Ενσωματωμένες (Built-in) Συναρτήσεις

O interpreter της Python έχει έναν αριθμό από συναρτήσεις και τύπους ενσωματωμένους (built-in) σε αυτόν, που είναι πάντα διαθέσιμα. Παρατίθενται εδώ με αλφαβητική σειρά.

		Ενσωματωμένες (Built-in) Συναρτήσεις
abs()	delattr()	hash()	memoryview()	set()
all()	dict()	help()	min()	setattr()
any()	dir()	hex()	next()	slice()
ascii()	divmod()	id()	object()	sorted()
bin()	enumerate()	input()	oct()	staticmethod()
bool()	eval()	int()	open()	str()
breakpoint()	exec()	isinstance()	ord()	sum()
bytearray()	filter()	issubclass()	pow()	super()
bytes()	float()	iter()	print()	tuple()
callable()	format()	len()	property()	type()
chr()	frozenset()	list()	range()	vars()
classmethod()	getattr()	locals()	repr()	zip()
compile()	globals()	map()	reversed()	__import__()
complex()	hasattr()	max()	round()

abs(x)

Return the absolute value of a number. The argument may be an integer, a floating point number, or an object implementing __abs__(). If the argument is a complex number, its magnitude is returned.

all(iterable)

Επιστρέφει True εάν όλα τα στοιχεία του iterable είναι true (ή εάν το iterable είναι κενό). Ισοδυναμεί με:

def all(iterable):
    for element in iterable:
        if not element:
            return False
    return True

any(iterable)

Επιστρέφει True εάν οποιοδήποτε στοιχείο του iterable είναι αληθές. Εάν το iterable είναι κενό, επιστρέφει False. Ισοδυναμεί με:

def any(iterable):
    for element in iterable:
        if element:
            return True
    return False

ascii(object)

As repr(), return a string containing a printable representation of an object, but escape the non-ASCII characters in the string returned by repr() using \x, \u or \U escapes. This generates a string similar to that returned by repr() in Python 2.

bin(x)

Convert an integer number to a binary string prefixed with «0b». The result is a valid Python expression. If x is not a Python int object, it has to define an __index__() method that returns an integer. Some examples:

>>> bin(3)
'0b11'
>>> bin(-10)
'-0b1010'

If prefix «0b» is desired or not, you can use either of the following ways.

>>> format(14, '#b'), format(14, 'b')
('0b1110', '1110')
>>> f'{14:#b}', f'{14:b}'
('0b1110', '1110')

Δείτε επίσης τη format() για περισσότερες πληροφορίες.

class bool([x])

Return a Boolean value, i.e. one of True or False. x is converted using the standard truth testing procedure. If x is false or omitted, this returns False; otherwise it returns True. The bool class is a subclass of int (see Αριμθητικοί Τύποι — int, float, complex). It cannot be subclassed further. Its only instances are False and True (see Boolean Values).

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: x is now a positional-only parameter.

breakpoint(*args, **kws)

This function drops you into the debugger at the call site. Specifically, it calls sys.breakpointhook(), passing args and kws straight through. By default, sys.breakpointhook() calls pdb.set_trace() expecting no arguments. In this case, it is purely a convenience function so you don’t have to explicitly import pdb or type as much code to enter the debugger. However, sys.breakpointhook() can be set to some other function and breakpoint() will automatically call that, allowing you to drop into the debugger of choice.

Εγείρει ένα auditing event builtins.breakpoint με όρισμα breakpointhook.

Νέο στην έκδοση 3.7.

class bytearray([source[, encoding[, errors]]])

Επιστρέφετε ένας νέος πίνακας από bytes. Η κλάση bytearray είναι μια μεταβλητή ακολουθία ακεραίων στο εύρος 0 <= x < 256. Έχει τις περισσότερες από τις συνήθεις μεθόδους μεταβλητών ακολουθιών, που περιγράφονται στο Τύποι Μεταβλητών Ακολουθιών (Sequences), καθώς και τις περισσότερες μεθόδους που έχει ο τύπος bytes, δείτε Λειτουργίες Bytes και Bytearray.

Η προαιρετική παράμετρος source μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αρχικοποίηση του πίνακα με μερικούς διαφορετικούς τρόπους:

• Εάν είναι string, πρέπει επίσης να δώσετε τις παραμέτρους encoding (και προαιρετικά, errors)∙ η bytearray() στη συνέχεια μετατρέπει τη συμβολοσειρά σε byte χρησιμοποιώντας str.encode().

• Εάν είναι integer, ο πίνακας θα έχει αυτό το μέγεθος και θα αρχικοποιηθεί με null bytes.

• Εάν είναι αντικείμενο που συμμορφώνεται με το buffer interface, θα χρησιμοποιηθεί μια προσωρινή μνήμη μόνο για ανάγνωση του αντικείμενου για την προετοιμασία του πίνακα με τα bytes.

• Εάν είναι iterable, πρέπει να είναι ένας iterable ακεραίων στο εύρος 0 <= x < 256, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως αρχικά περιεχόμενα του πίνακα.

Χωρίς όρισμα δημιουργείται ένας πίνακας μεγέθους 0.

Βλ. επίσης Τύποι δυαδικής ακολουθίας — bytes, bytearray, memoryview και Αντικείμενα Bytearray.

class bytes([source[, encoding[, errors]]])

Return a new «bytes» object, which is an immutable sequence of integers in the range 0 <= x < 256. bytes is an immutable version of bytearray – it has the same non-mutating methods and the same indexing and slicing behavior.

Συνεπώς, τα ορίσματα του constructor ερμηνεύονται ως bytearray().

Τα αντικείμενα bytes μπορούν επίσης να δημιουργηθούν με literals, βλέπε String and Bytes literals.

Βλέπε επίσης Τύποι δυαδικής ακολουθίας — bytes, bytearray, memoryview, Αντικείμενα Bytes, και Λειτουργίες Bytes και Bytearray.

callable(object)

Return True if the object argument appears callable, False if not. If this returns True, it is still possible that a call fails, but if it is False, calling object will never succeed. Note that classes are callable (calling a class returns a new instance); instances are callable if their class has a __call__() method.

Νέο στην έκδοση 3.2: Αυτή η συνάρτηση πρώτα αφαιρέθηκε στην Python 3.0 και στη συνέχεια επανήλθε στην Python 3.2.

chr(i)

Επιστρέφει τη συμβολοσειρά που αντιπροσωπεύει έναν χαρακτήρα του οποίου ο κωδικός σημείου Unicode είναι ο ακέραιος i. Για παράδειγμα, chr(97) επιστρέφει τη συμβολοσειρά 'a', ενώ το chr(8364) επιστρέφει τη συμβολοσειρά '€'. Αυτό είναι το αντίστροφο του ord().

Το έγκυρο εύρος για το όρισμα είναι από 0 έως 1,114,111 (0x10FFFF στη βάση 16). Το ValueError θα γίνει raise εάν το i είναι εκτός αυτού του εύρους.

@classmethod

Μετατροπή μιας μεθόδου σε μέθοδο κλάσης.

A class method receives the class as implicit first argument, just like an instance method receives the instance. To declare a class method, use this idiom:

class C:
    @classmethod
    def f(cls, arg1, arg2): ...

Η φόρμα @classmethod είναι μια συνάρτηση decorator – βλέπε Function definitions για λεπτομέρειες.

Μια μέθοδος κλάσης μπορεί να κληθεί είτε στην κλάση (όπως C.f()) είτε σε ένα instance (όπως C().f()). Το instance αγνοείται εκτός από την κλάση της. Εάν μια μέθοδος κλάσης καλείται για μια παραγόμενη κλάση, το αντικείμενο παραγόμενης κλάσης μεταβιβάζεται ως το υπονοούμενο πρώτο όρισμα.

Οι μέθοδοι κλάσης διαφέρουν από τις στατικές μεθόδους C++ ή Java. Αν θέλετε, ανατρέξτε στο staticmethod() σε αυτήν την ενότητα. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις μεθόδους κλάσης, ανατρέξτε στο The standard type hierarchy.

Άλλαξε στην έκδοση 3.9: Οι μέθοδοι κλάσης μπορούν πλέον να αναδιπλώσουν άλλους descriptors όπως η property().

compile(source, filename, mode, flags=0, dont_inherit=False, optimize=-1)

Μεταγλωττίστε το source σε έναν κώδικα ή αντικείμενο AST. Τα αντικείμενα κώδικα μπορούν να εκτελεστούν από exec() ή eval(). Η source μπορεί να είναι είτε μια κανονική συμβολοσειρά, μια συμβολοσειρά byte ή μια συμβολοσειρά AST αντικείμενου. Ανατρέξτε στην τεκμηρίωση του module ast για πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο εργασίας με αντικείμενα AST.

Το όρισμα filename θα πρέπει να δίνει το αρχείο από το οποίο διαβάζεται ο κώδικας∙ να περάσει κάποια αναγνωρίσιμη τιμή εάν δεν διαβαστεί από ένα αρχείο (χρησιμοποιείται συνήθως '<string>').

Το όρισμα mode καθορίζει το είδος του κώδικα που πρέπει να μεταγλωττιστεί∙ μπορεί να είναι 'exec' εάν η source αποτελείται από μια ακολουθία δηλώσεων, 'eval' εάν αποτελείται από μία μόνο έκφραση, ή 'single' εάν αποτελείται από μία μόνο διαδραστική πρόταση (στην τελευταία περίπτωση, θα εκτυπωθούν δηλώσεις έκφρασης που αξιολογούνται σε κάτι διαφορετικό από None).

Τα προαιρετικά ορίσματα flags και dont_inherit ελέγχουν ποιες compiler options θα πρέπει να ενεργοποιηθούν και ποιες future features θα πρέπει να επιτρέπονται. Εάν δεν υπάρχει καμία (ή και οι δύο είναι μηδέν) ο κώδικας μεταγλωττίζεται με τα ίδια flags που επηρεάζουν τον κώδικα που καλεί compile(). Εάν το όρισμα flags δίνεται και το dont_inherit δεν είναι (ή είναι μηδέν), τότε οι επιλογές του μεταγλωττιστή και οι μελλοντικές δηλώσεις που καθορίζονται από το όρισμα flags χρησιμοποιούνται ανεξάρτητα από αυτές που θα χρησιμοποιούνταν ούτως ή άλλως. Εάν το dont_inherit είναι ένα μη μηδενικός ακέραιος, τότε το όρισμα flags είναι αυτό – οι σημαίες (μελλοντικές δυνατότητες και επιλογές μεταγλωττιστή) στον περιβάλλοντα κώδικα αγνοούνται.

