Wbudowane funkcje

Interpreter Pythona ma wbudowane wiele funkcji i typów, które zawsze są dostępne. Spisane są tutaj w kolejności alfabetycznej.

Wbudowane funkcje
A abs() aiter() all() anext() any() ascii() B bin() bool() breakpoint() bytearray() bytes() C callable() chr() classmethod() compile() complex() D delattr() dict() dir() divmod()	E enumerate() eval() exec() F filter() float() format() frozenset() G getattr() globals() H hasattr() hash() help() hex() I id() input() int() isinstance() issubclass() iter()	L len() list() locals() M map() max() memoryview() min() N next() O object() oct() open() ord() P pow() print() property()	R range() repr() reversed() round() S set() setattr() slice() sorted() staticmethod() str() sum() super() T tuple() type() V vars() Z zip() _ __import__()

abs(x)

Zwraca wartość bezwzględną liczby. Argument może być liczbą całkowitą, zmiennoprzecinkową lub obiektem implementującym __abs__(). Jeśli argument jest liczbą zespoloną, zwracany jest jej moduł.

aiter(async_iterable)

Zwraca asynchroniczny iterator dla asynchronicznego iterable’a. Ekwiwalent wywołania x.__aiter__().

Uwaga: W przeciwieństwie do iter(), aiter() nie ma dwuargumentowego wariantu.

Added in version 3.10.

all(iterable)

Zwraca True jeśli wszystkie elementy iterable’a są prawdziwe (lub jeśli iterable jest pusty). Ekwiwalent kodu:

def all(iterable):
    for element in iterable:
        if not element:
            return False
    return True

awaitable anext(async_iterator)

awaitable anext(async_iterator, default)

W przypadku oczekiwania zwraca następny element z podanego asynchronicznego iteratora lub wartość default, jeżeli jest ona podana, a iterator został wyczerpany.

Jest to asynchroniczny wariant wbudowanej funkcji next() i zachowuje się podobnie.

Wywołuje on metodę __anext__() async_iteratora, zwracając awaitable. Oczekiwanie zwraca następną wartość iteratora. Jeśli podano wartość default, jest ona zwracana, jeśli iterator zostanie wyczerpany, w przeciwnym razie zostanie podniesiony wyjątek StopAsyncIteration.

Added in version 3.10.

any(iterable)

Zwraca True jeśli jakikolwiek element iterable’a jest prawdziwy. Jeśli iterable jest pusty, zwraca False. Ekwiwalent kodu:

def any(iterable):
    for element in iterable:
        if element:
            return True
    return False

ascii(object)

Tak jak repr(), zwraca ciąg znaków zawierający reprezentację obiektu, ale wypisuje znaki nie-ASCII w zwracanym przez repr() ciągu przy użyciu escape’ów \x, \u lub \U. Generuje ciąg znaków podobny do tego zwracanego przez repr() w Pythonie 2.

bin(x)

Konwertuje liczbę całkowitą do binarnego ciągu znaków z prefiksem „0b”. Wynik jest poprawnym wyrażeniem Pythona. Jeśli x nie jest pythonowym obiektem int, musi definiować metodę __index__(), która zwraca liczbę całkowitą. Kilka przykładów:

>>> bin(3)
'0b11'
>>> bin(-10)
'-0b1010'

Jeśli prefiks „0b” nie jest pożądany, możesz użyć któregoś z poniższych sposobów.

>>> format(14, '#b'), format(14, 'b')
('0b1110', '1110')
>>> f'{14:#b}', f'{14:b}'
('0b1110', '1110')

Zobacz też format() by uzyskać więcej informacji.

class bool(object=False, /)

Zwraca wartość logiczną, tj. jedno z True lub False. Wartość argumentu jest konwertowana przy użyciu standardowej procedury testowania truth testing procedure. Jeśli argument jest fałszywy lub pominięty, zwraca False; w przeciwnym razie, zwraca True. Klasa bool jest podklasą klasy int (zobacz Numeric Types — int, float, complex). Nie może być dalej podklasowana. Jej jedynymi instancjami są False i True (zobacz Boolean Type - bool).

Zmienione w wersji 3.7: Parametr jest teraz tylko-pozycyjny.

breakpoint(*args, **kws)

Ta funkcja powoduje przejście do debuggera w miejscu wywołania. W szczególności wywołuje sys.breakpointhook(), przekazując do niego bezpośrednio args i kws. Domyślnie sys.breakpointhook() wywołuje funkcję pdb.set_trace() nie oczekującą argumentu. W tym przypadku jest to wyłącznie funkcja dla wygody, aby nie trzeba było jawnie importować pdb ani wpisywać tak dużo kodu, aby wejść do debuggera. Jednakże sys.breakpointhook() może być ustawiony na inną funkcję i breakpoint() automatycznie wywoła ją, pozwalając na przejście do wybranego debuggera. Jeśli sys.breakpointhook() nie jest dostępny, funkcja rzuci RuntimeError.

Domyślnie zachowanie funkcji breakpoint() można zmienić za pomocą zmiennej środowiskowej PYTHONBREAKPOINT. Szczegółowe informacje można znaleźć w sys.breakpointhook().

Należy pamiętać, że nie jest to gwarantowane, jeśli sys.breakpointhook() został wymieniony.

Rzuca auditing event builtins.breakpoint z argumentem breakpointhook.

Added in version 3.7.

class bytearray(source=b'')

class bytearray(source, encoding)

class bytearray(source, encoding, errors)

Zwraca nową tablicę bajtów. Klasa bytearray jest mutowalną sekwencją liczb całkowitych w zakresie 0 <= x < 256. Ma większość metod mutowalnych sekwencji, opisanych w Mutable Sequence Types, jak również większość metod, które ma typ bytes, patrz Bytes and Bytearray Operations.

Opcjonalny parametr source może być użyty do inicjalizacji tablicy na kilka różnych sposobów:

• Jeśli jest stringiem, musisz podać również parametr encoding (i opcjonalnie errors); bytearray() konwertuje string na bajty używając str.encode().

• Jeśli jest liczbą całkowitą, tablica będzie miała taki rozmiar i będzie zainicjowana bajtami zerowymi.

• Jeśli jest to obiekt spełniający interfejs bufora, bufor tylko-do-odczytu obiektu zostanie użyty do zainicjowania tablicy bajtów.

• Jeśli jest iterablem, musi być iterablem składającym się z liczb całkowitych w zakresie 0 <= x < 256, które są użyte do zainicjowania tablicy.

Bez argumentu tworzona jest tablica o rozmiarze 0.

Zobacz też Binary Sequence Types — bytes, bytearray, memoryview i Bytearray Objects.

class bytes(source=b'')

class bytes(source, encoding)

class bytes(source, encoding, errors)

Zwraca nowy obiekt „bajtów”, który jest niemutowalną sekwencją liczb całkowitych z zakresu 0 <= x < 256. bytes jest niemutowalną wersją bytearray – ma te same niemutujące metody i to samo zachowanie indeksowania i slice’owania.

Argumenty konstruktora są interpretowane tak jak dla bytearray().

Obiekty bytes mogą być również tworzone z literałami, patrz String and Bytes literals.

Zobacz też Binary Sequence Types — bytes, bytearray, memoryview, Bytes Objects i Bytes and Bytearray Operations.

callable(object)

Zwraca True jeśli argument object jest wywoływalny, False jeśli nie. Jeśli zwraca True, nadal możliwe jest, że wywołanie nie powiedzie się, ale jeśli zwraca False, wywołanie object nigdy się nie powiedzie. Należy pamiętać, że klasy są wywoływalne (wywołanie klasy zwraca nową instancję); instancje są wywoływalne, jeśli ich klasa ma metodę __call__().

Added in version 3.2: Ta funkcja była wpierw usunięta w Pythonie 3.0 a następnie przywrócona w Pythonie 3.2.

chr(i)

Zwraca ciąg znaków reprezentujący znak, którego punktem kodowym Unicode jest liczba całkowita i. Na przykład chr(97) zwraca ciąg znaków 'a', a chr(8364) zwraca ciąg '€'. Jest odwrotnością ord().

Poprawnym zakresem argumentu są wartości od 0 do 1 114 111 (0x10FFFF w systemie szesnastkowym). Dla i poza tym zakresem zostanie rzucony ValueError.

@classmethod

Przekształca metodę w metodę klasową.

Metoda klasowa otrzymuje klasę jako niejawny pierwszy argument, podobnie jak metoda instancji otrzymuje instancję. Aby zadeklarować metodę klasową, użyj tego idiomu:

class C:
    @classmethod
    def f(cls, arg1, arg2): ...

Forma @classmethod jest dekoratorem funkcji – szczegóły znajdziesz w Function definitions.

Metoda klasowa może być wywoływana albo na klasie (na przykład C.f()) albo na instancji (na przykład C().f()). Instancja jest ignorowana, brana jest pod uwagę tylko jej klasa. Jeśli metoda klasowa jest wywołana dla klasy dziedziczącej, obiekt klasy dziedziczącej jest przekazywany jako pierwszy argument.

Metody klasowe różnią się od statycznych metod C++ lub Javy. Jeśli chcesz takie, sprawdź staticmethod() w tej sekcji. Więcej informacji o metodach klasowych znajdziesz w The standard type hierarchy.

Zmienione w wersji 3.9: Metody klasowe mogą teraz opakowywać inne deskryptory, takie jak property().

Zmienione w wersji 3.10: Metody klasowe dziedziczą teraz atrybuty metod (__module__, __name__, __qualname__, __doc__ i __annotations__) i mają nowy atrybut __wrapped__.

Deprecated since version 3.11, removed in version 3.13: Metody klas nie mogą już opakowywać innych deskryptorów takich jak property().

compile(source, filename, mode, flags=0, dont_inherit=False, optimize=-1)

Kompiluje source do obiektu kodu lub obiektu AST. Obiekty kodu mogą wyć wykonywane przy użyciu exec() lub eval(). source może być zwykłym ciągiem znaków, ciągiem bajtów lub obiektem AST. W dokumentacji modułu ast znajdziesz informacje o tym jak pracować z obiektami AST.

Argument filename powinien dawać plik, z którego kod został przeczytany; przekaż jakąś rozpoznawalną wartość, jeśli nie został przeczytany z pliku (często używa się '<string>').

Argument mode określa, jaki rodzaj kodu ma zostać skompilowany; może mieć wartość 'exec' jeśli source składa się z sekwencji instrukcji, 'eval' jeśli składa się z jednego wyrażenia lub 'single' jeśli składa się z jednej interaktywnej instrukcji (w ostatnim przypadku, instrukcje wyrażeń, które ewaluują się do czegoś innego niż None, zostaną wydrukowane na standardowe wyjście).

Opcjonalne argumenty flags i dont_inherit kontrolują, które opcje kompilatora powinny być aktywowane i które przyszłe funkcje powinne być dozwolone. Jeśli żaden z nich nie jest obecny (lub oba są zerowe), kod jest kompilowany z tymi samymi flagami, które wpływają na kod wywołujący compile(). Jeśli argument flags jest podany, a dont_inherit nie jest (lub wynosi zero), to opcje kompilatora i przyszłe instrukcje określone przez argument flags są używane w dodatku do tych, które i tak byłyby użyte. Jeśli dont_inherit jest niezerową liczbą całkowitą, to argument flags jest nim – flagi (przyszłe funkcje i opcje kompilatora) w otaczającym kodzie są ignorowane.

