> m.itemsize
2
>>> m[0]
32000
>>> struct.calcsize('H') == m.itemsize
True

ndim¶: Ένα ακέραιος αριθμός που δείχνει πόσες διαστάσεις ενός πολυδιάστατου πίνακα αντιπροσωπεύει η μνήμη.

shape¶: Μια πλειάδα (tuple) ακεραίων με μήκος ndim δίνοντας το σχήμα της μνήμης ως πίνακα N-διαστάσεων.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Μια κενή πλειάδα (tuple) αντί για None όταν ndim = 0.

strides¶: Μια πλειάδα ακεραίων με μήκος ndim που δίνει το μέγεθος σε bytes για την πρόσβαση σε κάθε στοιχείο για κάθε διάσταση του πίνακα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Μια κενή πλειάδα (tuple) αντί για None όταν ndim = 0.

suboffsets¶: Χρησιμοποιείται εσωτερικά για συστοιχίες τύπου PIL. Η τιμή είναι μόνο ενημερωτική.

c_contiguous¶: Ένα bool που υποδεικνύει εάν η μνήμη είναι C-contiguous.

Added in version 3.3.

f_contiguous¶: Ένα bool που υποδεικνύει εάν η μνήμη είναι Fortran contiguous.

Added in version 3.3.

contiguous¶: Ένα bool που υποδεικνύει εάν η μνήμη είναι contiguous.

Added in version 3.3.

Τύποι Συνόλου (Set) — `set`, `frozenset`¶

Ένα αντικείμενο set είναι μια μη ταξινομημένη συλλογή από διακριτά αντικείμενα hashable. Οι συνήθεις χρήσεις περιλαμβάνουν τη δοκιμή ιδιότητας μέλους, την αφαίρεση διπλότυπων από μια ακολουθία και τον υπολογισμό μαθηματικών πράξεων όπως τομή, ένωση, διαφορά, και συμμετρική διαφορά. (Για άλλα containers, δείτε τις ενσωματωμένες κλάσεις dict, list, και tuple και το module collections).

Όπως και άλλες συλλογές, τα σύνολα (sets) υποστηρίζουν x in set, len(set), και for x in set. Όντως μια μη ταξινομημένη συλλογή, τα σύνολα δεν καταγράφουν τη θέση του στοιχείου ή τη σειρά εισαγωγής. Συνεπώς, τα σύνολα (sets) δεν υποστηρίζουν λειτουργίες ευρετηριοποίησης, τμηματοποίησης ή άλλη συμπεριφορά ακολουθίας.

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο ενσωματωμένοι τύποι συνόλου, set και frozenset. Ο τύπος set είναι ευμετάβλητος — τα περιεχόμενα του μπορούν να αλλάξουν χρησιμοποιώντας μεθόδους όπως add() και remove(). Δεδομένου ότι είναι ευμετάβλητο, δεν έχει τιμή κατακερματισμού και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ως κλειδί λεξικού ούτε ως στοιχείο ενός άλλου συνόλου (set). Ο τύπος frozenset είναι αμετάβλητος και hashable — το περιεχόμενό του δεν μπορεί να αλλάξει μετά τη δημιουργία του· μπορεί επομένως να χρησιμοποιηθεί ως κλειδί λεξικού ή ως στοιχείο άλλου συνόλου (set).

Μπορούν να δημιουργηθούν μη κενά σύνολα (όχι παγωμένα σύνολα (frozensets)) τοποθετώντας μια λίστα στοιχείων διαχωρισμένων με κόμμα μέσα σε αγκύλες, για παράδειγμα: {'jack', 'sjoerd'}, επιπλέον με τη χρήση του constructor του set.

Οι constructors και για τις δύο κλάσεις λειτουργούν το ίδιο:

class set(iterable=(), /)¶

class frozenset(iterable=(), /)¶

Επιστρέφει ένα νέο σύνολο (set) ή ένα παγωμένο σύνολο (frozenset) των οποίων τα στοιχεία έχουν ληφθεί από το iterable. Τα στοιχεία ενός συνόλου πρέπει να είναι hashable. Για να αναπαραστήσουν σύνολα συνόλων, τα εσωτερικά σύνολα πρέπει να είναι frozenset αντικείμενα. Εάν δεν έχει καθοριστεί το iterable, επιστρέφεται ένα νέο κενό σύνολο.

Τα σύνολα μπορούν να δημιουργηθούν με διάφορους τρόπους:

Χρησιμοποιώντας μια λίστα στοιχείων διαχωρισμένη με κόμματα: {'jack', 'sjoerd'}
Χρησιμοποιώντας ένα set comprehension: {c for c in 'abracadabra' if c not in 'abc'}
Χρησιμοποιώντας τον τύπο constructor: set(), set('foobar'), set(['a', 'b', 'foo'])

Τα στιγμιότυπα των set και frozenset παρέχουν τις ακόλουθες λειτουργίες:

len(s): Επιστρέφει τον αριθμό των στοιχείων στο σύνολο s (πληθικότητα του s).

x in s: Ελέγχει αν το x είναι μέρος στο s.

x not in s: Ελέγχει αν το x δεν είναι μέρος στο s.

isdisjoint(other, /)¶: Επιστρέφει True εάν το σύνολο δεν έχει κοινά στοιχεία με το other. Τα σύνολα είναι ασύνδετα εάν και μόνο εάν η τομή τους είναι το κενό σύνολο.

issubset(other, /)¶
set <= other: Ελέγχει εάν κάθε στοιχείο στο σύνολο βρίσκεται στο other.

set < other: Ελέγχει εάν το σύνολο είναι σωστό υποσύνολο του other, δηλαδή, set <= other and set != other.

issuperset(other, /)¶
set >= other: Ελέγχει αν κάθε στοιχείο του other είναι στο σύνολο.

set > other: Ελέγχει αν το σύνολο είναι σωστό υπερσύνολο του other, δηλαδή, set >= other and set != other.

union(*others)¶
set | other | ...: Επιστρέφει ένα νέο σύνολο με στοιχεία από το σύνολο και όλα τα άλλα.

intersection(*others)¶
set & other & ...: Επιστρέφει ένα νέο σύνολο με στοιχεία κοινά στο σύνολο και σε όλα τα άλλα.

difference(*others)¶
set - other - ...: Επιστρέφει ένα νέο σύνολο με στοιχεία στο σύνολο που δεν υπάρχουν στα άλλα.

symmetric_difference(other, /)¶
set ^ other: Επιστρέφει ένα νέο σύνολο με στοιχεία είτε στο σύνολο είτε στο other αλλά όχι και στα δύο.

copy()¶: Επιστρέφει ένα ρηχό αντίγραφο του συνόλου.

Σημείωση, οι εκδόσεις μη τελεστών των μεθόδων union(), intersection(), difference(), symmetric_difference(), issubset(), και issuperset() θα δεχτούν οποιοδήποτε iterable ως όρισμα. Αντίθετα, οι αντίστοιχοι τελεστές απαιτούν να οριστούν τα ορίσματά τους για να γίνουν σύνολα. Αυτό αποκλείει κατασκευαστές επιρρεπείς σε σφάλματα όπως set('abc') & 'cbs' υπέρ του πιο ευανάγνωστου set('abc').intersection('cbs').

Τόσο το set και frozenset υποστηρίζουν τη σύγκριση μεταξύ συνόλων. Δύο σύνολα είναι ίσα εάν και μόνο εάν κάθε στοιχείο κάθε συνόλου περιέχεται στο άλλο (το καθένα είναι υποσύνολο του άλλου). Ένα σύνολο είναι μικρότερο από ένα άλλο σύνολο εάν και μόνο αν το πρώτο σύνολο είναι σωστό υποσύνολο του δεύτερου συνόλου (είναι υποσύνολο, αλλά δεν είναι ίσο), ένα σύνολο είναι μεγαλύτερο από ένα άλλο σύνολο, αν και μόνο αν το πρώτο σύνολο είναι σωστό υπερσύνολο του δεύτερου συνόλου (είναι υπερσύνολο αλλά δεν είναι ίσο).

Τα στιγμιότυπα της set συγκρίνονται με τα στιγμιότυπα της frozenset με βάση τα μέλη τους. Για παράδειγμα, το set('abc') == frozenset('abc') επιστρέφει True και το ίδιο συμβαίνει και με το set('abc') in set([frozenset('abc')]).

Οι συγκρίσεις υποσυνόλου και ισότητας δεν γενικεύονται σε μια συνάρτηση ολικής ταξινόμησης. Για παράδειγμα, οποιαδήποτε δύο μη κενά συνεχή σύνολα δεν είναι ίσα και δεν είναι υποσύνολα το ένα του άλλου, επομένως όλα τα ακόλουθα επιστρέφουν False: a<b, a==b, or a>b.

Δεδομένου ότι τα σύνολα ορίζουν μόνο μερική σειρά (σχέσεις υποσυνόλων), η έξοδος της μεθόδου list.sort() δεν έχει οριστεί για λίστες συνόλων.