Οι επιλογές του μεταγλωττιστή και οι μελλοντικές εντολές καθορίζονται από bits που μπορούν να συνδυαστούν κατά bit ORed μαζί για να καθορίσουν πολλές επιλογές. Το πεδίο bit που απαιτείται για το καθορισμό ενός δεδομένου μελλοντικού χαρακτηριστικού μπορεί να βρεθεί ως το χαρακτηριστικό compiler_flag στο _Feature instance του module __future__. Compiler flags μπορούν να βρεθούν στο module ast, με το πρόθεμα PyCF_.

Το όρισμα optimize καθορίζει το επίπεδο βελτιστοποίησης του μεταγλωττιστή∙ η προεπιλεγμένη τιμή -1 επιλέγει το επίπεδο βελτιστοποίησης του διερμηνέα όπως δίνεται από τις επιλογές -O. Τα ρητά επίπεδα είναι 0 (χωρίς βελτιστοποίηση∙ το __debug__ είναι αληθές), 1 (οι ισχυρισμοί καταργήθηκαν, το __debug__ είναι ψευδές) ή 2 (οι συμβολοσειρές εγγραφών καταργήθηκαν επίσης).

Αυτή η συνάρτηση κάνει raise SyntaxError εάν ο μεταγλωττισμένος κώδικας είναι άκυρος, και το ValueError εάν ο κώδικας περιλαμβάνει null bytes.

Εάν θέλετε να αναλύσετε τον κώδικα Python στην αναπαράσταση του AST, δείτε το ast.parse().

Κάνει raise ένα auditing event compile με ορίσματα source και filename. Αυτό το συμβάν μπορεί επίσης να προκύψει από έμμεση μεταγλώττιση.

Σημείωση

Κατά τη μεταγλώττιση μιας συμβολοσειράς με κωδικό πολλαπλών γραμμών στη λειτουργία 'single' ή 'eval', η είσοδος πρέπει να τερματίζεται με τουλάχιστον έναν χαρακτήρα νέας γραμμής. Αυτό γίνεται για να διευκολυνθεί ο εντοπισμός μη ολοκληρωμένων και ολοκληρωμένων δηλώσεων στο module code.

Προειδοποίηση

Είναι δυνατό να καταρρεύσει ο interpreter της Python με μια αρκετά μεγάλη/σύνθετη συμβολοσειρά κατά τη μεταγλώττιση σε ένα αντικείμενο AST λόγω περιορισμών βάθους στοίβας στον μεταγλωττιστή AST της Python.

Άλλαξε στην έκδοση 3.2: Allowed use of Windows and Mac newlines. Also input in 'exec' mode does not have to end in a newline anymore. Added the optimize parameter.

Άλλαξε στην έκδοση 3.5: Προηγουμένως, το TypeError έγινε raise όταν null bytes συναντήθηκαν στο source.

Νέο στην έκδοση 3.8: ast.PyCF_ALLOW_TOP_LEVEL_AWAIT μπορεί τώρα να μεταβιβαστεί σε σημαίες για να ενεργοποιηθεί η υποστήριξη για await, async for, και async with.

class complex([real[, imag]])

Return a complex number with the value real + imag*1j or convert a string or number to a complex number. If the first parameter is a string, it will be interpreted as a complex number and the function must be called without a second parameter. The second parameter can never be a string. Each argument may be any numeric type (including complex). If imag is omitted, it defaults to zero and the constructor serves as a numeric conversion like int and float. If both arguments are omitted, returns 0j.

For a general Python object x, complex(x) delegates to x.__complex__(). If __complex__() is not defined then it falls back to __float__(). If __float__() is not defined then it falls back to __index__().

Σημείωση

When converting from a string, the string must not contain whitespace around the central + or - operator. For example, complex('1+2j') is fine, but complex('1 + 2j') raises ValueError.

Ο μιγαδικός τύπος περιγράφεται στο Αριμθητικοί Τύποι — int, float, complex.

Άλλαξε στην έκδοση 3.6: Επιτρέπεται η ομαδοποίηση ψηφίων με κάτω παύλες όπως στα literals του κώδικα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Falls back to __index__() if __complex__() and __float__() are not defined.

delattr(object, name)

This is a relative of setattr(). The arguments are an object and a string. The string must be the name of one of the object’s attributes. The function deletes the named attribute, provided the object allows it. For example, delattr(x, 'foobar') is equivalent to del x.foobar.

class dict(**kwarg)

class dict(mapping, **kwarg)

class dict(iterable, **kwarg)

Δημιουργεί ένα νέο λεξικό. Το αντικείμενο dict είναι η κλάση λεξικού. Δείτε το dict και το Τύποι αντιστοίχισης — dict για τεκμηρίωση σχετικά με αυτή την κατηγορία.

Για άλλα containers, δείτε τις ενσωματωμένες κλάσεις list, set, και tuple, καθώς και το module collections.

dir([object])

Χωρίς ορίσματα, επιστρέφει τη λίστα ονομάτων στο τρέχον τοπικό πεδίο. Με ένα όρισμα, προσπαθεί να επιστρέψει μια λίστα έγκυρων χαρακτηριστικών για αυτό το αντικείμενο.

If the object has a method named __dir__(), this method will be called and must return the list of attributes. This allows objects that implement a custom __getattr__() or __getattribute__() function to customize the way dir() reports their attributes.

If the object does not provide __dir__(), the function tries its best to gather information from the object’s __dict__ attribute, if defined, and from its type object. The resulting list is not necessarily complete, and may be inaccurate when the object has a custom __getattr__().

Ο προεπιλεγμένος μηχανισμός dir() συμπεριφέρεται διαφορετικά με διαφορετικούς τύπους αντικειμένων, καθώς προσπαθεί να παράγει τις πιο σχετικές και όχι τις πιο ολοκληρωμένες πληροφορίες:

• Εάν το αντικείμενο είναι module τύπου αντικειμένου, η λίστα περιέχει τα ονόματα των χαρακτηριστικών του module.

• Εάν το αντικείμενο είναι ένας τύπος ή κλάση αντικειμένου, η λίστα περιέχει τα ονόματα των χαρακτηριστικών του, και αναδρομικά τα χαρακτηριστικά της βάσεώς του.

• Εναλλακτικά, η λίστα περιέχει τα ονόματα των χαρακτηριστικών του αντικειμένου, τα ονόματα των χαρακτηριστικών της κλάσης, και αναδρομικά τα χαρακτηριστικά της κλάσης βάσεως της κλάσης.

Η παραγόμενη λίστα είναι ταξινομημένη αλφαβητικά. Για παράδειγμα:

>>> import struct
>>> dir()   # show the names in the module namespace  
['__builtins__', '__name__', 'struct']
>>> dir(struct)   # show the names in the struct module 
['Struct', '__all__', '__builtins__', '__cached__', '__doc__', '__file__',
 '__initializing__', '__loader__', '__name__', '__package__',
 '_clearcache', 'calcsize', 'error', 'pack', 'pack_into',
 'unpack', 'unpack_from']
>>> class Shape:
...     def __dir__(self):
...         return ['area', 'perimeter', 'location']
>>> s = Shape()
>>> dir(s)
['area', 'location', 'perimeter']

Σημείωση

Επειδή η dir() παρέχεται κυρίως ως ευκολία για χρήση σε μια διαδραστική γραμμή εντολών, προσπαθεί να παρέχει ένα ενδιαφέρον σύνολο ονομάτων περισσότερα από οτιδήποτε προσπαθεί να παρέχει ένα αυστηρό ή με συνέπεια, καθορισμένο σύνολο ονομάτων, και η λεπτομερής συμπεριφορά του μπορεί να αλλάξει μεταξύ των εκδόσεων. Για παράδειγμα, τα χαρακτηριστικά μετακλάσης δεν βρίσκονται στη λίστα αποτελεσμάτων όταν το όρισμα είναι μια κλάση.

divmod(a, b)

Take two (non complex) numbers as arguments and return a pair of numbers consisting of their quotient and remainder when using integer division. With mixed operand types, the rules for binary arithmetic operators apply. For integers, the result is the same as (a // b, a % b). For floating point numbers the result is (q, a % b), where q is usually math.floor(a / b) but may be 1 less than that. In any case q * b + a % b is very close to a, if a % b is non-zero it has the same sign as b, and 0 <= abs(a % b) < abs(b).

enumerate(iterable, start=0)

Επιστρέφει ένα αντικείμενο απαρίθμησης. Το iterable πρέπει να είναι μια ακολουθία, ένα iterator, ή κάποιο άλλο αντικείμενο που υποστηρίζει το iteration. Η μέθοδος __next__() του iterator που επιστρέφεται από το enumerate() επιστρέφει μια πλειάδα (tuple) που περιέχει μια καταμέτρηση (από το start που είναι με προεπιλογή στο 0) και τις τιμές που λαμβάνονται από την επανάληψη πάνω στο iterable.

>>> seasons = ['Spring', 'Summer', 'Fall', 'Winter']
>>> list(enumerate(seasons))
[(0, 'Spring'), (1, 'Summer'), (2, 'Fall'), (3, 'Winter')]
>>> list(enumerate(seasons, start=1))
[(1, 'Spring'), (2, 'Summer'), (3, 'Fall'), (4, 'Winter')]

Ισοδύναμο με:

def enumerate(sequence, start=0):
    n = start
    for elem in sequence:
        yield n, elem
        n += 1

eval(expression[, globals[, locals]])

The arguments are a string and optional globals and locals. If provided, globals must be a dictionary. If provided, locals can be any mapping object.

The expression argument is parsed and evaluated as a Python expression (technically speaking, a condition list) using the globals and locals dictionaries as global and local namespace. If the globals dictionary is present and does not contain a value for the key __builtins__, a reference to the dictionary of the built-in module builtins is inserted under that key before expression is parsed. This means that expression normally has full access to the standard builtins module and restricted environments are propagated. If the locals dictionary is omitted it defaults to the globals dictionary. If both dictionaries are omitted, the expression is executed with the globals and locals in the environment where eval() is called. Note, eval() does not have access to the nested scopes (non-locals) in the enclosing environment.

The return value is the result of the evaluated expression. Syntax errors are reported as exceptions. Example:

>>> x = 1
>>> eval('x+1')
2

This function can also be used to execute arbitrary code objects (such as those created by compile()). In this case pass a code object instead of a string. If the code object has been compiled with 'exec' as the mode argument, eval()”s return value will be None.

Hints: dynamic execution of statements is supported by the exec() function. The globals() and locals() functions returns the current global and local dictionary, respectively, which may be useful to pass around for use by eval() or exec().