Opcje kompilatora i przyszłe instrukcja są określone przez bity, które mogą być łączone bitowo w celu określenia wielu opcji. Pole bitowe wymagane do określenia danej przyszłej funkcji można znaleźć jako compiler_flag atrybut na instancji _Feature w module __future__ . Flagi kompilatora można znaleźć w module ast , z prefiksem PyCF_.

Wartość argumentu optimize określa poziom optymalizacji kompilatora; wartość domyślna -1 wybiera poziom optymalizacji interpretera podany przez opcje -O. Wyraźne poziomy to 0 (brak optymalizacji; __debug__ to prawda), 1 (asercje są usuwane, __debug__ to fałsz) lub 2 (docstrings są również usuwane).

To funkcja rzuci SyntaxError jeśli skompilowane źródło jest nieprawidłowe, a ValueError jeśli źródło zawiera bajty null.

Jeśli chcesz przeanalizować kod Python do jego reprezentacji AST, zobacz ast.parse().

Rzuci zdarzenie auditing compile z argumentem source i filename. To zdarzenie może być również rzucone przez niejawną kompilację.

Informacja

Podczas kompilacji napisem z kodem wielowierszowym w trybie 'single' lub 'eval', dane wejściowe muszą być zakończone co najmniej jedną znak nowej lini. Ma to na celu ułatwienie wykrywania niekompletnych i kompletnych instrukcja w module code .

Ostrzeżenie

Możliwe jest zawieszenie interpretera Python z wystarczająco dużym/złożonym napisem podczas kompilacji do obiektu AST z powodu ograniczeń głębokości stosu w kompilatorze AST Python.

Zmienione w wersji 3.2: Zezwolono na używanie nowej linii w systemach Windows i Mac. Ponadto wprowadzanie danych w trybie 'exec' nie musi już kończyć się nową linią. Dodano funkcję optimize parametr.

Zmienione w wersji 3.5: Poprzednio, TypeError został rzucony gdy napotkano bajty null w source.

Added in version 3.8: ast.PyCF_ALLOW_TOP_LEVEL_AWAIT można teraz przekazywać we flagach, aby włączyć obsługę najwyższego poziomu await, async for i async with.

class complex(number=0, /)

class complex(string, /)

class complex(real=0, imag=0)

Konwertowanie pojedynczego napisu lub liczby na liczba zespolona lub tworzenie liczba zespolona z części rzeczywistej i urojonej.

Przykłady:

>>> complex('+1.23')
(1.23+0j)
>>> complex('-4.5j')
-4.5j
>>> complex('-1.23+4.5j')
(-1.23+4.5j)
>>> complex('\t( -1.23+4.5J )\n')
(-1.23+4.5j)
>>> complex('-Infinity+NaNj')
(-inf+nanj)
>>> complex(1.23)
(1.23+0j)
>>> complex(imag=-4.5)
-4.5j
>>> complex(-1.23, 4.5)
(-1.23+4.5j)

Jeśli argument jest napisem, musi zawierać albo część rzeczywistą (w tym samym formacie co float()), albo część urojoną (w tym samym formacie, ale z przyrostkiem 'j' lub 'J' ), albo zarówno część rzeczywistą, jak i urojoną (znak części urojonej jest w tym przypadku obowiązkowy). Wartość napis może być opcjonalnie otoczona białymi znakami i okrągłymi nawiasami '(' i ')', które są ignorowane. napis nie może zawierać białych znaków między '+', '-', przyrostkiem 'j' lub 'J' a liczbą dziesiętną. Na przykład, complex('1+2j') jest w porządku, ale complex('1 + 2j') rzuci ValueError . Dokładniej, dane wejściowe muszą być zgodne z regułą produkcji complexvalue w poniższej gramatyce, po usunięciu nawiasów oraz początkowych i końcowych znaków:

complexvalue ::=  floatvalue |
                  floatvalue ("j" | "J") |
                  floatvalue sign absfloatvalue ("j" | "J")

Jeśli argument jest liczbą, konstruktor służy jako konwersja numeryczna, podobnie jak int i float. Dla ogólnego obiektu Python x , complex(x) deleguje do x.__complex__(). Jeśli __complex__() nie jest zdefiniowane, to spada z powrotem do __float__(). Jeśli __float__() nie jest zdefiniowane, to spada z powrotem do __index__().

Jeśli podano dwa argumenty lub argument nazwany, każdy argument może być dowolnego typu liczbowego (w tym złożonego). Jeśli oba argumenty są liczbami rzeczywistymi, zwraca liczba zespolona ze składnikiem rzeczywistym real i składnikiem urojonym imag. Jeśli oba argumenty są liczba zespolona, zwraca liczba zespolona ze składnikiem rzeczywistym real.real-imag.imag i składnikiem urojonym real.imag+imag.real. Jeśli jedna z argumentow jest liczbą rzeczywistą, w powyższych wyrażeniach używany jest tylko jej składnik rzeczywisty.

See also complex.from_number() which only accepts a single numeric argument.

Jeśli wszystkie argumenty zostaną pominięte, zwraca 0j .

Typ Complex został opisany na stronie Numeric Types — int, float, complex.

Zmienione w wersji 3.6: Dozwolone jest grupowanie cyfr za pomocą podkreślników, tak jak w literałach kodu.

Zmienione w wersji 3.8: Powraca do __index__(), jeśli __complex__() i __float__() nie są zdefiniowane.

Niezalecane od wersji 3.14: Passing a complex number as the real or imag argument is now deprecated; it should only be passed as a single positional argument.

delattr(object, name)

Jest to krewny setattr(). Argumenty są obiektem i napisem. Napis musi być nazwą jednego z atrybut obiektu. Funkcja usuwa nazwany atrybut, pod warunkiem, że obiekt na to pozwala. Na przykład, delattr(x, 'foobar') jest równoważne del x.foobar. name nie musi być identyfikatorem Python (zobacz setattr()).

class dict(**kwarg)

class dict(mapping, **kwarg)

class dict(iterable, **kwarg)

Utwórz nowy słownik. Obiekt dict jest klasą słownik. Dokumentacja dotycząca tej klasy znajduje się na stronach dict i Mapping Types — dict.

Inne kontenery można znaleźć w klasach wbudowanych list , set i tuple, a także moduł collections .

dir()

dir(object)

Bez argumentow, zwraca listę nazw w bieżącym zakresie lokalnym. Z argumentów, próba zwraca listy prawidłowych atrybut dla tego obiektu.

Jeśli obiekt posiada metodę o nazwie __dir__(), metoda ta zostanie wywołana i musi zwracać listę atrybut. Pozwala to obiektom, które implementują niestandardowe __getattr__() lub __getattribute__() funkcje na dostosowanie sposobu, w jaki dir() zgłasza ich atrybuty.

Jeśli obiekt nie udostępnia __dir__(), funkcja stara się zebrać informacje z __dict__ atrybut obiektu, jeśli jest zdefiniowany, oraz z jego obiektu typu. Wynikowa lista niekoniecznie jest kompletna i może być niedokładna, jeśli obiekt ma niestandardowy __getattr__().

Mechanizm domyślny dir() zachowuje się inaczej w przypadku różnych typów obiektów, ponieważ stara się uzyskać najbardziej istotne, a nie kompletne informacje:

• Jeśli obiekt jest obiektem moduł, lista zawiera nazwy obiektów moduł atrybutow.

• Jeśli obiekt jest obiektem typu lub klasy, lista zawiera nazwy jego atrybut i rekurencyjnie atrybut jego baz.

• W przeciwnym razie lista zawiera nazwy atrybut» obiektow, nazwy atrybut jego klasy i rekurencyjnie atrybut klas bazowych jego klasy.

Wynikowa lista jest posortowana alfabetycznie. Na przykład:

>>> import struct
>>> dir()   # show the names in the module namespace  
['__builtins__', '__name__', 'struct']
>>> dir(struct)   # show the names in the struct module 
['Struct', '__all__', '__builtins__', '__cached__', '__doc__', '__file__',
 '__initializing__', '__loader__', '__name__', '__package__',
 '_clearcache', 'calcsize', 'error', 'pack', 'pack_into',
 'unpack', 'unpack_from']
>>> class Shape:
...     def __dir__(self):
...         return ['area', 'perimeter', 'location']
...
>>> s = Shape()
>>> dir(s)
['area', 'location', 'perimeter']

Informacja

Ponieważ dir() jest dostarczany głównie jako udogodnienie do użycia w interaktywnym wierszu polecenia, stara się dostarczyć interesujący zestaw nazw bardziej niż rygorystycznie lub konsekwentnie zdefiniowany zestaw nazw, a jego szczegółowy zachowanie może się zmieniać w różnych wydaniach. Na przykład, atrybut metaklasy nie znajduje się na liście wyników, gdy argument jest klasą.

divmod(a, b)

Weź dwie (niezłożone) liczby jako argumenty i zwraca parę liczb składającą się z ich ilorazu i reszty, gdy używasz liczba całkowita dzielenia. W przypadku mieszanych typów operandów obowiązują reguły dla binarnych operatorów arytmetycznych. Dla liczb całkowitych wynik jest taki sam jak (a // b, a % b). Dla liczb zmiennoprzecinkowych wynikiem jest (q, a % b), gdzie q jest zwykle math.floor(a / b), ale może być o 1 mniejsze. W każdym przypadku q * b + a % b jest bardzo zbliżone do a, jeśli a % b jest niezerowe, to ma taki sam znak jak b i 0 <= abs(a % b) < abs(b).

enumerate(iterable, start=0)

Zwraca obiekt wyliczeniowy. iterable musi być sekwencją, iteratorem lub innym obiektem obsługującym iterację. Metoda __next__() iteratora zwróconego przez enumerate() zwraca dwukrotkę zawierającą licznik (od start, który domyślnie wynosi 0) i wartości uzyskane z iteracji na argumencie iterable.

>>> seasons = ['Spring', 'Summer', 'Fall', 'Winter']
>>> list(enumerate(seasons))
[(0, 'Spring'), (1, 'Summer'), (2, 'Fall'), (3, 'Winter')]
>>> list(enumerate(seasons, start=1))
[(1, 'Spring'), (2, 'Summer'), (3, 'Fall'), (4, 'Winter')]

Odpowiednik:

def enumerate(iterable, start=0):
    n = start
    for elem in iterable:
        yield n, elem
        n += 1

eval(source, /, globals=None, locals=None)

Parametry:

• source (str | code object) – Expresja Python.

• globals (dict | None) – Globalna przestrzeń nazw (domyślny: None).

• locals (mapping | None) – Lokalna przestrzeń nazw (domyślny: None).

Zwraca:

Wynik obliczonej ekspresji.

rzuca:

Błędy składni są zgłaszane jako wyjątki.

Ostrzeżenie

Ta funkcja wykonuje dowolny kod. Wywołanie go z danymi wejściowymi dostarczonymi przez użytkownika może prowadzić do luk w zabezpieczeniach.

Argument expression jest analizowany i ewaluowany jako wyrażenie Python (technicznie rzecz biorąc, lista warunków) przy użyciu mapowań globals i locals jako globalnej i lokalnej przestrzeni nazw. Jeśli globals słownik jest obecny i nie zawiera wartości dla klucza __builtins__, odwołanie do słownika z wbudowanej moduły builtins jest wstawiane pod tym kluczem, zanim expression zostanie przeanalizowane. W ten sposób można kontrolować, jakie wbudowany są dostępne dla wykonywanego kodu, wstawiając własne __builtins__ słownik do globals przed przekazaniem go do eval(). Jeśli mapowanie locals zostanie pominięte, domyślnie będzie to globals słownik. Jeśli oba mapowania są pominięte, wyrażenie jest wykonywane z globals i locals w środowisku, w którym wywoływane jest eval(). Uwaga, eval() będzie miał dostęp do zagnieżdżonych zakresów (non-locals) w otaczającym środowisku tylko wtedy, gdy są one już przywoływane w zakresie, który wywołuje eval() (np. poprzez instrukcję nonlocal ).