Τα στοιχεία συνόλου, όπως τα κλειδιά λεξικού, πρέπει να είναι hashable.

Δυαδικές πράξεις που συνδυάζουν στιγμιότυπα set με frozenset επιστρέφουν τον τύπο του πρώτου τελεστή. Για παράδειγμα: frozenset('ab') | set('bc') επιστρέφει ένα στιγμιότυπο του frozenset.

Ο παρακάτω πίνακας παραθέτει λειτουργίες που είναι διαθέσιμες για set που δεν ισχύουν για αμετάβλητα στιγμιότυπα της frozenset:

update(*others)¶
set |= other | ...: Ενημερώνει το σύνολο (set), προσθέτοντας στοιχεία από όλα τα άλλα.

intersection_update(*others)¶
set &= other & ...: Ενημερώνει το σύνολο, διατηρώντας μόνο τα στοιχεία που βρίσκονται σε αυτό και όλα τα άλλα.

difference_update(*others)¶
set -= other | ...: Ενημερώνει το σύνολο, αφαιρώντας στοιχεία που βρίσκονται σε άλλα.

symmetric_difference_update(other, /)¶
set ^= other: Ενημερώνει το σύνολο, διατηρώντας μόνο τα στοιχεία που βρίσκονται σε κάθε σύνολο, αλλά όχι και στα δύο.

add(elem, /)¶: Προσθέτει το στοιχείο elem στο σύνολο.

remove(elem, /)¶: Αφαιρεί το στοιχείο elem από το σύνολο. Κάνει raise τη KeyError εάν το elem δεν περιέχεται στο σύνολο.

discard(elem, /)¶: Αφαιρεί το στοιχείο elem από το σύνολο εάν υπάρχει.

pop()¶: Αφαιρεί και επιστρέφει ένα αυθαίρετο στοιχείο από το σύνολο. Κάνει raise μια KeyError εάν το σύνολο είναι κενό.

clear()¶: Αφαιρεί όλα τα στοιχεία από το σύνολο (set).

Σημείωση, οι εκδόσεις μη-τελεστή μεθόδων update(), intersection_update(), difference_update(), και symmetric_difference_update() θα δέχονται οποιοδήποτε επαναλαμβανόμενο στοιχείο ως όρισμα.

Σημείωση, το όρισμα elem για τις μεθόδους __contains__(), remove(), και discard() μπορεί να είναι ένα σύνολο. Για την υποστήριξη της αναζήτησης για ένα ισοδύναμο παγωμένο σύνολο (frozenset), ένα προσωρινό δημιουργείται από το elem.

Τύποι αντιστοίχισης — `dict`¶

Ένα αντικείμενο mapping αντιστοιχίζει hashable τιμές σε αυθαίρετα αντικείμενα. Οι αντιστοιχίσεις είναι μεταβλητά αντικείμενα. Υπάρχει επί του παρόντος μόνο ένα τυπικός τύπο αντιστοίχισης, το dictionary. (Για άλλα containers δείτε τις ενσωματωμένες (built-in) list, set, και tuple κλάσεις, και το module collections.)

Τα κλειδιά ενός λεξικού είναι σχεδόν αυθαίρετες τιμές. Οι τιμές που δεν είναι hashable, δηλαδή, τιμές που περιέχουν λίστες, λεξικά ή άλλους μεταβλητούς τύπους (που συγκρίνονται βάσει τιμής και όχι βάσει ταυτότητας αντικειμένου) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κλειδιά. Οι τιμές που συγκρίνονται ίσες (όπως 1, 1.0, και True) μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά για το index της ίδιας καταχώρισης λεξικού.

class dict(**kwargs)¶

class dict(mapping, /, **kwargs)

class dict(iterable, /, **kwargs)

Επιστρέφει ένα νέο λεξικό που έχει αρχικοποιηθεί από ένα προαιρετικό όρισμα θέσης και ένα πιθανό κενό σύνολο ορισμάτων λέξεων-κλειδιών.

Τα λεξικά μπορούν να δημιουργηθούν με διάφορους τρόπους:

Χρησιμοποιήστε μια λίστα διαχωρισμένων με κόμματα ζευγών key: value μέσα σε αγκύλες: {'jack': 4098, 'sjoerd': 4127} or {4098: 'jack', 4127: 'sjoerd'}
Χρησιμοποιήστε ένα comprehension λεξικού: {}, {x: x ** 2 for x in range(10)}
Χρησιμοποιήστε τον κατασκευαστή τύπου: dict(), dict([('foo', 100), ('bar', 200)]), dict(foo=100, bar=200)

Εάν δεν δοθεί όρισμα θέσης, δημιουργείται ένα κενό λεξικό. Εάν δοθεί ένα όρισμα θέσης και ορίζει μια μέθοδο keys(), δημιουργείται ένα λεξικό καλώντας το __getitem__() στο όρισμα με κάθε κλειδί που επιστρέφεται από τη μέθοδο. Διαφορετικά, το όρισμα θέσης πρέπει να είναι ένα αντικείμενο iterable. Κάθε στοιχείο στο iterable πρέπει από μόνο του να είναι ένας iterable με ακριβώς δύο στοιχεία. Το πρώτο στοιχείο κάθε στοιχείου γίνεται κλειδί στο νέο λεξικό και το δεύτερο στοιχείο η αντίστοιχη τιμή. Εάν ένα κλειδί εμφανίζεται περισσότερες από μία φορές, η τελευταία τιμή για αυτό το κλειδί γίνεται η αντίστοιχη τιμή στο νέο λεξικό.

Εάν δίνονται ορίσματα λέξης-κλειδιού, τα ορίσματα λέξης-κλειδιού και οι τιμές τους προστίθενται στο λεξικό που δημιουργήθηκε από το όρισμα θέσης. Εάν υπάρχει ήδη ένα κλειδί που προστίθεται, η τιμή από το όρισμα λέξης-κλειδιού αντικαθιστά την τιμή από το όρισμα θέσης.

Η παροχή ορισμάτων λέξεων-κλειδιών όπως στο πρώτο παράδειγμα λειτουργεί μόνο για κλειδιά που είναι έγκυρα αναγνωριστικά Python. Διαφορετικά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν οποιαδήποτε έγκυρα κλειδιά.

Dictionaries compare equal if and only if they have the same (key, value) pairs (regardless of ordering). Order comparisons (“<”, “<=”, “>=”, “>”) raise TypeError. To illustrate dictionary creation and equality, the following examples all return a dictionary equal to {"one": 1, "two": 2, "three": 3}:

>>> a = dict(one=1, two=2, three=3)
>>> b = {'one': 1, 'two': 2, 'three': 3}
>>> c = dict(zip(['one', 'two', 'three'], [1, 2, 3]))
>>> d = dict([('two', 2), ('one', 1), ('three', 3)])
>>> e = dict({'three': 3, 'one': 1, 'two': 2})
>>> f = dict({'one': 1, 'three': 3}, two=2)
>>> a == b == c == d == e == f
True

Η παροχή ορισμάτων λέξεων-κλειδιών όπως στο πρώτο παράδειγμα λειτουργεί μόνο για κλειδιά που είναι έγκυρα αναγνωριστικά Python. Διαφορετικά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν οποιαδήποτε έγκυρα κλειδιά.

Τα λεξικά διατηρούν τη σειρά εισαγωγής. Σημειώστε ότι η ενημέρωση ενός κλειδιού δεν επηρεάζει τη σειρά. Τα κλειδιά που προστέθηκαν μετά τη διαγραφή εισάγονται στο τέλος.

>>> d = {"one": 1, "two": 2, "three": 3, "four": 4}
>>> d
{'one': 1, 'two': 2, 'three': 3, 'four': 4}
>>> list(d)
['one', 'two', 'three', 'four']
>>> list(d.values())
[1, 2, 3, 4]
>>> d["one"] = 42
>>> d
{'one': 42, 'two': 2, 'three': 3, 'four': 4}
>>> del d["two"]
>>> d["two"] = None
>>> d
{'one': 42, 'three': 3, 'four': 4, 'two': None}

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: Η σειρά λεξικού είναι εγγυημένη ότι είναι η σειρά εισαγωγής. Αυτή η συμπεριφορά ήταν μια λεπτομέρεια υλοποίηση της CPython από την έκδοση 3.6.

Αυτές είναι οι λειτουργίες που υποστηρίζουν τα λεξικά (και επομένως, θα πρέπει να υποστηρίζουν και προσαρμοσμένους τύπους αντιστοίχισης επίσης):

list(d): Επιστρέφει μια λίστα με όλα τα κλειδιά που χρησιμοποιούνται στο λεξικό d.

len(d): Επιστρέφει τον αριθμό των στοιχείων στο λεξικό d.

d[key]

Επιστρέφει το στοιχείο του d με το κλειδί key. Κάνει raise μια KeyError εάν το key δεν υπάρχει για να αντιστοιχηθεί.