Βλ. τη ast.literal_eval() για μια συνάρτηση που μπορεί με ασφάλεια να αξιολογήσει τις συμβολοσειρές με εκφράσεις που περιέχουν μόνο literals.

Κάνει raise ένα auditing event exec με το αντικείμενο κώδικα ως όρισμα. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν συμβάντα μεταγλώττισης κώδικα.

exec(object[, globals[, locals]])

Αυτή η συνάρτηση υποστηρίζει δυναμική εκτέλεση κώδικα Python. Το object πρέπει να είναι είτε μια συμβολοσειρά (string) είτε ένα αντικείμενο κώδικα. Εάν είναι μια συμβολοσειρά, η συμβολοσειρά αναλύεται ως μια σουίτα δηλώσεων Python που στη συνέχεια εκτελείται (εκτός εάν παρουσιαστεί σφάλμα σύνταξης). 1 Εάν πρόκειται για ένα αντικείμενο κώδικα, απλά εκτελείται. Σε όλες τις περιπτώσεις, ο κώδικας που εκτελείται αναμένεται να είναι έγκυρος ως είσοδος αρχείου (δείτε την ενότητα File input στο Εγχειρίδιο Αναφοράς). Λάβετε υπόψη ότι οι εντολές nonlocal, yield, και return δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν εκτός των ορισμών συναρτήσεων, ακόμη και στο πλαίσιο του κώδικα που διαβιβάζεται στη exec(). Η επιστρεφόμενη τιμή είναι None.

In all cases, if the optional parts are omitted, the code is executed in the current scope. If only globals is provided, it must be a dictionary (and not a subclass of dictionary), which will be used for both the global and the local variables. If globals and locals are given, they are used for the global and local variables, respectively. If provided, locals can be any mapping object. Remember that at module level, globals and locals are the same dictionary. If exec gets two separate objects as globals and locals, the code will be executed as if it were embedded in a class definition.

Εάν το λεξικό globals δεν περιέχει τιμή για το κλειδί __builtins__, μια αναφορά στο λεξικό του ενσωματωμένου module builtins εισάγεται κάτω από αυτό το κλειδί. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ελέγξετε τι ενσωματωμένα (built-ins) είναι διαθέσιμα στον εκτελέσιμο κώδικα εισάγοντας το δικό σας __builtins__ λεξικό στο globals πριν το διαβάσετε στο exec().

Κάνει raise ένα auditing event exec με το αντικείμενο κώδικα ως όρισμα. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν συμβάντα μεταγλώττισης κώδικα.

Σημείωση

Οι ενσωματωμένες συναρτήσεις globals() και locals() επιστρέφουν το τρέχον global και local λεξικό, αντίστοιχα, που μπορεί να είναι χρήσιμο για χρήση ως δεύτερο και τρίτο όρισμα στο exec().

Σημείωση

Το προεπιλεγμένο locals ενεργεί όπως περιγράφεται για τη συνάρτηση locals() παρακάτω: δεν πρέπει να επιχειρήσετε τροποποιήσεις στο προεπιλεγμένο locals λεξικό. Περνάει ένα ρητό locals λεξικό εάν θέλετε να δείτε τα αποτελέσματα του κώδικα στο locals με την επιστροφή της συνάρτησης exec().

filter(function, iterable)

Construct an iterator from those elements of iterable for which function returns true. iterable may be either a sequence, a container which supports iteration, or an iterator. If function is None, the identity function is assumed, that is, all elements of iterable that are false are removed.

Λάβετε υπόψη ότι το filter(function, iterable) είναι ισοδύναμο με την έκφραση της γεννήτριας (item for item in iterable if function(item)) εάν η συνάρτηση δεν είναι None και (item for item in iterable if item) εάν η συνάρτηση είναι None.

See itertools.filterfalse() for the complementary function that returns elements of iterable for which function returns false.

class float([x])

Return a floating point number constructed from a number or string x.

If the argument is a string, it should contain a decimal number, optionally preceded by a sign, and optionally embedded in whitespace. The optional sign may be '+' or '-'; a '+' sign has no effect on the value produced. The argument may also be a string representing a NaN (not-a-number), or a positive or negative infinity. More precisely, the input must conform to the following grammar after leading and trailing whitespace characters are removed:

sign           ::=  "+" | "-"
infinity       ::=  "Infinity" | "inf"
nan            ::=  "nan"
numeric_value  ::=  floatnumber | infinity | nan
numeric_string ::=  [sign] numeric_value

Here floatnumber is the form of a Python floating-point literal, described in Floating point literals. Case is not significant, so, for example, «inf», «Inf», «INFINITY» and «iNfINity» are all acceptable spellings for positive infinity.

Otherwise, if the argument is an integer or a floating point number, a floating point number with the same value (within Python’s floating point precision) is returned. If the argument is outside the range of a Python float, an OverflowError will be raised.

For a general Python object x, float(x) delegates to x.__float__(). If __float__() is not defined then it falls back to __index__().

Εάν δεν δοθεί όρισμα, επιστρέφεται το 0.0.

Examples:

>>> float('+1.23')
1.23
>>> float('   -12345\n')
-12345.0
>>> float('1e-003')
0.001
>>> float('+1E6')
1000000.0
>>> float('-Infinity')
-inf

Ο τύπος float περιγράφεται στο Αριμθητικοί Τύποι — int, float, complex.

Άλλαξε στην έκδοση 3.6: Επιτρέπεται η ομαδοποίηση ψηφίων με κάτω παύλες όπως στα literals του κώδικα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: x is now a positional-only parameter.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Falls back to __index__() if __float__() is not defined.

format(value[, format_spec])

Convert a value to a «formatted» representation, as controlled by format_spec. The interpretation of format_spec will depend on the type of the value argument, however there is a standard formatting syntax that is used by most built-in types: Format Specification Mini-Language.

Η προεπιλεγμένη format_spec είναι μια κενή συμβολοσειρά που συνήθως δίνει το ίδιο αποτέλεσμα με την κλήση του str(value).

A call to format(value, format_spec) is translated to type(value).__format__(value, format_spec) which bypasses the instance dictionary when searching for the value’s __format__() method. A TypeError exception is raised if the method search reaches object and the format_spec is non-empty, or if either the format_spec or the return value are not strings.

Άλλαξε στην έκδοση 3.4: Το object().__format__(format_spec) κάνει raise το TypeError εάν το format_spec δεν είναι κενή συμβολοσειρά.

class frozenset([iterable])

Επιστρέφει ένα νέο αντικείμενο frozenset, προαιρετικά με στοιχεία που λαμβάνονται από το iterable. Το frozenset είναι μια ενσωματωμένη κλάση. Δείτε το frozenset και το Τύποι Συνόλου (Set) — set, frozenset για τεκμηρίωση αυτής της κλάσης.

Για άλλα containers, ανατρέξτε στις ενσωματωμένες κλάσεις set, list, tuple, και dict, καθώς και το module collections.

getattr(object, name[, default])

Return the value of the named attribute of object. name must be a string. If the string is the name of one of the object’s attributes, the result is the value of that attribute. For example, getattr(x, 'foobar') is equivalent to x.foobar. If the named attribute does not exist, default is returned if provided, otherwise AttributeError is raised.

Σημείωση

Δεδομένου ότι το private name mangling συμβαίνει κατά τη στιγμή της μεταγλώττισης, πρέπει κανείς να παραμορφώνει χειροκίνητα το όνομα ενός ιδιωτικού χαρακτηριστικού (χαρακτηριστικά με δύο κορυφαίες υπογραμμίσεις) για να ανακτήσει με getattr().

globals()

Επιστρέφει το λεξικό που υλοποιεί τον τρέχοντα χώρο ονομάτων του module. Για κώδικα εντός συναρτήσεων, αυτό ορίζεται όταν ορίζεται η συνάρτηση και παραμένει το ίδιο ανεξάρτητη από το που καλείται η συνάρτηση.

hasattr(object, name)

Τα ορίσματα είναι ένα αντικείμενο και μια συμβολοσειρά (string). Το αποτέλεσμα είναι True εάν η συμβολοσειρά είναι το όνομα ενός από τα χαρακτηριστικά του αντικειμένου, False εάν όχι. (Αυτό υλοποιείται καλώντας το getattr(object, name) και να δούμε αν γίνεται raise ένα AttributeError ή όχι.)

hash(object)

Επιστρέφει την τιμή κατακερματισμού του αντικειμένου (αν έχει). Οι τιμές κατακερματισμού είναι ακέραιοι. Χρησιμοποιούνται για τη γρήγορη σύγκριση των κλειδιών του λεξικού κατά τη διάρκεια μιας αναζήτησης λεξικού. Οι αριθμητικές τιμές που συγκρίνονται ίσες έχουν την ίδια τιμή κατακερματισμού (ακόμα και αν είναι διαφορετικοί τύποι, όπως συμβαίνει για τα 1 και 1.0).

Σημείωση

For objects with custom __hash__() methods, note that hash() truncates the return value based on the bit width of the host machine. See __hash__() for details.

help([object])

Καλείται το ενσωματωμένο (built-in) σύστημα βοήθειας. (Αυτή η συνάρτηση προορίζεται για διαδραστική χρήση.) Εάν δεν δοθεί όρισμα, το διαδραστικό σύστημα βοήθειας ξεκινά την κονσόλα του interpreter. Εάν το όρισμα είναι μια συμβολοσειρά, τότε η συμβολοσειρά αναζητείται ως όνομα ενός module, μιας συνάρτησης, μια κλάσης μιας μεθόδου, μιας λέξης κλειδιού ή θέματος τεκμηρίωσης και μια σελίδα βοήθειας εκτυπώνεται στην κονσόλα. Εάν το όρισμα είναι οποιοδήποτε άλλο είδος αντικειμένου, δημιουργείται μια σελίδα βοήθειας στο αντικείμενο.

Note that if a slash(/) appears in the parameter list of a function, when invoking help(), it means that the parameters prior to the slash are positional-only. For more info, see the FAQ entry on positional-only parameters.

Αυτή η συνάρτηση προστίθεται στον ενσωματωμένο χώρο ονομάτων από το module site.