Przykład:

>>> x = 1
>>> eval('x+1')
2

Ta funkcja może być również używana do wykonywania dowolnych obiektów kodu (takich jak te utworzone przez compile()). W tym przypadku należy przekazać obiekt kodu zamiast napisu. Jeśli obiekt kodu został skompilowany z 'exec' jako mode argument, eval() wartością zwracana będzie None.

Wskazówki: dynamiczne wykonywanie instrukcji jest obsługiwane przez exec() funkcja . Adresy globals() i locals() funkcje zwracaja określaaą odpowiednio bieżący globalny i lokalny adres słownika, który może być przydatny do przekazania do użycia przez adresy eval() lub exec().

Jeśli podane źródło to napis, początkowe i końcowe spacje i tabulatory są usuwane.

Zobacz ast.literal_eval() dla funkcj, którya może bezpiecznie ocenić napis z wyrażeniami zawierającymi tylko literały.

Rzuci zdarzenie auditing event exec z obiektem kodu jako argument. Zdarzenia kompilacji kodu mogą być również rzucone.

Zmienione w wersji 3.13: Funkcje globals i locals argumenty mogą być teraz przekazywane jako słowa kluczowe.

Zmienione w wersji 3.13: Semantyka przestrzeni nazw domyślnych locals została dostosowana zgodnie z opisem dla wbudowanej locals() .

exec(source, /, globals=None, locals=None, *, closure=None)

Ostrzeżenie

Ta funkcja wykonuje dowolny kod. Wywołanie go z danymi wejściowymi dostarczonymi przez użytkownika może prowadzić do luk w zabezpieczeniach.

Ta funkcja obsługuje dynamiczne wykonywanie kodu Python. source musi być albo napis albo obiektem kodu. Jeśli jest to napis, napis jest analizowany jako zestaw instrukcji Pythona, które sa następnie wykonywany (chyba że wystąpi błąd składni). [1] Jeśli jest to obiekt kodu, jest on po prostu wykonywany. We wszystkich przypadkach wykonywany kod powinien być prawidłowy jako plik wejściowy (patrz sekcja File input w Podręczniku referencyjnym). Należy pamiętać, że wartości nonlocal, yield i return instrukcije nie mogą być używane poza definicjami funkcji, nawet w kontekście kodu przekazywanego do exec() . Wartość zwracana to None.

We wszystkich przypadkach, jeśli części opcjonalne są pominięte, kod jest wykonywany w bieżącym zakresie. Jeśli podano tylko globals, musi to być słownik (a nie podklasa z słownikem), który będzie używany zarówno dla zmiennych globalnych, jak i lokalnych. Jeśli podano globals i locals, są one używane odpowiednio dla zmiennych globalnych i lokalnych. Jeśli podano locals, może to być dowolny obiekt mapowania. Należy pamiętać, że na poziomie moduł, globals i locals są tym samym słownikem.

Informacja

Gdy exec pobiera dwa oddzielne obiekty jako globals i locals, kod zostanie wykonany tak, jakby był osadzony w definicja klasy. Oznacza to, że funkcja i klasy zdefiniowane w wykonywanym kodzie nie będą mogły uzyskać dostępu do zmiennych przypisanych na najwyższym poziomie (ponieważ zmienne „najwyższego poziomu” są traktowane jako zmienne klasowe w definicja klasy).

Jeśli globals słownik nie zawiera wartości dla klucza __builtins__, odwołanie do słownika z wbudowanego modułu builtins jest wstawiane pod tym kluczem. W ten sposób można kontrolować, które wbudowane są dostępne dla wykonywanego kodu, wstawiając własny __builtins__ słownik do globals przed przekazaniem go do exec().

Wyrażenie closure określa zamknięcie - krotka zmiennych komórkowych. Jest ważne tylko wtedy, gdy obiekt jest obiektem kodu zawierającym wolne (zamknięcie) zmienne. Długość krotka musi dokładnie odpowiadać długości co_freevars atrybutem obiektu kodu.

Rzuci zdarzenie auditing event exec z obiektem kodu jako argument. Zdarzenia kompilacji kodu mogą być również rzucone.

Informacja

Adresy wbudowane funkcji globals() i locals() zwraca to odpowiednio bieżąca globalna i lokalna przestrzeń nazw, które mogą być przydatne do przekazania jako drugi i trzeci argument do exec().

Informacja

Elementy domyślne locals działają w sposób opisany dla funkcji locals() poniżej. Przekaż jawne locals słownik jeśli chcesz zobaczyć efekty kodu na locals po funkcji exec() .

Zmienione w wersji 3.11: Dodano parametr zamknięcie.

Zmienione w wersji 3.13: Funkcje globals i locals argumenty mogą być teraz przekazywane jako słowa kluczowe.

Zmienione w wersji 3.13: Semantyka przestrzeni nazw domyślnych locals została dostosowana zgodnie z opisem dla wbudowanej locals() .

filter(function, iterable)

Konstruuje iterator z tych elementów iterable, dla których funkcja jest prawdą. iterable może być sekwencją, kontenerem obsługującym iterację lub iterator. Jeśli funkcja jest None, zakłada się tożsamość funkcji, to znaczy wszystkie elementy iterable, które są fałszywe, są usuwane.

Należy zauważyć, że filter(function, iterable) jest równoważne wyrażeniu generator (item for item in iterable if function(item)) jeśli funkcja nie jest None i (item for item in iterable if item) jeśli funkcja jest None.

Zobacz itertools.filterfalse() dla komplementarnych funkci ktore zwracaja elementy iterable dla których funkcja jest fałszywe.

class float(number=0.0, /)

class float(string, /)

Zwraca liczba zmiennoprzecinkowa zbudowana z liczby lub napisu.

Przykłady:

>>> float('+1.23')
1.23
>>> float('   -12345\n')
-12345.0
>>> float('1e-003')
0.001
>>> float('+1E6')
1000000.0
>>> float('-Infinity')
-inf

Jeśli argument jest napisem, powinien zawierać liczbę dziesiętną, opcjonalnie poprzedzoną znakiem i opcjonalnie osadzoną w białych znakach. Znak opcjonalny może być '+' lub '-'; znak '+' nie ma wpływu na otrzymaną wartość. argument może być również napisem reprezentującym NaN (not-a-number) lub dodatnią lub ujemną nieskończoność. Dokładniej, dane wejściowe muszą być zgodne z regułą produkcji floatvalue w poniższej gramatyce, po usunięciu początkowych i końcowych białych znaków znak:

sign          ::=  "+" | "-"
infinity      ::=  "Infinity" | "inf"
nan           ::=  "nan"
digit         ::=  <a Unicode decimal digit, i.e. characters in Unicode general category Nd>
digitpart     ::=  digit (["_"] digit)*
number        ::=  [digitpart] "." digitpart | digitpart ["."]
exponent      ::=  ("e" | "E") [sign] digitpart
floatnumber   ::=  number [exponent]
absfloatvalue ::=  floatnumber | infinity | nan
floatvalue    ::=  [sign] absfloatvalue

Wielkość liter nie ma znaczenia, więc na przykład „inf”, „Inf”, „INFINITY” i „iNfINity” są akceptowalnymi pisowniami dla dodatniej nieskończoności.

W przeciwnym razie, jeśli argument jest liczba całkowita lub liczbą zmiennoprzecinkową, zwracana jest liczba zmiennoprzecinkowa o tej samej wartości (w zakresie precyzji zmiennoprzecinkowej Python). Rzuci jeśli argument jest poza zakresem liczby zmiennoprzecinkowej Python, zwrócona zostanie OverflowError.

W przypadku ogólnego obiektu Python x , float(x) deleguje do x.__float__(). Jeśli __float__() nie jest zdefiniowana, to spada z powrotem do __index__().

See also float.from_number() which only accepts a numeric argument.

Jeśli nie podano argumentu, zwracane jest 0.0.

Typ float został opisany na stronie Numeric Types — int, float, complex.

Zmienione w wersji 3.6: Dozwolone jest grupowanie cyfr za pomocą podkreślników, tak jak w literałach kodu.

Zmienione w wersji 3.7: Parametr jest teraz tylko-pozycyjny.

Zmienione w wersji 3.8: Powraca do __index__(), jeśli __float__() nie jest zdefiniowane.

format(value, format_spec='')

Konwertuje value na „formatted” reprezentację, kontrolowaną przez format_spec. Interpretacja format_spec będzie zależeć od typu value argument; jednak istnieje standardowa składnia formatowania, która jest używana przez większość typów wbudowanych: Format Specification Mini-Language.

Parametr domyślny format_spec jest pustym napisem, co zwykle daje taki sam efekt jak wywołanie str(value).

Wywołanie format(value, format_spec) jest tłumaczone na type(value).__format__(value, format_spec), które omija instancję słownika podczas wyszukiwania metody __format__() wartości . Wyjątek TypeError jest rzucony, jeśli wyszukiwanie metody osiągnie object i format_spec jest niepusty, lub jeśli format_spec lub wartość zwracana nie są napisem.

Zmienione w wersji 3.4: object().__format__(format_spec) rzuci TypeError jeśli format_spec nie jest pustym napisem.

class frozenset(iterable=set())

Zwraca nowy obiekt frozenset, opcjonalnie z elementami pobranymi z iterable. frozenset jest klasą wbudowaną. Dokumentacja dotycząca tej klasy znajduje się na stronach frozenset i Set Types — set, frozenset.

Dla innych kontenerów zobacz klasy wbudowane set , list, tuple i dict, jak również moduł collections .

getattr(object, name)

getattr(object, name, default)

Zwraca wartość nazwanego atrybut obiektu object. name musi być napisem. Jeśli napis jest nazwą jednego z atrybut obiektu, wynikiem jest wartość tego atrybutu. Na przykład, getattr(x, 'foobar') jest równoważne x.foobar. Jeśli nazwany atrybut nie istnieje, default jest zwracany, jeśli został podany, w przeciwnym razie AttributeError jest rzucony. name nie musi być identyfikatorem Pythona (Zobacz setattr()).

Informacja

Ponieważ manipulowanie nazwami prywatnymi odbywa się w czasie kompilacji, należy ręcznie zmanipulować nazwę prywatną atrybutu (atrybuty z dwoma wiodącymi podkreśleniami), aby pobrać ją za pomocą getattr().

globals()

Zwraca słownik implementującą bieżącą przestrzeń nazw moduł. W przypadku kodu w funkcja, jest on ustawiany, gdy funkcja jest zdefiniowana i pozostaje taki sam niezależnie od tego, gdzie wywoływana jest funkcja.

hasattr(object, name)

Argumenty to obiekt i napis. Wynikiem jest True jeśli napis jest nazwą jednego z obiektów atrybut, False jeśli nie. (Jest to zaimplementowane poprzez wywołanie getattr(object, name) i sprawdzenie, czy rzucone jest AttributeError ).

hash(object)

Zwraca wartość skrótu obiektu (jeśli taki posiada). Wartości skrótu są liczbami całkowitymi. Są one używane do szybkiego porównywania kluczy słownika podczas wyszukiwania słownika. Wartości numeryczne, które są równe, mają tę samą wartość skrótu (nawet jeśli są różnych typów, jak w przypadku 1 i 1.0).