Εάν μια υποκλάση ενός λεξικού ορίζει μια μέθοδο __missing__() και το key δεν υπάρχει, η λειτουργία d[key] καλεί αυτήν την μέθοδο με το κλειδί key ως όρισμα. Στη συνέχεια, η λειτουργία d[key] επιστρέφει ή κάνει raise ό, τι επιστρέφεται ή γίνεται raise από την κλήση __missing__(key). Καμία άλλη λειτουργία ή μέθοδος δεν επικαλεί την __missing__(). Εάν το __missing__() δεν έχει οριστεί, γίνεται raise KeyError. To __missing__() πρέπει να είναι μέθοδος∙ δεν μπορεί να είναι ένα στιγμιότυπο μεταβλητής:

>>> class Counter(dict):
...     def __missing__(self, key):
...         return 0
...
>>> c = Counter()
>>> c['red']
0
>>> c['red'] += 1
>>> c['red']
1

Το παραπάνω παράδειγμα δείχνει μέρος της υλοποίησης του collections.Counter. Μια διαφορετική μέθοδος __missing__ χρησιμοποιείται από την collections.defaultdict.

d[key] = value: Ορίζει το d[key] στο value.

del d[key]: Αφαιρεί το d[key] από το d. Κάνει raise ένα KeyError εάν το key δεν υπάρχει για αντιστοίχιση.

key in d: Επιστρέφει True εάν το d έχει ένα κλειδί key, διαφορετικά False.

key not in d: Ισοδυναμεί με not key in d.

iter(d): Επιστρέφει έναν iterator πάνω από τα κλειδιά του λεξικού. Αυτή είναι μια συντόμευση για iter(d.keys()).

clear()¶: Αφαιρεί όλα τα στοιχεία από το λεξικό.

copy()¶: Επιστρέφει ένα ρηχό αντίγραφο του λεξικού.

classmethod fromkeys(iterable, value=None, /)¶

Δημιουργεί ένα νέο λεξικό με κλειδιά από το iterable και τιμές ως value.

Το fromkeys() είναι μια μέθοδος κλάσης που επιστρέφει ένα νέο λεξικό. Η τιμή value ορίζεται από προεπιλογή σε None. Όλες οι τιμές αναφέρονται σε ένα μόνο στιγμιότυπο, επομένως γενικά δεν έχει νόημα για το value να είναι μεταβλητό αντικείμενο, όπως μια κενή λίστα. Για να λάβετε διαφορετικές τιμές, χρησιμοποιήστε αντ” αυτού ένα dict comprehension.

get(key, default=None, /)¶: Επιστρέφει την τιμή για το key εάν το key είναι στο λεξικό, αλλιώς default. Εάν το default δεν δίνεται, ορίζεται από προεπιλογή σε None, έτσι ώστε αυτή η μέθοδος να μην κάνει raise μια KeyError.

items()¶: Επιστρέφει μια νέα όψη των στοιχείων του λεξικού ((key, value) ζεύγη). Δείτε την documentation of view objects.

keys()¶: Επιστρέφει μια νέα όψη των κλειδιών του λεξικού. Δείτε το documentation of view objects.

pop(key, /)¶
pop(key, default, /): Εάν το key βρίσκεται στο λεξικό, αφαιρείται και επιστρέφει την τιμή του, διαφορετικά επιστρέφει default. Εάν default δεν δίνεται και το key δεν είναι στο λεξικό, γίνεται raise ένα KeyError.

popitem()¶

Αφαιρεί και επιστρέφει ένα ζεύγος (key, value) από το λεξικό. Τα ζεύγη επιστρέφονται με τη σειρά LIFO.

Η μέθοδος popitem() είναι χρήσιμη για καταστροφική επανάληψη σε ένα λεξικό, όπως χρησιμοποιείται συχνά σε αλγόριθμους συνόλου. Εάν το λεξικό είναι κενό, η κλήση της popitem() κάνει raise ένα KeyError.

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: Η σειρά LIFO είναι πλέον εγγυημένη. Σε προηγούμενες εκδόσεις, η popitem() επιστρέφει ένα αυθαίρετο ζεύγος κλειδιού/τιμής.

reversed(d): Επιστρέφει έναν αντίστροφο iterator πάνω από τα κλειδιά του λεξικού. Αυτή είναι μια συντόμευση για reversed(d.keys()).

Added in version 3.8.

setdefault(key, default=None, /)¶: Εάν το key βρίσκεται στο λεξικό, επιστρέφει την τιμή του. Εάν όχι, εισάγετε το key με τιμή default και επιστρέφει default. Το default από προεπιλογή είναι None.

update(**kwargs)¶

update(mapping, /, **kwargs)

update(iterable, /, **kwargs)

Update the dictionary with the key/value pairs from mapping or iterable and kwargs, overwriting existing keys. Return None.

Η update() δέχεται είτε ένα άλλο αντικείμενο με τη μέθοδο keys() (στην περίπτωση αυτή το __getitem__() καλείται με κάθε κλειδί που επιστρέφεται από τη μέθοδο) είτε ένα iterable από ζεύγη κλειδιών/τιμών (ως πλειάδες ή άλλα iterables μήκους δύο). Εάν καθορίζονται ορίσματα λέξεων-κλειδιών, το λεξικό ενημερώνεται στη συνέχεια με αυτά τα ζεύγη κλειδιών/τιμών: d.update(red=1, blue=2).

values()¶

Επιστρέφει μια νέα όψη των τιμών του λεξικού. Δείτε την documentation of view objects.

Μια σύγκριση ισότητας μεταξύ μιας όψης dict.values() και μιας άλλης θα επιστρέφει πάντα False. Αυτό ισχύει επίσης όταν συγκρίνετε το dict.values() με τον εαυτό της:

>>> d = {'a': 1}
>>> d.values() == d.values()
False

d | other: Δημιουργεί ένα νέο λεξικό με τα συγχωνευμένα κλειδιά και τις τιμές των d και other, τα οποία πρέπει να είναι και τα δύο λεξικά. Οι τιμές του other έχουν προτεραιότητα όταν τα κλειδιά των d και other είναι κοινά.

Added in version 3.9.

d |= other: Ενημερώνει το λεξικό d με κλειδιά και τιμές από το other, που μπορεί να είναι είτε mapping είτε iterable ζευγάρι κλειδιών/τιμών. Οι τιμές του other έχουν προτεραιότητα όταν τα κλειδιά των το d και other είναι κοινά.

Added in version 3.9.

Τα λεξικά και οι όψεις λεξικών είναι αναστρέψιμες.

>>> d = {"one": 1, "two": 2, "three": 3, "four": 4}
>>> d
{'one': 1, 'two': 2, 'three': 3, 'four': 4}
>>> list(reversed(d))
['four', 'three', 'two', 'one']
>>> list(reversed(d.values()))
[4, 3, 2, 1]
>>> list(reversed(d.items()))
[('four', 4), ('three', 3), ('two', 2), ('one', 1)]

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Τα λεξικά είναι πλέον αναστρέψιμα.

Δείτε επίσης

Η types.MappingProxyType μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία μιας όψης μόνο για ανάγνωση μιας dict.

Αντικείμενα όψης λεξικού¶

Τα αντικείμενα που επιστρέφονται από τις dict.keys(), dict.values() and dict.items() είναι όψεις αντικειμένων (view objects). Παρέχουν μια δυναμική όψη στις εγγραφές του λεξικού, που σημαίνει ότι όταν αλλάζει το λεξικό, η όψη αντικατοπτρίζει αυτές τις αλλαγές.

Οι όψεις λεξικού μπορούν να γίνουν iterate για την απόδοση των αντίστοιχων δεδομένων τους και την υποστήριξη ελέγχων για το αν είναι μέρος του:

len(dictview): Επιστρέφει τον αριθμό των καταχωρήσεων στο λεξικό.

iter(dictview)

Επιστρέφει έναν iterator πάνω στα κλειδιά, τις τιμές ή τα στοιχεία (που αντιπροσωπεύονται ως πλειάδες (tuples) του (key, value) στο λεξικό.

Τα κλειδιά και οι τιμές επαναλαμβάνονται με την σειρά εισαγωγής. Αυτό επιτρέπει τη δημιουργία ζευγών (value, key) χρησιμοποιώντας τη zip(): pairs = zip(d.values(), d.keys()). Ένας άλλος τρόπος είναι να δημιουργήσετε την ίδια λίστα είναι pairs = [(v, k) for (k, v) in d.items()].

Το iterate όψεων κατά την προσθήκη ή τη διαγραφή καταχωρήσεων στο λεξικό μπορεί να κάνει raise μια RuntimeError ή να αποτύχει το iterate σε όλες τις καταχωρήσεις.