Άλλαξε στην έκδοση 3.4: Οι αλλαγές σε pydoc και inspect σημαίνουν ότι οι αναφερόμενες υπογραφές για callables είναι πλέον πιο ολοκληρωμένες και συνεπείς.

hex(x)

Convert an integer number to a lowercase hexadecimal string prefixed with «0x». If x is not a Python int object, it has to define an __index__() method that returns an integer. Some examples:

>>> hex(255)
'0xff'
>>> hex(-42)
'-0x2a'

Εάν θέλετε να μετατρέψετε έναν ακέραιο αριθμό σε μια κεφαλαία ή πεζή δεκαεξαδική συμβολοσειρά (string) με πρόθεμα ή όχι, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έναν από τους παρακάτω τρόπους:

>>> '%#x' % 255, '%x' % 255, '%X' % 255
('0xff', 'ff', 'FF')
>>> format(255, '#x'), format(255, 'x'), format(255, 'X')
('0xff', 'ff', 'FF')
>>> f'{255:#x}', f'{255:x}', f'{255:X}'
('0xff', 'ff', 'FF')

Δείτε επίσης τη format() για περισσότερες πληροφορίες.

Δείτε επίσης τη int() για τη μετατροπή μιας δεκαεξαδικής συμβολοσειράς σε ακέραιο χρησιμοποιώντας μια βάση του 16.

Σημείωση

Για να αποκτήσετε μια αναπαράσταση δεκαεξαδικής συμβολοσειράς για ένα float, χρησιμοποιήστε τη μέθοδο float.hex().

id(object)

Επιστρέφει την «ταυτότητα» ενός αντικειμένου. Αυτό είναι ένα ακέραιος αριθμός που εγγυάται ότι είναι μοναδικός και σταθερός για αυτό το αντικείμενο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Δύο αντικείμενα με μη επικαλυπτόμενες διάρκειες ζωής μπορεί να έχουν την ίδια τιμή id().

CPython implementation detail: This is the address of the object in memory.

Εγείρει ένα auditing event builtins.id με όρισμα id.

input([prompt])

Εάν υπάρχει το όρισμα prompt, γράφεται στην τυπική έξοδο χωρίς μια νέα γραμμή μετάδοσης. Στη συνέχεια, η συνάρτηση διαβάζει μια γραμμή από την είσοδο, τη μετατρέπει σε μια συμβολοσειρά (με την αφαίρεση μιας νέας γραμμής) και την επιστρέφει. Όταν διαβάζεται το EOF, γίνεται raise η EOFError. Παράδειγμα:

>>> s = input('--> ')  
--> Monty Python's Flying Circus
>>> s  
"Monty Python's Flying Circus"

Εάν έχει φορτωθεί το module readline, τότε η input() θα το χρησιμοποιήσει για να παρέχει περίπλοκες λειτουργίες επεξεργασίας γραμμής και ιστορικού.

Κάνει raise ένα auditing event builtins.input με όρισμα prompt προτού διαβάσει την είσοδο

Raises an auditing event builtins.input/result with the result after successfully reading input.

class int([x])

class int(x, base=10)

Return an integer object constructed from a number or string x, or return 0 if no arguments are given. If x defines __int__(), int(x) returns x.__int__(). If x defines __index__(), it returns x.__index__(). If x defines __trunc__(), it returns x.__trunc__(). For floating point numbers, this truncates towards zero.

If x is not a number or if base is given, then x must be a string, bytes, or bytearray instance representing an integer literal in radix base. Optionally, the literal can be preceded by + or - (with no space in between) and surrounded by whitespace. A base-n literal consists of the digits 0 to n-1, with a to z (or A to Z) having values 10 to 35. The default base is 10. The allowed values are 0 and 2–36. Base-2, -8, and -16 literals can be optionally prefixed with 0b/0B, 0o/0O, or 0x/0X, as with integer literals in code. Base 0 means to interpret exactly as a code literal, so that the actual base is 2, 8, 10, or 16, and so that int('010', 0) is not legal, while int('010') is, as well as int('010', 8).

Ο ακέραιος τύπος περιγράφεται στο Αριμθητικοί Τύποι — int, float, complex.

Άλλαξε στην έκδοση 3.4: Εάν το base δεν είναι ένα instance της int και το base αντικείμενο έχει μια μέθοδο base.__index__, αυτή η μέθοδος καλείται για να αποκτήσει τον ακέραιο της βάσης. Προηγούμενες εκδόσεις χρησιμοποιούσαν την base.__int__ αντί της base.__index__.

Άλλαξε στην έκδοση 3.6: Επιτρέπεται η ομαδοποίηση ψηφίων με κάτω παύλες όπως στα literals του κώδικα.

Άλλαξε στην έκδοση 3.7: x is now a positional-only parameter.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Falls back to __index__() if __int__() is not defined.

Άλλαξε στην έκδοση 3.9.14: int string inputs and string representations can be limited to help avoid denial of service attacks. A ValueError is raised when the limit is exceeded while converting a string x to an int or when converting an int into a string would exceed the limit. See the integer string conversion length limitation documentation.

isinstance(object, classinfo)

Return True if the object argument is an instance of the classinfo argument, or of a (direct, indirect or virtual) subclass thereof. If object is not an object of the given type, the function always returns False. If classinfo is a tuple of type objects (or recursively, other such tuples), return True if object is an instance of any of the types. If classinfo is not a type or tuple of types and such tuples, a TypeError exception is raised.

issubclass(class, classinfo)

Return True if class is a subclass (direct, indirect or virtual) of classinfo. A class is considered a subclass of itself. classinfo may be a tuple of class objects (or recursively, other such tuples), in which case return True if class is a subclass of any entry in classinfo. In any other case, a TypeError exception is raised.

iter(object[, sentinel])

Return an iterator object. The first argument is interpreted very differently depending on the presence of the second argument. Without a second argument, object must be a collection object which supports the iteration protocol (the __iter__() method), or it must support the sequence protocol (the __getitem__() method with integer arguments starting at 0). If it does not support either of those protocols, TypeError is raised. If the second argument, sentinel, is given, then object must be a callable object. The iterator created in this case will call object with no arguments for each call to its __next__() method; if the value returned is equal to sentinel, StopIteration will be raised, otherwise the value will be returned.

Δείτε επίσης Τύποι Iterator.

Μια χρήσιμη εφαρμογή της δεύτερης μορφής του iter() είναι η κατασκευή ενός block-reader. Για παράδειγμα, η ανάγνωση μπλοκ σταθερού πλάτους από ένα δυαδικό αρχείο βάσης δεδομένων μέχρι να φτάσει στο τέλος του αρχείου:

from functools import partial
with open('mydata.db', 'rb') as f:
    for block in iter(partial(f.read, 64), b''):
        process_block(block)

len(s)

Επιστρέφει το μήκος (τον αριθμό των ειδών-περιεχομένων) ενός αντικειμένου. Το όρισμα μπορεί να είναι μια ακολουθία (όπως μια συμβολοσειρά, bytes, πλειάδα, λίστα, ή εύρος) ή μια συλλογή (όπως ένα λεξικό, ένα σετ, ή ένα παγωμένο σετ).

CPython implementation detail: Το len κάνει raise μια OverflowError σε μήκη τα οποία είναι μεγαλύτερα από sys.maxsize, όπως range(2 ** 100).

class list([iterable])

Αντί να είναι συνάρτηση, το list είναι στην πραγματικότητα ένας μεταβλητός τύπος ακολουθίας, όπως τεκμηριώνεται στα Λίστες και Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — list, tuple, range.

locals()

Ενημέρωση και επιστροφή ενός λεξικού που αντιπροσωπεύει τον τρέχοντα πίνακα τοπικών συμβόλων. Οι ελεύθερες μεταβλητές επιστρέφονται από locals() όταν καλείται σε μπλοκ συναρτήσεων, αλλά όχι σε μπλοκ κλάσεων. Σημειώστε ότι σε επίπεδο module, οι locals() και globals() είναι το ίδιο λεξικό.

Σημείωση

Τα περιεχόμενα αυτού του λεξικού δεν πρέπει να τροποποιηθούν∙ οι αλλαγές ενδέχεται να μην επηρεάσουν τις τιμές των τοπικών και ελεύθερων μεταβλητών που χρησιμοποιούνται από τον διερμηνέα.

map(function, iterable, ...)

Return an iterator that applies function to every item of iterable, yielding the results. If additional iterable arguments are passed, function must take that many arguments and is applied to the items from all iterables in parallel. With multiple iterables, the iterator stops when the shortest iterable is exhausted. For cases where the function inputs are already arranged into argument tuples, see itertools.starmap().

max(iterable, *[, key, default])

max(arg1, arg2, *args[, key])

Επιστρέφει το μεγαλύτερο στοιχείο σε ένα iterable ή το μεγαλύτερο από δύο ή περισσότερα ορίσματα.

Εάν παρέχεται ένα όρισμα θέσης, θα πρέπει να είναι ένα iterable. Επιστρέφεται το μεγαλύτερο στοιχείο στο iterable. Εάν παρέχονται δύο ή περισσότερα ορίσματα θέσης, επιστρέφεται το μεγαλύτερο από τα ορίσματα θέσης.

Υπάρχουν δύο προαιρετικά ορίσματα τύπου λέξη-κλειδί. Το όρισμα key καθορίζει μια συνάρτηση ταξινόμησης ενός ορίσματος όπως αυτή χρησιμοποιείται για το list.sort(). Το όρισμα default καθορίζει ένα αντικείμενο που θα επιστρέψει εάν το iterable που παρέχεται είναι κενό. Εάν το iterable είναι κενό και το default δεν παρέχεται, γίνεται raise μια ValueError.

Εάν πολλά στοιχεία είναι μέγιστα, η συνάρτηση επιστρέφει το πρώτο που συναντήθηκε. Αυτό είναι σύμφωνο με άλλα εργαλεία διατήρησης σταθερότητας ταξινόμησης όπως sorted(iterable, key=keyfunc, reverse=True)[0] και heapq.nlargest(1, iterable, key=keyfunc).

Νέο στην έκδοση 3.4: The default keyword-only argument.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Το key μπορεί να είναι None.

class memoryview(object)

Επιστρέφει ένα αντικείμενο «memory view» που δημιουργήθηκε από το συγκεκριμένο όρισμα. Βλέπε Όψεις Μνήμης για περισσότερες λεπτομέρειες.

min(iterable, *[, key, default])

min(arg1, arg2, *args[, key])

Επιστρέφει το μικρότερο στοιχείο σε έναν iterable ή το μικρότερο από δύο ή περισσότερα ορίσματα.

Εάν παρέχεται ένα όρισμα θέσης, θα πρέπει να είναι ένα iterable. Επιστρέφει το μικρότερο στοιχείο στον iterable. Εάν παρέχονται δύο ή περισσότερα ορίσματα θέσης, επιστρέφεται το μικρότερο από τα ορίσματα θέσης.