Informacja

W przypadku obiektów z niestandardowymi metodami __hash__() należy pamiętać, że hash() obcina wartość zwracaną w oparciu o szerokość bitową maszyny hosta.

help()

help(request)

Wywołuje system pomocy wbudowany. (Ta funkcja jest przeznaczona do użytku interaktywnego.) Jeśli nie podano argumentu, interaktywny system pomocy uruchamia się na konsoli interpretera. Jeśli argument jest napisem, to napis jest wyszukiwany jako nazwa modułu, funkcja, klasa, metoda, słowo kluczowe lub temat dokumentacji, a strona pomocy jest drukowana na konsoli. Jeśli argument jest jakimkolwiek innym rodzajem obiektu, generowana jest strona pomocy dotycząca tego obiektu.

Zauważ, że jeśli ukośnik (/) pojawia się na liście parametrów w funkcji podczas wywoływania help(), oznacza to, że parametry przed ukośnikiem są tylko-pozycyjne. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz wpis FAQ na temat parametrów tylko-pozycyjnych .

Ta funkcja jest dodawana do przestrzeni nazw wbudowanych przez moduł site .

Zmienione w wersji 3.4: Zmiany do pydoc i inspect oznaczają, że zgłoszone sygnatury dla callables są teraz bardziej kompleksowe i spójne.

hex(x)

Konwertuje liczbę liczba całkowita na zapis szesnastkowy z małymi literami napis poprzedzony „0x”. Jeśli x nie jest obiektem Python int , musi zdefiniować metodę __index__(), która zwraca liczbe całkowita. Kilka przykładów:

>>> hex(255)
'0xff'
>>> hex(-42)
'-0x2a'

Jeśli chcesz przekonwertować liczbe całkowita na wielką lub małą liczbę szesnastkową napis z prefiksem lub bez, możesz użyć jednego z poniższych sposobów:

>>> '%#x' % 255, '%x' % 255, '%X' % 255
('0xff', 'ff', 'FF')
>>> format(255, '#x'), format(255, 'x'), format(255, 'X')
('0xff', 'ff', 'FF')
>>> f'{255:#x}', f'{255:x}', f'{255:X}'
('0xff', 'ff', 'FF')

Zobacz też format() by uzyskać więcej informacji.

Zobacz także int(), aby przekonwertować szesnastkowy napis na liczba całkowita przy użyciu podstawy 16.

Informacja

Aby uzyskać napis szesnastkowej reprezentacj dla zmiennoprzecinkowej, należy użyć metody float.hex().

id(object)

Zwraca „tożsamość” obiektu. Jest to liczba całkowita, która jest gwarantowana jako unikalny i stały dla tego obiektu przez cały okres jego życia. Dwa obiekty o nienakładających się okresach życia mogą mieć tę samą wartość id().

Szczegół implementacyjny CPythona: Jest to adres obiektu w pamięci.

Rzuci auditing event builtins.id bez argumentu id .

input()

input(prompt)

Jeśli prompt argument jest obecny, jest on zapisywany na standardowe wyjście bez końcowej nowej linii. Następnie funkcja odczytuje linię z wejścia, konwertuje ją na napis (usuwając końcową nową linię) i zwraca. Po odczytaniu EOF, EOFError jest rzucone. Przykład:

>>> s = input('--> ')  
--> Monty Python's Flying Circus
>>> s  
"Monty Python's Flying Circus"

Jeśli załadowano moduł readline , to input() użyje go do zapewnienia rozbudowanych funkcji edycji wierszy i historii.

Rzuca auditing event builtins.input z argumentem prompt przed odczytaniem wpisu

Rzuca zdarzenie auditing builtins.input/result z wynikiem po pomyślnym odczytaniu danych wejściowych.

class int(number=0, /)

class int(string, /, base=10)

Zwraca obiekt liczba całkowita zbudowana z liczby lub napisu, lub zwraca 0 jeśli nie podano argumentu.

Przykłady:

>>> int(123.45)
123
>>> int('123')
123
>>> int('   -12_345\n')
-12345
>>> int('FACE', 16)
64206
>>> int('0xface', 0)
64206
>>> int('01110011', base=2)
115

If the argument defines __int__(), int(x) returns x.__int__(). If the argument defines __index__(), it returns x.__index__(). For floating-point numbers, this truncates towards zero.

Jeśli argument nie jest liczbą lub jeśli podano base, musi to być instancja napisu, bytes lub bytearray reprezentująca liczba całkowita w radix base. Opcjonalnie, napis może być poprzedzony przez + lub - (bez spacji pomiędzy nimi), mieć początkowe zera, być otoczone białymi znakami i mieć pojedyncze podkreślenia pomiędzy cyframi.

Baza-n liczba całkowita napis zawiera cyfry, z których każda reprezentuje wartość od 0 do n-1. Wartości 0–9 mogą być reprezentowane przez dowolną cyfrę dziesiętną Unicode. Wartości 10-35 mogą być reprezentowane przez a do z (lub A do Z). Domyślna baza jest 10. Dozwolone wartości bazowe to 0 i 2–36. Podstawy 2, -8 i -16 napis mogą być opcjonalnie poprzedzone przedrostkiem 0b/0B, 0o/0O, lub 0x/0X, tak jak w przypadku literałów liczba całkowita w kodzie. Dla podstawy 0, napis jest interpretowane w podobny sposób jak liczba całkowita w kodzie, w którym rzeczywista podstawa wynosi 2, 8, 10 lub 16, zgodnie z przedrostkiem. Podstawa 0 również nie zezwala na zera wiodące: int('010', 0) nie jest legalne, podczas gdy int('010') i int('010', 8) są.

Typ liczba całkowita (integer) został opisany w Numeric Types — int, float, complex.

Zmienione w wersji 3.4: Jeśli base nie jest instancją int i obiekt base posiada metodę base.__index__, metoda ta jest wywoływana w celu uzyskania liczba całkowitych dla bazy. Poprzednie wersje używały base.__int__ zamiast base.__index__.

Zmienione w wersji 3.6: Dozwolone jest grupowanie cyfr za pomocą podkreślników, tak jak w literałach kodu.

Zmienione w wersji 3.7: Pierwszy parametr jest teraz tylko pozycyjny.

Zmienione w wersji 3.8: Powraca do __index__(), jeśli __int__() nie jest zdefiniowane.

Zmienione w wersji 3.11: int napis wejścia i reprezentacje napisa mogą być ograniczone, aby pomóc uniknąć ataków typu „odmowa usługi”. ValueError jest rzucone, gdy limit zostanie przekroczony podczas konwersji napisa na int lub gdy konwersja int na napis przekroczy limit. Zobacz dokumentację liczba całkowita napis ograniczenia długości konwersji.

Zmienione w wersji 3.14: int() no longer delegates to the __trunc__() method.

isinstance(object, classinfo)

Zwraca True jeśli argument object jest instancją argumentu classinfo, lub jego (bezpośrednią, pośrednią lub wirtualną) podklasą. Jeśli object nie jest obiektem danego typu, funkcja zawsze zwraca False. Jeśli classinfo jest krotką obiektów typu (lub rekurencyjnie, innych takich krotek) lub Union Type wielu typów, zwraca True jeśli obiekt jest instancją któregokolwiek z typów. Jeśli classinfo nie jest typem lub krotką typów i takich krotek, rzucany jest wyjątek TypeError. TypeError może nie być rzucony dla nieprawidłowego typu, jeśli wcześniejsze sprawdzenie powiedzie się.

Zmienione w wersji 3.10: classinfo może być Union Type.

issubclass(class, classinfo)

Zwraca True jeśli class jest podklasą (bezpośrednią, pośrednią lub wirtualną) classinfo. Klasa jest uważana za podklasę samej siebie. classinfo może być krotką obiektów klasy (lub rekurencyjnie, innych takich krotek) lub Union Type, w którym to przypadku zwraca True jeśli class jest podklasą dowolnego wpisu w classinfo. W każdym innym przypadku rzucany jest wyjątek TypeError.

Zmienione w wersji 3.10: classinfo może być Union Type.

iter(object)

iter(object, sentinel)

Zwraca obiekt iteratora. Pierwszy argument jest interpretowany bardzo różnie w zależności od obecności drugiego argumentu. Bez drugiego argumentu, object musi być obiektem kolekcji, która obsługuje protokół iterable (metoda __iter__() ), lub musi obsługiwać protokół sekwencji (metoda __getitem__() z argumentami liczb całkowitych zaczynających się od 0). Jeśli nie obsługuje żadnego z tych protokołów, zostanie rzucony TypeError. Jeśli podano drugi argument, sentinel, to object musi być obiektem wywoływalnym. Utworzony w tym przypadku iterator będzie wywoływał object bez argumentu dla każdego wywołania jego metody __next__(); jeśli zwrócona wartość jest równa sentinel, zostanie rzucone StopIteration, w przeciwnym razie zostanie zwrócona wartość.

Zobacz także Iterator Types.

Jednym z przydatnych aplikacji drugiej formy iter() jest zbudowanie blok czytnika. Na przykład, odczytywanie stałej szerokości bloku z binarnego pliku bazy danych aż do osiągnięcia końca pliku:

from functools import partial
with open('mojedane.db', 'rb') as f:
    for block in iter(partial(f.read, 64), b''):
        process_block(block)

len(s)

Zwraca długość (liczba elementów) obiektu. Obiekt argument może być sekwencją (taką jak napis, bajty, krotka, lista lub zakres) lub kolekcją (taką jak słownik, zbiór lub zbiór zamrożony).

Szczegół implementacyjny CPythona: len rzuca OverflowError dla długości większych niż sys.maxsize, takich jak range(2 ** 100).

class list

class list(iterable)

Zamiast być funkcją, list jest w rzeczywistości typem mutowalnej (zmiennej) sekwencji, jak udokumentowano w Listy i Sequence Types — list, tuple, range.

locals()

Zwraca obiekt mapowania reprezentujący bieżącą lokalną tablicę symboli, z nazwami zmiennych jako kluczami i ich aktualnie powiązanymi referencjami jako wartościami.

W zakresie moduł, a także podczas korzystania z exec() lub eval() z pojedynczą przestrzenią nazw, ta funkcja zwraca ta sama przestrzeń nazw co globals().

W zakresie klasy, zwraca przestrzeń nazw, która zostanie przekazana do konstruktora metaklasy.

W przypadku korzystania z exec() lub eval() z oddzielnymi lokalnymi i globalnymi argumentami, zwraca lokalną przestrzeń nazw przekazaną do wywołania funkcji.

We wszystkich powyższych przypadkach każde wywołanie locals() w danej ramce wykonania spowoduje zwracanie tego samego obiektu mapowania. Zmiany dokonane za pośrednictwem obiektu mapowania zwróconego z locals() będą widoczne jako przypisane, ponownie przypisane lub usunięte zmienne lokalne, a przypisanie, ponowne przypisanie lub usunięcie zmiennych lokalnych natychmiast wpłynie na zawartość zwróconego obiektu mapowania.

W optimized scope (włączając w to funkcja, generatory i coroutines), każde wywołanie locals() zamiast zwracania świeżego słownika zawierający aktualne wiązania zmiennych lokalnych funkcji i wszelkie nielokalne odwołania do komórek. W tym przypadku zmiany powiązań nazw dokonane za pośrednictwem zwróconego dict nie są zapisywane z powrotem do odpowiednich zmiennych lokalnych lub nielokalnych odwołań do komórek, a przypisywanie, ponowne przypisywanie lub usuwanie zmiennych lokalnych i nielokalnych odwołań do komórek nie wpływa na zawartość wcześniej zwróconego słownika.