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: Η σειρά λεξικού είναι εγγυημένη σειρά εισαγωγής.

x in dictview: Επιστρέφει True εάν το x βρίσκεται στα κλειδιά του λεξικού, τις τιμές ή τα στοιχεία του υποκείμενου λεξικού (στην τελευταία περίπτωση, το x θα πρέπει να είναι μια (key, value) πλειάδα (tuple)).

reversed(dictview): Επιστρέφει έναν αντίστροφο iterator πάνω στα κλειδιά, τις τιμές ή τα στοιχεία του λεξικού. Η όψη θα γίνει iterate με την αντίστροφη σειρά από την εισαγωγή.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Οι όψεις λεξικού είναι πλέον αναστρέψιμες.

dictview.mapping: Επιστρέφει μια types.MappingProxyType που αναδιπλώνει το αρχικό λεξικό στο οποίο αναφέρεται η όψη.

Added in version 3.10.

Οι όψεις κλειδιών μοιάζουν με σύνολο καθώς οι καταχωρίσεις τους είναι μοναδικές και hashable. Οι όψεις στοιχείων έχουν επίσης λειτουργίες που μοιάζουν με σύνολο, καθώς τα ζεύγη (κλειδί, τιμή) είναι μοναδικά και τα κλειδιά μπορούν να κατακερματιστούν. Εάν όλες οι τιμές σε μία όψη στοιχείων μπορούν επίσης να κατακερματιστούν, τότε η όψη στοιχείων μπορεί να διαλειτουργήσει με άλλα σύνολα. (Οι όψεις τιμών δεν αντιμετωπίζονται ως σύνολο, καθώς οι καταχωρίσεις δεν είναι γενικά μοναδικές.) Για όψεις που μοιάζουν με σύνολο, όλες οι λειτουργίες που ορίζονται για την αφηρημένη βασική κλάση collections.abc.Set είναι διαθέσιμες (για παράδειγμα, )``==``, <, or ^). Κατά τη χρήση τελεστών συνόλου, οι όψεις που μοιάζουν με σύνολο δέχονται οποιοδήποτε iterable ως άλλο τελεστή, σε αντίθεση με τα σύνολα που δέχονται μόνο σύνολα ως είσοδο.

Ένα παράδειγμα χρήσης όψης λεξικού:

>>> dishes = {'eggs': 2, 'sausage': 1, 'bacon': 1, 'spam': 500}
>>> keys = dishes.keys()
>>> values = dishes.values()

>>> # iteration
>>> n = 0
>>> for val in values:
...     n += val
...
>>> print(n)
504

>>> # keys and values are iterated over in the same order (insertion order)
>>> list(keys)
['eggs', 'sausage', 'bacon', 'spam']
>>> list(values)
[2, 1, 1, 500]

>>> # view objects are dynamic and reflect dict changes
>>> del dishes['eggs']
>>> del dishes['sausage']
>>> list(keys)
['bacon', 'spam']

>>> # set operations
>>> keys & {'eggs', 'bacon', 'salad'}
{'bacon'}
>>> keys ^ {'sausage', 'juice'} == {'juice', 'sausage', 'bacon', 'spam'}
True
>>> keys | ['juice', 'juice', 'juice'] == {'bacon', 'spam', 'juice'}
True

>>> # get back a read-only proxy for the original dictionary
>>> values.mapping
mappingproxy({'bacon': 1, 'spam': 500})
>>> values.mapping['spam']
500

Τύποι Διαχείρισης Περιεχομένου¶

Η δήλωση with της Python υποστηρίζει την έννοια ενός περιεχομένου χρόνου εκτέλεσης που ορίζεται από έναν διαχειριστή περιεχομένου. Αυτό υλοποιείται χρησιμοποιώντας ένα ζεύγος μεθόδων που επιτρέπουν σε κλάσεις που ορίζονται από το χρήστη να ορίζουν περιεχόμενο χρόνου εκτέλεσης που εισάγεται πριν από την εκτέλεση του σώματος της δήλωσης και να κάνει έξοδο όταν τερματιστεί η δήλωση:

contextmanager.__enter__()¶

Εισάγει το περιεχόμενο εκτέλεσης και επιστρέφει είτε αυτό το αντικείμενο είτε ένα άλλο που σχετίζεται με το περιεχόμενο χρόνου εκτέλεσης. Η τιμή που επιστρέφεται από αυτήν την μέθοδο είναι δεσμευμένη στο αναγνωριστικό στην πρόταση as των δηλώσεων with διαχείρισης περιεχομένου.

Ένα παράδειγμα ενός διαχειριστή περιεχομένου που επιστρέφει ο ίδιος είναι ένα file object. Τα αντικείμενα αρχείου επιστρέφουν μόνα τους από __enter__() για να επιτρέψουν στο open() να χρησιμοποιηθεί ως έκφραση περιεχομένου σε μια δήλωση with.

Ένα παράδειγμα διαχείρισης περιεχομένου που επιστρέφει ένα σχετικό αντικείμενο είναι αυτό που επιστρέφεται από το decimal.localcontext(). Αυτοί οι διαχειριστές ορίζουν το ενεργό δεκαδικό περιεχόμενο σε ένα αντίγραφο του αρχικού δεκαδικού περιεχομένου και στη συνέχεια επιστρέφουν το αντίγραφο. Αυτό επιτρέπει την πραγματοποίηση αλλαγών στο τρέχον δεκαδικό πλαίσιο στο σώμα της δήλωσης with, χωρίς να επηρεάζεται ο κώδικας εκτός της δήλωσης with.

contextmanager.__exit__(exc_type, exc_val, exc_tb)¶

Τερματίζει από το περιεχόμενο χρόνου εκτέλεσης και επιστρέφει ένα Boolean δείκτη που υποδεικνύει εάν κάποια εξαίρεση που προέκυψε θα πρέπει να καταργηθεί. Εάν προκύψει μια εξαίρεση κατά την εκτέλεση του σώματος της δήλωσης with, τα ορίσματα περιέχουν τον τύπο εξαίρεσης, την τιμή και τις πληροφορίες ανίχνευσης. Διαφορετικά, και τα τρία ορίσματα είναι None.

Η επιστροφή μιας πραγματικής τιμής από αυτήν την μέθοδο θα έχει ως αποτέλεσμα η δήλωση with να καταργήσει την εξαίρεση και να συνεχίσει την εκτέλεση με τη δήλωση αμέσως μετά τη δήλωση with. Διαφορετικά, η εξαίρεση θα συνεχίσει να διαδίδεται μετά την ολοκλήρωση αυτής της μεθόδου. Οι εξαιρέσεις που προκύπτουν κατά την εκτέλεση αυτής της μεθόδου θα αντικαταστήσουν κάθε εξαίρεση που προέκυψε στο σώμα της δήλωσης with.

Η εξαίρεση που διαβιβάστηκε δεν θα πρέπει ποτέ να επανατοποθετηθεί ρητά - αντίθετα, αυτή η μέθοδος θα πρέπει να επιστρέψει μια ψευδή τιμή για να υποδείξει ότι η μέθοδος ολοκληρώθηκε με επιτυχία και δεν θέλει να αποκρύψει την εξαίρεση που έχει γίνει raise. Αυτό επιτρέπει στον κώδικα διαχείρισης περιεχομένου να εντοπίζει εύκολα εάν μια μέθοδος __exit__() έχει πράγματι αποτύχει.

Η Python ορίζει αρκετούς διαχειριστές περιεχομένου για να υποστηρίζουν τον εύκολο συγχρονισμό νημάτων, το άμεσο κλείσιμο αρχείων ή άλλων αντικειμένων και τον απλούστερο χειρισμό του ενεργού δεκαδικού αριθμητικού περιεχομένου. Οι συγκεκριμένοι τύποι δεν αντιμετωπίζονται ειδικά πέρα από την εφαρμογή τους πρωτοκόλλου διαχείρισης περιεχομένου. Δείτε το module contextlib για μερικά παραδείγματα.

Οι decorators της Python generators και contextlib.contextmanager παρέχουν έναν βολικό τρόπο υλοποίησης αυτών των πρωτοκόλλων. Εάν μια συνάρτηση γεννήτριας είναι decorated με τον contextlib.contextmanager decorator, θα επιστρέψει έναν διαχειριστή περιεχομένου που εφαρμόζει τις απαραίτητες μεθόδους __enter__() και __exit__(), αντί του iterator που παράγεται από μια undecorated συνάρτηση γεννήτριας.

Λάβετε υπόψη ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη υποδοχή για καμία από αυτές τις μεθόδους στη δομή τύπου για αντικείμενα Python στο Python/C API. Οι τύποι επεκτάσεων που θέλουν να ορίσουν αυτές τις μεθόδους πρέπει να τις παρέχουν ως μια κανονική μέθοδο προσβάσιμη στην Python. Σε σύγκριση με την επιβάρυνση της ρύθμισης στο πλαίσιο του χρόνου εκτέλεσης, η επιβάρυνση μιας απλής αναζήτησης κλάσης λεξικού είναι αμελητέα.