Υπάρχουν δύο προαιρετικά ορίσματα τύπου λέξη-κλειδί. Το όρισμα key καθορίζει μια συνάρτηση ταξινόμησης ενός ορίσματος όπως αυτή χρησιμοποιείται για το list.sort(). Το όρισμα default καθορίζει ένα αντικείμενο που θα επιστρέψει εάν το iterable που παρέχεται είναι κενό. Εάν το iterable είναι κενό και το default δεν παρέχεται, γίνεται raise μια ValueError.

Εάν πολλά στοιχεία είναι ελάχιστα, η συνάρτηση επιστρέφει το πρώτο που συναντήθηκε. Αυτό είναι σύμφωνο με άλλα εργαλεία διατήρησης σταθερότητας ταξινόμησης, όπως sorted(iterable, key=keyfunc)[0] και heapq.nsmallest(1, iterable, key=keyfunc).

Νέο στην έκδοση 3.4: The default keyword-only argument.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Το key μπορεί να είναι None.

next(iterator[, default])

Retrieve the next item from the iterator by calling its __next__() method. If default is given, it is returned if the iterator is exhausted, otherwise StopIteration is raised.

class object

Return a new featureless object. object is a base for all classes. It has the methods that are common to all instances of Python classes. This function does not accept any arguments.

Σημείωση

object does not have a __dict__, so you can’t assign arbitrary attributes to an instance of the object class.

oct(x)

Convert an integer number to an octal string prefixed with «0o». The result is a valid Python expression. If x is not a Python int object, it has to define an __index__() method that returns an integer. For example:

>>> oct(8)
'0o10'
>>> oct(-56)
'-0o70'

If you want to convert an integer number to octal string either with prefix «0o» or not, you can use either of the following ways.

>>> '%#o' % 10, '%o' % 10
('0o12', '12')
>>> format(10, '#o'), format(10, 'o')
('0o12', '12')
>>> f'{10:#o}', f'{10:o}'
('0o12', '12')

Δείτε επίσης τη format() για περισσότερες πληροφορίες.

open(file, mode='r', buffering=-1, encoding=None, errors=None, newline=None, closefd=True, opener=None)

Ανοίγει το file και επιστρέφει ένα αντίστοιχο file object. Εάν το αρχείο δεν μπορεί να ανοίξει, γίνεται raise μια OSError. Δείτε το Ανάγνωση και Εγγραφή Αρχείων για περισσότερα παραδείγματα χρήσης αυτής της συνάρτησης.

file is a path-like object giving the pathname (absolute or relative to the current working directory) of the file to be opened or an integer file descriptor of the file to be wrapped. (If a file descriptor is given, it is closed when the returned I/O object is closed, unless closefd is set to False.)

mode is an optional string that specifies the mode in which the file is opened. It defaults to 'r' which means open for reading in text mode. Other common values are 'w' for writing (truncating the file if it already exists), 'x' for exclusive creation and 'a' for appending (which on some Unix systems, means that all writes append to the end of the file regardless of the current seek position). In text mode, if encoding is not specified the encoding used is platform dependent: locale.getpreferredencoding(False) is called to get the current locale encoding. (For reading and writing raw bytes use binary mode and leave encoding unspecified.) The available modes are:

Χαρακτήρας	Έννοια
'r'	άνοιγμα για ανάγνωση (default)
'w'	άνοιγμα για εγγραφή, περικόπτοντας πρώτα το αρχείο
'x'	άνοιγμα για αποκλειστική δημιουργία, αποτυγχάνοντας εάν το αρχείο υπάρχει ήδη
'a'	open for writing, appending to the end of the file if it exists
'b'	δυαδική (binary) λειτουργία
't'	λειτουργία κειμένου (default)
'+'	άνοιγμα για ενημέρωση (ανάγνωση και εγγραφή)

The default mode is 'r' (open for reading text, synonym of 'rt'). Modes 'w+' and 'w+b' open and truncate the file. Modes 'r+' and 'r+b' open the file with no truncation.

Όπως αναφέρεται στο Overview, η Python κάνει διάκριση μεταξύ δυαδικού και κειμένου I/O. Τα αρχεία που ανοίγουν σε δυαδική λειτουργία (συμπεριλαμβανομένου του 'b' στο όρισμα mode) επιστρέφουν τα περιεχόμενα ως bytes αντικείμενα χωρίς αποκωδικοποίηση. Στη λειτουργία κειμένου (η προεπιλογή, ή όταν το 't' περιλαμβάνεται στο όρισμα mode), τα περιεχόμενα του αρχείου επιστρέφονται ως str, τα bytes έχουν πρώτα αποκωδικοποιηθεί χρησιμοποιώντας μια εξαρτώμενη από πλατφόρμα κωδικοποίηση ή χρήση της καθορισμένης κωδικοποίησης εάν δίνεται.

There is an additional mode character permitted, 'U', which no longer has any effect, and is considered deprecated. It previously enabled universal newlines in text mode, which became the default behaviour in Python 3.0. Refer to the documentation of the newline parameter for further details.

Σημείωση

Η Python δεν εξαρτάται από την έννοια των αρχείων κειμένου του υποκείμενου λειτουργικού συστήματος∙ όλη η επεξεργασία γίνεται από την ίδια την Python και επομένως είναι ανεξάρτητη από την πλατφόρμα.

buffering is an optional integer used to set the buffering policy. Pass 0 to switch buffering off (only allowed in binary mode), 1 to select line buffering (only usable in text mode), and an integer > 1 to indicate the size in bytes of a fixed-size chunk buffer. Note that specifying a buffer size this way applies for binary buffered I/O, but TextIOWrapper (i.e., files opened with mode='r+') would have another buffering. To disable buffering in TextIOWrapper, consider using the write_through flag for io.TextIOWrapper.reconfigure(). When no buffering argument is given, the default buffering policy works as follows:

• Binary files are buffered in fixed-size chunks; the size of the buffer is chosen using a heuristic trying to determine the underlying device’s «block size» and falling back on io.DEFAULT_BUFFER_SIZE. On many systems, the buffer will typically be 4096 or 8192 bytes long.

• «Interactive» αρχεία κειμένου (αρχεία για τα οποία το isatty() επιστρέφει True) χρησιμοποιούν αποθήκευση γραμμής. Άλλα αρχεία κειμένου χρησιμοποιούν την πολιτική που περιγράφεται παραπάνω για δυαδικά αρχεία.

encoding is the name of the encoding used to decode or encode the file. This should only be used in text mode. The default encoding is platform dependent (whatever locale.getpreferredencoding() returns), but any text encoding supported by Python can be used. See the codecs module for the list of supported encodings.

Το errors είναι μια προαιρετική συμβολοσειρά που καθορίζει τον τρόπο χειρισμού των σφαλμάτων κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης-αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε δυαδική λειτουργία. Διατίθεται μια ποικιλία τυπικών εργαλείων χειρισμού σφαλμάτων (παρατίθενται στην ενότητα Error Handlers), αν και οποιοδήποτε όνομα χειρισμού σφαλμάτων έχει καταχωρηθεί με το codecs.register_error() είναι επίσης έγκυρο. Τα τυπικά ονόματα περιλαμβάνουν:

• Το 'strict' κάνει raise μια εξαίρεση ValueError εάν υπάρχει σφάλμα κωδικοποίησης. Η προεπιλεγμένη τιμή του None έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

• Το 'ignore' αγνοεί τα σφάλματα. Σημειώστε ότι η παράβλεψη σφαλμάτων κωδικοποίησης μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια δεδομένων.

• Το 'replace' προκαλεί την εισαγωγή ενός δείκτη αντικατάστασης (όπως '?') όταν υπάρχουν δεδομένα με λανθασμένη μορφή.

• Το 'surrogateescape' θα αντιπροσωπεύει τυχόν λανθασμένα bytes ως μονάδες χαμηλού υποκατάστατου κωδικού που κυμαίνονται από U+DC80 έως U+DCFF. Αυτές οι μονάδες υποκατάστατου κωδικού θα μετατραπούν στη συνέχεια στα ίδια bytes όταν ο χειριστής σφαλμάτων surrogateescape χρησιμοποιείται κατά την εγγραφή δεδομένων. Αυτό είναι χρήσιμο για την επεξεργασία αρχείων σε άγνωστη κωδικοποίηση.

• 'xmlcharrefreplace' is only supported when writing to a file. Characters not supported by the encoding are replaced with the appropriate XML character reference &#nnn;.

• Το 'backslashreplace' αντικαθιστά δεδομένα με λανθασμένη μορφή από τις ακολουθίες διαφυγής με ανάστροφης καθέτου Python.

• Το 'namereplace' (υποστηρίζεται επίσης μόνο κατά τη σύνταξη) αντικαθιστά τους μη υποστηριζόμενους χαρακτήρες με ακολουθίες διαφυγής \N{...}.

newline controls how universal newlines mode works (it only applies to text mode). It can be None, '', '\n', '\r', and '\r\n'. It works as follows:

• Κατά την ανάγνωση εισόδου από την ροή, εάν το newline είναι None, η καθολική λειτουργία νέων γραμμών είναι ενεργοποιημένη. Οι γραμμές στην είσοδο μπορούν να τελειώνουν σε '\n', '\r', ή '\r\n', και αυτά μεταφράζονται σε '\n' πριν επιστραφούν στον καλούντα. Εάν είναι '', η καθολική λειτουργία νέων γραμμών είναι ενεργοποιημένη, αλλά οι καταλήξεις γραμμών επιστρέφονται στον καλούντα αμετάφραστα. Εάν έχει κάποια από τις άλλες νόμιμες τιμές, οι γραμμές εισόδου τερματίζονται μόνο από τη δεδομένη συμβολοσειρά και η κατάληξη γραμμής επιστρέφεται στον καλούντα αμετάφραστη.

• Κατά την εγγραφή εξόδου στη ροή, εάν το newline είναι None, τυχόν χαρακτήρες '\n' μεταφράζονται στο διαχωριστικό προεπιλεγμένων γραμμών του συστήματος, os.linesep. Εάν το newline είναι '' ή '\n', δεν πραγματοποιείται μετάφραση εάν το newline είναι οποιαδήποτε από τις άλλες νόμιμες τιμές, γράφονται οποιοιδήποτε χαρακτήρες '\n' μεταφράζονται στη δεδομένη συμβολοσειρά.

If closefd is False and a file descriptor rather than a filename was given, the underlying file descriptor will be kept open when the file is closed. If a filename is given closefd must be True (the default) otherwise an error will be raised.

Ένα προσαρμοσμένο πρόγραμμα ανοίγματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί μεταβιβάζοντας ένα callable ως opener. Ο υποκείμενος περιγραφέας αρχείου για το αντικείμενο αρχείου λαμβάνεται στη συνέχεια καλώντας το opener με (file, flags). Το opener πρέπει να επιστρέψει ένα περιγραφέα ανοιχτού αρχείου (περνώντας os.open ως opener έχει ως αποτέλεσμα λειτουργικότητας παρόμοια με το να περάσουμε το None).