Wywołanie locals() jako części rozumienia w funkcji, generator lub coroutine jest równoważne wywołaniu go w zakresie zawierającym, z wyjątkiem tego, że zainicjowane zmienne iteracyjne rozumienia zostaną uwzględnione. W innych zakresach zachowuje się tak, jakby rozumienie działało jako zagnieżdżone funkcja.

Wywołanie locals() jako części wyrażenia generator jest równoważne wywołaniu go w zagnieżdżonym generatorze funkcji .

Zmienione w wersji 3.12: Zachowanie locals() w zrozumieniu została zaktualizowana zgodnie z opisem w PEP 709.

Zmienione w wersji 3.13: Jako część PEP 667, semantyka mutowania obiektów mapowania zwróconych z tej funkcji jest teraz zdefiniowana. Zachowanie w zoptymalizowanych zakresach jest teraz opisane powyżej. Poza zdefiniowaniem, zachowanie w innych zakresach pozostaje niezmienione w stosunku do poprzednich wersji.

map(function, iterable, /, *iterables, strict=False)

Return an iterator that applies function to every item of iterable, yielding the results. If additional iterables arguments are passed, function must take that many arguments and is applied to the items from all iterables in parallel. With multiple iterables, the iterator stops when the shortest iterable is exhausted. If strict is True and one of the iterables is exhausted before the others, a ValueError is raised. For cases where the function inputs are already arranged into argument tuples, see itertools.starmap().

Zmienione w wersji 3.14: Added the strict parameter.

max(iterable, *, key=None)

max(iterable, *, default, key=None)

max(arg1, arg2, *args, key=None)

Zwraca największy element w iterable lub największy z dwóch lub więcej argumentow.

Jeśli podano jeden pozycjny argument, powinien to być iterable. Zwracany jest największy element w iterable. Jeśli podano dwa lub więcej pozycyjne argumenty, zwracany jest największy z pozycyjnych argumentow.

Istnieją dwa opcjonalne tylko ze słowem kluczowym argument. Kluczowy argument określa jedno-argumentowy uporządkowanie funkcji jak to używane dla list.sort(). Domyślny argument określa obiekt do zwracania, jeśli podany iterable jest pusty. Jeśli iterable jest pusty i domyślny nie jest podany, ValueError jest rzucony.

Jeśli wiele elementów jest maksymalnych, funkcja zwraca pierwszy napotkany element. Jest to zgodne z innymi narzędziami zachowującymi stabilność sortowania, takimi jak sorted(iterable, key=keyfunc, reverse=True)[0] i heapq.nlargest(1, iterable, key=keyfunc).

Zmienione w wersji 3.4: Dodano default tylko słowo kluczowe parametr.

Zmienione w wersji 3.8: Kluczem może być None.

class memoryview(object)

Zwraca obiekt „memory view” utworzony z podanego argumentu. Więcej informacji można znaleźć na stronie Memory Views.

min(iterable, *, key=None)

min(iterable, *, default, key=None)

min(arg1, arg2, *args, key=None)

Zwraca najmniejszy element w iterable lub najmniejszy z dwóch lub więcej argumentow.

Jeśli podano jeden pozycjny argument, powinien to być iterable. Zwracany jest najmniejszy element w iterable. Jeśli podano dwa lub więcej pozycyjne argumenty, zwracany jest najmniejszy z pozycyjnych argumentow.

Istnieją dwa opcjonalne tylko ze słowem kluczowym argument. Kluczowy argument określa jedno-argumentowy uporządkowanie funkcji jak to używane dla list.sort(). Domyślny argument określa obiekt do zwracania, jeśli podany iterable jest pusty. Jeśli iterable jest pusty i domyślny nie jest podany, ValueError jest rzucony.

Jeśli wiele elementów jest minimalnych, funkcja zwraca pierwszy napotkany. Jest to zgodne z innymi narzędziami zachowującymi stabilność sortowania, takimi jak sorted(iterable, key=keyfunc)[0] i heapq.nsmallest(1, iterable, key=keyfunc).

Zmienione w wersji 3.4: Dodano default tylko słowo kluczowe parametr.

Zmienione w wersji 3.8: Kluczem może być None.

next(iterator)

next(iterator, default)

Pobiera następny element z iterator poprzez wywołanie jego metody __next__(). Jeśli domyślny jest podany, jest zwracany, jeśli iterator jest wyczerpany, w przeciwnym razie StopIteration jest rzucony.

class object

Jest to ostateczna klasa bazowa wszystkich innych klas. Posiada metody, które są wspólne dla wszystkich instancji klas Pythona. Kiedy konstruktor jest wywoływany, zwraca nowy obiekt bez funkcji. Klasa konstruktor nie akceptuje żadnych argumentow.

Informacja

object instancje nie mają __dict__ atrybut , więc nie można przypisać dowolnego atrybuta do instancji object.

oct(x)

Konwertuje liczbę liczba całkowita na ósemkowy napis z prefiksem „0o”. Wynikiem jest poprawne wyrażenie Python. Jeśli x nie jest obiektem Pythona int , musi definiować metodę __index__(), która zwraca liczbe całkowita. Na przykład:

>>> oct(8)
'0o10'
>>> oct(-56)
'-0o70'

Jeśli chcesz przekonwertować liczbę całkowita na ósemkowy napis z przedrostkiem „0o” lub bez, możesz użyć jednego z poniższych sposobów.

>>> '%#o' % 10, '%o' % 10
('0o12', '12')
>>> format(10, '#o'), format(10, 'o')
('0o12', '12')
>>> f'{10:#o}', f'{10:o}'
('0o12', '12')

Zobacz też format() by uzyskać więcej informacji.

open(file, mode='r', buffering=-1, encoding=None, errors=None, newline=None, closefd=True, opener=None)

Otwiera file i zwraca odpowiedni obiekt pliku. Jeśli pliku nie da się otworzyć, rzucany jest OSError. Więcej przykładów użycia tej funkcji można znaleźć w Odczytywanie i zapisywanie plików.

file jest obiektem path-like podającym nazwę ścieżki (bezwzględną lub względną do bieżącego katalogu roboczego) pliku, który ma zostać otwarty, lub liczbą całkowitą deskryptora pliku, który ma zostać opakowany. (Jeśli podano deskryptor pliku, jest on zamykany, gdy zwrócony obiekt I/O jest zamykany, chyba że closefd jest ustawione na False.)

mode to opcjonalny napis , który określa tryb, w którym plik jest otwierany. Domyślnie jest to 'r', co oznacza otwarcie do odczytu w trybie tekstowym. Inne popularne wartości to 'w' dla zapisu (obcinanie pliku, jeśli już istnieje), 'x' dla wyłącznego tworzenia i 'a' dla dołączania (co w niektórych systemach Unix oznacza, że wszystkie zapisy są dołączane do końca pliku niezależnie od bieżącej pozycji wyszukiwania). W trybie tekstowym, jeśli nie podano encoding, używane kodowanie jest zależne od platformy: locale.getencoding() jest wywoływane w celu uzyskania bieżącego kodowania locale. (Do odczytu i zapisu nieprzetworzonych bajtów należy użyć trybu binarnego i pozostawić encoding nieokreślone). Dostępne tryby to:

Znak	Znaczenie
'r'	otwarte do czytania (domyślny)
'w'	otworzyć do zapisu, najpierw obcinając plik
'x'	otwarcie do wyłącznego utworzenia, niepowodzenie, jeśli plik już istnieje
'a'	otwarte do zapisu, dołączenie do końca pliku, jeśli istnieje
'b'	tryb binarny
't'	tryb tekstowy (domyślny)
'+'	otwarte na aktualizację (odczyt i zapis)

Tryb domyślny to 'r' (otwarty do odczytu tekstu, synonim 'rt'). Tryby 'w+' i 'w+b' otwierają i obcinają plik. Tryby 'r+' i 'r+b' otwierają plik bez obcinania.

Jak wspomniano w Skorowidz, Python rozróżnia binarne i tekstowe I/O. Pliki otwierane w trybie binarnym (w tym 'b' w mode argument) zwracają zawartość jako obiekty bytes bez żadnego dekodowania. W trybie tekstowym ( domyślny, lub gdy 't' jest zawarte w mode argument), zawartość pliku jest zwracana jako str, bajty zostały najpierw zdekodowane przy użyciu kodowania zależnego od platformy lub przy użyciu określonego kodowania, jeśli zostało podane.

Informacja

Python nie zależy od pojęcia plików tekstowych w systemie operacyjnym; całe przetwarzanie jest wykonywane przez Pythoan i dlatego jest niezależne od platformy.

buffering to opcjonalna liczba całkowita używana do ustawiania polityki buforowania. Przekaż 0, aby wyłączyć buforowanie (dozwolone tylko w trybie binarnym), 1, aby wybrać buforowanie liniowe (używane tylko podczas pisania w trybie tekstowym) i liczba całkowita > 1, aby wskazać rozmiar w bajtach bufora o stałym rozmiarze. Należy zauważyć, że określenie rozmiaru bufora w ten sposób dotyczy binarnie buforowanego wejścia/wyjścia, ale TextIOWrapper (tj. pliki otwierane za pomocą mode='r+') będą miały inne buforowanie. Aby wyłączyć buforowanie w TextIOWrapper, należy rozważyć użycie flagi write_through dla io.TextIOWrapper.reconfigure(). Gdy nie podano buforowania argument, polityka buforowania domyślny działa w następujący sposób:

• Pliki binarne są buforowane w kawałkach o stałym rozmiarze; rozmiar bufora jest wybierany przy użyciu heurystyki próbującej określić „rozmiar urządzenia bazowego” i powracając do io.DEFAULT_BUFFER_SIZE. W wielu systemach bufor ma długość 4096 lub 8192 bajtów.

• „Interaktywne” pliki tekstowe (pliki, dla których isatty() zwraca True ) używają buforowania linii. Inne pliki tekstowe używają zasad opisanych powyżej dla plików binarnych.

encoding to nazwa kodowania używanego do dekodowania lub kodowania pliku. Powinno być używane tylko w trybie tekstowym. Kodowanie domyślne jest zależne od platformy (cokolwiek locale.getencoding() zwraca ), ale można użyć dowolnego kodowanie tekstu obsługiwanego przez Python. Lista obsługiwanych kodowań znajduje się na stronie codecs modułu .

errors to opcjonalny napis, który określa sposób obsługi błędów kodowania i dekodowania - nie może być używany w trybie binarnym. Dostępnych jest wiele standardowych programów obsługi błędów (wymienionych w Error Handlers), choć każda nazwa obsługi błędów zarejestrowana w codecs.register_error() jest również ważna. Standardowe nazwy obejmują:

• 'strict' do rzucenja wyjątek ValueError, jeśli wystąpi błąd kodowania. Wartość domyślna z None ma ten sam efekt.

• 'ignore' ignoruje błędy. Należy pamiętać, że ignorowanie błędów kodowania może prowadzić do utraty danych.

• 'replace' powoduje wstawienie znacznika zastępczego (takiego jak '?') tam, gdzie występują zniekształcone dane.