Τύποι Annotation τύπου — Generic Alias, Union ¶

Οι βασικοί ενσωματωμένοι τύποι για type annotations είναι Generic Alias και Union.

Τύπος Generic Alias¶

Τα αντικείμενα GenericAlias δημιουργούνται γενικά με subscripting κλάση. Χρησιμοποιούνται πιο συχνά με container classes, όπως list ή dict.Για παράδειγμα, το list[int] είναι ένα αντικείμενο GenericAlias που δημιουργήθηκε με την εγγραφή της κλάσης list με το όρισμα int. Τα αντικείμενα GenericAlias προορίζονται κυρίως για χρήση με type annotations.

Σημείωση

Γενικά είναι δυνατή η εγγραφή μιας κλάσης μόνο εάν η κλάση εφαρμόζει την ειδική μέθοδο __class_getitem__().

Ένα αντικείμενο GenericAlias λειτουργεί ως διακομιστής μεσολάβησης (proxy) για έναν generic type, υλοποιώντας parameterized generics.

Για μια κλάση container, το(α) όρισμα(τα) που παρέχει σε μια subscription της κλάσης μπορεί να υποδεικνύει τον(ους) τύπο(ους) των στοιχείων που περιέχει ένα αντικείμενο. Για παράδειγμα, το set[bytes] μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε annotations τύπου για να υποδηλώσει ένα set στο οποίο όλα τα στοιχεία είναι τύπου bytes.

Για μια κλάση που ορίζει __class_getitem__() αλλά δεν είναι container, τα ορίσματα που παρέχονται σε μια συνδρομή της κλάσης θα υποδεικνύουν συχνά τον τύπο ή τους τύπους επιστροφής μιας ή περισσότερων μεθόδων που ορίζονται σε ένα αντικείμενο. Για παράδειγμα, το regular expressions μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο στον τύπο δεδομένων str όσο και στον τύπο δεδομένων bytes:

Εάν x = re.search('foo', 'foo'), το x θα είναι ένα αντικείμενο re.Match όπου επιστρέφονται οι τιμές του το x.group(0) και το x[0] θα είναι και τα δύο τύπου str. Μπορούμε να αναπαραστήσουμε αυτό το είδος αντικειμένου σε σχολιασμούς τύπου με το GenericAlias re.Match[str].
Εάν y = re.search(b'bar', b'bar'), (σημειώστε το b για bytes), το y θα είναι επίσης μια παρουσία του re.Match, αλλά οι επιστρεφόμενες τιμές των y.group(0) και y[0] θα είναι και οι δύο τύπου bytes. Στους τύπους annotations, θα αντιπροσωπεύαμε αυτήν την ποικιλία αντικειμένων re.Match με το re.Match[bytes].

Τα αντικείμενα GenericAlias είναι στιγμιότυπα της κλάσης types.GenericAlias, τα οποία μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία αντικειμένων GenericAlias απευθείας.

T[X, Y, ...]

Δημιουργεί ένα GenericAlias που αντιπροσωπεύει έναν τύπο T παραμετροποιημένο από τύπους X, Y, και άλλα ανάλογα με το T που χρησιμοποιείται. Για παράδειγμα, μια συνάρτηση που αναμένει μια list που περιέχει στοιχεία της float:

def average(values: list[float]) -> float:
    return sum(values) / len(values)

Ένα άλλο παράδειγμα για αντικείμενα mapping, χρησιμοποιώντας ένα dict,που είναι ένας generic τύπος που αναμένει δύο παραμέτρους τύπου που αντιπροσωπεύουν τον τύπο κλειδιού και τον τύπο τιμής. Σε αυτό το παράδειγμα, η συνάρτηση αναμένει ένα dict με κλειδιά τύπου str και τιμές τύπου int:

def send_post_request(url: str, body: dict[str, int]) -> None:
    ...

Οι ενσωματωμένες συναρτήσεις (built-in) isinstance() και issubclass() δεν δέχονται τους τύπους GenericAlias για το δεύτερο όρισμά τους:

>>> isinstance([1, 2], list[str])
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
TypeError: isinstance() argument 2 cannot be a parameterized generic

Ο χρόνος εκτέλεσης Python δεν επιβάλλει type annotations. Αυτό επεκτείνεται σε generic τύπους και στις παραμέτρους τύπου τους. Κατά τη δημιουργία ενός αντικειμένου container από ένα GenericAlias, τα στοιχεία στο container δεν ελέγχονται ως προς τον τύπο τους. Για παράδειγμα, ο ακόλουθος κώδικας αποθαρρύνεται, αλλά θα εκτελεστεί χωρίς σφάλματα:

>>> t = list[str]
>>> t([1, 2, 3])
[1, 2, 3]

Επιπλέον, τα παραμετροποιημένα generics διαγράφουν τις παραμέτρους τύπου κατά τη δημιουργία αντικειμένου:

>>> t = list[str]
>>> type(t)
<class 'types.GenericAlias'>

>>> l = t()
>>> type(l)
<class 'list'>

Η κλήση repr() ή str() σε ένα generic δείχνει τον παραμετροποιημένο τύπο:

>>> repr(list[int])
'list[int]'

>>> str(list[int])
'list[int]'

Η μέθοδος __getitem__() των generic containers θα κάνει raise μια εξαίρεση για την απαγόρευση λαθών όπως dict[str][str]:

>>> dict[str][str]
Traceback (most recent call last):
  ...
TypeError: dict[str] is not a generic class

Ωστόσο, τέτοιες εκφράσεις είναι έγκυρες όταν χρησιμοποιούνται μεταβλητές τύπου type variables. Το ευρετήριο πρέπει να έχει τόσα στοιχεία όσα και τα στοιχεία μεταβλητής τύπου στο αντικείμενο GenericAlias __args__.

>>> from typing import TypeVar
>>> Y = TypeVar('Y')
>>> dict[str, Y][int]
dict[str, int]

Τυπικές Γενικές Κλάσεις¶

Οι ακόλουθες τυπικές κλάσεις βιβλιοθήκης υποστηρίζουν γενικά παραμετροποιημένα. Αυτή η λίστα δεν είναι εξαντλητική.

Ειδικά Χαρακτηριστικά αντικειμένων `GenericAlias`¶

Όλα τα παραμετροποιημένα generics εφαρμόζουν ειδικά χαρακτηριστικά μόνο για ανάγνωση.

genericalias.__origin__¶

Αυτό το χαρακτηριστικό δείχνει στη μη παραμετροποιημένη γενική κλάση:

>>> list[int].__origin__
<class 'list'>

genericalias.__args__¶

Αυτό το χαρακτηριστικό είναι μια tuple (πιθανώς μήκους 1) generic τύπων που μεταβιβάστηκαν στο αρχικό __class_getitem__() της generic κλάσης:

>>> dict[str, list[int]].__args__
(<class 'str'>, list[int])

genericalias.__parameters__¶

Αυτό το χαρακτηριστικό είναι μία νωχελικά υπολογισμένη πλειάδα (tuple) (πιθανώς κενή) μεταβλητών μοναδικού τύπου που βρίσκονται στο __args__:

>>> from typing import TypeVar

>>> T = TypeVar('T')
>>> list[T].__parameters__
(~T,)

Σημείωση

Ένα αντικείμενο GenericAlias με παραμέτρους typing.ParamSpec ενδέχεται να μην έχει σωστές __parameters__ μετά την αντικατάσταση επειδή το typing.ParamSpec προορίζεται κυρίως για έλεγχο στατικού τύπου.

genericalias.__unpacked__¶: Ένα boolean που ισχύει αν το alias έχει αποσυμπιεστεί χρησιμοποιώντας τον τελεστή * (δείτε το TypeVarTuple).

Added in version 3.11.

Δείτε επίσης

PEP 484 - Type Hints: Παρουσιάζοντας το framework της Python για τύπους annotations.
PEP 585 - Τύπος Generics Συμβουλών στις Τυπικές Συλλογές: Εισαγωγή της δυνατότητας εγγενούς παραμετροποίησης κλάσεων τυπικής βιβλιοθήκης, υπό την προϋπόθεση ότι εφαρμόζουν τη μέθοδο ειδικής κλάσης __class_getitem__().
Τα Generics, user-defined generics και typing.Generic: Τεκμηρίωση για τον τρόπο υλοποίησης generic κλάσεων που μπορούν να παραμετροποιηθούν κατά το χρόνο εκτέλεσης και να κατανοηθούν από στατικούς ελεγκτές τύπων.

Added in version 3.9.

Τύπος Ένωσης¶

Ένα αντικείμενο ένωσης διατηρεί την τιμή της λειτουργίας | (κατά bit or) σε πολλαπλά αντικείμενα type objects. Αυτοί οι τύποι προορίζονται κυρίως για type annotations. Η έκφραση τύπου ένωσης επιτρέπει την καθαρότερη σύνταξη υπόδειξης σε σύγκριση με το typing.Union.