Το νέο δημιουργημένο αρχείο είναι non-inheritable.

Το παρακάτω παράδειγμα χρησιμοποιεί την παράμετρο dir_fd της συνάρτησης os.open() για να ανοίξει ένα αρχείο σε σχέση με έναν δεδομένο κατάλογο:

>>> import os
>>> dir_fd = os.open('somedir', os.O_RDONLY)
>>> def opener(path, flags):
...     return os.open(path, flags, dir_fd=dir_fd)
...
>>> with open('spamspam.txt', 'w', opener=opener) as f:
...     print('This will be written to somedir/spamspam.txt', file=f)
...
>>> os.close(dir_fd)  # don't leak a file descriptor

Ο τύπος του file object που επιστρέφεται από τη συνάρτηση open() εξαρτάται από τη λειτουργία. Όταν το open() χρησιμοποιείται για το άνοιγμα ενός αρχείου σε λειτουργία κειμένου ('w', 'r', 'wt', 'rt', κ.λπ.), επιστρέφει μια υποκλάση του io.TextIOBase (specifically io.TextIOWrapper). Όταν χρησιμοποιείται για το άνοιγμα ενός αρχείου σε δυαδική λειτουργία με προσωρινή αποθήκευση, η κλάση που επιστρέφεται είναι μια υποκλάση του io.BufferedIOBase. Η ακριβής κλάση ποικίλλει: σε λειτουργία δυαδικής ανάγνωσης, επιστρέφει ένα io.BufferedReader ∙ σε δυαδικές καταστάσεις εγγραφής και δυαδικής προσθήκης, επιστρέφει ένα io.BufferedWriter, και στη λειτουργία ανάγνωσης/εγγραφής, επιστρέφει ένα io.BufferedRandom. Όταν η προσωρινή αποθήκευση είναι απενεργοποιημένη, επιστρέφεται, η ακατέργαστη ροή , μια υποκλάση io.RawIOBase, io.FileIO.

See also the file handling modules, such as, fileinput, io (where open() is declared), os, os.path, tempfile, and shutil.

Raises an auditing event open with arguments file, mode, flags.

Τα ορίσματα mode και flags μπορεί να έχουν τροποποιηθεί ή να έχουν συναχθεί από την αρχική κλήση.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3:

• Προστέθηκε η παράμετρος opener.

• Προστέθηκε η λειτουργία 'x'.

• Το IOError γινόταν raise παλιά, τώρα είναι ψευδώνυμο του OSError.

• Το FileExistsError γίνεται raise τώρα εάν το αρχείο που ανοίγει σε λειτουργία αποκλειστικής δημιουργίας ('x') υπάρχει ήδη.

Άλλαξε στην έκδοση 3.4:

• Το αρχείο είναι πλέον μη κληρονομικό.

Deprecated since version 3.4, will be removed in version 3.10: The 'U' mode.

Άλλαξε στην έκδοση 3.5:

• Εάν η κλήση συστήματος διακοπεί και ο χειριστής σήματος δεν κάνει raise μια εξαίρεση, η συνάρτηση επαναλαμβάνει τώρα την κλήση συστήματος αντί να κάνει raise μια εξαίρεση InterruptedError (δείτε το PEP 475 για το σκεπτικό).

• Προστέθηκε το πρόγραμμα χειρισμού σφαλμάτων 'namereplace'.

Άλλαξε στην έκδοση 3.6:

• Προστέθηκε υποστήριξη για την αποδοχή αντικειμένων που υλοποιούν os.PathLike.

• Στα Windows, το άνοιγμα μιας προσωρινής μνήμης κονσόλας μπορεί να επιστρέψει μια υποκλάση του io.RawIOBase εκτός από το io.FileIO.

ord(c)

Δεδομένου μιας συμβολοσειράς που αντιπροσωπεύει έναν χαρακτήρα Unicode, επιστρέφει έναν ακέραιο που αντιπροσωπεύει το σημείο κωδικού Unicode αυτού του χαρακτήρα. Για παράδειγμα, το ord('a') επιστρέφει τον ακέραιο αριθμό 97 και ord('€') (σύμβολο του ευρώ) επιστρέφει 8364. Αυτό είναι το αντίστροφο του chr().

pow(base, exp[, mod])

Επιστρέφει base στην δύναμη exp*∙ εάν υπάρχει το *mod, επιστρέφει base στην δύναμη exp, modulo mod (υπολογίζεται πιο αποτελεσματικά από το pow(base, exp) % mod). Η φόρμα δύο ορισμάτων pow(base, exp) ισοδυναμεί με τη χρήση του τελεστή δύναμης: base**exp.

The arguments must have numeric types. With mixed operand types, the coercion rules for binary arithmetic operators apply. For int operands, the result has the same type as the operands (after coercion) unless the second argument is negative; in that case, all arguments are converted to float and a float result is delivered. For example, pow(10, 2) returns 100, but pow(10, -2) returns 0.01. For a negative base of type int or float and a non-integral exponent, a complex result is delivered. For example, pow(-9, 0.5) returns a value close to 3j.

Για τους τελεστές της int base και exp, εάν υπάρχει mod, το mod πρέπει επίσης να είναι ακεραίου τύπου και το mod πρέπει να είναι μη μηδενικό. Εάν υπάρχει mod και το exp είναι αρνητικό, το base πρέπει να είναι σχετικά πρώτο στο mod. Σε αυτήν την περίπτωση , επιστρέφεται το pow(inv_base, -exp, mod), όπου το inv_base είναι αντίστροφο του base modulo mod.

Ακολουθεί ένα παράδειγμα υπολογισμού ενός αντίστροφου για το 38 modulo 97:

>>> pow(38, -1, mod=97)
23
>>> 23 * 38 % 97 == 1
True

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Για του τελεστές int, η μορφή τριών ορισμών του pow επιτρέπει τώρα το δεύτερο όρισμα να είναι αρνητικό, επιτρέποντας τον υπολογισμό των αρθρωτών αντίστροφων.

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Επιτρέπονται ορίσματα keyword. Παλαιότερα, υποστηρίζονταν μόνο ορίσματα θέσης.

print(*objects, sep=' ', end='\n', file=sys.stdout, flush=False)

Print objects to the text stream file, separated by sep and followed by end. sep, end, file and flush, if present, must be given as keyword arguments.

Όλα τα μη keyword ορίσματα μετατρέπονται σε συμβολοσειρές όπως κάνει η str() και γράφονται στη ροή, χωρισμένα με sep και ακολουθούνται από end. Και τα δύο sep και end πρέπει να είναι συμβολοσειρές∙ μπορεί επίσης να είναι None, που σημαίνει ότι θα χρησιμοποιηθούν οι προεπιλεγμένες τιμές. Εάν δεν δίνονται αντικείμενα, η print() θα γράψει απλά end.

Το όρισμα file πρέπει να είναι αντικείμενο με μια μέθοδο write(string)``∙ εάν δεν υπάρχει ή είναι ``None, θα χρησιμοποιηθεί το sys.stdout. Επειδή τα τυπωμένα ορίσματα μετατρέπονται σε συμβολοσειρές κειμένου, η print() δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με αντικείμενα αρχείου δυαδικής λειτουργίας. Για αυτά, χρησιμοποιούμε το file.write(...).

Whether output is buffered is usually determined by file, but if the flush keyword argument is true, the stream is forcibly flushed.

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Προστέθηκε το όρισμα keyword flush.

class property(fget=None, fset=None, fdel=None, doc=None)

Επιστρέφει ένα χαρακτηριστικό ιδιότητας.

Το fget είναι μια συνάρτηση για τη λήψη μιας τιμής χαρακτηριστικού. Το fset είναι μια συνάρτηση για τον ορισμό μιας τιμής χαρακτηριστικού. Το fdel είναι μια συνάρτηση για τη διαγραφή μιας τιμής χαρακτηριστικού. Και το doc δημιουργεί μια συμβολοσειρά εγγράφων για το χαρακτηριστικό.

Μια τυπική χρήση είναι ο ορισμός ενός διαχειριζόμενου χαρακτηριστικού x:

class C:
    def __init__(self):
        self._x = None

    def getx(self):
        return self._x

    def setx(self, value):
        self._x = value

    def delx(self):
        del self._x

    x = property(getx, setx, delx, "I'm the 'x' property.")

If c is an instance of C, c.x will invoke the getter, c.x = value will invoke the setter and del c.x the deleter.

Εάν δίνεται, το doc θα είναι το docstring του χαρακτηριστικού ιδιότητας. Διαφορετικά , η ιδιότητα θα αντιγράψει τη συμβολοσειρά του fget (εάν υπάρχει). Αυτό καθιστά δυνατή τη δημιουργία ιδιοτήτων μόνο για ανάγνωση, εύκολα χρησιμοποιώντας τη property() ως decorator:

class Parrot:
    def __init__(self):
        self._voltage = 100000

    @property
    def voltage(self):
        """Get the current voltage."""
        return self._voltage

The @property decorator turns the voltage() method into a «getter» for a read-only attribute with the same name, and it sets the docstring for voltage to «Get the current voltage.»

A property object has getter, setter, and deleter methods usable as decorators that create a copy of the property with the corresponding accessor function set to the decorated function. This is best explained with an example:

class C:
    def __init__(self):
        self._x = None

    @property
    def x(self):
        """I'm the 'x' property."""
        return self._x

    @x.setter
    def x(self, value):
        self._x = value

    @x.deleter
    def x(self):
        del self._x

Αυτός ο κώδικας είναι ακριβώς ισοδύναμος με το πρώτο παράδειγμα. Φροντίστε να δώσετε στις πρόσθετες συναρτήσεις το ίδιο όνομα με την αρχική ιδιότητα (x σε αυτήν την περίπτωση.)

Το επιστρεφόμενο αντικείμενο ιδιότητας έχει επίσης τα χαρακτηριστικά fget, fset, και fdel που αντιστοιχούν στα ορίσματα του κατασκευαστή.