• 'surrogateescape' będzie reprezentować wszelkie nieprawidłowe bajty jako niskie jednostki kodu zastępczego w zakresie od U+DC80 do U+DCFF. Te jednostki kodu zastępczego zostaną następnie przekształcone z powrotem w te same bajty, gdy podczas zapisu danych zostanie użyta obsługa błędów surrogateescape. Jest to przydatne do przetwarzania plików w nieznanym kodowaniu.

• 'xmlcharrefreplace' jest obsługiwany tylko podczas zapisu do pliku. Znak nieobsługiwany przez kodowanie jest zastępowany odpowiednim odniesieniem XML znak &#nnn; .

• 'backslashreplace' zastępuje zniekształcone dane przez sekwencje specjalne Python’z ukośnikiem wstecznym.

• 'namereplace' (również obsługiwane tylko podczas zapisu) zastępuje nieobsługiwane znak sekwencjami ucieczki \N{...}.

newline określa sposób analizowania nowej linii znak ze strumienia. Może to być None, '', '\n', '\r' i '\r\n'. Działa to w następujący sposób:

• Podczas odczytu danych wejściowych ze strumienia, jeśli newline to None, włączony jest uniwersalny tryb nowych linii. Linie na wejściu mogą kończyć się na '\n', '\r', lub '\r\n', które są tłumaczone na '\n' przed zwróceniem do wywołującego. Jeśli jest to '', włączony jest uniwersalny tryb nowych linii, ale zakończenia linii są zwracane do wywołującego bez tłumaczenia. Jeśli ma dowolną z pozostałych legalnych wartości, linie wejściowe są kończone tylko przez podany napis, a zakończenie linii jest zwracane bez tłumaczenia.

• Podczas zapisywania danych wyjściowych do strumienia, jeśli newline ma wartość None, wszelkie zapisane '\n' znaki są tłumaczone na systemowy domyślny separator linii, os.linesep. Jeśli newline ma wartość '' lub '\n', tłumaczenie nie jest wykonywane. Jeśli newline jest dowolną z pozostałych legalnych wartości, wszelkie zapisane '\n' znaki są tłumaczone na podany napis.

Jeśli closefd ma wartość False i podano deskryptor pliku, a nie nazwę pliku, to bazowy deskryptor pliku pozostanie otwarty po zamknięciu pliku. Jeśli podano nazwę pliku, closefd musi mieć wartość True ( domyślny); w przeciwnym razie wystąpi błąd.

Niestandardowy otwieracz może być użyty poprzez przekazanie wywołania jako opener. Podstawowy deskryptor pliku dla obiektu pliku jest następnie uzyskiwany przez wywołanie opener z (file, flags). opener musi zwracać otwarty deskryptor pliku (przekazanie os.open jako opener skutkuje funkcjonalnością podobną do przekazania None).

Nowo utworzony plik jest non-inheritable.

Poniższy przykład używa dir_fd parametr z os.open() funkcji do otwarcia pliku względem danego katalogu:

>>> import os
>>> dir_fd = os.open('somedir', os.O_RDONLY)
>>> def opener(path, flags):
...     return os.open(path, flags, dir_fd=dir_fd)
...
>>> with open('spamspam.txt', 'w', opener=opener) as f:
...     print('To zostanie zapisane  w somedir/spamspam.txt', file=f)
...
>>> os.close(dir_fd)  # nie ujawniaj deskryptora pliku

Typ file object zwracany przez open() zależy od trybu. Gdy open() jest używany do otwarcia pliku w trybie tekstowym ('w', 'r', 'wt', 'rt', itd.), to zwracana jest podklasa klasy io.TextIOBase (w szczególności io.TextIOWrapper). W przypadku użycia do otwarcia pliku w trybie binarnym z buforowaniem, zwracana klasą jest podklasa z io.BufferedIOBase. Dokładna klasa różni się: w trybie odczytu binarnego, jest to zwracane z io.BufferedReader; w trybach zapisu binarnego i dołączania binarnego, jest to zwracane z io.BufferedWriter, a w trybie odczytu/zapisu, jest to zwracane z io.BufferedRandom. Gdy buforowanie jest wyłączone, zwracany jest nieprzetworzony strumień, podklasa z io.RawIOBase, io.FileIO.

Zobacz także moduły obsługę plików, takich jak fileinput, io (gdzie zadeklarowano open() ), os, os.path, tempfile i shutil.

Rzuca auditing event open z argumentami path , mode, flags.

Adresy mode i flags argumenty mogły zostać zmodyfikowane lub wywnioskowane z oryginalnego połączenia.

Zmienione w wersji 3.3:

• Dodano opener parametr.

• Dodano tryb 'x'.

• IOError kiedyś był rzucony, teraz jest alias z OSError.

• FileExistsError jest teraz rzucane, jeśli plik otwarty w trybie wyłącznego tworzenia ('x') już istnieje.

Zmienione w wersji 3.4:

• Plik nie jest teraz dziedziczony.

Zmienione w wersji 3.5:

• Jeśli wywołanie systemowe zostanie przerwane, a program obsługi sygnału nie rzuci wyjątku, funkcji ponawia teraz wywołanie systemowe zamiast rzucenja wyjątku InterruptedError (zobacz PEP 475 dla uzasadnienia).

• Dodano obsługę błędów 'namereplace'.

Zmienione w wersji 3.6:

• Dodano obsługę akceptowania obiektów implementujących os.PathLike.

• W systemie Windows, otwarcie bufora konsoli może zwracać podklasa z io.RawIOBase innego niż io.FileIO.

Zmienione w wersji 3.11: Tryb 'U' został usunięty.

ord(c)

Biorąc pod uwagę napis reprezentujący jeden punkt kodowy Unicode znak, zwracać i liczba całkowita reprezentujący punkt kodowy Unicode tego znaka. Na przykład, ord('a') zwraca liczbe całkowita 97 i ord('€') (znak euro) zwraca 8364 . Jest to odwrotność chr().

pow(base, exp, mod=None)

Zwraca base do potęgi exp; jeśli mod jest obecny, zwraca base do potęgi exp, modulo mod (obliczane bardziej efektywnie niż pow(base, exp) % mod). Forma dwóchargumentow pow(base, exp) jest równoważna użyciu operatora potęgi: base**exp.

Operatory argumentów muszą mieć typy numeryczne. W przypadku mieszanych typów operandów obowiązują zasady koercji dla binarnych operatorów arytmetycznych. Dla operandów int wynik ma ten sam typ co operandy (po koercji), chyba że drugi argument jest ujemny; w takim przypadku wszystkie argument są konwertowane na float i dostarczany jest wynik float. Na przykład, pow(10, 2) zwracać 100 , ale pow(10, -2) zwracać 0.01 . W przypadku ujemnej podstawy typu int lub float i wykładnika niecałkowitego dostarczany jest wynik złożony. Na przykład, pow(-9, 0.5) zwraca wartość zbliżona do 3j. Natomiast dla ujemnej podstawy typu int lub float z wykładnikiem całkowitym, dostarczany jest wynik zmiennoprzecinkowy. Na przykład pow(-9, 2.0) zwraca 81.0 .

Dla operandów int base i exp, jeśli mod jest obecny, mod musi być również typu liczba całkowita i mod musi być niezerowy. Jeśli mod jest obecny, a exp jest ujemny, base musi być względnie pierwsze do mod. W takim przypadku zwracana jest wartość pow(inv_base, -exp, mod), gdzie inv_base jest odwrotnością base modulo mod.

Oto przykład obliczania odwrotności dla 38 modulo 97:

>>> pow(38, -1, mod=97)
23
>>> 23 * 38 % 97 == 1
True

Zmienione w wersji 3.8: W przypadku operandów int, trzy-argumenty formy pow pozwala teraz, aby drugi argument był ujemny, umożliwiając obliczanie odwrotności modularnych.

Zmienione w wersji 3.8: Zezwalaj na argument nazwany. Wcześniej obsługiwane były tylko pozycyjne argument.

print(*objects, sep=' ', end='\n', file=None, flush=False)

Wypisuje obiekty do strumienia tekstowego file, oddzielone sep i zakończone end. sep, end, file i flush, jeśli występują, muszą być podane jako argument nazwany.

Wszystkie non-argumenty nazwane są konwertowane na napis tak jak str() i zapisywane do strumienia, oddzielone sep i end. Zarówno sep jak i end muszą być napisem; mogą być również None, co oznacza użycie wartości domyślne. Jeśli nie podano objects, print() po prostu zapisze end.

Plik argument musi być obiektem z metodą write(string); jeśli nie jest obecny lub None, zostanie użyty sys.stdout. Ponieważ drukowane argument są konwertowane na tekst napis, print() nie może być używany z obiektami plików w trybie binarnym. Zamiast tego należy uży file.write(...).

Buforowanie wyjścia jest zwykle określane przez file. Jednakże, jeśli flush jest prawdą, strumień jest przymusowo opróżniany.

Zmienione w wersji 3.3: Dodano flush argument nazwany.

class property(fget=None, fset=None, fdel=None, doc=None)

Zwraca atrybut właściwośći.

fget to funkcja do pobierania wartości atrybut. fset to funkcja do ustawiania wartości atrybut. fdel to funkcja do usuwania wartości atrybut. Z kolei doc tworzy docstring dla atrybut.

Typowym zastosowaniem jest zdefiniowanie zarządzanego atrybutu x

class C:
    def __init__(self):
        self._x = None

    def getx(self):
        return self._x

    def setx(self, value):
        self._x = value

    def delx(self):
        del self._x

    x = property(getx, setx, delx, "I'm the 'x' property.")

Jeśli c jest instancją C, c.x wywoła getter, c.x = value wywoła setter, a del c.x deleter.

Jeśli zostanie podana, doc będzie docstringiem właściwości atrybut. W przeciwnym razie właściwość skopiuje docstring fget (jeśli istnieje). Umożliwia to łatwe tworzenie właściwości tylko do odczytu przy użyciu property() jako dekorator:

class Parrot:
    def __init__(self):
        self._voltage = 100000

    @property
    def voltage(self):
        """Uzyska aktualne napięcie.""
        return self._voltage

@property dekorator zamienia metodę voltage() w „getter” dla tylko do odczytu atrybut o tej samej nazwie i ustawia docstring dla voltage na „Get the current voltage”.

@getter

@setter

@deleter

Obiekt właściwości ma metody getter, setter i deleter używane jako dekorator, które tworzą kopię właściwości z odpowiednim akcesorem funkcji ustawionym na dekorowany funkcja. Najlepiej wyjaśnić to na przykładzie:

class C:
    def __init__(self):
        self._x = None

    @property
    def x(self):
        """I'm the 'x' property."""
        return self._x

    @x.setter
    def x(self, value):
        self._x = value

    @x.deleter
    def x(self):
        del self._x

Ten kod jest dokładnie taki sam jak w pierwszym przykładzie. Pamiętaj, aby nadać dodatkowym funkcjom takie same nazwy jak oryginalnej właściwości (w tym przypadku x).

Zwrócony obiekt właściwości ma również atrybutow fget , fset i fdel odpowiadające konstruktor argumentu.

Zmienione w wersji 3.5: Dokumentacja obiektów właściwości sa teraz zapisywalne.

__name__

Atrybut przechowująca nazwę właściwości. Nazwa właściwości może zostać zmieniona w czasie wykonywania.