X | Y | ...

Ορίζει ένα αντικείμενο ένωσης που περιέχει τύπους X, Y, και ούτω καθεξής. Το X | Y σημαίνει είτε X είτε Y. Είναι ισοδύναμο με το typing.Union[X, Y]. Για παράδειγμα, η ακόλουθη συνάρτηση αναμένει ένα όρισμα τύπου int or float:

def square(number: int | float) -> int | float:
    return number ** 2

Σημείωση

Ο τελεστής | δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το χρόνο εκτέλεσης για να ορίσει ενώσεις όπου ένα ή περισσότερα μέλη είναι μια μπροστινή αναφορά. Για παράδειγμα το int | "Foo", όπου το "Foo" είναι μια αναφορά σε μια κλάση που δεν έχει ακόμη καθοριστεί, θα αποτύχει κατά το χρόνο εκτέλεσης. Για ενώσεις που περιλαμβάνουν μπροστινές αναφορές, παρουσιάζει ολόκληρη την έκφραση ως συμβολοσειρά, π.χ. "int | Foo".

union_object == other

Τα αντικείμενα ένωσης μπορούν να ελεγχθούν για ισότητα με άλλα αντικείμενα ένωσης. Λεπτομέρειες:

Οι ενώσεις των ενώσεων ισοπεδώνονται:
```
(int | str) | float == int | str | float
```
Οι περιττοί τύποι καταργούνται:
```
int | str | int == int | str
```
Κατά τη σύγκριση των ενώσεων, η σειρά αγνοείται:
```
int | str == str | int
```
Είναι συμβατό με το typing.Union:
```
int | str == typing.Union[int, str]
```
Οι προαιρετικοί τύποι μπορούν να γραφτούν ως ένωση με None:
```
str | None == typing.Optional[str]
```

isinstance(obj, union_object)

issubclass(obj, union_object)

Οι κλήσεις σε isinstance() και issubclass() υποστηρίζονται επίσης με ένα αντικείμενο ένωσης:

>>> isinstance("", int | str)
True

Ωστόσο, το parameterized generics σε αντικείμενα ένωσης δεν μπορούν να ελεγχθούν:

>>> isinstance(1, int | list[int])  # short-circuit evaluation
True
>>> isinstance([1], int | list[int])
Traceback (most recent call last):
  ...
TypeError: isinstance() argument 2 cannot be a parameterized generic

Ο τύπος που εκτίθεται από τον χρήστη για το αντικείμενο ένωσης μπορεί να προσπελαστεί από το types.UnionType και να χρησιμοποιηθεί για ελέγχους isinstance(). Δεν είναι δυνατή η δημιουργία ενός αντικειμένου από τον τύπο:

>>> import types
>>> isinstance(int | str, types.UnionType)
True
>>> types.UnionType()
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
TypeError: cannot create 'types.UnionType' instances

Σημείωση

Η μέθοδος __or__() για αντικείμενα τύπου προστέθηκε για να υποστηρίξει τη σύνταξη X | Y. Εάν μια μετακλάση υλοποιεί __or__(), η Ένωση μπορεί να την παρακάμψει:

>>> class M(type):
...     def __or__(self, other):
...         return "Hello"
...
>>> class C(metaclass=M):
...     pass
...
>>> C | int
'Hello'
>>> int | C
int | C

Δείτε επίσης

PEP 604 – Το PEP προτείνει τη σύνταξη X | Y και τον τύπο Ένωση.

Added in version 3.10.

Άλλοι Ενσωματωμένοι (built-in) Τύποι¶

Ο διερμηνέας υποστηρίζει πολλά άλλα είδη αντικειμένων. Τα περισσότερα από αυτά υποστηρίζουν μόνο μία ή δύο λειτουργίες.

Modules¶

Η μόνη ειδική λειτουργία σε ένα module είναι η πρόσβαση χαρακτηριστικών: m.name, όπου το m είναι ένα module και το name έχει πρόσβαση σε ένα όνομα που ορίζεται στον πίνακα συμβόλων του m. Τα χαρακτηριστικά του module μπορούν να εκχωρηθούν. (Σημειώστε ότι η δήλωση import δεν είναι, αυστηρά, μια λειτουργία σε ένα αντικείμενο module· το import foo δεν απαιτεί να υπάρχει ένα αντικείμενο module με το όνομα foo αλλά απαιτεί έναν (εξωτερικό) definition για ένα module που ονομάζεται foo κάπου.)

Ένα ειδικό χαρακτηριστικό κάθε module είναι __dict__. Αυτό είναι το λεξικό που περιέχει τον πίνακα συμβόλων της ενότητας. Η τροποποίηση αυτού του λεξικού θα αλλάξει στην πραγματικότητα τον πίνακα συμβόλων του module, αλλά η απευθείας εκχώρηση στο χαρακτηριστικό __dict__ δεν είναι δυνατή (μπορείτε να γράψετε m.__dict__['a'] = 1, που ορίζει το m.a να είναι 1, αλλά δεν μπορείτε να γράψετε m.__dict__ = {}). Δεν συνίσταται η απευθείας τροποποίηση του __dict__.

Τα modules που είναι ενσωματωμένες στον διερμηνέα γράφονται ως εξής: <module 'sys' (built-in)>. Εάν φορτωθούν από ένα αρχείο, γράφονται ως <module 'os' from '/usr/local/lib/pythonX.Y/os.pyc'>.

Κλάσεις και Στιγμιότυπα Κλάσης¶

Δείτε Objects, values and types και Class definitions για αυτά.

Συναρτήσεις¶

Τα αντικείμενα συναρτήσεων δημιουργούνται από ορισμούς συναρτήσεων. Η μόνη λειτουργία σε ένα αντικείμενο συνάρτησης είναι να το ονομάσουμε: func(argument-list).

Υπάρχουν πραγματικά δύο είδη αντικειμένων συναρτήσεων: ενσωματωμένες συναρτήσεις και συναρτήσεις που καθορίζονται από τον χρήστη. Και οι δύο υποστηρίζουν την ίδια λειτουργία (για να καλέσετε τη συνάρτηση), αλλά η υλοποίηση είναι διαφορετική, εξ ου και οι διαφορετικοί τύποι αντικειμένων.

Δείτε το Function definitions για περισσότερες πληροφορίες.

Μέθοδοι¶

Οι μέθοδοι είναι συναρτήσεις που καλούνται χρησιμοποιώντας το notation χαρακτηριστικών. Υπάρχουν δύο είδη: built-in methods (όπως η append() στις λίστες) και class instance method. Οι ενσωματωμένες μέθοδοι περιγράφονται με τους τύπους που τις υποστηρίζουν.

Εάν αποκτήσετε πρόσβαση σε μια μέθοδο (μια συνάρτηση που ορίζεται μια namespace κλάση) μέσω ενός στιγμιοτύπου, λαμβάνετε ένα ειδικό αντικείμενο: ένα αντικείμενο bound method (ονομάζεται επίσης instance method). Όταν καλείται, θα προσθέσει το όρισμα self στη λίστα ορισμάτων. Οι δεσμευμένες μέθοδοι έχουν δύο ειδικά χαρακτηριστικά μόνο για ανάγνωση: m.__self__ είναι το αντικείμενο στο οποίο λειτουργεί η μέθοδος και m.__func__ είναι η συνάρτηση που υλοποιεί την μέθοδο. Η κλήση του m(arg-1, arg-2, ..., arg-n) είναι απολύτως ισοδύναμη με την κλήση του m.__func__(m.__self__, arg-1, arg-2, ..., arg-n).

Όπως τα function objects, τα αντικείμενα δεσμευμένης μεθόδου υποστηρίζουν τη λήψη αυθαίρετων χαρακτηριστικών. Ωστόσο, δεδομένου ότι τα χαρακτηριστικά της μεθόδου αποθηκεύονται στην πραγματικότητα στο υποκείμενο αντικείμενο συνάρτησης (method.__func__), ο ορισμός χαρακτηριστικών μεθόδου σε δεσμευμένες μεθόδους δεν επιτρέπεται. Η προσπάθεια ορισμού ενός χαρακτηριστικού σε μια μέθοδο έχει ως αποτέλεσμα να γίνει raise η AttributeError. Για να ορίσετε ένα χαρακτηριστικό μεθόδου πρέπει να το ορίσετε ρητά στο υποκείμενο αντικείμενο συνάρτησης:

>>> class C:
...     def method(self):
...         pass
...
>>> c = C()
>>> c.method.whoami = 'my name is method'  # can't set on the method
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
AttributeError: 'method' object has no attribute 'whoami'
>>> c.method.__func__.whoami = 'my name is method'
>>> c.method.whoami
'my name is method'

Δείτε το Instance methods για περισσότερες πληροφορίες.