Άλλαξε στην έκδοση 3.5: Τα docstrings των αντικειμένων ιδιότητας είναι πλέον εγγράψιμες.

class range(stop)

class range(start, stop[, step])

Αντί να είναι συνάρτηση, το range είναι στην πραγματικότητα ένας αμετάβλητος τύπος ακολουθίας, όπως τεκμηριώνεται στα Εύρη (Ranges) και Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — list, tuple, range.

repr(object)

Return a string containing a printable representation of an object. For many types, this function makes an attempt to return a string that would yield an object with the same value when passed to eval(), otherwise the representation is a string enclosed in angle brackets that contains the name of the type of the object together with additional information often including the name and address of the object. A class can control what this function returns for its instances by defining a __repr__() method.

reversed(seq)

Return a reverse iterator. seq must be an object which has a __reversed__() method or supports the sequence protocol (the __len__() method and the __getitem__() method with integer arguments starting at 0).

round(number[, ndigits])

Επιστρέφει τον number στρογγυλοποιημένο σε ndigits ακρίβεια μετά την υποδιαστολή. Εάν το ndigits παραληφθεί ή είναι None, επιστρέφει τον πλησιέστερο ακέραιο αριθμό στην είσοδό του.

For the built-in types supporting round(), values are rounded to the closest multiple of 10 to the power minus ndigits; if two multiples are equally close, rounding is done toward the even choice (so, for example, both round(0.5) and round(-0.5) are 0, and round(1.5) is 2). Any integer value is valid for ndigits (positive, zero, or negative). The return value is an integer if ndigits is omitted or None. Otherwise the return value has the same type as number.

Για ένα γενικό αντικείμενο Python number, round εκχωρεί στο number.__round__.

Σημείωση

Η συμπεριφορά του round() για floats μπορεί να είναι εκπληκτική: για παράδειγμα, το round(2.675, 2) δίνει 2.67 αντί για το αναμενόμενο 2.68. Αυτό δεν είναι bug: είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι τα περισσότερα δεκαδικά κλάσματα δεν μπορούν να αναπαρασταθούν ακριβώς ως float. Δείτε το Floating Point Arithmetic: Issues and Limitations για περισσότερες πληροφορίες.

class set([iterable])

Επιστρέφει ένα νέο αντικείμενο set, προαιρετικά με στοιχεία που λαμβάνονται από το iterable. Το set είναι μια ενσωματωμένη κλάση. Δείτε set και Τύποι Συνόλου (Set) — set, frozenset για τεκμηρίωση αυτής της κλάσης.

Για άλλα containers, δείτε τις ενσωματωμένες κλάσεις frozenset, list, tuple, και dict, καθώς και το module collections.

setattr(object, name, value)

This is the counterpart of getattr(). The arguments are an object, a string and an arbitrary value. The string may name an existing attribute or a new attribute. The function assigns the value to the attribute, provided the object allows it. For example, setattr(x, 'foobar', 123) is equivalent to x.foobar = 123.

Σημείωση

Δεδομένου ότι το private name mangling συμβαίνει κατά τη στιγμή της μεταγλώττισης, πρέπει κανείς να παραμορφώσει με μη αυτόματο τρόπο το όνομα ενός ιδιωτικού χαρακτηριστικού (χαρακτηριστικά με δύο προπορευόμενες κάτω παύλες) για να το ορίσει με setattr().

class slice(stop)

class slice(start, stop[, step])

Return a slice object representing the set of indices specified by range(start, stop, step). The start and step arguments default to None. Slice objects have read-only data attributes start, stop and step which merely return the argument values (or their default). They have no other explicit functionality; however they are used by NumPy and other third party packages. Slice objects are also generated when extended indexing syntax is used. For example: a[start:stop:step] or a[start:stop, i]. See itertools.islice() for an alternate version that returns an iterator.

sorted(iterable, /, *, key=None, reverse=False)

Επιστρέφει μια νέα ταξινομημένη λίστα από τα στοιχεία στο iterable.

Έχει δύο προαιρετικά ορίσματα που πρέπει να καθοριστούν ως ορίσματα λέξεων-κλειδιών.

Το key καθορίζει μια συνάρτηση ενός ορίσματος που χρησιμοποιείται για την εξαγωγή ενός κλειδιού σύγκρισης από κάθε στοιχείο στο iterable (για παράδειγμα, key=str.lower). Η προεπιλεγμένη τιμή είναι None (συγκρίνει τα στοιχεία απευθείας).

Το reverse είναι μια δυαδική τιμή. Εάν οριστεί σε True, τότε τα στοιχεία της λίστας ταξινομούνται σαν να είχε αντιστραφεί κάθε σύγκριση.

Χρησιμοποιήστε το functools.cmp_to_key() για να μετατρέψετε μια συνάρτηση cmp παλιού τύπου σε συνάρτηση key.

Η ενσωματωμένη συνάρτηση sorted() είναι εγγυημένη ότι είναι σταθερή. Μια ταξινόμηση είναι σταθερή εάν εγγυάται ότι δεν θα αλλάξει η σχετική σειρά των στοιχείων που συγκρίνονται ίσα — αυτό είναι χρήσιμο για ταξινόμηση σε πολλαπλά περάσματα (για παράδειγμα, ταξινόμηση ανά τμήμα, μετά ανά μισθολογικό βαθμό).

Ο αλγόριθμος ταξινόμησης χρησιμοποιεί μόνο συγκρίσεις < μεταξύ στοιχείων. Ενώ ο ορισμός μιας μεθόδου __lt__() αρκεί για την ταξινόμηση, το PEP 8 συνιστά και τις έξι rich comparisons που θα εφαρμοστούν. Αυτό θα βοηθήσει στην αποφυγή σφαλμάτων κατά τη χρήση των ίδιων δεδομένων με άλλα εργαλεία διάταξης, όπως max() που βασίζονται σε διαφορετική υποκείμενη μέθοδο. Η υλοποίηση και των έξι συγκρίσεων βοηθά επίσης στην αποφυγή σύγχυσης για συγκρίσεις μικτού τύπου που μπορούν να καλέσουν την ανακλώμενη μέθοδο __gt__().

Για παραδείγματα ταξινόμησης και ένα σύντομο σεμινάριο ταξινόμησης, ανατρέξτε στο Sorting HOW TO.

@staticmethod

Μετατροπή μιας μεθόδου σε στατική μέθοδο.

Μια στατική μέθοδος δεν λαμβάνει ένα σιωπηρό πρώτο όρισμα. Για να δηλώσετε μια στατική μέθοδο, χρησιμοποιήστε αυτό το ιδίωμα:

class C:
    @staticmethod
    def f(arg1, arg2, ...): ...

Η φόρμα @staticmethod είναι μια συνάρτηση decorator – δείτε Function definitions για λεπτομέρειες.

A static method can be called either on the class (such as C.f()) or on an instance (such as C().f()).

Static methods in Python are similar to those found in Java or C++. Also see classmethod() for a variant that is useful for creating alternate class constructors.

Όπως όλοι οι διακοσμητές, είναι επίσης δυνατό να καλέσετε την staticmethod ως κανονική συνάρτηση και να κάνετε κάτι με το αποτέλεσμά της. Αυτό είναι απαραίτητο σε ορισμένες περιπτώσεις όπου χρειάζεστε μια αναφορά σε μια συνάρτηση από ένα σώμα κλάσης και θέλετε να αποφύγετε την αυτόματη μετατροπή σε instance μέθοδο. Για αυτές τις περιπτώσεις, χρησιμοποιήστε αυτό το ιδίωμα:

class C:
    builtin_open = staticmethod(open)

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις στατικές μεθόδους, δείτε το The standard type hierarchy.

class str(object='')

class str(object=b'', encoding='utf-8', errors='strict')

Επιστρέφει μια έκδοση str του object. Δείτε str() για λεπτομέρειες.

Το str είναι η ενσωματωμένη συμβολοσειρά class. Για γενικές πληροφορίες σχετικά με τις συμβολοσειρές, ανατρέξτε Τύπος Ακολουθίας (Sequence) Κειμένου — str.

sum(iterable, /, start=0)

Αθροίζει το start και τα στοιχεία ενός iterable από αριστερά προς δεξιά και επιστρέφει το σύνολο. Τα στοιχεία του iterable είναι συνήθως αριθμοί και η τιμή έναρξης δεν επιτρέπεται να είναι συμβολοσειρά.

For some use cases, there are good alternatives to sum(). The preferred, fast way to concatenate a sequence of strings is by calling ''.join(sequence). To add floating point values with extended precision, see math.fsum(). To concatenate a series of iterables, consider using itertools.chain().

Άλλαξε στην έκδοση 3.8: Η παράμετρος start μπορεί να καθοριστεί ως όρισμα keyword.

super([type[, object-or-type]])

Επιστρέφει ένα αντικείμενο διακομιστή μεσολάβησης που εκχωρεί κλήσεις μεθόδου σε μια γονική ή αδερφή κλάση type. Αυτό είναι χρήσιμο για την πρόσβαση σε μεταβιβασμένες μεθόδους που έχουν παρακαμφθεί σε μια κλάση.

The object-or-type determines the method resolution order to be searched. The search starts from the class right after the type.

For example, if __mro__ of object-or-type is D -> B -> C -> A -> object and the value of type is B, then super() searches C -> A -> object.

The __mro__ attribute of the object-or-type lists the method resolution search order used by both getattr() and super(). The attribute is dynamic and can change whenever the inheritance hierarchy is updated.

Εάν το δεύτερο όρισμα παραλειφθεί, το υπεραντικείμενο που επιστράφηκε δεν είναι δεσμευμένο. Εάν το δεύτερο όρισμα είναι αντικείμενο, isinstance(obj, type) πρέπει να είναι αληθές. Εάν το δεύτερο όρισμα είναι ένας τύπος, το issubclass(type2, type) πρέπει να είναι αληθές (αυτό είναι χρήσιμο για μεθόδους κλάσης).

Υπάρχουν δύο τυπικές περιπτώσεις χρήσης για το super. Σε μια ιεραρχία κλάσεων με ενιαία κληρονομικότητα, το super μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναφέρεται σε γονικές κλάσεις χωρίς να τις ονομάζει ρητά, καθιστώντας έτσι τον κώδικα πιο διατηρήσιμο. Αυτή η χρήση είναι πολύ παράλληλη με τη χρήση του super σε άλλες γλώσσες προγραμματισμού.

Η δεύτερη περίπτωση χρήσης είναι η υποστήριξη πολλαπλής κληρονομικότητας συνεργασίας σε ένα δυναμικό περιβάλλον εκτέλεσης. Αυτή η περίπτωση χρήσης είναι μοναδική για την Python και δεν βρίσκεται σε στατικά μεταγλωττισμένες γλώσσες ή γλώσσες που υποστηρίζουν μόνο μεμονωμένη κληρονομικότητα. Αυτό καθιστά δυνατή την υλοποίηση «διαγραμμάτων διαμαντιών» όπου πολλές βασικές κλάσεις υλοποιούν την ίδια μέθοδο. Ο καλός σχεδιασμός υπαγορεύει ότι τέτοιες υλοποιήσεις έχουν την ίδια υπογραφή κλήσης σε κάθε περίπτωση (επειδή η σειρά των κλήσεων καθορίζεται κατά τον χρόνο εκτέλεσης, επειδή αυτή η σειρά προσαρμόζεται στις αλλαγές στην ιεραρχία κλάσεων και επειδή αυτή η διάταξη μπορεί να περιλαμβάνει αδερφικές κλάσεις πριν από τον χρόνο εκτέλεσης).