Added in version 3.13.

class range(stop)

class range(start, stop, step=1)

Zamiast być funkcja, range jest w rzeczywistości niezmiennym typem sekwencji, jak udokumentowano w Ranges i Sequence Types — list, tuple, range.

repr(object)

Zwraca napis zawierający nadającą się do druku reprezentację obiektu. W przypadku wielu typów, ta funkcja podejmuje próbę zwracanja napisu, która dałaby obiekt o tej samej wartości po przekazaniu do eval(); w przeciwnym razie reprezentacja jest napisem ujęta w nawiasy kątowe, które zawierają nazwę typu obiektu wraz z dodatkowymi informacjami, często zawierającymi nazwę i adres obiektu. Klasa może kontrolować co funkcja zwraca dla swoich instancji, definiując metodę __repr__(). Jeśli sys.displayhook() nie jest dostępna, ta funkcja będzie rzucona RuntimeError .

Ta klasa ma niestandardową reprezentację, którą można ocenić:

class Osoba:
   def __init__(self, imie, wiek):
      self.imie = imie
      self.wiek = wiek

   def __repr__(self):
      zwracać f "Person('{self.imie}', {self.wiek})".

reversed(seq)

Zwraca a reverse iterator. seq musi być obiektem, który ma metodę __reversed__() lub obsługuje protokół sekwencji (metoda __len__() i metoda __getitem__() z liczba całkowita argument począwszy od 0).

round(number, ndigits=None)

Zwraca liczba zaokrąglona do cyfr po przecinku dziesiętnym. Jeśli ndigits zostanie pominięte lub będzie None, to zwraca najbliższa liczbe całkowita wartości wejściowej.

Dla typów wbudowanych wspierających round(), wartości są zaokrąglane do najbliższej wielokrotności 10 do potęgi minus ndigits; jeśli dwie wielokrotności są równie bliskie, zaokrąglanie jest wykonywane w kierunku parzystego wyboru (więc, na przykład, zarówno round(0.5) jak i round(-0.5) są 0, a round(1.5) jest 2). Każda wartość liczby całkowitej jest ważna dla cyfr (dodatnich, zerowych lub ujemnych). zwracana wartość jest liczba całkowita jeśli ndigits jest pominięte lub None. W przeciwnym razie zwracana wartość ma ten sam typ co number.

Dla ogólnego obiektu Python number , round deleguje do number.__round__.

Informacja

Zachowanie round() dla zmiennoprzecinkowych może być zaskakujący: na przykład, round(2.675, 2) daje 2.67 zamiast oczekiwanego 2.68. Nie jest to błąd: wynika to z faktu, że większość ułamków dziesiętnych nie może być reprezentowana dokładnie jako liczba zmiennoprzecinkowa. Więcej informacji można znaleźć na stronie Arytmetyka liczb zmiennoprzecinkowych: problemy i ograniczenia.

class set

class set(iterable)

Zwraca nowy obiekt set, opcjonalnie z elementami pobranymi z iterable. set jest klasą wbudowana. Dokumentacja dotycząca tej klasy znajduje się na stronach set i Set Types — set, frozenset.

Dla innych kontenerów zobacz klasy wbudowane frozenset , list, tuple i dict, jak również collections moduł .

setattr(object, name, value)

Jest to odpowiednik getattr(). Argumenty to obiekt, napis i dowolna wartość. Napis może nazywać istniejący atrybut lub nowy atrybut. Funkcja przypisuje wartość do atrybut, pod warunkiem, że obiekt na to pozwala. Na przykład, setattr(x, 'foobar', 123) jest równoważne x.foobar = 123.

name nie musi być identyfikatorem Pythona zdefiniowanym w Identifiers and keywords, chyba że obiekt zdecyduje się to wymusić, na przykład w niestandardowym __getattribute__() lub poprzez __slots__. Obiekt atrybut, którego nazwa nie jest identyfikatorem, nie będzie dostępny przy użyciu notacji kropkowej, ale będzie dostępny za pośrednictwem getattr() itd.

Informacja

Ponieważ mangling nazwy prywatnej ma miejsce w czasie kompilacji, należy ręcznie zmienić nazwę prywatnego atrybutu (atrybut z dwoma wiodącymi podkreśleniami), aby ustawić ją z setattr().

class slice(stop)

class slice(start, stop, step=None)

Zwraca obiekt slice reprezentujący zbiór indeksów określonych przez range(start, stop, step). start i step argumenty domyślne do None.

start

stop

step

Obiekty slice mają dane tylko do odczytu atrybut start , stop i step, które jedynie zwracać wartości argument (lub ich domyślny). Nie mają one żadnej innej wyraźnej funkcjonalności; są jednak używane przez NumPy i inne pakiety innych firm.

Obiekty Slice są również generowane, gdy używana jest rozszerzona składnia indeksowania. Na przykład: a[start:stop:step] lub a[start:stop, i]. Zobacz itertools.islice() dla alternatywy, która zwraca iterator.

Zmienione w wersji 3.12: Obiekty Slice są teraz hashable (pod warunkiem, że start, stop i step są hashable).

sorted(iterable, /, *, key=None, reverse=False)

Zwraca nową posortowaną listę z elementów w iterable.

Posiada dwa opcjonalne argumenty, które muszą być określone jako argument nazwany.

key określa funkcje jednego argumentu, który jest używany do wyodrębnienia klucza porównania z każdego elementu w iterable (na przykład key=str.lower). Wartość domyślna to None (bezpośrednie porównanie elementów).

reverse jest wartością logiczną. Jeśli jest ustawiona na True, elementy listy są sortowane tak, jakby każde porównanie było odwrócone.

Użyj functools.cmp_to_key() do konwersji starego stylu cmp funkcja na key funkcja.

Wbudowana sorted() funkcja ma gwarancję stabilności. Sortowanie jest stabilne, jeśli gwarantuje, że nie zmieni względnej kolejności elementów, które porównują równe — jest to pomocne przy sortowaniu w wielu przejściach (na przykład sortowanie według działu, a następnie według kategorii wynagrodzenia).

Algorytm sortowania używa tylko porównań < między elementami. Podczas gdy zdefiniowanie metoda __lt__() wystarczy do sortowania, PEP 8 zaleca zaimplementowanie wszystkich sześciu bogatych porównań. Pomoże to uniknąć błędów podczas korzystania z tych samych danych z innymi narzędziami porządkującymi, takimi jak max(), które opierają się na innej metodzie bazowej. Zaimplementowanie wszystkich sześciu porównań pomaga również uniknąć nieporozumień w przypadku porównań typów mieszanych, które mogą wywoływać metodę __gt__().

Przykłady sortowania i krótki samouczek sortowania można znaleźć na stronie Sorting Techniques.

@staticmethod

Przekształcenie metody w metodę statyczną.

Metoda statyczna nie otrzymuje niejawnego pierwszego argumentu. Aby zadeklarować metodę statyczną, użyj tego idiomu:

class C:
    @staticmethod
    def f(arg1, arg2, argN): ...

Forma @staticmethod to dekorator funkcji – zobacz Function definitions po szczegóły.

Metoda statyczna może być wywołana na klasie (np. C.f()) lub na instancji (np. C().f()). Co więcej, metoda statyczna descriptor jest również wywoływalna, więc może być użyta w definicja klasy (np. f()).

Metody statyczne w Python są podobne do tych, które można znaleźć w Java lub C++. Zobacz także classmethod(), aby zapoznać się z wariantem, który jest przydatny do tworzenia alternatywnych konstruktorów klas.

Podobnie jak wszystkie dekoratory, możliwe jest również wywołanie staticmethod jako zwykłoł funkcje i zrobienie czegoś z jego wynikiem. Jest to potrzebne w niektórych przypadkach, gdy potrzebujesz odniesienia do funkcji z ciałej klasy i chcesz uniknąć automatycznej transformacji do metody instancji. W takich przypadkach należy użyć tego idiomu:

def standardowa_funkcja():
    ...

class C:
    methoda = staticmethod(standardowa_funkcja)

Więcej informacji na temat metod statycznych można znaleźć na stronie The standard type hierarchy.

Zmienione w wersji 3.10: Metody statyczne dziedziczą teraz metodę atrybut (__module__, __name__, __qualname__, __doc__ i __annotations__), mają nową __wrapped__ atrybut i są teraz wywoływane jako zwykła funkcja.

class str(object='')

class str(object=b'', encoding='utf-8', errors='strict')

Zwraca str wersja of object. Szczegółowe informacje można znaleźć na stronie str().

str jest wbudowanem napisem class. Aby uzyskać ogólne informacje na temat napisow, zobacz Text Sequence Type — str.

sum(iterable, /, start=0)

Sumuje start i elementy iterable od lewej do prawej i zwraca sumę. Elementy iterable są zwykle liczbami, a wartością początkową nie może być napisem.

W niektórych przypadkach istnieją dobra alternatywa dla sum(). Preferowanym, szybkim sposobem na łączyć sekwencji napisów jest wywołanie ''.join(sequence). Aby dodać wartości zmiennoprzecinkowe z rozszerzoną precyzją, zobacz math.fsum(). Aby łączyć serię iterable, należy rozważyć użycie itertools.chain().

Zmienione w wersji 3.8: Parametr start można określić jako argument nazwany.

Zmienione w wersji 3.12: Sumowanie zmiennoprzecinkowe zostało przełączone na algorytm, który zapewnia większą dokładność i lepszą przemienność w większości kompilacji.

Zmienione w wersji 3.14: Added specialization for summation of complexes, using same algorithm as for summation of floats.

class super

class super(type, object_or_type=None)

Zwraca obiekt proxy, który deleguje wywołania metod do klasy nadrzędnej lub rodzeństwa type. Jest to przydatne do uzyskiwania dostępu do odziedziczonych metod, które zostały przesłonięte w klasie.

object_or_type określa method resolution order do przeszukania. Wyszukiwanie rozpoczyna się od klasy zaraz po type.

Na przykład, jeśli __mro__ z object_or_type jest D -> B -> C -> A -> object i wartość type jest B, to super() wyszukuje C -> A -> object.

__mro__ atrybut klasy odpowiadającej object_or_type wymienia kolejność wyszukiwania metod używaną zarówno przez getattr() jak i super(). Adres atrybut jest dynamiczny i może ulec zmianie przy każdej aktualizacji hierarchii dziedziczenia.

Jeśli drugi argument zostanie pominięty, zwrócony superobiekt jest niezwiązany. Jeśli drugi argument jest obiektem, isinstance(obj, type) musi być prawda. Jeśli drugi argument jest typem, issubclass(type2, type) musi być prawda (jest to przydatne dla metod klasowych).

W przypadku wywołania bezpośrednio w zwykłej metodzie klasy, obie argument mogą zostać pominięte („zero-argument super() „). W takim przypadku type będzie klasą otaczającą, a obj będzie pierwszym argumentem bezpośrednio otaczającego funkcje (zazwyczaj self). (Oznacza to, że zero-argument super() nie będzie działać zgodnie z oczekiwaniami wewnątrz zagnieżdżonych funkci, w tym wyrażeń generator, które domyślnie tworzą zagnieżdżone funkcje).

Istnieją dwa typowe przypadki użycia super. W hierarchii klas z pojedynczym dziedziczeniem, super może być używany do odwoływania się do klas nadrzędnych bez ich jawnego nazywania, dzięki czemu kod jest łatwiejszy w utrzymaniu. To zastosowanie jest bardzo podobne do użycia super w innych językach programowania.