Αντικείμενα Κώδικα¶

Τα αντικείμενα κώδικα χρησιμοποιούνται από την υλοποίηση για να αναπαραστήσουν τον «ψευδο-μεταγλωττισμένο» εκτελέσιμο κώδικα Python, όπως ένα σώμα συνάρτησης. Διαφέρουν από τα αντικείμενα συνάρτησης επειδή δεν περιέχουν αναφορά στο παγκόσμιο (global) περιβάλλον εκτέλεσης τους. Τα αντικείμενα κώδικα επιστρέφονται από την ενσωματωμένη συνάρτηση compile() και μπορεί να εξαχθεί από τα αντικείμενα συνάρτησης μέσω του χαρακτηριστικού τους __code__. Δείτε επίσης το module code.

Η πρόσβαση στη __code__ κάνει raise ένα auditing event object.__getattr__ με ορίσματα obj και "__code__".

Ένα αντικείμενο κώδικα μπορεί να εκτελεστεί ή να αξιολογηθεί περνώντας το (αντί για πηγαία συμβολοσειρά) στις ενσωματωμένες συναρτήσεις exec() ή eval().

Δείτε The standard type hierarchy για περισσότερες πληροφορίες.

Τύποι Αντικειμένων¶

Τα αντικείμενα τύπου αντιπροσωπεύουν τους διάφορους τύπους αντικειμένων. Ο τύπος ενός αντικειμένου προσεγγίζεται από την ενσωματωμένη συνάρτηση type(). Δεν υπάρχουν ειδικές λειτουργίες στους τύπους. Το τυπικό (standard) module types ορίζει ονόματα για όλους τους τυπικούς ενσωματωμένους τύπους.

Οι τύποι γράφονται ως εξής: <class 'int'>.

Το Αντικείμενο Null¶

Αυτό το αντικείμενο επιστρέφεται από συναρτήσεις που δεν επιστρέφουν ρητά μια τιμή. Δεν υποστηρίζει ειδικές λειτουργίες. Υπάρχει ακριβώς ένα μηδενικό αντικείμενο, που ονομάζεται None (ένα ενσωματωμένο όνομα). Το type(None)() παράγει το ίδιο singleton.

Γράφεται ως None.

Το αντικείμενο Ellipsis¶

Αυτό το αντικείμενο χρησιμοποιείται συνήθως με λειτουργία τμηματοποίησης (δείτε Slicings). Δεν υποστηρίζει ειδικές λειτουργίες. Υπάρχει ακριβώς ένα αντικείμενο έλλειψης, που ονομάζεται Ellipsis (ένα ενσωματωμένο όνομα). Το type(Ellipsis)() παράγει το Ellipsis singleton.

Γράφεται ως Ellipsis ή ....

Το NotImplemented Αντικείμενο¶

Αυτό το αντικείμενο επιστρέφεται από συγκρίσεις και δυαδικές λειτουργίες όταν τους ζητείται να λειτουργήσουν σε τύπους που δεν υποστηρίζουν. Δείτε το Comparisons για περισσότερες πληροφορίες. Υπάρχει ακριβώς ένα αντικείμενο NotImplemented. Το type(NotImplemented)() παράγει το στιγμιότυπο singleton.

Είναι γραμμένο ως NotImplemented.

Εσωτερικά Αντικείμενα¶

Δείτε The standard type hierarchy για αυτές τις πληροφορίες. Περιγράφει stack frame objects, traceback objects, και αντικείμενα τμηματοποίησης.

Ειδικά Χαρακτηριστικά¶

Η υλοποίηση προσθέτει μερικά ειδικά χαρακτηριστικά μόνο για ανάγνωση σε διάφορους τύπους αντικειμένων, όπου είναι σχετικά. Ορισμένα από αυτά δεν αναφέρονται από την ενσωματωμένη συνάρτηση dir().

definition.__name__¶: Το όνομα της κλάσης, της συνάρτησης, της μεθόδου, του descriptor ή του στιγμιοτύπου generator.

definition.__qualname__¶: Το qualified name της κλάσης, της συνάρτησης, της μεθόδου, του descriptor, ή του στιγμιοτύπου generator.

Added in version 3.3.

definition.__module__¶: Το όνομα του module στο οποίο ορίστηκε μια κλάση ή μια συνάρτηση.

definition.__doc__¶: Η συμβολοσειρά τεκμηρίωσης μιας κλάσης ή συνάρτησης ή None εάν δεν έχει οριστεί.

definition.__type_params__¶: Οι παράμετροι type parameters των γενικών κλάσεων, συναρτήσεων και type aliases. Για κλάσεις και συναρτήσεις που δεν είναι γενικές, αυτή θα είναι μια κενή πλειάδα.

Added in version 3.12.

Περιορισμός μήκους μετατροπής συμβολοσειράς ακέραιου αριθμού¶

Η CPython έχει ένα παγκόσμιο όριο για τη μετατροπή μεταξύ int and str για τον μετριασμό των επιθέσεων άρνησης υπηρεσίας. Αυτό το όριο ισχύει μόνο για δεκαδικές ή άλλες βάσεις αριθμών που δεν έχουν την δύναμη του δύο. Οι δεξαεξαδικές, οκταδικές, και δυαδικές μετατροπές είναι απεριόριστες. Το όριο μπορεί να διαμορφωθεί.

Ο τύπος int στην CPython είναι ένας αυθαίρετος αριθμός μήκους που είναι αποθηκευμένος σε δυαδική μορφή (κοινώς γνωστός ως «bignum»). Δεν υπάρχει αλγόριθμος που να μπορεί να μετατρέψει μια συμβολοσειρά σε δυαδικό ακέραιο ή δυαδικό ακέραιο σε μια συμβολοσειρά σε γραμμικό χρόνο, εκτός εάν η βάση είναι δύναμη του 2. Ακόμη και οι πιο γνωστοί αλγόριθμοι για τη βάση 10 έχουν υποτετραγωνική πολυπλοκότητα. Η μετατροπή μιας μεγάλης τιμής όπως int('1' * 500_000) μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο σε μια γρήγορη CPU.

Ο περιορισμός του μεγέθους μετατροπής προσφέρει έναν πρακτικό τρόπο αποφυγής του CVE 2020-10735.

Το όριο εφαρμόζεται στον αριθμό των ψηφιακών χαρακτήρων στη συμβολοσειρά εισόδου ή εξόδου όταν εμπλέκεται ένας μη γραμμικός αλγόριθμος μετατροπής. Τα underscores και το πρόσημο δεν υπολογίζονται στο όριο.

Όταν μια λειτουργία υπερβαίνει το όριο, γίνεται raise μια ValueError:

>>> import sys
>>> sys.set_int_max_str_digits(4300)  # Illustrative, this is the default.
>>> _ = int('2' * 5432)
Traceback (most recent call last):
...
ValueError: Exceeds the limit (4300 digits) for integer string conversion: value has 5432 digits; use sys.set_int_max_str_digits() to increase the limit
>>> i = int('2' * 4300)
>>> len(str(i))
4300
>>> i_squared = i*i
>>> len(str(i_squared))
Traceback (most recent call last):
...
ValueError: Exceeds the limit (4300 digits) for integer string conversion; use sys.set_int_max_str_digits() to increase the limit
>>> len(hex(i_squared))
7144
>>> assert int(hex(i_squared), base=16) == i*i  # Hexadecimal is unlimited.

Το προεπιλεγμένο όριο είναι 4300 ψηφία όπως προβλέπεται στο sys.int_info.default_max_str_digits. Το κατώτατο όριο που μπορεί να διαμορφωθεί είναι 640 ψηφία όπως προβλέπεται στο sys.int_info.str_digits_check_threshold.

Επαλήθευση:

>>> import sys
>>> assert sys.int_info.default_max_str_digits == 4300, sys.int_info
>>> assert sys.int_info.str_digits_check_threshold == 640, sys.int_info
>>> msg = int('578966293710682886880994035146873798396722250538762761564'
...           '9252925514383915483333812743580549779436104706260696366600'
...           '571186405732').to_bytes(53, 'big')
...

Added in version 3.11.

Επηρεασμένα APIs¶

Ο περιορισμός ισχύει μόνο για δυνητικά αργές μετατροπές μεταξύ int και str ή bytes:

int(string) με default βάση το 10.
int(string, base) για όλες τις βάσεις που δεν είναι δύναμη του 2.
str(integer).
repr(integer).
οποιαδήποτε άλλη μετατροπή συμβολοσειράς στη βάση 10, για παράδειγμα f"{integer}", "{}".format(integer), ή b"%d" % integer.

Οι περιορισμοί δεν ισχύουν για συναρτήσεις με γραμμικό αλγόριθμο:

int(string, base) με βάση 2, 4, 8, 16, ή 32.
int.from_bytes() και int.to_bytes().
hex(), oct(), bin().
Format Specification Mini-Language για δεκαεξαδικούς, οκταδικούς και δυαδικούς αριθμούς.
str σε float.
str σε decimal.Decimal.