Και για τις δύο περιπτώσεις χρήσης, μια τυπική κλήση υπερκλάσης μοιάζει με αυτό:

class C(B):
    def method(self, arg):
        super().method(arg)    # This does the same thing as:
                               # super(C, self).method(arg)

Εκτός από τις αναζητήσεις μεθόδων, το super() λειτουργεί επίσης για αναζητήσεις χαρακτηριστικών. Μια πιθανή περίπτωση χρήσης για αυτό είναι η κλήση descriptors σε μια κλάση γονέα ή αδελφού.

Note that super() is implemented as part of the binding process for explicit dotted attribute lookups such as super().__getitem__(name). It does so by implementing its own __getattribute__() method for searching classes in a predictable order that supports cooperative multiple inheritance. Accordingly, super() is undefined for implicit lookups using statements or operators such as super()[name].

Λάβετε επίσης υπόψη ότι, εκτός από τη μορφή μηδενικού ορίσματος, η super() δεν περιορίζεται στη χρήση μεθόδων εντός. Η φόρμα δύο ορισμάτων καθορίζει ακριβώς τα ορίσματα και κάνει τις κατάλληλες αναφορές. Η φόρμα μηδενικού ορίσματος λειτουργεί μόνο μέσα σε έναν ορισμό κλάσης, καθώς ο μεταγλωττιστής συμπληρώνει τις απαραίτητες λεπτομέρειες για την σωστή ανάκτηση της κλάσης που ορίζεται, καθώς και για την πρόσβαση στην τρέχουσα παρουσία για συνηθισμένες μεθόδους.

Για πρακτικές προτάσεις σχετικά με το πώς να σχεδιάσετε συνεργατικές τάξεις χρησιμοποιώντας το super(), ανατρέξτε οδηγός χρήσης super().

class tuple([iterable])

Αντί να είναι συνάρτηση, το tuple είναι στην πραγματικότητα ένα αμετάβλητος τύπος ακολουθίας, όπως τεκμηριώνεται στα Πλειάδες (Tuples) και Τύποι Ακολουθίας (Sequence) — list, tuple, range.

class type(object)

class type(name, bases, dict, **kwds)

With one argument, return the type of an object. The return value is a type object and generally the same object as returned by object.__class__.

Η ενσωματωμένη συνάρτηση isinstance() συνίσταται για τη δοκιμή του τύπου ενός αντικειμένου, επειδή λαμβάνει υπόψη τις υποκλάσεις.

With three arguments, return a new type object. This is essentially a dynamic form of the class statement. The name string is the class name and becomes the __name__ attribute. The bases tuple contains the base classes and becomes the __bases__ attribute; if empty, object, the ultimate base of all classes, is added. The dict dictionary contains attribute and method definitions for the class body; it may be copied or wrapped before becoming the __dict__ attribute. The following two statements create identical type objects:

>>> class X:
...     a = 1
...
>>> X = type('X', (), dict(a=1))

See also Τύποι Αντικειμένων.

Τα ορίσματα λέξεων-κλειδιών που παρέχονται στη φόρμα τριών ορισμάτων μεταβιβάζονται στον κατάλληλο μηχανισμό μετακλάσης (συνήθως __init_subclass__()) με τον ίδιο τρόπο που θα έκαναν οι λέξεις-κλειδιά στον ορισμό μιας κλάσης (εκτός από το metaclass).

Δείτε επίσης Customizing class creation.

Άλλαξε στην έκδοση 3.6: Subclasses of type which don’t override type.__new__ may no longer use the one-argument form to get the type of an object.

vars([object])

Return the __dict__ attribute for a module, class, instance, or any other object with a __dict__ attribute.

Objects such as modules and instances have an updateable __dict__ attribute; however, other objects may have write restrictions on their __dict__ attributes (for example, classes use a types.MappingProxyType to prevent direct dictionary updates).

Χωρίς ένα όρισμα, το vars() λειτουργεί όπως locals(). Σημειώστε, ότι το λεξικό των τοπικών είναι χρήσιμο μόνο για ανάγνωση, καθώς οι ενημερώσεις στο λεξικό των τοπικών αγνοούνται.

Μια εξαίρεση TypeError γίνεται raise εάν ένα αντικείμενο έχει καθοριστεί αλλά δεν έχει ένα χαρακτηριστικό __dict__ (για παράδειγμα, εάν η κλάση του ορίζει το __slots__ χαρακτηριστικό).

zip(*iterables)

Make an iterator that aggregates elements from each of the iterables.

Returns an iterator of tuples, where the i-th tuple contains the i-th element from each of the argument sequences or iterables. The iterator stops when the shortest input iterable is exhausted. With a single iterable argument, it returns an iterator of 1-tuples. With no arguments, it returns an empty iterator. Equivalent to:

def zip(*iterables):
    # zip('ABCD', 'xy') --> Ax By
    sentinel = object()
    iterators = [iter(it) for it in iterables]
    while iterators:
        result = []
        for it in iterators:
            elem = next(it, sentinel)
            if elem is sentinel:
                return
            result.append(elem)
        yield tuple(result)

The left-to-right evaluation order of the iterables is guaranteed. This makes possible an idiom for clustering a data series into n-length groups using zip(*[iter(s)]*n). This repeats the same iterator n times so that each output tuple has the result of n calls to the iterator. This has the effect of dividing the input into n-length chunks.

zip() should only be used with unequal length inputs when you don’t care about trailing, unmatched values from the longer iterables. If those values are important, use itertools.zip_longest() instead.

Η zip() σε συνδυασμό με τον τελεστή * μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποσυμπίεση μιας λίστας:

>>> x = [1, 2, 3]
>>> y = [4, 5, 6]
>>> zipped = zip(x, y)
>>> list(zipped)
[(1, 4), (2, 5), (3, 6)]
>>> x2, y2 = zip(*zip(x, y))
>>> x == list(x2) and y == list(y2)
True

__import__(name, globals=None, locals=None, fromlist=(), level=0)

Σημείωση

Αυτή είναι μια προηγμένη συνάρτηση που δεν χρειάζεται στον καθημερινό προγραμματισμό της Python, σε αντίθεση με το importlib.import_module().

Αυτή η συνάρτηση καλείται από τη δήλωση import. Μπορεί να αντικατασταθεί (με εισαγωγή του module builtins και αντιστοίχιση σε builtins.__import__) προκειμένου να αλλάξει η σημασιολογία της δήλωσης import, αλλά αυτό αποθαρρύνεται σθεναρά, καθώς είναι συνήθως απλούστερο να χρησιμοποιήσετε τα άγκιστρα εισαγωγής (δείτε PEP 302) για την επίτευξη των ίδιων στόχων και δεν προκαλεί προβλήματα με τον κώδικα που προϋποθέτει την χρήση της προεπιλεγμένης υλοποίησης εισαγωγής. Η άμεση χρήση του __import__() επίσης αποθαρρύνεται υπέρ του importlib.import_module().

The function imports the module name, potentially using the given globals and locals to determine how to interpret the name in a package context. The fromlist gives the names of objects or submodules that should be imported from the module given by name. The standard implementation does not use its locals argument at all, and uses its globals only to determine the package context of the import statement.

Το level καθορίζει εάν θα χρησιμοποιηθούν απόλυτες ή σχετικές εισαγωγές. Το 0 (η προεπιλογή) σημαίνει μόνο απόλυτες εισαγωγές. Οι θετικές τιμές για το level υποδεικνύουν τον αριθμό των γονικών καταλόγων προς αναζήτηση σε σχέση με τον κατάλογο του module που καλεί την __import__() (δείτε το PEP 328 για λεπτομέρειες).

Όταν η μεταβλητή name είναι της μορφής package.module, κανονικά, επιστρέφεται το πακέτο ανωτάτου επιπέδου (το όνομα μέχρι την πρώτη κουκκίδα), όχι το module που ονομάζεται name. Ωστόσο, όταν δίνεται ένα μη κενό όρισμα fromlist, επιστρέφεται το module με το όνομα name.

Για παράδειγμα, η δήλωση import spam καταλήγει σε bytecode που μοιάζει με τον ακόλουθο κώδικα:

spam = __import__('spam', globals(), locals(), [], 0)

Η δήλωση import spam.ham καταλήγει σε αυτήν την κλήση:

spam = __import__('spam.ham', globals(), locals(), [], 0)

Σημειώστε πως το __import__() επιστρέφει το ανωτάτου επιπέδου module εδώ, επειδή αυτό είναι το αντικείμενο που συνδέεται με ένα όνομα με τη δήλωση import.

Από την άλλη πλευρά, η δήλωση from spam.ham import eggs, sausage as saus καταλήγει σε

_temp = __import__('spam.ham', globals(), locals(), ['eggs', 'sausage'], 0)
eggs = _temp.eggs
saus = _temp.sausage

Εδώ, το module spam.ham επιστρέφεται από τη __import__(). Από αυτό το αντικείμενο, τα ονόματα προς εισαγωγή ανακτώνται και εκχωρούνται στα αντίστοιχα ονόματά τους.

Εάν θέλετε απλώς να εισάγετε ένα module (ενδεχομένως μέσα σε ένα πακέτο) με το όνομα, χρησιμοποιήστε το importlib.import_module().

Άλλαξε στην έκδοση 3.3: Αρνητικές τιμές για το level δεν υποστηρίζονται πλέον (το οποίο επίσης αλλάζει την προεπιλεγμένη τιμή σε 0).

Άλλαξε στην έκδοση 3.9: Όταν χρησιμοποιούνται επιλογές της γραμμής εντολών -E ή -I, τότε η μεταβλητή περιβάλλοντος PYTHONCASEOK δεν λαμβάνεται υπόψιν.

Υποσημειώσεις

1

Λάβετε υπόψη ότι ο αναλυτής δέχεται μόνο τη σύμβαση τέλους γραμμής τύπου Unix. Εάν διαβάζετε τον κώδικα από ένα αρχείο βεβαιωθείτε ότι χρησιμοποιείτε την λειτουργία μετατροπής νέας γραμμής για την μετατροπή νέων γραμμών σε στυλ Windows ή Mac.