Drugim przypadkiem użycia jest obsługa kooperatywnego dziedziczenia wielokrotnego w dynamicznym środowisku wykonawczym. Ten przypadek użycia jest unikalny dla Python i nie występuje w statycznie kompilowanych językach lub językach, które obsługują tylko pojedyncze dziedziczenie. Umożliwia to implementację „diagramów diamentowych”, w których wiele klas bazowych implementuje tę samą metodę. Dobry projekt nakazuje, aby takie implementacje miały tę samą sygnaturę wywołania w każdym przypadku (ponieważ kolejność wywołań jest określana w czasie wykonywania, ponieważ kolejność ta dostosowuje się do zmian w hierarchii klas i ponieważ kolejność ta może obejmować klasy rodzeństwa, które są nieznane przed uruchomieniem).

W obu przypadkach typowe wywołanie superklasy wygląda następująco:

class C(B):
    def methoda(self, arg):
        super().methoda(arg) # To robi to samo co:
                               # super(C, self).methoda(arg)

Oprócz wyszukiwania metod, super() działa również dla wyszukiwania atrybut. Jednym z możliwych przypadków użycia jest wywołanie descriptors w klasie nadrzędnej lub podrzędnej.

Należy zauważyć, że super() jest zaimplementowany jako część wiązania przetwarzanie/proces dla jawnego wyszukiwania kropkowego atrybut, takiego jak super().__getitem__(name). Czyni to poprzez implementację własnej metody __getattribute__() do wyszukiwania klas w przewidywalnej kolejności, która obsługuje wielokrotne dziedziczenie oparte na współpracy. Odpowiednio, super() jest niezdefiniowany dla niejawnych wyszukiwań przy użyciu instrukcja lub operatorów takich jak super()[name].

Należy również pamiętać, że poza formą zero argument, super() nie jest ograniczona do użycia wewnątrz metod. Dwie formy argumentów dokładnie określają argumenty i tworzą odpowiednie odniesienia. Forma zero argumentów działa tylko wewnątrz definicja klasy, ponieważ kompilator wypełnia niezbędne szczegóły, aby poprawnie pobrać definiowaną klasę, a także uzyskać dostęp do bieżącej instancji dla zwykłych metod.

Praktyczne sugestie dotyczące projektowania klas współpracujących przy użyciu super() można znaleźć w poradniku korzystania z super().

Zmienione w wersji 3.14: super objects are now pickleable and copyable.

class tuple

class tuple(iterable)

Zamiast być funkcja, tuple jest w rzeczywistości niezmiennym typem sekwencji, jak udokumentowano w Tuples i Sequence Types — list, tuple, range.

class type(object)

class type(name, bases, dict, **kwds)

Z jednym argumentem, zwraca typ obiektu. Typ zwracanej wartość jest obiektem typu i generalnie jest to ten sam obiekt, który został zwrócony przez object.__class__.

Funckja wbudowana isinstance() jest zalecana do testowania typu obiektu, ponieważ uwzględnia podklasa.

Z trzema argumentamy, zwracać nowy typ obiektu. Jest to zasadniczo dynamiczna forma class instrukcja . name napis jest nazwą klasy i staje się __name__ atrybut . bases krotka zawiera klasy bazowe i staje się __bases__ atrybut ; jeśli jest pusta, dodawana jest object, ostateczna baza wszystkich klas. The dict słownik zawiera atrybut i definicje metod dla ciało klasy; może być kopiowany lub zawijany zanim stanie się __dict__ atrybut . Następujące dwa instrukcja tworzą identyczne type obiekty:

>>> class X:
...     a = 1
...
>>> X = type('X', (), dict(a=1))

Zobacz także:

• Dokumentacja atrybutow i metod na klasach.

• Type Objects

Argument nazwane dostarczone do trzech formularzy argumenty są przekazywane do odpowiedniego mechanizmu metaklas (zwykle __init_subclass__()) w taki sam sposób, jak słowa kluczowe w definicja klasy (poza metaclass).

Zobacz także Customizing class creation.

Zmienione w wersji 3.6: Podklasy z type, które nie nadpisują type.__new__ nie mogą już używać formy jednego-argumentu do uzyskania typu obiektu.

vars()

vars(object)

Zwraca atrybut __dict__ dla moduł, klas, instancji lub dowolnego innego obiektu z __dict__ atrybut .

Obiekty takie jak moduł i instancje mają możliwość aktualizacji __dict__ atrybut; jednak inne obiekty mogą mieć ograniczenia zapisu na ich __dict__ atrybut (na przykład klasy używają types.MappingProxyType, aby zapobiec bezpośrednim aktualizacjom słownika).

Bez argumenta, vars() działa jak locals().

Wyjątek TypeError jest rzucony, jeśli obiekt jest określony, ale nie ma __dict__ atrybut (na przykład, jeśli jego klasa definiuje __slots__ atrybut ).

Zmienione w wersji 3.13: Wynik wywołania tej funkcji bez argumentow został zaktualizowany zgodnie z opisem dla wbudowanej locals() .

zip(*iterables, strict=False)

Iteruje równolegle po kilku iterables, tworząc krotke z elementem z każdej z nich.

Przykład:

>>> for item in zip([1, 2, 3], ['cukier', 'przyprawa', 'wszystko fajnie']):
... print(item)
...
(1, 'cukier')
(2, "przyprawa")
(3, "wszystko fajnie")

Bardziej formalnie: zip() zwraca i iterator z krotka, gdzie i-ty krotka zawiera i-ty element z każdego z argument iterable .

Innym sposobem myślenia o zip() jest to, że zamienia wiersze w kolumny, a kolumny w wiersze. Jest to podobne do przekształcania macierzy.

zip() jest leniwy: Elementy nie będą przetwarzane, dopóki iterable nie zostanie poddany iteracji, np. przez pętlę for lub przez zawinięcie w list.

Jedną rzeczą, którą należy wziąć pod uwagę, jest to, że iterable przekazywane do zip() mogą mieć różne długości; czasami z założenia, a czasami z powodu błędu w kodzie, który przygotował te iterable. Python oferuje trzy różne podejścia do radzenia sobie z tym problemem:

• Przez domyślny, zip() zatrzymuje się, gdy najkrótszy iterable jest wyczerpany. Zignoruje pozostałe elementy w dłuższym iterable, obcinając wynik do długości najkrótszego iterable:

  >>> list(zip(range(3), ['fee', 'fi', 'fo', 'fum']))
  [(0, 'fee'), (1, 'fi'), (2, 'fo')]
  

• zip() jest często używana w przypadkach, gdy zakłada się, że iterable są równej długości. W takich przypadkach zaleca się użycie opcji strict=True. Jej wynik jest taki sam jak zwykłego zip():

  >>> list(zip(('a', 'b', 'c'), (1, 2, 3), strict=True))
  [('a', 1), ('b', 2), ('c', 3)]
  

  W przeciwieństwie do domyślnego zachowania , rzuci ValueError, jeśli jeden iterable zostanie wyczerpany przed innymi:

  >>> for item in zip(range(3), ['fee', 'fi', 'fo', 'fum'], strict=True):  
  ...     print(item)
  ...
  (0, 'fee')
  (1, 'fi')
  (2, 'fo')
  Traceback (most recent call last):
    ...
  ValueError: zip() argument 2 is longer than argument 1
  

  Bez strict=True argumentu, każdy błąd, który skutkuje iterable o różnych długościach zostanie wyciszony, prawdopodobnie objawiając się jako trudny do znalezienia błąd w innej części programu.

• Krótsze iterable mogą być uzupełnione stałą wartością, aby wszystkie iterable miały taką samą długość. Odbywa się to poprzez itertools.zip_longest().

Przypadki brzegowe: Z pojedynczym iterable argument, zip() zwraca iterator z 1-krotka. Bez argumentu, to zwraca pusty iterator.

Wskazówki i porady:

• Kolejność oceny od lewej do prawej strony iterable jest gwarantowana. Umożliwia to idiom grupowania serii danych w grupy o długości n przy użyciu zip(*[iter(s)]*n, strict=True). Powtarza to tę samą iterator n razy, tak że każde wyjście krotka ma wynik wywołań n do iteratora. Powoduje to podzielenie danych wejściowych na fragmenty o długości n.

• zip() w połączeniu z operatorem * może być użyty do rozpakowania listy:

  >>> x = [1, 2, 3]
  >>> y = [4, 5, 6]
  >>> list(zip(x, y))
  [(1, 4), (2, 5), (3, 6)]
  >>> x2, y2 = zip(*zip(x, y))
  >>> x == list(x2) and y == list(y2)
  True
  

Zmienione w wersji 3.10: Dodano argument strict .

__import__(name, globals=None, locals=None, fromlist=(), level=0)

Informacja

Jest to zaawansowana funkcja, która nie jest potrzebna w codziennym programowaniu Pythona, w przeciwieństwie do importlib.import_module().

Ten funkcja jest wywoływany przez import instrukcja . Można go zastąpić (importując builtins moduł i przypisując do builtins.__import__) w celu zmiany semantyki import instrukcja , ale jest to bardżo odradzane, ponieważ zwykle prostsze jest użycie haków importu (zobacz PEP 302), aby osiągnąć te same cele i nie powoduje problemów z kodem, który zakłada, że implementacja importu domyślny jest w użyciu. Bezpośrednie użycie __import__() jest również odradzane na korzyść importlib.import_module().

Funkcja importuje moduł name, potencjalnie używając podanych globals i locals do określenia, jak interpretować nazwę w kontekście pakietu. fromlist podaje nazwy obiektów lub submodułów, które powinny zostać zaimportowane z moduł podanego przez name. Standardowa implementacja nie używa locals argumentu w ogóle i używa globals tylko do określenia kontekstu pakietu import instrukcja .

level określa, czy ma być używany import bezwzględny czy względny. 0 (domyślnie) oznacza tylko import bezwzględny. Dodatnie wartości dla level wskazują liczbę katalogów nadrzędnych do przeszukania względem katalogu moduł wywołującego __import__() (zobacz PEP 328 dla szczegółów).

Gdy zmienna name ma postać package.module, zwykle zwracany jest pakiet najwyższego poziomu (nazwa do pierwszej kropki), nie moduł nazwany przez name. Jednakże, gdy podana jest niepusta fromlist argument, zwracany jest moduł nazwany przez name.

Na przykład, instrukcja import spam skutkuje kodem bajtowym przypominającym następujący kod:

spam = __import__('spam', globals(), locals(), [], 0)

Instrukcja import spam.ham skutkuje następującym połączeniem:

spam = __import__('spam.ham', globals(), locals(), [], 0)

Zauważ, że __import__() zwraca toplevel moduł tutaj, ponieważ jest to obiekt, który jest powiązany z nazwą przez import instrukcje .

Z drugiej strony, instrukcja from spam.ham import eggs, sausage as saus skutkuje

_temp = __import__('spam.ham', globals(), locals(), ['eggs', 'sausage'], 0)
eggs = _temp.eggs
saus = _temp.sausage

Tutaj obiekt spam.ham jest zwracany z __import__(). Z tego obiektu pobierane są nazwy do zaimportowania i przypisywane do odpowiednich nazw.

Jeśli chcesz po prostu zaimportować moduł (potencjalnie w ramach pakietu) według nazwy, użyj importlib.import_module().

Zmienione w wersji 3.3: Ujemne wartości dla level nie są już obsługiwane (co również zmienia wartość domyślny na 0).

Zmienione w wersji 3.9: Gdy używane są opcje wiersza poleceń -E lub -I, opcja zmienna środowiskowa PYTHONCASEOK jest teraz ignorowana.

Przypisy

[1]

Zwróć uwagę, że parser akceptuje tylko Unixowy styl końca linii. Jeśli wczytujesz kod z pliku, wykorzystaj konwersję linii aby przekonwertować style końca linii Winows albo Mac.