Διαμόρφωση ορίου¶

Πριν από την εκκίνηση της Python, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μια μεταβλητή περιβάλλοντος ή ένα δείκτη γραμμής εντολών διερμηνέα για να διαμορφώσετε το όριο:

PYTHONINTMAXSTRDIGITS, π.χ. PYTHONINTMAXSTRDIGITS=640 python3 για να ορίσετε το όριο σε 640 ή PYTHONINTMAXSTRDIGITS=0 python3 για να απενεργοποιήσετε τον περιορισμό.
-X int_max_str_digits, π.χ. python3 -X int_max_str_digits=640
Το sys.flags.int_max_str_digits περιέχει την τιμή PYTHONINTMAXSTRDIGITS ή -X int_max_str_digits. Εάν και η επιλογή env var και η επιλογή -X είναι καθορισμένη, η επιλογή -X έχει προτεραιότητα. Μια τιμή -1 υποδεικνύει ότι και τα δύο δεν ορίστηκαν, επομένως χρησιμοποιήθηκε μια τιμή sys.int_info.default_max_str_digits κατά την προετοιμασία.

Από τον κώδικα, μπορείτε να επιθεωρήσετε το τρέχον όριο και να ορίσετε ένα νέο χρησιμοποιώντας αυτά τα sys APIs:

Οι sys.get_int_max_str_digits() και sys.set_int_max_str_digits() είναι ένας getter και setter για το όριο σε όλο τον διερμηνέα. Οι δευτερεύοντες διερμηνείς έχουν το δικό τους όριο.

Πληροφορίες σχετικά με την προεπιλογή και το ελάχιστο μπορούν να βρεθούν στο sys.int_info:

Το sys.int_info.default_max_str_digits είναι το μεταγλωττισμένο προεπιλεγμένο όριο.
Το sys.int_info.str_digits_check_threshold είναι η χαμηλότερη αποδεκτή τιμή για το όριο (εκτός από το 0 που το απενεργοποιεί).

Added in version 3.11.

Προσοχή

Ο ορισμός ενός χαμηλού ορίου μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα. Αν και σπάνιος, υπάρχει κώδικας που περιέχει ακέραιες σταθερές σε δεκαδικό αριθμό στην πηγή τους που υπερβαίνουν το ελάχιστο όριο. Συνέπεια της ρύθμισης του ορίου είναι ότι ο πηγαίος κώδικας Python που περιέχει δεκαδικούς ακέραιους αριθμούς μεγαλύτερους από το όριο θα αντιμετωπίσει σφάλμα κατά την ανάλυση, συνήθως κατά την εκκίνηση ή την ώρα της εισαγωγής ή ακόμα και κατά την εγκατάσταση - ανά πάσα στιγμή είναι ενημερωμένο .pyc δεν υπάρχει ήδη για τον κώδικα. Μια λύση για τον πηγαίο που περιέχει τόσο μεγάλες σταθερές είναι να τις μετατρέψετε σε δεκαεξαδική μορφή 0x καθώς δεν έχει όριο.

Δοκιμάστε σχολαστικά την εφαρμογή σας εάν χρησιμοποιείτε χαμηλό όριο. Βεβαιωθείτε ότι οι δοκιμές σας εκτελούνται με το όριο που έχει οριστεί νωρίς μέσω του περιβάλλοντος ή του δείκτη, ώστε να ισχύει κατά την εκκίνηση και ακόμη και κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε βήματος εγκατάστασης που μπορεί να καλέσει την Python για να μεταγλωττίσει εκ των προτέρων το .py πηγαίο σε αρχεία .pyc.

Προτεινόμενη διαμόρφωση¶

Το προεπιλεγμένο sys.int_info.default_max_str_digits αναμένεται να είναι λογικό για τις περισσότερες εφαρμογές. Εάν η εφαρμογή σας απαιτεί διαφορετικό όριο, ορίστε το από το κύριο σημείο εισόδου σας χρησιμοποιώντας τον συμβατό με τον κώδικα της έκδοσης Python, καθώς αυτά τα API προστέθηκαν στην ενημερωμένη έκδοση κώδικα ασφαλείας σε εκδόσεις πριν από την 3.12.

Παράδειγμα:

>>> import sys
>>> if hasattr(sys, "set_int_max_str_digits"):
...     upper_bound = 68000
...     lower_bound = 4004
...     current_limit = sys.get_int_max_str_digits()
...     if current_limit == 0 or current_limit > upper_bound:
...         sys.set_int_max_str_digits(upper_bound)
...     elif current_limit < lower_bound:
...         sys.set_int_max_str_digits(lower_bound)

Εάν πρέπει να το απενεργοποιήσετε εντελώς, ορίστε το σε 0.

Υποσημειώσεις

Αναπαράσταση	Περιγραφή
`\n`	Line Feed
`\r`	Carriage Return
`\r\n`	Carriage Return + Line Feed
`\v` or `\x0b`	Line Tabulation
`\f` or `\x0c`	Form Feed
`\x1c`	Διαχωριστής Αρχείου
`\x1d`	Διαχωριστής Group
`\x1e`	Διαχωριστής Εγγραφών
`\x85`	Επόμενη Γραμμή (C1 Control Code)
`\u2028`	Διαχωριστής Γραμμής
`\u2029`	Διαχωριστής Παραγράφου

Τύποι Built-in¶

Έλεγχος Έγκυρης Τιμής¶

Λογικές (Boolean) Πράξεις — and, or, not¶

Συγκρίσεις¶

Αριμθητικοί Τύποι — int, float, complex¶

Bitwise Πράξεις σε Ακέραιους Τύπους¶

Περαιτέρω Μέθοδοι των Ακέραιων Τύπων¶

Περαιτέρω Μέθοδοι για Float¶

Κατακερματισμός των αριθμητικών τύπων¶

Τύπος Boolean - :class`bool`¶

Τύποι Iterator¶

Τύποι Generator¶

Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — list, tuple, range¶

Κοινές Λειτουργίες Ακολουθιών (Sequences)¶

Τύποι Αμετάβλητων Ακολουθιών (Sequences)¶

Τύποι Μεταβλητών Ακολουθιών (Sequences)¶

Λίστες¶

Πλειάδες (Tuples)¶

Εύρη (Ranges)¶

Τύπος Ακολουθίας (Sequence) Κειμένου — str¶

Μέθοδοι Συμβολοσειράς (String)¶

Διαμορφωμένες Κυριολεκτικές Συμβολοσειρές (f-strings)¶

printf-style String Formatting¶

Τύποι δυαδικής ακολουθίας — bytes, bytearray, memoryview¶

Αντικείμενα Bytes¶

Αντικείμενα Bytearray¶

Λειτουργίες Bytes και Bytearray¶

Μορφοποίηση Bytes τύπου printf¶

Όψεις Μνήμης¶

Τύποι Συνόλου (Set) — set, frozenset¶

Τύποι αντιστοίχισης — dict¶

Αντικείμενα όψης λεξικού¶

Τύποι Διαχείρισης Περιεχομένου¶

Τύποι Annotation τύπου — Generic Alias, Union¶

Τύπος Generic Alias¶

Τυπικές Γενικές Κλάσεις¶

Ειδικά Χαρακτηριστικά αντικειμένων GenericAlias¶

Τύπος Ένωσης¶

Άλλοι Ενσωματωμένοι (built-in) Τύποι¶

Modules¶

Κλάσεις και Στιγμιότυπα Κλάσης¶

Συναρτήσεις¶

Μέθοδοι¶

Αντικείμενα Κώδικα¶

Τύποι Αντικειμένων¶

Το Αντικείμενο Null¶

Το αντικείμενο Ellipsis¶

Το NotImplemented Αντικείμενο¶

Εσωτερικά Αντικείμενα¶

Ειδικά Χαρακτηριστικά¶

Περιορισμός μήκους μετατροπής συμβολοσειράς ακέραιου αριθμού¶

Επηρεασμένα APIs¶

Διαμόρφωση ορίου¶

Προτεινόμενη διαμόρφωση¶

Λογικές (Boolean) Πράξεις — `and`, `or`, `not`¶

Αριμθητικοί Τύποι — `int`, `float`, `complex`¶

Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — `list`, `tuple`, `range`¶

Τύπος Ακολουθίας (Sequence) Κειμένου — `str`¶

`printf`-style String Formatting¶

Τύποι δυαδικής ακολουθίας — `bytes`, `bytearray`, `memoryview`¶

Μορφοποίηση Bytes τύπου `printf`¶

Τύποι Συνόλου (Set) — `set`, `frozenset`¶

Τύποι αντιστοίχισης — `dict`¶

Τύποι Annotation τύπου — Generic Alias, Union ¶

Ειδικά Χαρακτηριστικά αντικειμένων `GenericAlias`¶